Pοδούλα Λουλουδάκη
Ο δημοσιογράφος Χόρχε-Γιώργος Αθανασίου, μιλά για τη μεγάλη περιπέτεια της υγείας του και στέλνει μηνύματα
Μια μεγάλη ένταση, ένας εκνευρισμός και ο αθλητικογράφος και αθλητικός σχολιαστής Χόρχε-Γιώργος Αθανασίου, βρέθηκε να παλεύει για τη ζωή του και να μεταφέρεται με C130 στον Ευαγγελισμό όπου επί 12 ώρες στο χειρουργείο, έδινε μάχη για να ζήσει.
Και μόλις είπε να συνέλθει, ξανά αεροδιακομιδή για το ίδιο νοσοκομείο και πάλι μετά πυρετός και μολύνσεις που ο αδύναμος οργανισμός του δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει. Ήταν το 2011, θυμάμαι που επέστρεψε στη δουλειά, πολύ αδυνατισμένος, ένας άλλος άνθρωπος στην κυριολεξία, αλλά και μεταφορικά.
Ο θάνατος, λέει, σου διδάσκει πώς να ζήσεις εσύ και η αρρώστια πώς να περάσεις την επόμενη στιγμή. Κι ο Χόρχε, από τότε αγάπησε την κάθε στιγμή.
Τώρα που οι απροσδόκητοι θάνατοι σαν αυτόν του καλού ανθρώπου Κώστα Μάτση, γίνονται χαστούκι στο πρόσωπο, μία ανάρτησή του με τη φωτογραφία των δύο ασθενοφόρων έξω από το αεροσκάφος, τα Φώτα του 2011, μ’ έκανε να του ζητήσω να θυμηθεί.
«Ήταν Ιανουάριος του 2011», μου λέει. «Ανεύρυσμα άνω κοιλιακής θωρακικής αορτής. Θα μπορούσε να μην προλάβω να χειρουργηθώ, να πάθω εσωτερική αιμορραγία. Στο χειρουργείο μπήκα ανήμερα των Φώτων, βγήκα τ’ Αη Γιαννιού. Δώδεκα ώρες χειρουργείο στον Ευαγγελισμό. Στις οκτώ, βγήκε γιατρός και είπε στη μάνα μου, «μάλλον τον χάνουμε»! Δεν το δέχτηκε, μέσα σε 13 μήνες ήμουν ο δεύτερος γιος της που βρισκόταν σ’ αυτή τη θέση. Μπήκε η ίδια στον προθάλαμο, αναζήτησε τον επικεφαλής χειρουργό τον Μιχάλη Αργυρίου, τον παρακάλεσε με δάκρυα να κάνει ό,τι μπορεί. Το πάλεψαν άλλες τέσσερις ώρες. Μου είπε αργότερα ο γιατρός: «μου έδωσε την εντολή της μάνας, πράγμα ιερό, κι εγώ την εκτέλεσα. Βγήκες νικητής».
Τι συμπτώματα είχες, πόσο γρήγορα έγινε η αεροδιακομιδή σου;
Βράδυ αργά στο σπίτι μου, μετά από μία ένταση, ένα μεγάλο εκνευρισμό, αισθάνθηκα μία περίεργη αδιαθεσία. Κατάλαβα ότι κάτι μου συμβαίνει, σοβαρό. Θυμάμαι, με πήγε η μητέρα μου με ταξί στο νοσοκομείο όπου στα Επείγοντα ήρθαν όλοι οι γιατροί από πάνω μου. Έγινε η σωστή διάγνωση και έκριναν ότι έπρεπε να μεταφερθώ σε νοσοκομείο των Αθηνών. Στη 1 τη νύχτα έφτασα στο νοσοκομείο της Ρόδου, στις 17:30 της ίδιας μέρας πετούσα με C130 και στις 20:00 ήμουν στην αίθουσα χειρουργείου του νοσοκομείου Ευαγγελισμός. Ο επικεφαλής χειρουργός είπε το χαρακτηριστικό: «έπρεπε να είχε χειρουργηθεί χθες». Και ξεκίνησε ο χειρουργικός μαραθώνιος. Η πίεση του αίματος που σπρώχνει η καρδιά δεν έπρεπε να σπάσει κάποιο αγγείο ή αρτηρία, κι αυτό ήταν ο κίνδυνος κατά τη μεταφορά μου.
Όλα πήγαν καλά, αρχικά!
Ξύπνησα στην Εντατική, με θολή την όραση και πλήρη αδυναμία για το οτιδήποτε. Θα μπορούσες να πεις ότι όλα θα έπαιρναν το δρόμο τους, όμως με την επιστροφή μου στο σπίτι ξεκίνησε μια νέα μάχη που περιελάμβανε μία περικαρδίτιδα και αγώνα εναντίον των μικροβίων που έπαιρνα γιατί τα μικρόβια, μου είπε ο γιατρός μου, ερωτεύονται τη μεταλλική βαλβίδα που μου είχε τοποθετήσει. Μία ακόμα αεροδιακομιδή στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός για την περικαρδίτιδα και στα χέρια των ίδιων γιατρών και σύνολο 105 ημέρες στα νοσοκομεία. Αυτό που μ’ έσωσε τελικά νομίζω ότι είναι πως δεν πίστεψα ποτέ ότι θα πεθάνω. Πίστευα ότι πρόκειται για μία περιπέτεια, ίδια με του μικρού μου αδελφού, κι έτσι συνέχιζα να κάνω όνειρα. Κι όταν έπαθα την περικαρδίτιδα, κι όταν επιστρέφοντας για δεύτερη φορά από τον Ευαγγελισμό, μπήκα ξανά στην Εντατική του νοσοκομείου της Ρόδου, με μικρόβιο, αλλά και όταν ξαναμπήκα με νέο μικρόβιο. Για να το παλέψω, για να ξεχνιέμαι, είχα γίνει ο «τρελός» του νοσοκομείου μας. Πλάκες, χωρατά… Θυμάμαι, μια γιαγιά 80 ετών την οποία πήγαινα κι έβρισκα στα διπλανά δωμάτια όπως και πολλούς άλλους μου λέει μια μέρα: «εσύ είσαι νοσοκόμος, αλλά για να με ξεγελάς, φοράς πιτζάμες». Οι γιατροί μου είπαν να μου φέρουν ψυχολόγο, με τόσο παρατεταμένη παραμονή στο νοσοκομείο. Αρνήθηκα. Ήταν κι η πίστη μου στο Θεό που μ’ έβγαλε νικητή.
Η μητέρα σου είναι από τη Βενεζουέλα όπου έζησες κι εσύ τα παιδικά σου χρόνια! Εκεί το επίσημο θρήσκευμα είναι Καθολικοί.
Ναι, είναι Βενεζουελανή, η Κάρμεν, η μητέρα μου. Ο πατέρας μου, Ροδίτης από το Νιοχώρι, πήγε μετανάστης εκεί. Και τα τρία παιδιά γεννηθήκαμε στη Βενεζουέλα και ήρθαμε στη Ρόδο όταν εγώ ήμουν 11 ετών. Τέσσερα χρόνια αφότου ήρθαμε, χάσαμε τον πατέρα μου. Στη χώρα αυτή το θρήσκευμα είναι Καθολικοί. Από το νηπιαγωγείο μέχρι την Ε’ δημοτικού στη Βενεζουέλα δάσκαλοί μου ήταν μοναχές και παπάδες. Ωστόσο μετά από ενέργειες του πατέρα μας, η μαμά μου κι εμείς τα παιδιά, βαπτιστήκαμε χριστιανοί Ορθόδοξοι.
Πώς συνεχίστηκε η ζωή;
Γύρισα πίσω στη δουλειά μου 10 μήνες μετά, κι αν και μου είπαν ότι μπορώ να βγω με αναπηρική σύνταξη, αρνήθηκα γιατί πάνω απ’ όλα είχα τα όνειρά μου, κι ένα από αυτά ήταν να επιστρέψω στη δουλειά μου ως αθλητικογράφος και αθλητικός σχολιαστής και να συνεχίσω να ταξιδεύω στο εξωτερικό, με την ΕΡΤ. Όπως και έγινε. Από τότε πήγα δύο φορές ακόμα στη Βραζιλία, μία στη Χιλή, μία στην Κολομβία, τρεις στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και μία στην Ισπανία. Είμαι στο ραδιόφωνο από το 1988, τα τελευταία οκτώ χρόνια είμαι συνεργάτης στον Γ.Σ. Διαγόρα, και μετά τη μεγάλη περιπέτεια της υγείας μου έγινα ενεργό μέλος της διοίκησης του Συλλόγου Στήριξης Καρκινοπαθών Δωδεκανήσου -ο πατέρας μου πέθανε από καρκίνο- και έχω διατελέσει μέλος της διοίκησης του Συλλόγου Εθελοντών Αιμοδοτών Ρόδου «Ο Άγιος Εφραίμ». Για εμένα βρέθηκαν γρήγορα φιάλες αίματος, άλλοι άνθρωποι ταλαιπωρούνται πολύ. Όσο μου το επιτρέπει ο χρόνος μου, βοηθάω.
Τι σου δίδαξε αυτή η μεγάλη περιπέτεια, πόσο σε άλλαξε;
Κατάλαβα πια πόσα λάθη κάνουμε οι άνθρωποι όταν είμαστε καλά. Μέσα στην ένταση και στα προβλήματα, μέσα στην καθημερινότητα δίνουμε αξία σε πράγματα που δεν την έχουν, τα μεγεθύνουμε και κάνουμε κακό στον εαυτό μας. Τώρα, κάθε μέρα που ξυπνάω το πρωί χαίρομαι τη μέρα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Έχει ήλιο χαίρομαι τον ήλιο, έχει κρύο χαίρομαι το κρύο, έχει βροχή τη βροχή, τ’ αστέρια, το φεγγάρι, τα πάντα, την κάθε στιγμή. Τα είδα αλλιώς. Από τη ζωή όμως έχω κι ένα μεγάλο παράπονο! Δεν μπορώ να δεχτώ ότι φίλοι μου, αδελφικοί μου φίλοι που στάθηκαν δίπλα μου στη δική μου περιπέτεια, δεν είναι πια κοντά μας. Δεν είναι πια κοντά μας ο αθλητικογράφος Σταύρος Ηρακλείδης, που ήταν έξω από την πόρτα της Εντατικής για εμένα, κι άλλοι φίλοι που με στήριξαν τότε.
Τι θα έλεγες στους ανθρώπους, μετά από όσα πέρασες εσύ;
Να χαίρονται την κάθε στιγμή. Και μακριά από το άγχος που καταστρέφει ζωτικά μας όργανα. Το έλεγε πάντα αυτό ο αείμνηστος Τζίμης Κρεμαστινός ο οποίος ενδιαφέρθηκε πολύ και για εμένα. Ευχαριστώ τον Θεό και την Παναγία που μου έδωσαν μια δεύτερη ευκαιρία για τη ζωή και σίγουρα τη θεά τύχη. Ήμουν ο συνοδός του αδελφού μου στη δική του περιπέτεια και ξέρω καλά τι μου συνέβη. Πολύ καιρό μετά ο γιατρός μου για να δείξει την κρισιμότητα της κατάστασής μου μού είπε: «πέρα από τη χειρουργική ομάδα, στο χειρουργείο υπήρχαν και άγιοι». Θέλω κλείνοντας, επειδή πάρα πολύς κόσμος βοήθησε ηθικά και οικονομικά εμένα και κυρίως την οικογένειά μου, θέλω να τους πω «ευχαριστώ»! Είναι πολλοί για να το κάνω ονομαστικά. Να ξέρουν όμως ότι χρωστώ ευγνωμοσύνη κι ότι δεν ξεχνώ.
πηγή: https://www.rodiaki.gr/article/450596/xorxe-giwrgos-athanasioy-phga-ston-allo-kosmo-kai-gyrisa
