Καστελλόριζο: Ημερολόγιο Καλοκαιριού
Γράφει ο
Νεκτάριος Καλαντζής*
Παίρνω την πρώτη πολύ πρωϊνή πτήση από Αθήνα για Ρόδο και μετά από εκεί πετάω με το μικρό δικινητήριο αεροσκάφος της Ολυμπιακής για Καστελλόριζο. Με θέσεις λιγότερες και από λεωφορείου και με τον θόρυβο από τους έλικες στα αυτιά μας, σε τριάντα λεπτά περίπου προσγειωθήκαμε στο αερολιμένα του Καστελλόριζου. Η εμπειρία της προσγείωσης μοναδική, μιας και το αεροδρόμιο στο νησί βρίσκεται σε μια λωρίδα ανάμεσα σε βουνά, εκεί που είχαν γίνει και γυρίσματα της βραβευμένης με όσκαρ ταινίας Mediterraneo, με τον πιλότο να απαιτείται να έχει ειδικές ικανότητες στο μικρό αεροδρόμιο του νησιού πάνω στον γκρεμό. Φεύγω από εκεί από τον μοναδικό δρόμο και φθάνω μπροστά στη θάλασσα. Η εικόνα μαγική και το Καστελλόριζο ή αλλιώς Μεγίστη πιο επίσημα, νωρίς το πρωί, χωρίς καθόλου κόσμο, με φόντο τα δίπατα χρωματιστά σπίτια κατά μήκος της θάλασσας. Άλλωστε οι μόνιμοι κάτοικοι δεν ξεπερνούν τους 300. Πίνω καφέ μπροστά από την παλιά δημοτική αγορά, μιας και μένω σε ένα νεοκλασικό ακριβώς πίσω από αυτή, έχοντας θέα την απέναντι πλευρά με τα νεοκλασικά. Περπατώντας μπροστά στην προκυμαία, βλέπω θαλάσσιες χελώνες να περνούν μπροστά μου και πρωί μπαίνω σε ένα καϊκι που κάνει βόλτες γύρω από το λιμάνι, με το έθιμο με τα βοτάνια, από την εκκλησία προς τη θάλασσα, μιας και η αφορμή να επισκεφθώ το Καστελλόριζο αποτέλεσε ένα γάμος φίλης που έγινε την επόμενη μέρα. Το απόγευμα φεύγω για μια βουτιά από το καφέ Φάρος, από τη σιδερένια μικρή σκάλα στα πεντακάθαρα νερά, στην πίσω απομονωμένη πλευρά του φάρου, έχοντας θέα όλο το Καστελλόριζο και απέναντι το ξενοδοχείο Μεγίστη, δίπλα το εκκλησάκι και ακριβώς απέναντι πολύ κοντά οι ακτές της Τουρκίας και το Κας. Πιο πάνω το κάστρο των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη, χτισμένο πάνω στον βράχο στο Καστέλο Ρόσο και αν ακολουθήσεις το δρόμο προς Μανδράκι, θα συναντήσεις τον Λυκιακό τάφο του 4ου αιώνα π.Χ.. Δεν πρόλαβα να ανέβω στον Αϊ Γιώργη του Βουνού να δω το ηλιοβασίλεμα και τον οικισμό από ψηλά. Μετα τη βουτιά μπροστά στον Φάρο, κάθομαι για φρέσκο ψάρι στον Λαζαράκη μπροστά τη θάλασσα, ίσως την καλύτερη ψαροταβέρνα του νησιού και βράδυ πάω στο γλέντι παραμονή του γάμου, στα Χωράφια, στην πλατεία με το εκκλησάκι και το άγαλμα της Δέσποινας Αχλαδιώτη, την Κυρά της Ρω με την ελληνική σημαία δίπλα. Κάθομαι στην ταβέρνα Πλατάνια, εκεί που είχαν γυριστεί και σκηνές από την ιταλική ταινία Mediterraneo. Όλο το νησί στο γλέντι στην πλατεία δίπλα στο σχολείο, με ζωντανή μουσική έως αργά.
Επόμενο πρωί, φεύγω με την βάρκα του κυρ Αντώνη και περνώντας προς το Μανδράκι, πάω προς το Γαλάζιο Σπήλαιο ή Σπηλιά του Παραστά ή Φώκιαλη. Για να μπει η βάρκα στη σπηλιά, αναγκαστήκαμε να ξαπλώσουμε όλοι κάτω, μιας και το άνοιγμα να μπούμε, μόλις και χωράει μια μικρή βάρκα. Όποια και αν είναι η ονομασία της πάντως, βρήκα τα πιο όμορφα νερά που είδα στην Ελλάδα. Βούτηξα για λίγο από τη βάρκα, είδα τους σταλακτίτες που δημιουργούν αυτό το γαλάζιο χρώμα στο νερό και στο βάθος οι φωλιές της φώκιας που κατοικεί εκεί. Μετά από αυτή τη μοναδική εμπειρία, φεύγω για το νησάκι του Αϊ-Γιώργη, με το ταπεινό εκκλησάκι και την μοναδική καντίνα, βουτώντας μπροστά στην εκκλησία από τη σιδερένια σκάλα στα καταγάλανα νερά και ηλιοθεραπεία στις ξαπλώστρες μπροστά στη θάλασσα. Έπειτα πάω για μια βουτιά ξανά στον Φάρο, βουτώντας από τη σκάλα, δίπλα στο τζαμί, στην πλατεία του Σάββα Νικολάου και μετά απόγευμα βόλτα στα μικρά μαγαζιά και φεύγω για τα Χωράφια και το γάμο που γίνεται στην Μητρόπολη του νησιού, στον Ιερό Ναό του Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης, με τον Μητροπολίτη Σύμης και Καστελλορίζου και τον παπα Γιώργη του νησιού, να τον ευλογούν. Το εσωτερικό της εκκλησίας εντυπωσιακό και κάθομαι στο βοτσαλωτό προαύλιο του ναού, κοινό με του σχολείου του νησιού, της Σαντράπειας Αστικής Σχολής, με τα εντυπωσιακά αγάλματα και δίπλα το ψηλό μαρμάρινο καμπαναριό. Πιο πέρα, ο ναός του Αγίου Γεωργίου του Σαντραπέ με τους ευκάλυπτους, μια εκκλησία που παρέμεινε ημιτελής. Ο γάμος παραδοσιακός, όπως και το τραπέζι στην πλατεία στα Πλατάνια, με το παραδιασιακό κατσικάκι Καστελλόριζου και αμυγδαλωτά για γλυκά. Κατά τη διάρκεια του τραπεζιού, έλουσαν τον γαμπρό στην πλατεία με τα βοτάνια, τοπικό έθιμο για γάμο στο νησί, συνοδεία ζωντανής μουσικής. Το γλέντι κράτησε ως αργά και μετά κάνοντας μια βραδυνή βόλτα από τα Χωράφια και την πλατεία, μέχρι την παλιά δημοτική αγορά και παραλιακά προς τον Άγιο Γεώργιο του Πηγαδιού, με το ρολόι του 1903, βλέπω τις βοτσαλωτές αυλές ως το ξενοδοχείο Μεγίστη κατά μήκος της θάλασσας, βλέποντας και το γαλάζιο κτίριο, εκεί που είχαν γυριστεί πολλές σκηνές του Mediterraneo με την Βάνα Μπάρμπα.
Επόμενο πρωί, βόλτα στον τοπικό φούρνο και στα μαγαζιά για αναμνηστικά και παίρνω το πλοίο για Ρόδο, αποχαιρετίζοντας το Καστελλόριζο με έναν μοναδικό τρόπο, αφού μόλις βγήκαμε από το λιμάνι ο Αντώνης ο Πατινιώτης με τη βάρκα του μας αποχαιρέτισε δεξιά του πλοίου, κουνώντας μας την ελληνικη σημαία. Μετά από 3,5 ώρες φθάνω στη Ρόδο, κάθομαι για καφέ στο Ronda με πολύ ζέστη βλέποντας τους λουόμενους να πηδούν από την εξέδρα και κάνω βόλτα στην πόλη της Ρόδου, ξεκινώντας από το καζίνο Ρόδου, το Νεστορίδειο Μουσείο Νεοελληνικής Τέχνης και από την Έλλη προς το δημαρχείο, την Περιφέρεια, το Δημοτικό θέατρο, μπαίνω στην Μητρόπολη, στο Μανδράκι με τα ελάφια, περνάω από τα Δικαστήρια και το όμορφο κτίριο του ταχυδρομείου, πάω στη Νέα Αγορά, στο Ακταίον, στο σημείο που μαζεύονται οι ζωγράφοι και οι σκιτσογράφοι και μπαίνω στην παλιά πόλη από την πύλη με τη μεγάλη ανθοδέσμη από λουλούδια στην τάφρο. Περπατώ προς την περιβόητη Οδό των Ιπποτών, εκεί όπου περπάταγαν οι Ναϊτες Ιππότες, βλέπω το κτίριο των Γάλλων και φθάνω ως την κορυφή στην είσοδο του παλατιού του Μεγάλου Μαγίστρου. Περπατώ περιμετρικά των τειχών, στην καταπράσινη τάφρο, μπαίνω στην παλιά πόλη με τα τουριστικά μαγαζιά, τον μιναρέ και χάνομαι στα βοτσαλωτά στενά της, ενώ κάθομαι για καφέ βράδυ, στην καταπληκτική αυλή του Ωβέρνη, σχεδόν απέναντι από το αρχαιολογικό μουσείο στην παλιά πόλη. Επιστρέφω αργά το βράδυ προς τη νέα πόλη με τα μαγαζιά και τα ομπρελάδικα για να πάω στο αεροδρόμιο και να επιστρέψω Αθήνα, κρατώντας τις καλύτερες αναμνήσεις από το ακριτικό Καστελλόριζο, εκεί που πραγματικά χτυπάει η καρδιά της Ελλάδος.
*Ο Νεκτάριος Καλαντζής είναι Οικονομολόγος, Κοινωνιολόγος, Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Παλλήνης
