Pοδούλα Λουλουδάκη
Εξήντα και καλά! Αυτός είναι γάμος με τα όλα του, αυτός που γιόρτασαν στις 5 Ιουνίου η Κορνηλία και ο Δημήτρης Δημητριάδης που σήμερα με δέχτηκαν στο σπίτι τους, με τζιν τόνικ για τρεις που κάτι μου λέει πως μόνο η κυρία Δημητριάδη, ξέρει να φτιάχνει τόσο πετυχημένα.
Η μελωδία της ευτυχίας, εδώ δεν είναι σχήμα λόγου, είναι η κοινή ζωή δύο ανθρώπων που ταίριαξαν πολύ και οι συνθήκες ευνόησαν στο να τη ζήσουν όσο έπαιρνε.
Με τη Βρετανική ευγένεια που αποτελεί πια δεύτερη φύση τους, μετά από 37 χρόνια οι δυό τους στη θέση του προξένου και υποπροξένου της Μεγάλης Βρετανίας, αλλά χωρίς την απόσταση, ξετυλίγουν μνήμες αυτό το ζεστό απόγευμα, θυμούνται ταξίδια, αναπολούν, αλλά δεν νοσταλγούν ιδιαίτερα αφού η ζωή συνεχίζεται και οι χαρές επίσης.
«Είμαστε και οι δύο από την Αθήνα. Στο Παγκράτι ζούσα εγώ, στη Νέα Σμύρνη η Κορνηλία. Οι μαμάδες μας από τη Μικρά Ασία, οι οποίες είχαν έρθει με την Καταστροφή. Φοίτησα στο Δημοτικό Σχολείο στην Πλάκα ενώ η διαδρομή της Κορνηλίας ήταν πιο περίπλοκη».
Κορνηλία Δημητριάδη: Ο πατέρας μου ήταν από την Κύπρο, κι είχε αγγλικό διαβατήριο. Στον πόλεμο φύγαμε από την Αθήνα και πήγαμε στην Αίγυπτο, μείναμε τέσσερα-πέντε χρόνια, κι εκεί φοίτησα σε αγγλικό σχολείο, λόγω του αγγλικού μου διαβατηρίου. Ο Δημήτρης λοιπόν στην Πλάκα, εγώ στην Αίγυπτο.
Και στη Ρόδο πότε σας έφερε ο δρόμος;
Δημήτρης Δημητριάδης: Οι οικογένειές μας έφτασαν με ένα χρόνο διαφορά. Το 1946 της Κορνηλίας, το 1947 η δική μου. Ο πατέρας μου, δικηγόρος ως διευθυντής Εποικισμού του Υπουργείου Γεωργίας, ήταν επιφορτισμένος με το να εγκαταστήσει στην Ελλάδα τους πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία. Μ’ αυτή τη θέση τοποθετήθηκε και εγκαταστάθηκε στη Ρόδο. Μείναμε στην οδό Αμερικής 63, στο μετέπειτα ξενοδοχείο «Κονσταντέν» που τότε ήταν ένα σπίτι με μεγάλη αυλή και χωράφια πίσω του.
Κορνηλία Δημητριάδη: H οικογένειά μου κι εγώ, ήρθαμε στη Ρόδο το 1946 όταν ακόμη ήταν υπό αγγλική διοίκηση. Ο πατέρας μου αγόρασε από Αρμένιους αυτό εδώ το σπίτι στην οδό Παύλου Μελά που τότε λεγόταν Στρατηγού Πάτζετ, κι είχε μόνο τον κάτω όροφο. Ήταν η άκρη της πόλης εδώ, στην πλευρά του Ορφανοτροφείου Θηλέων, γύρω-γύρω ήταν μόνο αλάνες. Ο πατέρας μου ήταν αντιπρόσωπος της Shell, της εταιρείας πετρελαιοειδών. Έχω ακόμη μνήμες ως παιδί από την υποστολή της αγγλικής σημαίας στην πλατεία Δημαρχείου και τον ελληνικό εθνικό ύμνο όταν ανέβηκε η ελληνική.
Περνώντας τα χρόνια γνωριστήκατε, πώς έγινε η γνωριμία σας στη Ρόδο της δεκαετίας του ‘50;
Κορνηλία Δημητριάδη: O Δημήτρης, φοιτούσε στο Βενετόκλειο Γυμνάσιο Αρρένων και είχε ως καλύτερό του φίλο, τον αδελφό μου. Ήταν δε πρώτος μαθητής. Πρώτη μαθήτρια ήμουν κι εγώ που φοιτούσα στο Καζούλλειο, το Γυμνάσιο Θηλέων και είχα καλύτερή μου φίλη την αδελφή του. Ωστόσο τ’ αγόρια έβγαιναν με τις δικές τους παρέες, κι εμείς τα κορίτσια κάναμε δικά μας πράγματα. Μέχρι που βρεθήκαμε φοιτητές στην Αθήνα, εγώ στη Νομική, κι εκείνος στην Οικονομική Σχολή.
Πώς ήταν η Ρόδος του ’50, με τις περατζάδες και τις δεξιώσεις της;
Ο περίπατος στο Ακταίον, τα απογεύματα της Κυριακής ήταν κάτι μοναδικό. Τα κορίτσια με τα μεσάτα φορέματα και τα φουρό, τα αγόρια με το πηλίκιο πάντα, αλλιώς ήταν ορατός ο κίνδυνος της αποβολής. Νυφοπάζαρο. Όποιον ήθελες τον συναντούσες εκεί. Ωστόσο εμείς ήρθαμε πιο κοντά στην Αθήνα και μάλιστα μετά από ένα ελαφρύ τροχαίο ατύχημα μετά από το οποίο ο Δημήτρης νοιάστηκε να έρθει να με δει.
Δημήτρης Δημητριάδης: Ο τότε γενικός διοικητής Δωδεκανήσου, ο Μαυρής, είχε ένα γιο που ήταν φίλος μου, ο οποίος είχε ένα μεγάλο αμερικάνικο αυτοκίνητο. Μας έβαλε πολλά άτομα μέσα, αλλά κατά τη διαδρομή μίλαγε, κι ήταν απρόσεκτος, κι έτσι στο ύψος του Ροδινιού έχασε τον έλεγχο και βρεθήκαμε να πέσουμε πάνω σε μία ελιά. Η Κορνηλία, ήταν από αυτούς που χτύπησαν λιγάκι, και την άλλη μέρα πήγα να δω πώς είναι, κι αν είναι καλά.
Κορνηλία Δημητριάδη: Κι έτσι ξεκίνησε μία ιστορία ζωής που δύο-τρία χρόνια αργότερα μας οδήγησε στο γάμο.
Μέχρι καντάδα της κάνατε, κύριε Δημητριάδη, φέρνοντάς της το «Τρίο Ατενέ» μέλος του οποίου ήταν κι ο Δημήτρης Κόκκοτας!
Δημήτρης Δημητριάδης: Εμφανίζονταν στη Ρόδο εκείνη την περίοδο και τους έφερα και της έκανα καντάδα, από το δρόμο.
Ποιοι άλλοι εμφανίζονταν ακριβώς εκείνη την περίοδο στη Ρόδο;
Η Νάνα Μούσχουρη τραγουδούσε στο Θέρμαι, κι εμείς χορεύαμε με το Δημήτρη, κι είχαμε τον Ωνάση δίπλα που ήταν τότε με την Τίνα Λιβανού.
Τι χορεύατε;
Ροκ εντ ρολ, τσα τσα, μάμπο… Χορεύαμε και στην πίστα του Ροδινιού όπου είχε την ορχήστρα του ο Γιώργος Μουζάκης που αν ζούσε σήμερα, θα ήταν 100 χρονών.
Κάνατε πολύ έντονη κοινωνική ζωή.
Κορνηλία Δημητριάδη: Επειδή ήταν ο Δημήτρης πρόεδρος του Γκολφ Αφάντου επί 24 χρόνια, όπου εκεί γίνονταν χιλιάδες πράγματα με προσωπικότητες που έρχονταν από όλο τον κόσμο, στη συνέχεια έγινε αντιπρόσωπος της Shell, ήταν αντιπρόεδρος του Επιμελητηρίου Δωδεκανήσου με τον Γιώργο Καραγιάννη πρόεδρο και βέβαια επί 37 χρόνια είχαμε θέση ως πρόξενος της Μεγάλης Βρετανίας εκείνος και υποπρόξενος εγώ. Δεν θέλαμε να απουσιάσουμε από εκδηλώσεις για να μη δημιουργηθεί κατά κάποιο τρόπο διπλωματικό επεισόδιο το οποίο θα μπορούσε να δημιουργηθεί από το τίποτα. Έτσι πράγματι είχαμε έντονη κοινωνική ζωή.
Κι είχατε και τα σπορ τα δικά σας, ήσασταν και πρωταθλήτρια Δωδεκανήσου στο τένις!
Κι ο Δημήτρης ήταν πρωταθλητής στο πινγκ πονγκ. Εγώ δεν άσκησα ποτέ τη δικηγορία, ωστόσο θα σας πω το ημερήσιο πρόγραμμά μου. Το πρωί πήγαινα κωπηλασία στο Ναυτικό Όμιλο Ρόδου, στη συνέχεια κολυμπούσα και μετά πήγαινα στο γραφείο της Shell, στο οποίο πήγαινα καθημερινά, πρωί κι απόγευμα. Το μεσημέρι, κατά τις τέσσερις έκανα τένις, και μετά το γραφείο τ’ απόγευμα συχνά πηγαίναμε με το Δημήτρη για χορό στο Θέρμαι. Κάναμε ένα ωραίο ντουέτο με το Δημήτρη στο ροκ εντ ρολ που ακόμα και τώρα, μέχρι πριν από πέντε χρόνια μας άφηναν στην πίστα μόνους, να χορεύουμε. Ήμασταν πολύ ταιριαστό ζευγάρι, κάναμε και ιστιοπλοΐα, μαζί.
Ταυτόχρονα μεγαλώνατε την οικογένειά σας, με δύο παιδιά, το Γιάννη που είναι γιατρός και ζει στην Αθήνα και τον Άκη που είναι δικηγόρος. Έχετε τις νύφες σας, έχετε πέντε εγγόνια και στις 5 Ιουνίου κλείσατε 60 χρόνια γάμου, τα οποία και γιορτάσατε. Γιορτάσατε τους αδαμάντινους γάμους σας!
Την πρώτη φορά που γιορτάσαμε τους γάμους μας ήταν στα 25 χρόνια. Και τη δεύτερη στα 50 χρόνια. Τώρα, εν μέσω κορωνοϊού, γιορτάσαμε τα 60 χρόνια στο σπίτι του γιου μας του Άκη, σε κλειστό οικογενειακό κύκλο. Είχε έρθει κι ο γιος μας, ο Γιάννης. Οι νύφες μας ήταν πολύ ευρηματικές στα συμβολικά τους δώρα, το «60» ο Άκης το είχε κάνει χαρτάκια φέιγ βολάν, έντυσαν δύο σαμπάνιες ως νύφη και γαμπρό, επίσης οι χαρτοπετσέτες έγραφαν «60»… Δεν είναι κάτι το συνηθισμένο στην εποχή μας, να ζεις τόσα χρόνια μαζί και τόσο καλά.
Για τα ταξίδια σας δεν είπαμε που ήταν κι αυτά πολλά και για το Μπάκιγχαμ στο οποίο σας κάλεσε η βασίλισσα Ελισάβετ!
Πρέπει να σου πούμε, Ροδούλα, ότι από τα σπουδαιότερα ταξίδια μας ήταν αυτό της Κένυας που πρέπει κανείς να το κάνει όσο ακόμη είναι νέος γιατί είναι περιπετειώδες. Εκεί, στο “Tree Tops” παραθέριζε το 1952 η διάδοχος τότε του βρετανικού θρόνου, η νεαρή πριγκίπισσα Ελισάβετ όταν έμαθε ότι πέθανε ο πατέρας της και θα γινόταν βασίλισσα. Τι να πούμε από τα ταξίδια μας… Τα περισσότερα τα κάναμε μαζί με το Γιώργο και την Άννα Χιωτάκη. Ήταν πολλά και αρκετά ήταν εξωτικά όπως τότε στη φυλή των Μασάι όπου θέλαμε να φωτογραφηθούμε με τον αρχηγό, έναν πανύψηλο άντρα, με κρίκους. «Δώστε μου δέκα δολάρια, είπε, και βγάλτε όσες φωτογραφίες θέλετε…»… Ο αρχηγός των Μασάι, για φαντάσου.
Ζήσατε ωραία ζωή!
Ζήσαμε ωραία ζωή, δόξα τω Θεώ.
Για τη βασίλισσα δεν μου είπατε και τους κήπους του Μπάκιγχαμ.
Ήταν το 2000 όταν μας κάλεσε στο παλάτι μαζί με τον επίτιμο πρόξενο της Θεσσαλονίκης και άλλους προξένους από διάφορα μέρη του κόσμου. Έπρεπε να φοράω καπέλο, έπρεπε να φοράει ημίψηλο.
Δημήτρης Δημητριάδης: Εννοείται ότι τα νοικιάσαμε.
Κορνηλία Δημητριάδη: Το τσάι δόθηκε στους κήπους με τα ρυάκια, τα παπάκια, μια υπέροχη γλυκιά μέρα με τη βασίλισσα και τον Κάρολο. Η βασίλισσα πέρασε ανάμεσά μας χαιρετώντας μας με νεύμα και ήπιε το τσάι της σε μια μικρή απόσταση. Εννοείται, δεν μας χαιρέτησε δια χειραψίας.
Είχε περάσει η ώρα χωρίς να το καταλάβω, στο σπίτι με τη διακόσμηση που θυμίζει έντονα τη Βρετανική επιρροή. Κατέβηκα να φύγω με το ασανσέρ που έγινε πρόσφατα για να εξυπηρετεί το δίπατο σπίτι της Παύλου Μελά που στον κάτω χώρο του λειτουργούσε το Βρετανικό προξενείο. Βγήκε στη βεράντα η κ. Δημητριάδη να με χαιρετήσει μια φορά ακόμα. «Να προσέχεις στο δρόμο, μου είπε, είχε νυχτώσει πια.»…
Πηγή: rodiaki.gr
