O Mιχάλης που είπε «γεια χαρά νταν» στον καρκίνο παραδίδει μαθήματα αισιοδοξίας και αγάπης…

Συνέντευξη στη
Μαίρη Φώτη

Ο Μιχάλης Λαγός, στα 28 του χρόνια έχει καταφέρει να ξεγελάσει τον καρκίνο, παλεύει μαζί του αδιαλείπτως επί 3,5 χρόνια, κι ενώ οι γιατροί τού έδιναν μόλις μερικές ώρες ζωής (!), σήμερα αποτελεί πρότυπο δύναμης και θέλησης, για πολλούς ασθενείς.
Η περίπτωση του Μιχάλη, αποτελεί σημείο αναφοράς για τους γιατρούς αλλά και για τους καρκινοπαθείς που τον βλέπουν να τριγυρνά στους διαδρόμους του ογκολογικού νοσοκομείου «Αγιος Σάββας» για να εμψυχώσει άλλους ασθενείς αλλά και για να δείξει στους γιατρούς ότι η επιστήμη σε συνδυασμό με την πίστη και τη θέληση για ζωή, μπορούν να κάνουν θαύματα.
Ο Μιχάλης στη συνέντευξή του σήμερα στη «δ», μιλά για το «όμορφο ταξίδι» όπως το χαρακτηρίζει, είναι βέβαιος ότι θα βγει νικητής, δίνει μαθήματα αισιοδοξίας και αγάπης για τη ζωή, και απευθύνεται σε εκείνους που θεωρούν ότι δεν έχουν δύναμη για να παλέψουν με το «θηρίο».
• Μιχάλη, πότε νόσησες;
Νόσησα πριν από 3,5 χρόνια, στα 25 μου.
• Πώς το ανακάλυψες;
Είχα έναν πόνο, χαμηλά στη μέση. Πήγα στον γιατρό και εκεί ανακαλύπτω ότι έχω έναν πολύποδα αρκετά μεγάλο για την ηλικία μου, γύρω στα 8 cm. Κάναμε απευθείας εξετάσεις για να δούμε τι μπορεί να γίνει.
• Και;
Είδαμε ότι εδώ στη Ρόδο δεν μπορεί να γίνει κάτι, κι έφυγα για την Αθήνα, όπου μου ανακοίνωσαν ότι είχα καρκίνο στο έντερο, στο συκώτι και στους πνεύμονες…
• Σοκαριστικό να μαθαίνεις ότι έχεις καρκίνο και μάλιστα σε τρία ζωτικά όργανα…
Να σας πω την αλήθεια, χάρηκα. Μπορεί να ακούγεται παράξενο, αλλά ήταν κάτι που είχα ευχηθεί. Μέσα στην οικογένειά μου, ακόμα και σε παιδιά, βιώσαμε διάφορες ασθένειες και κάθε φορά στενοχωριόμουν. Μέσα μου έλεγα, «Θεέ μου, πάρε την αρρώστια από εκείνους και δώσε σε εμένα, να το περάσω εγώ». Πονούσα που έβλεπα παιδιά να πονάνε και παρακαλούσα τον Θεό να πονέσω εγώ, να πάρει τον πόνο τους, να μην ταλαιπωρηθούν άλλο. Μακάρι να μπορούσα να πάρω τον πόνο όλων των παιδιών του κόσμου…
• Όταν νοσεί ένα μέλος από μια τόσο σοβαρή ασθένεια, νοσεί όλη η οικογένεια. Πέρα από την δική σου αντίδραση, που ομολογουμένως είναι παράδοξη, πώς αντέδρασε η οικογένειά σου;
Σοκ. Αρχικά υπέστησαν σοκ. Όμως ζήτησα να μην κλάψει κανείς, να μην κατεβάσει τα όπλα κανείς και να το παλέψουμε μαζί. Ξέρω ότι θα βγω νικητής. Η οικογένειά μου, είναι το στήριγμά μου και είναι δίπλα μου εξαρχής, επιλέξαμε να βλέπουμε την θετική πλευρά των πραγμάτων. Είναι δίπλα μου και είμαι δίπλα τους. Αυτό που εύχομαι είναι να κάνω τη δική μου οικογένεια κάποια στιγμή και να μην με θάψουν οι γονείς μου, αλλά να ακολουθηθεί η φυσιολογική ροή της ζωής, να φύγουν πρώτοι οι γονείς μου όποτε έρθει η ώρα.

• Πριν 3,5 χρόνια ξεκινά λοιπόν αυτή η περιπέτεια. Ποια ήταν η πρώτη σου σκέψη;
Ότι θα τον νικήσω. Ξεκίνησα χημειοθεραπείες, χειρουργεία, ακτινοβολίες… Εχω κάνει μέχρι στιγμής 28 ακτινοβολίες στο έντερο, έχω κάνει τέσσερα χειρουργεία και περίπου 75 χημειοθεραπείες και συνεχίζουμε… Εχω μπροστά μου ακόμα ένα χειρουργείο. Και όσα έρθουν… Εδώ είμαστε, θα τα πολεμήσουμε με ψηλά το κεφάλι, με χαμόγελο, με δύναμη και με πίστη. Στη ζωή, σε ό,τι και να μας συμβεί έχουμε δύο επιλογές. Ή σηκώνεις το κεφάλι και πολεμάς ή ανοίγεις έναν λάκκο και μπαίνεις μέσα και λες «γεια χαρά νταν» σε όλους.
• Εσύ βέβαια δεν είπες «γεια χαρά νταν».
Είπα. Όχι στη ζωή όμως, είπα «γεια χαρά νταν» στον καρκίνο. Παρ΄ότι οι γιατροί, όταν έγινε η διάγνωση, μού είπαν ότι είχα 48 ώρες (!) ζωής μπροστά μου… Αντιμετώπισα και αντιμετωπίζω τον καρκίνο ως μια ίωση, που απλώς χρειάζεται να πάρω πιο δυνατά φάρμακα και θα πρέπει να κάνω κάποιες επεμβάσεις. Όταν έγινε η διάγνωση, ο γιατρός μου είχε μεγάλο φόβο, διότι ήταν σε αρκετά προχωρημένο στάδιο, ήμουν 4ο προς 5ο, σε επίπεδο δηλαδή που δεν έχει γυρισμό. Μετρούσαμε ώρες για να φύγω από τη ζωή… Σήμερα, έχουν περάσει 3,5 χρόνια, είμαι εδώ, το παλεύω, το παλεύουμε με χαμόγελο και αισιοδοξία.
• Σήμερα σε ποιο στάδιο βρίσκεσαι;
Βρίσκομαι στο στάδιο της ίασης. Εχω σχεδόν καθαρίσει, και έχουν μείνει πολύ λίγα βλαβερά καρκινικά κύτταρα στον οργανισμό μου τα οποία θα φύγουν κι αυτά με θεραπείες.
• Πριν τα κρίσιμα χειρουργεία τι σκεφτόσουν;
Τίποτα. Ότι θα μπω στο χειρουργείο, θα βγω, θα βγάλω τα ράμματα και θα συνεχίσω τη ζωή μου. Δεν έχω φόβο μέσα μου για το χειρουργείο, δεν έχω φόβο μέσα μου για τις θεραπείες, τη ζωή πρέπει να τη βλέπουμε θετικά. Ο καρκίνος για μένα δεν είναι σοβαρότερος από κάποιες άλλες ασθένειες. Ολες οι ασθένειες είναι σοβαρές. Και μια ίωση, και μια γρίπη και μια πνευμονία, αν δεν τις προσέξεις και αν δεν υποβληθείς στις κατάλληλες θεραπείες, μπορεί να αποβούν σοβαρές ασθένειες ή ακόμα και μοιραίες. Όπως και ο καρκίνος.
• Στη διάρκεια της θεραπείας σου, φαντάζομαι θα έχεις συναντήσει ανθρώπους που έχουν καταρρεύσει μαθαίνοντας ότι έχουν νοσήσει από καρκίνο. Που δεν έχουν την ίδια δύναμη και την ίδια αισιοδοξία με σένα. Σε πλησίασαν άνθρωποι για να πάρουν δύναμη;
Θα σου πω κάποια περιστατικά τα οποία θυμάμαι έντονα. Μια κοπέλα, πιο μικρή από εμένα, σε ηλικία περίπου 20 ετών, έπρεπε να χειρουργηθεί άμεσα, είχε καρκίνο στο συκώτι, και δεν ήθελε να το κάνει. Με πήρε από το χέρι ο χειρούργος μου, και οι νοσοκόμες, και μου ζήτησαν να της μιλήσω.
• Αυτά στο νοσοκομείο του Αγίου Σάββα;
Ναι, στον Αγιο Σάββα. Πήγα της μίλησα, δέχθηκε να κάνει το χειρουργείο την επόμενη ημέρα, κι από όσο γνωρίζω, σήμερα είναι καλά. Μια άλλη περίπτωση, αφορά έναν πιτσιρικά 17 ετών, ο οποίος όταν έκανε θεραπεία, αρνιόταν πεισματικά να σηκωθεί από το κρεβάτι. Είχε πέσει η ψυχολογία του, σηκωνόταν μόνο για να πάει στην τουαλέτα. Του μίλησα και τελικά με αυτόν τον άνθρωπο, κατεβαίναμε μαζί τις σκάλες του νοσοκομείου, για να πάμε να πιούμε καφέ. Κι άλλοι πολλοί άνθρωποι ήθελα να διακόψουν τις θεραπείες τους και τους βοήθησα να πάρουν δύναμη. Με λόγια απλά, με απλές κουβέντες… Δόξα τω Θεώ, σήμερα πολλοί έχουν γίνει καλά.
• Διατηρείτε επαφές;
Ναι, με πολλούς ασθενείς. Για να το πω αλλιώς, όχι με ασθενείς, με ανθρώπους. Ξέρεις, όταν κάποιος έχει τον καρκίνο μέσα του, φεύγει η κακία, μένει ένας καθαρός άνθρωπος.
• Το έχεις φιλοσοφήσει…
Δεν θα το έλεγα. Ετσι ήμουν, έτσι έβλεπα τα πράγματα κι έτσι τα αντιμετώπιζα και προ του καρκίνου. Να ζεις την κάθε μέρα, την κάθε στιγμή με χαμόγελο και αισιοδοξία. Ετσι πρέπει.
• Δίπλα σου, ποιοι στάθηκαν σε αυτή τη δοκιμασία;
Πρώτα και πάνω απ΄όλους η οικογένειά μου. Όχι μόνο οι γονείς μου και τα αδέλφια μου αλλά το ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον, είναι πολύ υποστηρικτικό. Και φίλοι μου. Και είναι βράχοι και κολώνες και τους ευχαριστώ πολύ γι αυτό, σε οποιαδήποτε ώρα και στιγμή τους χρειάστηκα ήταν εκεί.
• Στην οικογένεια και στους φίλους σου, έδινες εσύ δύναμη ή εκείνοι σε σένα;
Δίναμε και παίρναμε. Οσο δίνεις παίρνεις, κι όσα περισσότερα δίνεις, τόσο περισσότερα θα εισπράξεις.

• Υπήρχαν άνθρωποι που έφυγαν από δίπλα σου;
Πάρα πολλοί. Θα τους πω ευχαριστώ, δεν έχω να πω κάτι κακό. Επιλογή τους ήταν να φύγουν και πολλοί από αυτούς που έφυγαν, θεωρώ ότι δεν με απέρριψαν επειδή νόσησα από καρκίνο αλλά επειδή δεν μπορούν οι ίδιοι να το αντιμετωπίσουν, δεν μπορούσαν να με δουν στα μάτια. Για μένα είναι λάθος αυτό. Όπως μένεις δίπλα σε κάποιον που έχει σπάσει το χέρι του, ή έχει ανεβάσει πυρετό, έτσι πρέπει να κάνεις και όταν έχει ο άλλος καρκίνο.
• Στη διάρκεια της θεραπείας σου λοιπόν, έχασες φίλους. Εκανες όμως άλλους φίλους;
Δεν θα έλεγα φίλους, θα έλεγα ανθρώπους, οι οποίοι ως και σήμερα και πιστεύω και στο μέλλον, είναι δίπλα μου και θα παραμείνουν.
• Το ότι οι γιατροί σου έδιναν ώρες ζωής και ήδη από τότε έχουν περάσει 3,5 χρόνια, αυτό κάτι λέει για την δική σου στάση και αντιμετώπιση απέναντι στον καρκίνο.
Θα σου πω ό,τι μου είπε ο γιατρός μου. Το 70% της ίασης για τον καρκίνο, όπως και σε όλες τις ασθένειες, έχει να κάνει με την καλή ψυχολογία. Αν δεν είχα καλή ψυχολογία, όπως και πολλοί άλλοι, θα είχαμε χαθεί σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα.
• Στη διάρκεια αυτής της διαδρομής, έχεις δει όμως και ανθρώπους να φεύγουν.
Εχω δει ανθρώπους να φεύγουν επειδή δεν ήθελαν, ή δεν μπόρεσαν να το παλέψουν. Βεβαίως έχω και δει και ανθρώπους να φεύγουν παρ΄ότι είχαν πολύ δυνατή ψυχολογία αλλά δυστυχώς ο καρκίνος ήταν πιο δυνατός. Όμως και στη δεύτερη περίπτωση, η καλή ψυχολογία τούς βοήθησενα ζήσουν περισσότερο από το χρονικό περιθώριο που τους έδιναν οι γιατροί. Δεν σου κρύβω ότι οι γιατροί μου, αναρωτιούνται πώς αντέχω ακόμα… Δεν είναι εύκολο επί 3,5 χρόνια ασταμάτητα να «με χτυπάνε αλύπητα» με τόσα χειρουργεία, τόσες χημειοθεραπείες, τόσες ακτινοβολίες και εγώ να είμαι όρθιος. Μέσα σε εννέα μήνες έκανα τέσσερα χειρουργεία, κι ακόμα μέχρι σήμερα ο χειρουργός μου, δεν μπορεί να το πιστέψει.
• Τι δεν μπορεί να πιστέψει;
Ότι θα προλάβει να τα κάνει… Ο χρόνος δεν ήταν με το μέρος μας. Μετά το τέταρτο χειρουργείο, στον μήνα πάνω, εγώ ήμουν ευθυτενής δεν φαινόταν ότι έχω κάνει τέσσερα χειρουργεία.
• Είπες ότι βρίσκεσαι στο στάδιο της ίασης, τι περιλαμβάνει αυτό;
Περιλαμβάνει κι άλλες χημειοθεραπείες… Όπως λέει και μια φίλη μου χαριτολογώντας, έχω απορροφήσει ένα πυρηνικό εργοστάσιο μέχρι στιγμής και πάω για το δεύτερο…! Βεβαίως έχω ακόμα μπροστά μου κάποια χειρουργεία. Ένα θα είναι, δύο θα είναι, παραπάνω θα είναι… Δεν μπορούμε να το ξέρουμε αυτό. Οσα αξιωθώ να μου δώσει ο Θεός.
• Η καθημερινότητά σου τι περιλαμβάνει;
Εχει αλλάξει δυστυχώς. Λέω δυστυχώς, διότι είμαι ένας άνθρωπος που πάντα εργαζόμουν. Όμως τώρα δεν μπορώ να εργαστώ, διότι κουράζομαι πολύ εύκολα. Παρ΄ότι θα ήθελα να δουλέψω, είμαι τώρα συνταξιούχος. Βέβαια με 360 ευρώ σύνταξη δεν μπορεί να ζήσει κανείς, αλλά αυτά είναι… Κατά τα άλλα, ασχολούμαι με την οικογένειά μου… Θα πάω στον αδελφό μου, θα πάω για καφέ, θα πάω να βρω τους φίλους μου, θα καθίσω σπίτι, θα ασχοληθώ με το αυτοκίνητό μου, με το μηχανάκι μου… Αυτή είναι η καθημερινότητά μου.
• Πέρα από το ψυχολογικό κόστος, σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει και το οικονομικό, ειδικά όταν ζεις στην περιφέρεια και πρέπει τακτικά να επισκέπτεσαι την Αθήνα. Πώς το αντιμετωπίζεις αυτό;
Δόξα τω Θεώ. Αυτό μόνο.
• Υπήρξαν στιγμές που είπες, δεν αντέχω άλλο;
Όχι.
• Γιατί σε εμένα, είπες ποτέ;
Όχι. Το ακριβώς αντίθετο είπα. Σε ευχαριστώ Θεέ μου που το έδωσες σε εμένα και όχι σε κάποιον δικό μου.
• Στους ανθρώπους που νοσούν από καρκίνο ή σε ανθρώπους που νοσούν συγγενείς τους, ή φίλοι τους, τι θα ήθελες να πεις;
Πρώτα απ΄όλα να έχουν πίστη στον εαυτό τους, στους γιατρούς, στο Θεό και στους ανθρώπους που είναι γύρω τους. Θα πω και κάτι σε όσους είναι δίπλα από τους ασθενείς. Είναι καλό, πάντα να τους κρατάνε το χέρι με αγάπη. Ανθρωποι που περνούν αυτό το ταξίδι, μπορώ να πω όμορφο ταξίδι – όσο παράξενο κι αν ακούγεται – χρειάζονται αγάπη και από την οικογένεια και από τους φίλους και ιδιαίτερα από τον άνθρωπο που έχουν στο πλευρό τους. Είναι ωραίο, είναι λυτρωτικό να ξέρουν ότι υπάρχει ένας άνθρωπος που είναι εκεί γι αυτούς.
• Εχεις εσύ ένα τέτοιο άτομο στο πλευρό σου;
Είχα, δυστυχώς ή ευτυχώς, έφυγε. Λέω δυστυχώς ή ευτυχώς, διότι ήταν επιλογή του ανθρώπου αυτού να φύγει, δεν ήταν δική μου επιλογή.
• Με τους γιατρούς, τι σχέση αναπτύσσει ο ασθενής;
Οι γιατροί που με ανέλαβαν, από την πρώτη στιγμή μέχρι σήμερα, είναι οι άγγελοί μου. Είναι φίλοι μου, είναι αδέλφια μου. Ο Θεός έδωσε σε αυτούς τους ανθρώπους μεγαλύτερη δύναμη, τους έδωσε αυτό το χάρισμα, για να γιατρεύουν ασθενείς. Δεν είναι απλοί άνθρωποι, έχουν δίπλα τους το Θεό, και για μένα οι γιατροί είναι το χέρι του Θεού στη γη.
• Θεραπείες στη Ρόδο κάνεις;
Στο τελευταίο διάστημα, ναι βεβαίως. Οι γιατροί εδώ, όπως και οι νοσηλεύτριες, είναι πάνω απ΄όλα άνθρωποι, με χαμόγελο, πέρα από την κατάρτιση που έχουν. Μου αρέσει να βλέπω χαμογελαστούς ανθρώπους γύρω μου.
• Όταν έγινε η διάγνωση, σκέφτηκες να πας σε άλλο γιατρό, να πάρεις δεύτερη γνώμη;
Από την πρώτη στιγμή, που γνώρισα τους γιατρούς μου, τους εμπιστεύτηκα με την πρώτη ματιά. Βέβαια, ο αδελφός μου έστειλε τον φάκελό μου στην Αμερική, στο Χάρβαρντ, ένα από τα καλύτερα νοσοκομεία και η απάντηση των γιατρών από εκεί, ήταν να μην φύγω από τον “Αγιο Σάββα”. Ανέφεραν ότι βρίσκομαι σε ένα πάρα πολύ καλό νοσοκομείο, στα χέρια εξαίρετων χειρουργών και ογκολόγων και μάλιστα πληροφορήθηκα ότι από το Χάρβαρντ, πολλές φορές ζητούν τη γνώμη τους. Με την ευκαιρία που μου δίνετε, θα ήθελα να ευχαριστήσω δημοσίως τον γαστρεντερολόγο Νικήτα Παπαντωνίου, τον χειρουργό Δημήτρη Κορκολή, τον πρώτο μου ογκολόγο Ιωάννη Σείριο, τον δεύτερο ογκολόγο μου Αναστάσιο Γρίβα και τον ογκολόγο στο νοσοκομείο της Ρόδου Δημήτρη Ματθαίο για όλα όσα έχουν κάνει για μένα. Τέλος, ιδιαιτέρως θέλω να ευχαριστήσω και όλο τον κόσμο που στέκεται δίπλα μου όλο αυτό το διάστημα και μου δίνει δύναμη να συνεχίσω.