Γράφει η Ρένα Παπακωνσταντίνου
Τα χρόνια περνούν κι άνθρωποι αλλάζουν. Άλλοτε προς το καλύτερο κι άλλοτε δυστυχώς προς το χειρότερο. Κάποια χρόνια πριν, ένα όμορφο κορίτσι με εντυπωσιακή σκηνική παρουσία, αλλά και εκπληκτική φωνή υποδυόταν στο Εθνικό Θέατρο Ρόδου τη Χιονάτη, στον θίασο της Κάρμεν Ρουγγέρη «Η Χιονάτη και οι επτά ψηλοί νάνοι».
Στο τέλος της παράστασης, ως στέλεχος της ομάδας του ΣΕΟ, είχα αναλάβει τη νυχτερινή τους διασκέδαση στα σοκάκια της Παλιάς Πόλης.
Δεν άργησα να μαγευτώ από τη γλυκιά αυτή ύπαρξη με το σπινθηροβόλο βλέμμα και το υπέροχο χαμόγελο. Ανταλλάξαμε πριν χωριστούμε στοιχεία και της έκανα ένα μικρό δωράκι με μια κάρτα «για καθημερινές απολαύσεις», όπως αμυδρά θυμάμαι.
Πέρασε ο καιρός, έκανε παιδιά και η «μικρή» Χιονάτη μεγάλωσε, πήρε μέρος σε αξιόλογες δουλειές, έγινε τηλεοπτικός αστέρας, καλλιέργησε όμως παράλληλα την υπέροχη φωνή της κι έκανε βήματα ζηλευτά στη μουσική σκηνή.
Μια φθινοπωρινή μέρα του Οκτώβρη, λίγα χρόνια πριν, αποφάσισα τελείως ξαφνικά να πάω στο Badminton με τα παιδιά για μια παράσταση όπου ο Διονύσης Τσακνής θα διηύθυνε ζωντανή ορχήστρα επί σκηνής στη «Ζέβρα Πιτζάμα» το έργο της λατρεμένης Μαριανίνας Κριεζή της θρυλικής «Λιλιπούπολης»και όχι μόνο και της κυρίας Παναγιωτοπούλου.
Δεν είχα προλάβει να δω τους συντελεστές αλλά η παρουσία του κυρίου Τσακνή μου πιστοποιούσε την ποιότητα της παράστασης. Ξαφνικά μια βαθιά κρυστάλλινη φωνή ακουγόταν από τη σκηνή τραγουδώντας και χορεύοντας με περίσσιο ταλέντο. Η παιδική της ενδυμασία και το τράβηγμα των μαλλιών δυσκολεύουν την άμεση αναγνώρισή της.
Όμως, κάτι οικείο μου προκαλούσε η όλη παρουσία της. Δανειζόμενη το πρόγραμμα της παράστασης από την μπροστινή κυρία, δεν άργησα να επιβεβαιώσω τις υποψίες μου. Ναι, ήταν η αγαπημένη μου Μαριάννα Πολυχρονίδη. Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν όταν τους είπα ότι η πρωταγωνίστρια είναι φίλη μου και πολύ περισσότερο, όταν της έστειλα μήνυμα στο διάλειμμα κι εκείνη μου απάντησε. Αγοράσαμε το CD και σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα, τα παιδιά τραγουδούσαν με μανία όλα τα τραγούδια, γνωρίζοντας απ’έξω τους ζηλευτούς στίχους της Μαριάννας.
Ένα καλοκαιρινό βραδάκι, τέσσερα περίπου χρόνια πριν, μια όμορφη συναυλία θα γινόταν στο Μέγαρο της Δουκίσσης Πλακεντίας στην Πεντέλη, του Κώστα Λειβαδά που είναι και Πεντελιώτης παλιός. Η μικρή μου Ναταλία, ήταν ήδη φανατική θαυμάστριά του κι ας μην τον ήξερε, αφού όπου βρισκόταν τραγουδούσε «αχ να ‘ξερες τι δύναμη μου δίνει η δύναμη σου..»
Έτσι λοιπόν πήγαμε και τραγουδήσαμε τις όμορφες συνθέσεις παρέα με την Ελένη Τσαλιγοπούλου, όταν ξαφνικά μια αιθέρια παρουσία εμφανίστηκε στη σκηνή και μας ξεσήκωσε με το μπρίο της και την τσαχπινιά της. Ήμουν μπροστά μπροστά και δεν δυσκολεύτηκα να αναγνωρίσω το γλυκό Μαρινάκι.
Στο τέλος βρεθήκαμε, τα είπαμε και ευχηθήκαμε άμεσα να ξανασυναντηθούμε. Ίσως δεν ήταν τόσο άμεσα, ήταν όμως τόσο δυνατό που κάλυψε όλο το διάστημα απουσίας.
Έχοντας πια συχνή επικοινωνία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με ενημέρωσε ότι έχει δυο μουσικές παραστάσεις στον Σταυρό του Νότου με μια συμπατριώτισσά μου.
Η χαρά μου ήταν απίστευτη, τόσο γιατί θα την ξαναέβλεπα, όσο γιατί θα γνώριζα από κοντά το ταλαντούχο κορίτσι που έσπασε τα στενά όρια του νησιού μας και ξεσήκωσε με το ταλέντο και τη μουσική της όλη την Ελλάδα. Μιρέλα Πάχου… και οι ώρες που θα τις έβλεπα επί σκηνής μετρούσαν ήδη την αντίστροφη μέτρηση.
Φτάσαμε με παρέα στο ζεστό χώρο και καθίσαμε στο υπο κράτηση τραπέζι μας.
Με την κουβέντα ο χρόνος αναμονής δε μας φάνηκε και ξαφνικά είδαμε πλήρη την ορχήστρα στις θέσεις τους.
Σε λίγα λεπτά δύο όμορφες παρουσίες γέμιζαν τη σκηνή και σκόρπισαν γύρω γλυκά χαμόγελα και μελωδίες μαγικές από το ακορντεόν που με τόση μαεστρία λικνιζόταν στα επιδέξια δάχτυλα της όμορφης Μιρέλας.
Πάντα πίστευα ότι τα γεωομορφολικά στοιχεία του τόπου που μεγάλωσες έχουν καθοριστική επίδραση στην ύπαρξή σου. Έτσι λοιπόν και η Μιρέλα, «μύριζε» αύρα θαλασσινή και νησιώτικη αλμύρα…
Η επιλογή των τραγουδιών ήταν πολύ επιτυχής και η χημεία των κοριτσιών αναμφισβήτητη.
Η μια δυναμική και αγαλματένια, κράμα της Κρήτης και της Τήνου που είναι η καταγωγή της και η άλλη ρομαντική και τριανταφυλλένια, μοσχοβολιστή σαν αράπικα φούλια της Ρόδου μας, μια πυργοδέσποινα ζηλευτή!!!
Η συνεργασία της Μαριάννας με τον Κώστα Λειβαδά, έχει χαρίσει σε όλους μας υπέροχες ερμηνείες και η τελευταία δισκογραφική δουλειά της με τον ανεπανάληπτο Θάνο Μικρούτσικο, την ανέβασε στο υψηλότερο σκαλοπάτι της ποιότητας και της επιλεκτικότητας.
Εκπληκτικοί στίχοι της Λίνας Νικολακοπούλου, που σημαδεύουν κατευθείαν στην καρδιά, χωρίς μεσάζοντες σε συγκινούν και σε ταξιδεύουν.
Από την άλλη η Μιρέλα με τα όμορφα στιχάκια της και τη νησιώτικη μουσική της, ξεσηκώνει ακόμα και τον πιο σκυθρωπό και τον ταξιδεύει με βαρκούλες στο Αιγαίο, παρέα με τους γλάρους και τα ψαραοπούλια.
Το κοινό τους, κάθε άλλο παρά άσημο ήταν. Στην παρέα εκείνης της βραδιάς, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο Γιάννης Ζουγανέλης, ο Κώστας Λειβαδάς, η Πωλίνα Βουλγαράκη και πολλοί συνάδελφοι ηθοποιοί της Μαριάννας.
Όλοι ανεβαίνουν στη σκηνή και τραγουδούν παρέα και τελευταίος, ο Νίκος Πορτοκάλογλου με την υπέροχη φωνή του ανέγγιχτη στον χρόνο να παρακαλά… «να με προσέχεις, γιατί έχω πέσει χαμηλά, μάτια μου γλυκά να με αντέχεις…».
Το πρόγραμμα μου θύμισε παλιές καλές εποχές σε μπουάτ της Θεσσαλονίκης, αλλά και του Isabella live στη Ρόδο.
Σκέφτομαι πόσες φορές έχω ακούσει παιδί ακόμα, τον πατέρα της Μιρέλας να τραγουδά με τα τότε γνωστά συγκροτήματα του νησιού και να μας χαρίζει αξέχαστες βραδιές.
Το πιο αξιοθαύμαστο αυτής της συνάντησης ήταν το ακέραιο του χαρακτήρα των δυο κοριτσιών, που με σοβαρότητα –παρόλα τα γενναιόδωρα χαμόγελα-που χαρίζουν-και ήθος ανέβηκαν στη σκηνή και σεβάστηκαν τον θεατή-ακροατή της δουλειάς τους, χαρίζοντάς του ποιοτική μουσική και επιλεκτικό ρεπερτόριο, χρησιμοποιώντας στο έπακρον τη φωνή και το ταλέντο τους και όχι την εξωτερική τους εμφάνιση, που διαθέτουν αναμφισβητήτως και αντικειμενικά κρινόμενων.
Το κρασάκι τελείωσε και οι καληνύχτες αρχίζουν να παίρνουν θέση στα τραγούδια.
Όλος ο κόσμος ήταν χαρούμενος και δε δίσταζε να εκδηλώσει ποικιλοτρόπως τον θαυμασμό του.
Δε μπορώ να μην αναφέρω ότι η Μιρέλα πέρα από τις πολλές υποχρεώσεις της στο τραγούδι, έχει ξεκινήσει δυναμικά το διδακτορικό της, αποδεικνύοντας ότι είναι μια ύπαρξη συγκροτημένη και πολυτάλαντη, μια γλυκιά παρουσία που όλο σου χαμογελά και όταν την κοιτάς να κρατά το ακορντεόν της, είναι σαν να κοιτάς μια μάνα να κρατά το πολύτιμο αγγελούδι της κι όταν κλείνει τα μάτια στο τραγούδι της, βλέπεις πόσο συνεπαρμένη είναι, σαν να περιμένει τον ιππότη της να έρθει από την Οδό Ιπποτών του Κάστρου μας να την προϋπαντήσει.
Χαίρομαι που ήμουν παρούσα σε μια τόσο όμορφη βραδιά, παρέα με εκλεκτούς φίλους, να απολαμβάνω ένα κορίτσι του νησιού μου που μας κάνει όλους περήφανους και μια φίλη που κάθε φορά ξεπερνά τον εαυτό της με την εκφραστικότητα και τη χροιά της φωνής της.
Ο ροδίτικος πηδηχτός ακούγεται από την ορχήστρα για δεύτερη φορά κι εγώ με πίεση κρατιέμαι να μην χορέψω. Ο πιο όμορφος χορός μας και ω… ροδίτικη σούστα!!! Είναι κάθαρση ο χορός και άδειασμα της ψυχής… «Ένα ταξίδι στα Δωδεκάνησα… λέει η Μιρέλα.
Το χειροκρότημα δυνατό, οι αγκαλιές σφιχτές, τα χαμόγελα αστραφτερά…
«Θα ξανάρθω αγαπημένες μου…περάσαμε υπέροχα….»
«Τρέχω στους δρόμους
Τα σκαλοπάτια,
Παίζω κρυφτό με τις στιγμές
Και με τα χρόνια…»
Και ψάχνω «Λίγο χρώμα».
«Κι ας λένε πως δε μ’αγαπάς,
Εγώ θα βρω τη λύση
Κάπου θα υπάρχει η μουσική
Που θα σε συγκινήσει
Ένα τραγούδι του Κωστή κι οι στίχοι
Του Διονύση…».
Πηγή: rodiaki.gr
