Η σημερινή γιορτή του αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη (της πλατείας Ομονοίας, των Καλλισίων και της Μονής της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο Μήλεσι) αποτελεί μια μεγάλη εορτή και ημέρα για την Εκκλησία.

Ένα μεγάλο πανηγύρι προς τιμήν ενός μεγάλου νέου αγίου που μοιάζει να μας φέρνει λίγο πιο κοντά στην γέννηση του Παιδίου Νέου της Εκκλησίας. Κοντά στην παγκόσμια ημέρα της Χριστού Γέννας! Των όμορφων Χριστουγέννων. Της Ανατολής των Ανατολών.

Γέννημα και καρπός του προηγούμενου αιώνα ο άγιος Πορφύριος φαίνεται να αποτελεί τον κατεξοχήν Γέροντα και Άγιο της εποχής του, όπως και τον διαμορφωτή μιας σύγχρονης πνευματικής ζωής, αλλά και αυτής του μέλλοντος.

Και όλα αυτά από ένα αγράμματο παιδάκι που ξεκίνησε να διαβάζει συλλαβιστά τον βίο και την πολιτεία του αγίου Ιωάννη του Καλυβίτη, όπου κι αν βρισκόταν, και να τέρπεται. Να διψά να ζήσει ασκητική και πνευματική ζωή. Διάβαζε τον βίο του αγίου που θαύμαζε ακόμη και στο κελλί ενός αστυνομικού τμήματος όταν συνελήφθη επί αλητεία!

Επί αλητεία, μάλιστα! Γιατί όταν πρωτοείδε μοναχούς, δηλαδή, ότι βρισκόταν πιο κοντά στο πρότυπο του, τους ακολούθησε και έτσι απομακρύνθηκε από το μέρος που έμενε και βρέθηκε αργά το βράδυ ως νυχτοπούλι εν οικοπέδω… Και έτσι τον συνέλαβαν και τον έκλεισαν στο κελλί του τμήματος. Ένας διά Χριστόν αλήτης!

Αλήτη τον αποκάλεσαν και όταν μικρό παιδί, ούτε καν έφηβος, επιβιβάστηκε στο πλοίο της γραμμής Πειραιάς- Άγιον Όρος για να πάει να ασκητέψει στον Άθωνα! Στο καράβι τον είδε μόνο του μια κυρία που τον ευσπλαγχνίστηκε και του έδωσε να φάει ψωμί και μερικά ψαράκια. Η ίδια γυναίκα, όμως, στην συνέχεια τον αποκάλεσε αλήτη όταν μια άλλη κυρία της έδωσε συγχαρητήρια για το κέρασμα στον μικρό Ευάγγελο.

Κάτι που δεν πέρασε απαρατήρητο από τον ίδιο ο οποίος όπως διηγήθηκε: «Εγώ ο καημενούλης, όταν άκουσα τη λέξη αλητόπαιδο, μες στην ψυχούλα μου εχάρηκα, διότι σκέφθηκα ότι όντως αλητόπαιδο είμαι. Έγινα αλήτης της αγάπης του Θεού»!

Παιδαριογέροντας ο Ευάγγελος και πριν ακόμη φορέσει το ράσο που επιθυμούσε τόσο πολύ. Και μάλιστα, ως ακόμη μια δοκιμασία, οι Γέροντες του Κελιού, τον ρασοφόρεσαν με κουρελιασμένα μπαλωμένα ράσα.

«Στεναχωρήθηκα αλλά μόνον για πέντε λεπτά», ανέφερε ο ίδιος για το γεγονός αυτό!

Η διά Χριστόν αλητεία έμοιαζε να τον έχει σημαδέψει!

Ενώ, όταν κάποια στιγμή συνάντησε κάποιους λαϊκούς επισκέπτες στο Άγιον Όρος και τους χαιρέτησε με το «Ευλογείτε», άκουσε κάποιον από αυτούς να λέει: «Το καημένο το παιδί, δεν φαίνεται να είναι και τόσο καλά»!

Και όσον αφορά την δική του αντίδραση: «Έχει δίκιο, είπα, μεγάλο δίκιο έχει, αλλά πού να ήξερε την τρέλα μου»!

Ο νεαρός Ευάγγελος, στο επίθετο Μπαϊρακτάρης που σημαίνει σημαιοφόρος, έμελλε πολύ σύντομα να γίνει ένας γνήσιος ευαγγελιστής και σημαιοφόρος της χάριτος του Θεού.

Της δροσερής και ξεδιψαστικής χάριτος η οποία ξεδιψά όσους νιώθουν πως βρίσκονται στην έρημο της ζωής και αναζητούν εναγωνίως να πιουν και να ξεδιψάσουν αναζωογονώντας πραγματικά ολόκληρη την ύπαρξη και την υπόστασή τους!

Ο άγιος Πορφύριος μετέδιδε την Θεία Χάρη με τον λόγο του, αλλά τον «πρόδιδε» και μόνον η παρουσία του. Η χαριτωμένη του ύπαρξη!

Όπως για παράδειγμα το γεγονός με την άγνωστη αρχαιολόγο σε ένα εστιατόριο της Αθήνας που κάθισε στο τραπέζι μαζί της. Πέραν από τις θαυμαστές αποκαλύψεις που τις έκανε για τον τόπο των αρχαιολογικών της ερευνών στον οποίο εργαζόταν, όπως για τον μάντη Τειρεσία που τον είδε να τον χειραγωγούν, η κοπέλα είχε κατανυχθεί και συνεχώς δάκρυζε.

«Ουχί η καρδία ημών καιομένη ην εν ημίν, ως ελάλει ημίν εν τη οδώ;», αναρωτήθηκαν οι εν απογνώσει δύο Απόστολοι μετά την συνάντησή τους με τον Χριστό κατά την πορεία προς Εμμαούς!

Απολυτίκιον

Τῆς Εὐβοίας τὸν γόνον, Οικουμένης αγλάισμα, τῆς Θεολογίας τὸν μύστην καὶ Χριστοῦ φίλον γνήσιον, Πορφύριον τιμήσωμεν, πιστοί, τὸν πλήρη χαρισμάτων ἐκ παιδός. Δαιμονῶντας γὰρ λυτροῦται, καὶ ἀσθενεῖς ἰᾶται πίστει κράζοντας• δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ ἁγιάσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.