Τζίμης Κρεμαστινός: «Η μάνα μου ήταν αυταρχική, ολιγόλογη και παρότι μοναχογιός ουδέποτε με «χάιδεψε», αλλά ήταν υπερήφανη, πολύ υπερήφανη…»!

Αεροπλάνα, καράβια, αυτοκίνητα κι εκείνος παντού: στη Ρόδο, στη Βουλή, στα νησιά, στο ιατρείο του στην Αθήνα.

Πάντα αναρωτιόμουν για τις αντοχές του και πάντα ένα χαμόγελο χωρίς απάντηση ερχόταν από τη δική του πλευρά.

Παθιαζόταν για να προσφέρει, εκνευριζόταν όταν δεν τον άφηναν να το κάνει, «να θες να βοηθήσεις και να μη θέλουν», έλεγε συχνά, να παίρνει τηλέφωνα επιτόπου και τον πρωθυπουργό τον ίδιο και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, να έχει ατόφια την ορμή του Αρχαγγελίτη που ασφυκτιά  θέλοντας να δώσει λύση και την άλλη στιγμή τη μεγαλοψυχία να αποδεχτεί ότι «αυτός είναι ο κόσμος, κι αυτή είναι η πολιτική»!

Η άλλη πλευρά του Δημήτρη Κρεμαστινού, αυτή που πάλευε κι έριχνε ένα-ένα τα εμπόδια ήταν που μ’ έκανε να τον κοιτώ προσηλωμένη μπροστά στον Άγγελο Φραγκάκη και την πιστή του Λουκία Χατζημανώλη.

Και τώρα που χάθηκε απροσδόκητα και το αμετάκλητο όρισε για πάντα την τύχη του, θυμήθηκα την τελευταία κουβέντα μαζί του πριν τις εκλογές του 2019 όπου για πρώτη και τελευταία φορά μίλησε στη «Ροδιακή» για τη δική του ζωή. Μέρος αυτής της κουβέντας με τον Τζίμη, τον άνθρωπο, τον καθηγητή παραθέτουμε εδώ:

Έχετε μεγάλο δέσιμο με τον Αρχάγγελο!
Γεννήθηκα στη Χάλκη, αλλά έζησα όλη μου τη ζωή στον Αρχάγγελο γιατί ο πατέρας μου ήταν φαρμακοποιός στον Αρχάγγελο. Το φαρμακείο ήταν στο κέντρο του χωριού και υπάρχει μέχρι σήμερα ως κτίσμα. Εκεί μεγάλωσα, εκεί είναι οι φίλοι μου, εκεί είναι οι πνευματικές μου ρίζες από το δημοτικό σχολείο  και το ημι-γυμνάσιο, τότε, τις τρεις πρώτες τάξεις.

Από συμμαθητές σας έχω ακούσει ότι ήσασταν τόσο καλός μαθητής και τόσο προσηλωμένος μέσα στην τάξη που τρώγατε καζούρα γι’ αυτό από τους υπόλοιπους! Και βέβαια ήσασταν όλα τα χρόνια σημαιοφόρος!
Ως μαθητής ήμουν βουβός μέσα στην τάξη και οι δάσκαλοι κι οι καθηγητές μου νόμιζαν ότι δεν ήμουν καλός. Αλλά στα γραπτά γινόταν η αποκάλυψή μου. Γι’ αυτό και ήμουνα κάθε χρόνο ο πρώτος μαθητής και μέχρι που τελείωσα το Βενετόκλειο, σημαιοφόρος. Ήμουνα πολύ καλός στα Μαθηματικά και στη Φυσική. Είχα πάρει Α’ βραβείο από την Ελληνική Μαθηματική Εταιρεία.

Πάντα γιατρός θέλατε να γίνετε;
Δεν ήθελα να γίνω ούτε φαρμακοποιός που ήταν ο πατέρας μου ούτε γιατρός. Τότε της μόδας ήταν οι πύραυλοι και η φιλοδοξία μου ήταν να γίνω αεροναυπηγός. Πήγα στο εξωτερικό γι’ αυτό, αλλά τα πανεπιστήμια στα οποία απευθυνόμουν είχαν κλείσει από πλευράς αριθμού φοιτητών. Γύρισα στην Ελλάδα κι έδωσα εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο. Ήταν η πρώτη χρονιά που οι Δωδεκανήσιοι εισάγονταν με εξετάσεις και εισήλθα και στην Ιατρική Αθηνών και στην Ιατρική Θεσσαλονίκης. Τα πρώτα τρία χρόνια ήθελα να μεταγραφώ, αλλά τελικά έμεινα στην Ιατρική. Εάν όμως σήμερα με ρωτήσετε τι θα έκανα αν ήμουν 18 χρονών, θα σας έλεγα ότι θα έδινα αποκλειστικά στην Ιατρική. Και γιατί; Η ιατρική μού έδωσε τη δυνατότητα να μπω και να δω αρρώστους μέσα στις καλύβες και μέσα στα ανάκτορα. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν αναλογιζόμενος αυτές τις εμπειρίες να μη διαλέξω να ξαναγίνω γιατρός, εάν ξαναγινόμουνα φυσικά 18 χρονών.

Και τι συμπέρασμα βγάλατε τελικά για τους ανθρώπους στις καλύβες και για τους ανθρώπους στα ανάκτορα;
Ότι ο άνθρωπος είτε πάμφτωχος-ζητιάνος, είτε πρωθυπουργός πάντα είναι άνθρωπος, έχει αδυναμίες, κι έχει και όνειρα.

Και μετά η πορεία σας είχε ραγδαία άνοδο! Τι δεν ξέρουμε, τι μπορεί να μην μας είπατε ποτέ; Ποιος άλλος ισχυρός, περισσότερο και από τον Ανδρέα Παπανδρέου ακόμα, μπορεί να εμπιστεύτηκε τη ζωή του στα χέρια σας;
Εκείνο που δεν γνωρίζετε και το λέω για πρώτη φορά δημόσια, είναι ότι λόγω των ιατρικών μου σχέσεων με τον Γρηγόρη Φαράκο και τον Χαρίλαο Φλωράκη, σ’ ένα παγκόσμιο συνέδριο που γινόταν στη Μόσχα και συμμετείχα, ήρθε μια τεράστια λιμουζίνα Volga και με πήγε στο Κρεμλίνο! Ομολογώ ότι δεν ήξερα πού πάω και γιατί. Και ενώ φτάνοντας, φοβισμένος περπατούσα μέσα στο Κρεμλίνο, με οδήγησαν στο γραφείο του Μπρέσνιεφ προέδρου της Σοβιετικής Ένωσης, ο οποίος αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας και προβλήματα καρδιάς. Τον Μπρέζνιεφ τον εξέτασα μαζί με δύο άλλους καθηγητές καρδιολογίας, διεθνώς γνωστούς. Βέβαια, ποτέ δεν μιλώ για αρρώστους μου, όμως όταν έχουν περάσει τόσα χρόνια από τον θάνατό τους, το ιατρικό απόρρητο αφήνει τη θέση του στην ιστορία και τα ιστορικά γεγονότα. Γι’ αυτό, δεν έχω μιλήσει ποτέ μέχρι σήμερα, επισήμως ποτέ.

Είναι αλήθεια ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου, σ’ εκείνη την πρώτη σας επαφή, ενώ ήταν πρωθυπουργός σας ζήτησε να πάτε με μυστικότητα στο Καστρί να τον εξετάσετε, κι εσείς αρνηθήκατε;
Αρνήθηκα γιατί πίστευα ότι χωρίς τα υποστηρικτικά μηχανήματα του νοσοκομείου θα ήταν πολύ πιθανόν να αποτύχω στη διάγνωση. Αυτό όμως δεν είναι η είδηση. Η είδηση είναι ότι μετά από αρκετά χρόνια ρώτησα τον ίδιο τον Ανδρέα πώς δέχτηκε να έρθει τελικά ο ίδιος και να εξεταστεί στο νοσοκομείο «Γεννηματάς» που τότε ονομαζόταν Γενικό Κρατικό Αθηνών. Μου απάντησε, χαριτολογώντας και αστειευόμενος ότι «αυτός ο γιατρός που δεν έρχεται να δει τον πρωθυπουργό που τον καλεί εάν δεν είναι ψώνιο, τότε πρέπει να είναι πραγματικός γιατρός…». Και γελώντας ο Ανδρέας συνέχισε: «Άλλωστε είχα πει τότε «τόσα ψώνια έχουμε δει, ας δούμε άλλο ένα…». Και φυσικά, η επιλογή στο πρόσωπό μου, δείχνει την προσωπικότητα του Ανδρέα. Ενώ οι σύμβουλοί του, του λέγανε να βρούνε έναν άλλο καλό γιατρό που θα δεχόταν να έρθει στο Καστρί να τον εξετάσει, εκείνος είπε «όχι, θα πάμε σ’ αυτόν το γιατρό που δεν έρχεται στο Καστρί»! Την επομένη, μετά τη διάγνωση, φύγαμε αιφνιδίως για το Λονδίνο, στην αρχή για το νοσοκομείο St. Thomas  και μετά στο Harefield όπου χειρουργήθηκε από τον Γιακούμπ.

Πράγματι, εκεί λίγο πριν το χειρουργείο ο Ανδρέας είπε τη φράση: «Ακολουθώ την πορεία μου…»;
Το είπε υπό την έννοια «ακολουθώ το πεπρωμένο μου…». Δεν καταλάβαινε κανείς από όσους ήμασταν μαζί του τότε ότι ήταν ένας φοβισμένος άνθρωπος όπως είναι ο κάθε άνθρωπος ενώπιον του θανάτου. Ήταν αξιοπρεπής, ψύχραιμος και ήρεμος. Έτσι αντιμετώπισε την εγχείριση, αλλά και κάθε εισαγωγή του στις εντατικές μονάδες. Όταν χρόνια αργότερα βγήκε και πάλι  ο Ανδρέας Παπανδρέου από την εντατική μονάδα του Γενικού Κρατικού- πριν από την παραπομπή του στην περίφημη δίκη στην οποία αυτοί που τον παρέπεμψαν είχαν έρθει να τον αποχαιρετήσουν από τη ζωή-  είχα πει τότε στον Γιώργο Γεννηματά: «Γιώργο, σώσαμε τον Ανδρέα…»… Κι εκείνος μου είπε: «Δημήτρη, έσωσες το ΠΑΣΟΚ»… γιατί αν ο Ανδρέας Παπανδρέου έφευγε τότε από τη ζωή, ποιες θα ήταν οι συνέπειες; Απλούστατα το ΠΑΣΟΚ θα οδηγείτο στο Ειδικό Δικαστήριο όπου οι καταδικαστικές αποφάσεις θα είχαν διαλυτικές συνέπειες για το ΠΑΣΟΚ.

Μου περιέγραψαν μία ακόμα σκηνή όπου σε αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε ο Γιώργος Γεννηματάς, μαζί μ’ εσάς και τον δημοσιογράφο Γιώργο Ζαχαριάδη, προκειμένου να κάνει ο Γεννηματάς ομιλία στον Αρχάγγελο, κάπνιζε πολύ στη διαδρομή, κι εσείς του λέγατε: «σταμάτα να καπνίζεις… κάτι θα πάθεις…»! Και ήταν λίγο πριν εκδηλωθεί η ασθένειά του!
Αυτό του το έλεγα συνέχεια. Του έλεγα: «Γιώργο, θα πάθεις καρκίνο του πνεύμονα…»… όταν όμως ο Γιώργος ήρθε για να μου φέρει την ακτινογραφία του, για να επιβεβαιώσω το αντίθετο απ’ αυτό που του είχαν πει οι άλλοι γιατροί, μου είπε:  «Δημήτρη, τι βλέπεις στην ακτινογραφία;». Κι εγώ γύρισα, τον κοίταξα και του είπα «Γιώργο, όλα είναι καλά…»… Κι εκείνος μου είπε: «Δημήτρη, κατάλαβα, έχω καρκίνο. Μέχρι τώρα μου έλεγες ότι θα πάθω καρκίνο και τώρα μου λες ότι όλα είναι καλά, για να με παρηγορήσεις…»…

Υπήρξατε κι ένας τυχερός άνθρωπος στη ζωή σας! Ήσασταν τη σωστή στιγμή, με τα σωστά πρόσωπα… Πόσο σας βοήθησε η τύχη, κ. καθηγητά, για να γίνετε αυτό που είστε σήμερα;
Η τύχη στη ζωή είναι απαραίτητο συστατικό για την επιτυχία. Χωρίς καλή τύχη δεν υπάρχει τίποτα. Θυμάμαι όταν γνώρισα τον Χαρίλαο Φλωράκη για πρώτη φορά, μου είπε: «είσαι τόσο καλός γιατρός ή τόσο τυχερός;…». Κι εγώ του απάντησα ότι «εάν δεν ήμουν τυχερός, πώς θα αποδεικνυόταν ότι είμαι καλός γιατρός;…». Κι ο Φλωράκης συνέχισε: «Βλέπω, είσαι και έξυπνος…»!

Ο πατέρας σας φαρμακοποιός, αλλά η μητέρα σας είχε την ισχυρή προσωπικότητα! Λένε ότι σ’ εκείνην μοιάσατε ως χαρακτήρας!
Η μητέρα μου, παρότι μόνο το Δημοτικό είχε βγάλει, είχε ισχυρή προσωπικότητα. Ήταν αυταρχική, ολιγόλογη και παρότι ήμουν ο μοναχογιός της ουδέποτε με «χάιδεψε» και ουδέποτε καυχιόταν για εμένα ενώ στο βάθος ήταν υπερήφανη, πολύ υπερήφανη. Όταν η ξαδέλφη μου, η Λίτσα Κρεμαστινού της είπε ότι «ο Τζίμης έγινε υπουργός…», αυτή είπε «δεν εντυπωσιάζομαι, τόσα έχει κάνει στη ζωή του, γιατί να μη γίνει και υπουργός…»!

Έτσι την είδε κι ο Τζίμης Κρεμαστινός την είσοδό του στην πολιτική, ως φυσική εξέλιξη, κι έβαλε τα δυνατά του. Λίγες μέρες πριν  η κακή του τύχη του χτυπήσει την πόρτα και τον στείλει στην Εντατική, ερωτήθη από δημοσιογράφο αν «τελείωσε η πολιτική για εκείνον».
Από την καρέκλα του γιατρού, στο ιατρείο του απ’ όπου γινόταν η τηλεοπτική σύνδεση είπε: «με τη μικροπολιτική δεν ήθελα να έχω ποτέ σχέση κι όχι με την πολιτική»!

Πηγή: https://www.rodiaki.gr