Της Σμαράγδας Μουλιάτη
από το PatmosTimes
Μια πολύ συγκινητική ιστορία με πρωταγωνιστή ένα Αφγανόπουλο ξετυλίχτηκε τις τελευταίες μέρες στο νησί μας.
Αφγανόπουλο που πριν 10 χρόνια πέρασε σαν λαθρομετανάστης από το νησί μας, επέστρεψε να ευχαριστήσει έναν συμπατριώτη μας που του έκανε τα εισιτήρια να πάει στον Πειραιά και να τα επιστρέψει.
Ήταν χειμώνας του 2008 τότε που οι ροές των λαθρομεταναστών από το Αφγανιστάν, Πακιστάν κ.λ.π ήτανε καθημερινές. Στο Αγαθονήσι έφθασαν μαζί με άλλους και τρία 12 χρονα παιδιά και μεταφέρθηκαν στην Πάτμο. Ήταν η εποχή που στοιβάζονταν στα κρατητήρια της αστυνομία μέχρις ότου αφεθούν ελεύθεροι. Από την εποχή εκείνη έχουμε καταγράψει άπειρες εικόνες .
Τα τρία παιδιά είχαν φύγει από το Αφγανιστάν με προτροπή των γονιών τους. Διέσχισαν με πολλούς τρόπους και μέσα, τις χώρες και πέρασαν στην Τουρκία. Από κει πλήρωσαν έναν διακινητή και τους μετέφερε με πολλούς άλλους στο Αγαθονήσι.
Στην Πάτμο μετά τα κρατητήρια της αστυνομίας διέμειναν στο ξενοδοχείο Summer της Ιεράς Μονής που το διέθεσε για να μείνουν τα παιδιά που ήταν ασυνόδευτα.
Τα παιδιά κυκλοφορούσαν ελεύθερα. Μια μέρα πλησίασε ένα συμπατριώτη μας που τον έβλεπε πρώτη φορά και του είπε ότι θέλει να πάει στον Πειραιά αλλά δεν έχει χρήματα για τα εισιτήρια. Τότε ο συμπατριώτης μας του έβγαλε τα εισιτήρια και δεν το ξαναείδε.
Από κει τα τρία παιδιά έφυγαν από την Πάτμο για τον Πειραιά ανακατεμένα με ένα γκρούπ Γιαπωνέζων και όταν έφθασαν στον Πειραιά χώρισαν. Το ένα από αυτά ο 22χρονος σήμερα Αφγανός περιπλανήθηκε σε όλη σχεδόν την Ελλάδα δουλεύοντας σε διάφορες δουλειές, όπως χωράφια κ.λ.π.
Έφυγε μέσα σε κοντέινερ που ήταν ασφυκτικά γεμάτο μαζί με άλλους . Πήγε Ιταλία όπου και κει περιπλανήθηκε μέχρι που κατέληξε στις Βρυξέλες. Εκεί μία οικογένεια τον ανέλαβε και τον έστειλε σε σχολείο. Τώρα σπουδάζει μηχανικός και εργάζεται. Με τα χρήματα που κερδίζει αποφάσισε να έρθει στην Ελλάδα για να βρει το νησί και τον άνθρωπο που του έκανε τα εισιτήρια για να πάει να βρει το όνειρό του.
Τον συναντήσαμε στην πλατεία της Σκάλας όπου πριν από λίγο είχε συναντήσει τον συμπατριώτη μας.
Ήταν πολύ συγκινημένος. Μας διηγήθηκε την περιπέτεια του και τη διαδρομή του στην Ελευθερία, η οποία ήταν γεμάτη αγκάθια αλλά ευτυχώς με happy end.
Ο 12χρονος τότε Αφγανός δεν ήξερε το όνομα του νησιού μας αλλά συγκράτησε το τοπίο και τα κτίρια. Μέσα από το google earth έψαχνε να καταλάβει ποιο ήταν το νησί που έμεινε για αρκετό καιρό και ένας άνθρωπος του έκανε τα εισιτήρια για να φύγει για τον Πειραιά, και πως λεγόταν. Από κει γνώρισε το κτίριο της καζάρμας που στεγάζεται η αστυνομία και έμαθε ότι λέγεται ΠΑΤΜΟΣ. Πήρε το καράβι από τον Πειραιά και ήρθε να συναντήσει τον άνθρωπο που τον βοήθησε στα 12, να ελευθερωθεί και να πραγματοποιήσει το όνειρο του.
Με περιγραφές γιατί δεν ήξερε ούτε το όνομα του, τον βρήκε και τον συνάντησε. Και όπως διαπιστώσαμε μεγάλη ήταν η συγκίνηση και των δύο. Το βράδυ της ίδιας μέρας το Αφγανόπουλο έφυγε από το νησί ευχαριστημένος γιατί γνώρισε καλύτερα τον ευεργέτη του και του εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του.
Από επιθυμία του συμπατριώτη μας, δεν αποκαλύψαμε το όνομά του.
Αχ συγκινήθηκα. Σαν παραμύθι της Σταχτοπούτας μοιάζει. Αν σπούδαζε και αστροφυσικός θα ήταν ακόμα πιο ωραίο το παραμύθι. Έχουμε και κάτι εκατοντάδες χιλιάδες που ακόμα που περιφέρονται ας πληρώσει και σε αυτούς τα εισιτήρια ο καλός Χριστιανός.
Πράγματι δεν είναι αρκετα πιασάρικό , αν το έκανε ταινία ο παπακαλιάτης ή η σειρά ο Μανουσάκης , θα ερωτευόταν μια Ελληνίδα με πατέρα Χρυσαυγίτη , ο πατέρας και η κοινωνία του νησιού θα στέκονταν εμπόδιο σε αυτόν τον έρωτα, αλλα τα παιδια θα εμεναν μαζί στο τέλος γιατι όλα τα εμπόδια τα υπερνικά η δυναμη της αγάπης….