Επιμέλεια – Φωτογραφία : Σπύρος Θεοδ. Κουτσοχρήστος
Ο Πρωτοπρεσβύτερος π . Αντώνιος Παπανικολάου, την Κυριακή του Ζακχαίου ( ΙΕ’ Λουκά )
26 Ιανουαρίου 2025, τέλεσε την Θεία Λειτουργία, στην Γυναικεία Ιερά Μονή Αγίων Νηπίων Δερβενοχωρίων
και κήρυξε τον Θείο Λόγο.
Λόγω της Κοιμήσεως του Μακαριστού Αναστασίου, Αρχιεπισκόπου Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας,
εδώθει προτεραιότητα στην αρθρογραφία του Πανορθοδόξου αυτού γεγονότος!
Με την ευλογία του π . Αντωνίου, σας παραθέτω , ολόκληρο το κήρυγμα:
<< Στην Ιεριχώ έγινε μια μεγάλη συνάντηση του Χριστού, με τον αρχιτελώνη Ζακχαίο.
Εάν τελώνης εσήμαινε κλέφτης, αρχιτελώνης εσήμαινε αρχικλέφτης. Αν τελώνης εσήμαινε ληστής,
αρχιτελώνης εσήμαινε αρχιληστής.
Οι τελώνες την εποχή εκείνη ήταν έμπιστοι υπάλληλοι του Ρωμαϊκού κράτους. Προεπλήρωναν τους φόρους
στην πολιτεία και κατόπιν τους εισέπρατταν από τους πολίτες, τον απλό λαό. Αλλά δεν έπαιρναν τον κανονικό
φόρο, αυτό που αναλογούσε στον καθένα. Άρπαζαν πολλαπλάσια, πολύ περισσότερα, με αθέμιτα μέσα
και παράνομο τρόπο. Έτσι με τη μέθοδο του εκβιασμού και της αρπαγής πλούτιζαν εις βάρος των πτωχών
ανθρώπων. Πολλές φορές μάλιστα, έπαιρναν και τα σπίτια τους, την περιουσία τους ή και τους έριχναν στην
φυλακή.
Oι ιστορικοί αναφέρουν, ότι υπήρχαν τελώνες, οι οποίοι ξέθαβαν και τους νεκρούς ακόμα που χρωστούσαν
φόρους και τους μαστίγωναν, για να συγκινηθούν οι συγγενείς τους και να πληρώσουν, αυτοί τους φόρους.
Ο φιλόσοφος Θεόκριτος έλεγε, ότι στα βουνα τα αγριότερα θηρία είναι οι αρκούδες και στις πόλεις
οι τελώνες!
Ένας τέτοιος αρχιτελώνης ήταν και ο Ζακχαίος, που αναφέρει το Ευαγγέλιο.
Κατείχε μεγάλη θέση, είχε πολλές γνωριμίες, απέκτησε πολλά χρήματα, πλούτισε με αρπαγές, αδικίες
και εκβιασμούς. Ζούσε με πολλή άνεση και πολυτέλεια.
Οι σχέσεις του με τους ανθρώπους ήταν υποκριτικές. Οι άλλοι τον μισούσαν, αλλά και το φοβόντουσαν.
Είχε το χειρότερο όνομα στην κοινωνία της Ιεριχούς και στη γύρω περιοχή.
Σωστός τύραννος,έκανε τα πάντα, για να επιτύχει το σκοπό του, αυτό που τον συνέφερε, αδιαφορώντας
για τους άλλους.
Αυτός ο άνθρωπος, με τη μεγάλη περιουσία, με του «κόσμου» τα υλικά αγαθά, δεν είχε ευτυχία!
Δεν ήταν ευχαριστημένος από τη ζωή του. Δεν μπορούσε ησυχία, να αναπαυθεί.
Μέσα του πάλευε με τη συνείδησή του. Τον ήλεγχε δριμύτατα, γιατί όλα τα κατείχε παράνομα.
Υπέβαλε τους άλλος σε μαρτύρια…αλλά βασανιζόταν ο ίδιος. Δεν έμενε ικανοποιημένος με τον τρόπο
της ζωής του. Ζητούσε κάτι καλύτερο. Ζητούσε κάτι, που θα τον απελευθέρωνε από τις ενοχές των αδικιών,
από το μαστίγωμα της συνειδήσεως.
Η συνείδηση υπάρχει, ακόμα και στους πιο στυγνούς εγκληματίες, γιατί, είναι η φωνή του Θεού.
Έτσι, δεν άντεχε άλλο το κλίμα αυτό που τον έπνιγε και τον καταπίεζε.
Μέσα σ΄αυτή τη δυστυχία του, άκουσε, ότι ο Χριστός, θα περνούσε από εκεί, από την πόλη που ζούσε.
Αυτό και μόνο έφτανε να πυροδοτήσει τη μικρή σπίθα που υπήρχε, μέσα στα βάθη της υπάρξεώς του.
Βγήκε στο δρόμο και «Εζήτει ιδείν τον Ιησούν τις έστι «.
Λέει ο λαός, ότι όσα φέρνει η ώρα, δεν τα φέρνει ο χρόνος.
Στην περίπτωση του Ζακχαίου, ότι δεν έγινε σε μια ζωή ολόκληρη, έγινε μέσα σε μια στιγμή μόνο.
Αισθανόταν να πνίγεται, κόντευε να πάθει ασφυξία. Η μόνη θεραπεία του κακού, η απαλλαγή από το
μαρτύριο, ήταν ο Χριστός!
Μόνο έτσι θα ηρεμήσει η ταραγμένη του συνείδηση. Γυρεύει, επίμονα και με λαχτάρα, να δει τον Ιησού.
Έκανε ( ο Ιησούς ) τόσα πολλά σε τόσους πολλούς. Κάτι θα Κάνει και γι’ αυτόν.
Μέχρι εδώ όλα καλά. Υπάρχουν όμως, κάποια εμπόδια, το ανάστημά του και ο πολύς κόσμος.
Πως τελικά θα κατορθώσει να δει τον Ιησού;
Όπως λέει και μια φράση: » Σαν αγαπάς δεν περπατάς, πετάς και πας «.
Και ο Ζακχαίος πέταξε κυριολεκτικά. Ανέβηκε πάνω σ΄ ένα δέντρο, για να πετύχει το ποθούμενο.
Ήταν τόσο εύκολο αυτό που έκανε; Όχι , πολύ δύσκολο ήταν. Άθλος μεγάλος ήταν.
Νεκρανάσταση θα μπορούσαμε, να ονομάσουμε το τόλμημά του. Από τον θάνατο μεταβαίνει στη ζωή.
Διεξάγει, μια μεγάλη μάχη και αναδεικνύεται νικητής.
Πρώτα νικά τον εαυτό του. Ταπεινώνεται, θυσιάζει την αξιοπρέπειά του, το κύρος του, την έπαρσή του.
Ο κόσμος που τον βλέπει ασφαλώς τον ειρωνεύεται. Αυτός όμως, «δεκάρα» δε δίνει γι ΄αυτό .
Δε σκέφτεται τι θα πει ο κόσμος!
Τα πονηρά χαμόγελα και τις ειρωνείες, τα θεωρεί λουτρό καθάρσεως και εξαγνισμού. Κάνει το πρώτο
βήμα, για να συναντήσει το Χριστό.
Απαρνείται τον εαυτόν του, τον ξεγράφει.
Κάνει αυτό που είπε ο Χριστός: » Απαρνησάσθω εαυτόν και ακολουθήτω μοι «.
Η πρώτη ενέργεια λοιπόν, είναι να φτιάξει τις σχέσεις του με τον Θεό. Η δεύτερη, να αποκαταστήσει τις
σχέσει του με τους συνανθρώπους του. Αναγνωρίζει ότι αδίκησε πολλούς και υπόσχεται, ότι θα
αποκαταστήσει τις αδικίες.
Δεν γυρίζει πίσω μόνο τα κλοπιμαία, αλλά και ευεργετεί, εκείνους που αδίκησε, αφού τώρα επιστρέφει
στο τετραπλάσιο ότι πήρε και μοιράζει την μισή περιουσία του, στους φτωχούς.
Φανταστείτε τι αδικίες, τι κλοπές, τι υπερβολές έκανε…αλλά και τι ευεργεσίες τώρα.
Τελικά η γνωριμία του, με το Χριστό, του στοίχισε πολύ.
Όμως, από εκείνη την ώρα που απογυμνώθηκε, από τα πλούτη, από τη δύναμή του, από τη δόξα του,
βρήκε την πραγματική χαρά και ευτυχία.
Έτσι επαληθεύεται, για μια ακόμη φορά, ότι εκεί που υπάρχει καθαρή συνείδηση, ανάλαφρη καρδιά
και δικαιοσύνη,εκεί υπάρχει η πραγματική χαρά.
Αγαπητοί μου αδελφοί ‘
Ο ψηλότερος άνθρωπος σήμερα στον κόσμο, είναι ένας κάτοικος της Νέας Υόρκης και έχει ύψος
2,75 μ.
Δίπλα όμως, στους ουρανοξύστες της Ν. Υόρκης, φαίνεται μικροσκοπικός. Οι ουρανοξύστες, μπροστά
στα Ιμαλάια, φαίνονται πολύ μικροσκοπικοί. Το ίδιο φαίνονται και τα Ιμαλάια, αν συγκριθούν, με τα δυσθεώρητα
ύψη των άστρων.
Και όμως ο μικρόσομος Ζακχαίος, ξεπέρασε όλα αυτά τα ύψη!
Πως;
Με το ιλιγγιώδες ύψος, της ταπεινώσεως και της μετανοίας.Ο Ζακχαίος γνωρίζοντας τον Χριστό
αναγεννήθηκε, γεννήθηκε για δεύτερη φορά. Έγινε δάσκαλος για όλους τους ανθρώπους, που θέλουν
να γνωρίσουν το Χριστό και να κατακτήσουν τους ουρανούς.
Και εμείς, μπορούμε να το επιτύχουμε αυτό, πρώτα αν πάψει, να μας απασχολεί, το τι θα πει ο κόσμος!
Θα το επιτύχουμε στην συνέχεια, αν επιδείξουμε την μετάνοια, την ταπείνωση, την δικαιοσύνη του Ζακχαίου,
την συγχωρητικότητα του Πρωτομάρτυρος Στεφάνου, την τόλμη του Τιμίου Προδρόμου, την πίστη του
Εκατοντάρχου και της Χαναναίας γυναίκας.
Αυτά θα μας ανεβάσουν σε ουράνια ύψη, πιο ψηλά από τα αστέρια και θα μας χαρίσουν τη Βασιλεία του Θεού.
Αμήν >>.
Επιμέλεια – Φωτογραφία : Σπύρος Θεοδ. Κουτσοχρήστος
