Γράφει η
Pοδούλα Λουλουδάκη
Ο πρωταθλητής Στέργος Μικκιός, σε μια εξομολόγηση που συγκλονίζει κι είναι γεμάτη δύναμη
Να τον ρωτάς αν μετά από τη μεγάλη καταστροφή άλλαξε κάτι για εκείνον, αν έγινε καλύτερο και να σου λέει «όχι»! Και λίγο μετά, στο παρακάτω της ζωής πάλι ξανά το ίδιο να ρωτάς, κι «όχι» να λέει εκείνος. Γιατί γίνονταν όλο και χειρότερα τα πράγματα στην πορεία της ζωής γι αυτό το παιδί που κάηκε στην Ίστριο όταν ο φούρνος ολόκληρος και το τσουκάλι με τη ζεματιστή ψαρόσουπα το γέμισαν εγκαύματα!
Ήταν ο… καμένος, για τα παιδιά που τον κορόιδευαν από τα τέσσερά του χρόνια μέχρι τα 21 που η ζωή του άλλαξε, έγινε μαχητής της πυγμαχίας, σ΄ ένα από τα πιο σκληρά αθλήματα στον κόσμο, πήρε παγκόσμιους τίτλους και βγάζει την ελληνική σημαία στο ρινγκ κάθε φορά που έχει νίκη.
Ο Στέργος Μικκιός, από την Ίστριο που έζησε πικρή ζωή στη Ρόδο και στην Αμερική, αλλά είναι καλοδιάθετος όπως είναι όλοι οι ταλαιπωρημένοι άνθρωποι που έχουν κερδίσει στην πάλη με τους δαίμονές τους και προχωρούν ευθεία στη ζωή, ο « Έλληνας δυναμίτης», όπως τον ξέρουν στην Αμερική, την Ταϋλάνδη, την Κίνα και την Ινδονησία όπου το Μάιο θα δώσει τον πιο μεγάλο του αγώνα, όταν βρίσκεται στο Γεννάδι όπως τώρα, δουλεύει σε οικοδομή, για τα εισιτήριά του, για τα έξοδα των αγώνων του, καμιά βοήθεια από πουθενά, άλλωστε!
Και τώρα, εδώ μαζί μου, έχει μεγάλη ανάγκη να εξομολογηθεί, να πει ποιος είναι, να πει τι πέρασε, για πρώτη φορά. Τώρα που έγινε πιο σοφός και γαλήνιος, αυτός το καμένο παιδί που κάνει τον κόσμο να υποκλίνεται.
Πέρασες δύσκολα, ήταν πικρή η ζωή σου!
Έχω μεγαλώσει στο ορφανοτροφείο, μέχρι τα 12 μου χρόνια, εδώ στη Ρόδο στο Αρρένων. Πέρασα κάποια δύσκολα χρόνια, παιδικά και εφηβικά. Έκλεισε το ορφανοτροφείο και πήρε την επιμέλειά μου ο παππούς μου. Στην Αμερική γεννήθηκα, έχω υπηκοότητα αμερικάνικη και ελληνική. Στα δύο μου χρόνια ήρθαμε στη Ρόδο. Δύο χρόνια μετά καήκαμε, είμαστε τα καμένα παιδιά.
Τι είχε γίνει τότε;
Είχαμε καεί, μέσα στο σπίτι μόνα μας τα παιδιά ενώ ήταν το φαγητό στη φωτιά. Εκείνη την ώρα η μαμά μας έλειπε. Από τότε όλα πήγαν κατά διαβόλου. Ήμουνα τεσσάρων χρονών, τα θυμάμαι όλα. Η μαμά μου ήταν πολύ μικρή σε ηλικία, αλλά είχε ήδη τρία παιδιά. Εμένα τέσσερα, τον αδελφό μου τρία και το μωρό ενός έτους στην κούνια. Το μωρό στην κούνια δεν έπαθε τίποτα. Ήτανε μεσημέρι 15 Αυγούστου 1994 και ήρθε ελικόπτερο και μας πήρε τον αδελφό μου κι εμένα, καμένους.
Θυμάσαι πώς έγινε;
Η μαμά μας μαγείρεψε ψαρόσουπα, έβαλε το φαγητό στην ηλεκτρική κουζίνα, σε φτωχό σπίτι στην Ίστριο και βγήκε. Μου είπε να προσέχω τα μικρά μου αδέλφια, κλείδωσε την πόρτα και έφυγε. Ήμασταν κοντοί, σκαρφαλώσαμε πάνω στο φούρνο για να μυρίσουμε το φαγητό. Ο φούρνος δεν καθόταν καλά ήταν πάνω σε τούβλα, έπεσε πάνω μας, κι έπεσε πάνω μας και το τσουκάλι με την καυτή ψαρόσουπα. Αυτός ο φούρνος υπάρχει ακόμα, μπήκαν άλλοι στο σπίτι, τον ξαναστήσανε. Έχω καεί γι’ αυτό κουρεύομαι έτσι. Για χρόνια έφερνα τα μαλλιά μπροστά, πίσω, χειρότερα ήταν με κορόιδευαν τα παιδιά.
Τόσο μικρός και τα θυμάσαι όλα!
Τα θυμάμαι όλα. Την πόρτα, μια βαριά σιδερένια την κλείδωσε η μαμά μας για να μη βγούμε έξω και μου λέει εμένα «να προσέχεις τ΄ αδέλφια σου… έρχομαι σε λίγο…». Ο αδελφός μου κι εγώ καμένοι, τρέχαμε σε όλο το σπίτι, κλαίγαμε και φωνάζαμε, έκλαιγε και το μωρό που μας άκουγε. Οι χωριανοί το πήρανε χαμπάρι, γιατί έβγαιναν καπνοί από την κλειδαρότρυπα. Ήρθανε μεγάλες γυναίκες, φώναξαν άντρες και σπάσανε την πόρτα από το πλάι, από τη βάση, τη ρίξανε κάτω και μπήκανε μέσα. Θα είχαν περάσει 45 λεπτά που ήμασταν καμένοι. Οι ηλικιωμένες γυναίκες μας έβαζαν πάνω μας ντομάτες, ήρθε κι η μαμά μας, οι χωριανοί μας πήγανε στο Ιατρικό Κέντρο Αρχαγγέλου. Χάθηκε χρόνος εκεί δεν μπορούσαν να μας κάνουν τίποτα. Μας πήγαν στο νοσοκομείο της Ρόδου και ήρθε ελικόπτερο και μας πήγε στην Αθήνα. Όταν γυρίσαμε στη Ρόδο μας έβγαλαν σε ένα τοπικό τηλεοπτικό κανάλι, μαζί με τη μαμά μας και μαζεύτηκαν λεφτά από τον κόσμο για να ξεκινήσουμε τις εγχειρήσεις. Απ΄ αυτά τα λεφτά εγώ έκανα μόνο μία εγχείρηση.
Και μετά πώς ήταν η ζωή σου;
Από το Δημοτικό μέχρι το Λύκειο να σε κοροϊδεύουν καμένο;
Στο oρφανοτροφείο της Ρόδου, δεν ήταν καλύτερα;
Δύσκολα κι εκεί, υπήρχε ένα μεγαλύτερο παιδί που μας ταλαιπωρούσε. Περάσαμε άσχημα. Όταν ήμουνα 12 χρονών το oορφανοτροφείο έκλεισε, κι εμένα με πήρε ο παππούς μου στην Αμερική, στο Κονέκτικατ.
Δεν ήταν καλύτερη για σένα η ζωή εκεί;
Όχι. Δεν ήξερα καθόλου τη γλώσσα, με πειράζανε πολύ τα παιδιά που ήμουν καμένος και για να με σεβαστούν τσακωνόμουνα, υπερασπιζόμουνα τον εαυτό μου, κι έτσι έμπλεκα σε καυγάδες. Ήθελαν να κάνουν φασαρία μαζί μου, κι εγώ υπερασπιζόμουνα τον εαυτό μου. Οι παππούδες μου, για να περιοριστεί αυτό, μου έκοψαν τις δραστηριότητες, έμεινα στο σπίτι να κάνω τις δουλειές του σπιτιού.
Όμως από μικρός δούλευες κιόλας!
Από 14 χρονών, μαζί με το σχολείο δούλευα σε φούρνο για να βοηθάω το σπίτι. Μετά τα 18 έφυγα από το σπίτι.
Και ήρθες πίσω στη Ρόδο, γιατί;
Ποτέ δεν είχα τη στοργή και πάντα τη ζήταγα. Ήρθα στη Ρόδο στα 20 μου, ζητώντας μια καινούργια αρχή και μια συναισθηματική κάλυψη. Δεν τα βρήκα. Υπηρέτησα τη θητεία μου. Αυτό το διάστημα στο στρατό για εμένα ήταν καλό. Ξαναπήγα πίσω στην Αμερική και τότε μπήκα στο άθλημα το οποίο μου άλλαξε τη ζωή, το Μουάι Τάι (Muay Thai). M΄ έκανε να αισθάνομαι καλύτερα με τον εαυτό μου. Ποτέ δεν ήμουνα ευχαριστημένος με τον εαυτό μου, δεν ήμουνα χαρούμενος για τον εαυτό μου. Μ΄ έκανε να δεχτώ αυτό που είμαι και να το αγαπώ. Και μου έδωσε ένα νόημα ζωής, ένα στόχο. Το βλέπω ότι μπορώ να δώσω και στους άλλους ανθρώπους και να καταλάβουμε όλοι ότι όλα γίνονται με σκληρή δουλειά.
Γιατί διάλεξες ένα τόσο σκληρό άθλημα που ματώνει ο αθλητής ενώ αγωνίζεται;
Το έκανα γιατί το γούσταρα. Ήθελα να γίνω μαχητής. Είναι επιθετικό, αλλά έχει και αυτοάμυνα. Είναι πυγμαχία με γόνατα, πόδια, κι αγκώνες. Ταϊλανδέζικη πολεμική τέχνη που τη χρησιμοποιούσαν οι μοναχοί για να προστατεύσουν τους θησαυρούς των ναών τους. Πήγα σε σχολή, αυτή είναι η οικογένειά μου πια. Έγινα πιο σοφός, είμαι πιο ήρεμος, πιο γαλήνιος. Το νιώθω ότι ήμουνα κωλόπαιδο.
Και τώρα έχεις μεγάλες διακρίσεις και κάθε φορά που νικάς βγάζεις την ελληνική σημαία!
Τώρα αγωνίζομαι στη Νέα Υόρκη, στη Βιρτζίνια, στη Βοστώνη, στην Ταϋλάνδη, στην Κίνα, μέσα στο Μάιο θα δώσω ένα μεγάλο αγώνα στην Ινδονησία, παίρνω διακρίσεις και βγάζω την ελληνική σημαία να τη δουν όλοι, ότι είμαι έλληνας. Αγωνίζομαι στην α΄ κατηγορία της Αμερικής, είχα πάει ένα χρόνο στην Ταϋλάνδη, έχω τρεις τίτλους. Τώρα θα φύγω σε λίγες μέρες για να ξεκινήσω προετοιμασία για το μεγάλο μου αγώνα στην Ινδονησία όπου θα αγωνιστώ με το Νο1 της Αμερικής, έναν Σέρβο. Έχω παγκόσμιο τίτλο θριάμβου στο Triumph Kombat στα 63,5 k.g. Αυτή τη φορά θα αγωνιστώ στα 65. Και θα αγωνιστώ μόνο για τη νίκη. Θα είμαι ο πρώτος Έλληνας που θα αγωνιστεί σε τέτοια διοργάνωση.
Θα ξανάρθεις στη Ρόδο;
Φυσικά, εδώ θα είμαι. Στο Γεννάδι μένω και δουλεύω σε οικοδομή για να τα βγάλω πέρα και με τα εισιτήριά μου και με τους αγώνες.
Τι ζωή είναι αυτή που έζησες! Το σκέφτεσαι, σκέφτεσαι ότι ήσουν άτυχος;
Όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Είμαι ένας άνθρωπος που δε σταματά, μόνο ευθεία πηγαίνω γιατί ξέρω τι αξίζω και για τι είμαι ικανός. Τώρα βρήκα και την κοπέλα μου, τον άνθρωπό μου, είμαι πολύ τυχερός τελικά!
