Γιάννης Κουλλιάς: Προτεραιότητα να παραμείνουμε ζωντανοί…
Συνέντευξη του Γιάννη Κουλλιά στο Γ.Ορφανίδη για το Athens Art
Τραγουδοποιός από την Κάλυμνο. Γεμάτος ευαισθησίες για το θείο δώρο της ζωής. Με το βλέμμα καρφωμένο στην τροχιά της εκάστοτε ειμαρμένης, αναζητάει κοινούς τόπους, γνώσεις και βιώματα ανθρώπων που δεν περιορίζονται σε εκείνο το Αιγαίο που ακροβατεί μεταξύ Σεφέρη-Ελύτη, όντας εκ φύσεως θέατρο πολιτισμικής έκφρασης με ρίζες σχεδόν χαμένες στο διάβα του χρόνου. Ομολογώ ότι η μυθοποιητική του με συγκινεί, με αγγίζει κάπως βαθύτερα από ό,τι περίμενα. Ίσως αυθόρμητα να εκδηλώνω μια εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό του λόγω της ιατρικής ιδιότητας που, επίσης, τον χαρακτηρίζει. Είναι ο Γιάννης Κουλλιάς, που αν και μετριοπαθής σήμερα μοιράζεται μαζί μας σκέψεις και προβληματισμούς με αφορμή το νέο του μουσικό άλμπουμ με τίτλο «Ζωή μου δεν σε ξέχασα».
-Στο επάγγελμα ιατρός. Βαρύγδουπος τίτλος, τουλάχιστον, για τα πρότυπα της ελληνικής κοινωνίας. Ένα κομμάτι της ψυχής, όμως, τάχθηκε υπέρ της πανάρχαιας μουσική τέχνης, συμπληρώνοντας –ή επιτρέψτε μου– αναγεννώντας, κατά μία άλλη έννοια, κάτι από τον εαυτό σας. Μπορείτε να συστηθείτε μέσα από αυτό τον ιδιαίτερο συγκερασμό γνώσεων και συναισθημάτων στο κοινό μας;
-Ξεπερνώντας την σχετική αμηχανία μου να περιγράψω τον εαυτό μου και να αυτοσυστηθώ, θα ξεκινούσα λέγοντας ότι είμαι ένας απλός άνθρωπος που προέρχεται από μια λαϊκή οικογένεια.
Μου αναγνωρίζω μια έντονη καλλιτεχνική διάθεση, η οποία αφορά, πέραν της περιοχής της τραγουδοποιίας, και στις περιοχές της φωτογραφίας, του σεναρίου, της θεατρικότητας, της σατιρικής ποίησης. Λόγω του ιατρικού επαγγέλματός μου, αντιμετωπίζω μια έντονη έλλειψη ελεύθερου χρόνου, η οποία μου περιορίζει αυτήν την διάθεση και την ανάπτυξή της. Και όταν λέω έντονη, εννοώ ότι είναι καθημερινή και ποικιλότροπη. Ένα άλλο χαρακτηριστικό μου, είναι η αίσθηση του χιούμορ, ενώ όσον αφορά στην επαγγελματική μου ιδιότητα, ξεπερνώντας τον σκόπελο της σεμνοτυφίας, θεωρώ ότι καταφέρνω να βρίσκομαι πολύ κοντά σε αυτό που αποκαλούμε θεραπευτής-ιατρός.
-Πρόσωπα και καταστάσεις που διαδραμάτισαν αξιοσημείωτο ρόλο στη σύνθεση της προσωπικότητάς, καλλιτεχνικής και μη;
-Αρκετά τα πρόσωπα που με επηρέασαν και διαμόρφωσαν την προσωπικότητά μου. Από απλούς, αγράμματους ανθρώπους έως πολύ μορφωμένους, που μου έδειξαν τον δρόμο της αγαπητικής σχέσης, της ανιδιοτέλειας, της δικαιοσύνης, της προσφοράς, της αξίας της γνώσης, της αξίας της δημιουργίας, της πίστης στο Θεό και τόσα άλλα.
Από τον καλλιτεχνικό χώρο, εάν πρέπει να ονοματίσω κάποιους εκ των δημιουργών, θα ανέφερα τον Χατζιδάκι, τον Γκάτσο, τον Τσιτσάνη, τον Θεοδωράκη, τον Κραουνάκη, την Λίνα Νικολακοπούλου. Είναι και τόσοι νεώτεροι που με συγκινούν με τις δημιουργίες τους. Από τους ερμηνευτές αναφέρω την Χαρούλα Αλεξίου την Γαλάνη, την Αρβανιτάκη, την Τσανακλίδου, την Ιωάννα Φόρτη, τον Νταλάρα, τον Θεοχαρίδη, τον Ανδρέα Καρακότα, τον Θοδωρή Βουτσικάκη. Από την άλλη, η ιατρική, ως κατάσταση, νομίζω ότι σε κάνει πιο υπεύθυνο, ενώ η συνεχής επαφή με την ασθένεια και τον πονεμένο άνθρωπο σε κάνει πιο ανθρώπινο και πιο ουσιαστικό.
-Γράφετε, συνθέτετε, ερμηνεύετε (και όχι μόνο) τραγούδια με περιεχόμενο βιωματικό. Επιλέγετε, όμως, συνήθως συγκεκριμένες πτυχές της ζωής σας; Με άλλα λόγια, μήπως έχετε την επιθυμία, ίσως και την ανάγκη, μην κρατήσετε κάτι αποκλειστικά για εσάς, να εγκαταλείψετε τα απότοκα ορισμένων αναμνήσεων, να ξορκίσετε ατυχείς συγκυρίες…;
-Όσον αφορά στην ερμηνευτική μου πτυχή, θα ήταν κάτι που θα το ήθελα πολύ να συνέβαινε, εάν ήμουν καλός σε αυτό. Μια-δυο φορές που συνέβη έγινε συγκυριακά σε δικό μου τραγούδι, απόντος κανονικού ερμηνευτή. Όσο για το βιωματικό που αναφέρετε, δεν είναι και τόσο βιωματικό όσο φαίνεται. Τα περισσότερα από τα τραγούδια μου, αφορούν σε παράλληλες ανθρώπινες πραγματικότητες καθώς και σε καταστάσεις. Κάποιος φίλος μού είχε πει κάποτε ότι μπαίνω εύκολα στο «πετσί» των καταστάσεων, εννοώντας ότι τις αντιλαμβάνομαι σαν να τις έχω βιώσει προσωπικά. Αυτή την κατάσταση ενσυναίσθησης, νιώθω ότι την έχω έντονη. Όπως στη φωτογραφική μου ενασχόληση, αντλώ θέματα από παντού (πορτραίτο, τοπίο, φωτογραφία δρόμου, κοινωνική ζωή, κλπ), κατά τον ίδιο τρόπο επηρεάζομαι από όλες τις καταστάσεις στη ζωή. Θέλω απλά να πω ότι υπάρχει μια έντονη ελευθερία μέσα μου, που με οδηγεί και που καλύπτει όλο το φάσμα της δημιουργικότητάς μου.
-Και η Κάλυμνος; Πώς εξελίσσεται σε πηγή έμπνευσης για εσάς; Πιο κοντά στο Αιγαίο του Σεφέρη ή του Ελύτη;
-Μετά την επιστροφή μου στο νησί, τα τελευταία 20 χρόνια, αυτό που υπήρχε αρχικά μέσα μου ήταν το πάθος της φωτογραφίας και η Κάλυμνος ως μοντέλο τα πήγε περίφημα γιατί ο τόπος έχει ομορφιές. Ακολούθησε η τραγουδοποιία με την έκδοση του πρώτου μου cd με τίτλο «Ηχογραφίες» το 2006, ακολούθως η δημοσίευση κάποιων σατιρικών ποιημάτων σε τοπική εφημερίδα επί 5ετία, μια ελάχιστη θεατρική μου παρουσία ως ηθοποιός, η συγγραφή 2 θεατρικών έργων στην τοπική διάλεκτο, η συγγραφή κειμένων σε κάποια μουσικοθεατρική παράσταση, κάποιες συγγραφικές μου παρεμβάσεις σε σχολικές παραστάσεις, καθώς και κάποιες εκθέσεις φωτογραφίας ομαδικές και ατομικές. Για να φθάσω στο τώρα, με την έκδοση του δεύτερου cd με τίτλο «Ζωή μου δεν σε ξέχασα». Θέλω να πω ότι στην Κάλυμνο μου προέκυψαν είδη καλλιτεχνικής δημιουργίας με τα οποία δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να ασχοληθώ, χωρίς να έχω κάποιο δάσκαλο να με καθοδηγήσει, με μοναδικά εργαλεία το ένστικτό μου και την αισθητική μου. Όσον αφορά στο δίλημμα Σεφέρης – Ελύτης, ως προς την Αιγαιακή οπτική τους, αυτό που νιώθω να μου ταιριάζει περισσότερο είναι ένας συγκερασμός των δύο, με ένα Σεφερικό πολύπαθο και νεφελώδες Αιγαίο, που οδηγείται σε μια Ελυτική ποιητική κάθαρση. Το Πάθος ως προϋπόθεση της Ανάστασης.
– «Ζωή μου δεν σε ξέχασα»: το νέο σας άλμπουμ. Άλλος ένας τίτλος που δεν μας επιτρέπει sui generis να τον προσπεράσουμε. Τι υποδηλώνει; Ή για να ξετυλίξουμε τον μίτο της ψυχοσύνθεσης σας, έστω και υπό τη σκιά ενός Μινώταυρου, πώς προέκυψε αυτός ο δίσκος; Γιατί να τον ακούσουμε;
-Υποδηλώνει την απόλυτη προτεραιότητα να παραμείνουμε ζωντανοί, ενάντια σεοποιονδήποτε εσωτερικό ή εξωτερικό δυνάστη, που προσπαθεί να μας επιβληθεί. Να διαφυλάξουμε εκείνο το έσω φως, που νοηματοδοτεί την καθημερινότητά μας και μας κάνει να είμαστε όμορφοι άνθρωποι. Ίσως ακούγεται από γλυκερό έως και ξύλινο το παραπάνω, αλλά όλοι μας γνωρίζουμε ανθρώπους με χαμόγελο και γλυκύτητα, που επιζητούμε την συνάφεια μαζί τους, όπως και παγερούς και κατηφείς, ανεξαρτήτως κοινωνικοοικονομικής θέσης, κάτι που δείχνει ξεκάθαρα ότι κάτι ζωντανό έχει χαθεί μέσα τους. Ένας άλλος υποψήφιος τίτλος του cd ήταν το “Ό,τι αξίζει να φανεί” από το ομώνυμο τραγούδι. Και οι δύο τίτλοι υπηρετούν την αξία-ιερότητα της ζωής.
Ο δίσκος προέκυψε όταν, μετά από παραινέσεις φίλων, έβγαλα από το συρτάρι τρία παλαιότερα ημιτελή τραγούδια και αφού έγραψα άλλα τρία. Μετά ήρθε η γνωριμία με τον Στέργιο Παρίζα, που με συγκίνησε με το μέταλλο και την εκφραστική της φωνής του. Ακολούθησε το ΟΚ! της αδερφής Καίτης, και έτσι οδηγηθήκαμε στην κυκλοφορία των τραγουδιών. Όλα αυτά συνέβησαν σε διάστημα τεσσάρων μηνών και όταν ήρθε η ώρα της ηχογράφησης, δεν πίστευε κανείς μας ότι φθάσαμε στην πηγή τόσο σύντομα.
Γιατί να τον ακούσετε. Δύσκολη η απάντηση, εάν υπάρχει, και η οποία θα πρέπει να δοθεί από τους ακροατές του δίσκου. Επειδή, όμως, κάτι πρέπει να πω, θα αναφέρω τις λέξεις που εκείνοι μου είπαν… δροσιά, ταξίδι, ταύτιση, συγκίνηση, ωραίο. Από τη στιγμή, όμως, που η κάθε ψυχή έχει το δικό της ρεπερτόριο, προτείνω να μην πάρετε τοις μετρητοίς τα παραπάνω και απλά να ρισκάρετε να το ακούσετε, γιατί ίσως να βρείτε κάτι που να αξίζει για σας και να σας ταιριάζει.
-Ποιο στοιχείο τον διαφοροποιεί από τις προηγούμενες συνεργασίες σας;
-Αν αναλογιστούμε ότι έρχεται δεκαπέντε χρόνια μετά από το προηγούμενο cd, θεωρώ ότι πρωτίστως διαφοροποιείται στο στοιχείο της καλλιτεχνικής μου ωριμότητας, ενώ σε σχέση με την συνεργασία μου με τους συντελεστές (πάντα κατά την εκτίμησή μου), στον βαθμό ενθουσιασμού εκ μέρους των ερμηνευτών, αλλά και των φίλων μουσικών, που έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους.
-Απωθημένα; Τολμώ να ρωτήσω, αν υπάρχουν.
-Δεν θα τα έλεγα απωθημένα , θα τα έλεγα επιθυμίες και θα σας εξηγήσω τι ακριβώς εννοώ. Όταν επέστρεψα προ 20ετίας από την Αθήνα στο νησί, ήταν μια συνειδητή επιλογή μου, γνωρίζοντας τα θετικά και τα αρνητικά της απόφασής μου. Τελικά και εκ του αποτελέσματος, η επιλογή μου αυτή πέραν του σχετικά άνετου βιοπορισμού μου και των ταξιδιών που πραγματοποίησα, με αποζημίωσε καλλιτεχνικά με όσα προανέφερα αλλά μού στέρησε την πρόσβαση στα θεάματα της πρωτεύουσας, καθώς και την γνωριμία μου με ανθρώπους της τέχνης. Αλλά έτσι είναι αυτά, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα.
-Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
-Ίσως ο μεγαλύτερος φόβος είναι να μην έχω καθόλου φόβο, με την έννοια ότι ο φόβος μάς ενεργοποιεί να βελτιώσουμε τα του εαυτού μας. Να το εξηγήσω κάπως, λέγοντας ότι ο φόβος είναι σύμφυτος με την ανθρώπινη μας κατάσταση. Η αίσθηση της παντελούς έλλειψής του θεωρώ ότι δεν είναι φυσιολογική κατάσταση.
-Ποια τα σχέδια σας για το επόμενο χρονικό διάστημα και ποια τα όνειρα σας για το μέλλον;
-Στα σχέδιά μου είναι μια καλύτερη αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου μου προς την κατεύθυνση της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Υπάρχει η ανάγκη να παιδευτώ στο τραγούδι, μελετώντας το, και θέλω να εστιάσω στο ύφος κάποιων ερμηνευτών που εκτιμώ και με συγκινεί η εκφραστική τους. Δεν το έχω για σίγουρο, αλλά επειδή είμαι πεισματάρης, το ελπίζω. Όνειρα. Να περάσει το συντομότερο αυτή η πληγή της πανδημίας, να επουλωθούν οι πληγές του κόσμου και να ξαναβρεί η ζωή τον ρυθμό της, με ανταμώματα αγαπητικών προσώπων, με ταξίδια που τόσο τα έχω ανάγκη, με πρόσβαση σε θεάματα και, φυσικά, με καλλιτεχνική δημιουργία, που να δημιουργεί ωραία συναισθήματα στον ακροατή.
Τύχη Καλόβουλος στο δρόμο σου αγαπημένε Γιάννη από την Κάλυμνο! Τύχη που θα σου φέρει έμπνευση, και μέσω αυτής, σε μας ελπίδα…
Ευχαριστούμε θερμά τον κ. Γιάννη Κουλλιά για τη συνέντευξη!
Συνέντευξη Γιώργος Ορφανίδης για το Athens Art
