Tου Γιάννη Παρασκευά
Πανδαισία λόγου και εικόνων. Προηγείται ο λόγος ή η εικόνα. Πρόβλημα θεωρητικής ανάλυσης και έκφρασης τεκμηριωμένης άποψης τι προηγείται και τι έπεται.
Ωτακουστής των λόγων της κ. Αρβελέρ δύσκολο είναι να δώσεις αιτιολογημένη άποψη στο δίλημμα. Παρασύρεσαι ηθελημένα ή αθέλητα στο πέλαγος του πλούτου των γνώσεων που εκείνη σε οδηγεί και δεν σου δίνονται περιθώρια αναζήτησης εναλλακτικών απόψεων και θέσεων. Η αντάρα της αναζήτησης καλά κρατεί, κανείς πέρα τα όσα είπε και τα όσα λέει και μένεις με την απορία ποια είναι η πηγή της δύναμης και της ζωτικότητας αυτής της υπέροχης και μοναδικής στο είδος της γυναίκας.
Την συνάντησα ξανά με την ευκαιρία αυτής της εκδήλωσης στην ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΥ ΚΑΣΤΡΟΥ (αλήθεια φίλοι μου αγαπημένοι Αρχαιολόγοι γιατί αυτόν τον χώρο τον κρατάτε επτασφράγιστο κλεμμένο θησαυρό;), είχα περίπου είκοσι χρόνια να την συναντήσω.
Την εποχή που ήμουν Νομάρχης είχα την τύχη να αποδεχτεί την πρόσκληση μου να είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΚΕΝΤΡΟΥ ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ, οργανισμός της Νομαρχίας Δωδεκανήσου με στόχους την σύσφιξη των σχέσεων των λαών της Μεσογειακής λεκάνης και την ίδρυση στη Ρόδο ενός ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΓΛΩΣΣΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ.
Παρέμεινε ημιτελής και ατελέσφορη η προσπάθεια, τίποτα δεν γεννιέται «εκ του μηδενός» ικανή και αναγκαία συνθήκη η ανθρώπινη ενέργεια, ρίχτηκε στον Καιάδα η πρωτοβουλία εκείνη από αυτόν που με διαδέχτηκε. Τυχαία έμαθα την άφιξή της στην Ρόδο, δεν μπορούσα να μην την συναντήσω έστω και συμπωματικά, παραβρέθηκα στην εκδήλωση και έφυγα με πιο πολλά ερωτηματικά από αυτά που είχα όταν πήγα.
Μίλησε για την ταυτότητα μας, την Ελληνική μας ταυτότητα, αναφερόταν για όλους τους Έλληνες, το μυαλό μου στένεψε, το εστίασα σε μια περιοχή, στον δικό μας τόπο και είπα ναι, όχι σε όλα αυτά που μας είπε, είπα ναι, αυτός ο τόπος είναι τόπος Ελληνικός, αυτοί οι κάτοικοι που πάτησαν τα χώματά του δεν ήταν ποτέ τους ούτε σκλάβοι ούτε δούλοι.
Κρατούσαν από τη στιγμή της γέννησης του το πλούτο της γνώσης και των βιωμάτων γενεών και γενεών και με αυτόν τον πλούτο μεγάλωσαν και κράτησαν άσβεστη τη φλόγα της γλώσσας των ηθών των εθίμων των καταβολών της ταυτότητας της Ελληνικής.
Δεν είμαστε μόνο πρόγονοι του Θεμιστοκλή, του Περικλή, του Πλάτωνα, του Αριστείδη, του Κλεόβουλου, του Επίκουρου.
Είμαστε απόγονοι μιας συμπυκνωμένης και συνεχούς ιστορικής πορείας και διαδρομής, απόγονοι όχι στενά ερμηνευμένης με τα γονιδιακά κατάλοιπα και τις πιθανές επιμειξίες αλλά απόγονοι καταβολικής κουλτούρας ηθών εθίμων και γλωσσικής συνέχειας.
Διατηρούμε το προνόμιο, είμαστε οι πρώτοι μαχητές και νικητές στον αγώνα διατήρησης της γλώσσας τους και γλώσσας μας. Τουλάχιστον, δεν μου ταιριάζουν οι υπερβολές, σε Ευρωπαϊκό επίπεδο είναι η μόνη γλώσσα, η δική μας γλώσσα που είναι ζώσα τόσους αιώνες.
Η κουλτούρα που γέννησαν αυτοί που χιλιάδες χρόνια πριν μιλούσαν αυτή την γλώσσα μεταλαμπαδεύτηκε σε όλους τους άλλους λαούς, είναι το δεύτερο χαρακτηριστικό και αποδείξιμο στοιχείο του ποιοι είμαστε και πιο είναι το βάθος της μήτρας που μας γέννησε.
Δεν γέννησε η Ελληνική γλώσσα άλλες γλώσσες, μήτρα άλλων γλωσσών έγινε η Λατινική σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, γλώσσες διάλεκτοι μπορούν να χαρακτηριστούν, το εμπεδωμένο Ρωμαϊκό Δίκαιο είχε ανάγκη έκφρασης, το καταλληλότερο εργαλείο ήταν η δική του γλώσσα, αυτό ήταν η μήτρα γέννησης των άλλων γλωσσικών διαλέκτων.
Για το Βυζάντιο μίλησε η μεγάλη Ελληνίδα, μίλησε για αυτό το κενό που κάποιοι ηθελημένα μας μετέφεραν.
Εσκεμμένα οι Δυτικοί και μερικοί από εμάς και με πρόθεση έκαναν το άλμα και προσπάθησαν να συνδέσουν το σήμερα με την εποχή του Περικλή, του Αριστοτέλη, του Πλάτωνα, του Θεμιστοκλή, του Αλκιβιάδη , του Επίκουρου γενικά την εποχή της ακμής τη Αθήνας με το σήμερα.
Άλμα έωλο, άλμα στο κενό, δεν θα υπήρχε Αθήνα, δεν θα υπήρχε Ελληνική Φιλοσοφία, δεν θα υπήρχε τίποτα αν αποδεχτεί ο οποιοσδήποτε το κενό της συνέχειας της Ελληνικής ιστορίας. Το Βυζάντιο όπως εσχάτως πια αποκαλείται είναι ο συνδετικός κρίκος, η συνέχεια, μετάλλαξη και διατήρηση της Ελληνικής γλώσσας κουλτούρας και φιλοσοφίας.
Το Βυζάντιο στη διττή μορφή του όπως αυτή εμφανιζόταν και λειτουργούσε τόσους αιώνες, στην Αυτοκρατορική του μορφή και δομή εξουσίας και στην Εκκλησιαστική του.
Ο Αυτοκράτορας μετά την αποδοχή του Χριστιανισμού ως επίσημης θρησκείας της Αυτοκρατορίας ήταν ο εκπρόσωπος του Θεού επί της γης.
Νέα Ρώμη και νέα Ιερουσαλήμ η Πόλη, κυρία χαρακτηριστικά των κατοίκων της Πόλης και της Αυτοκρατορίας η γλώσσα και η χριστιανοσύνη, η Ορθοδοξία. Όσα γνωρίζουμε και για όσα περηφανευόμαστε δικαίως ή αδίκως έφταναν μέχρι σε εμάς ούτε από τους Άραβες ούτε από τους Δυτικούς. Έφτασαν από τους ανθρώπους της Αυτοκρατορικής δομής και τους ανθρώπους της Εκκλησίας.
Εκκλησία δεν είναι οι Πατριάρχες και Δεσποτάδες, Εκκλησία ήταν και είναι όλος ο Λαός, τα μοναστήρια ήταν το καταφύγιο της Αρχαιοελληνικής Γραμματείας, μοναχοί και πολίτες οι αντιγραφείς και φύλακες του πλούτου της γνώσης.
Τα ανομήματά τους μικρά η μεγάλα είναι σίγουρα μικρότερα από την προφορά τους.
Το θάψιμο τόσους αιώνες της προσφοράς του Βυζαντίου και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από τους Δυτικούς ήταν και είναι συνειδητή πράξη παραχάραξης της ιστορίας, προσπάθεια εμπέδωσης και κατοχύρωσης της άποψης και θέσης ότι το αξιακό σύστημα του λεγόμενου Δυτικού πολιτισμού είναι δικό τους δημιούργημα. Δυστυχώς οι κατακτητές και οι δυνατοί είναι και οι συγγραφείς της ιστορίας.
Κυρία Αρβελέρ δέξου τις πολλές και ειλικρινείς ευχαριστίες μας.
Ένα θα πρέπει να γνωρίζουμε και να θυμόμαστε, είναι ο άνθρωπος, ο επιστήμονας, η γυναίκα που έβγαλε από την συνειδητή αφάνεια που οι Δυτικοί οδήγησαν το Βυζάντιο και την ιστορία του και κατάφερε να το κάνει αποδεκτό και αντικείμενο ιστορικής μελέτης.
ΥΣ. Φίλοι μου Αρχαιολόγοι, συμφωνώ με την διατήρηση της Παναγίας του Κάστρου ως έχει, διαφωνώ στο να μένει κλειστή, ο Δεσπότης μας είναι πάρα πολύ έξυπνος, υπάρχουν οι δυνατότητες και προϋποθέσεις να δοθεί λύση, θα δοθεί πρόσθετη αξία στο μνημείο αν συμφωνηθεί χωρίς καμία παρέμβαση στο χώρο η χρήση του ως εκκλησία για μια, δυο ή τρεις φορές τον χρόνο.
