Κυριακή 4 Αυγούστου, ΣΤ’ Ματθαίου ανάμνηση θαύματος Ανάστασης των επτά παίδων εν Εφέσω, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ χοροστάτησε στον Όρθρο και προεξήρχε της Θείας λειτουργίας στον ΙΝ Γενεσίου Θεοτόκου Καρδάμαινας, με συλλειτουργό τον π. Αντώνιο Κασιώτη, Ιερατικό προϊστάμενο και Αρχιερατικό επίτροπο.
Έψαλλε χορός Ιεροψαλτών του ιερού ναού υπό τον Σάββα Παναγιώτου,Παναγιώτης Κούβελος, Ηλίας Δανάς και Δαυίδ Καλλούδης.
Παρόντες ήταν μεταξύ άλλων ο Πρόεδρος Καρδάμαινας Γιώργος Ψύρης, ο πρ. Πρόεδρος Νίκος Πόγιας, ο Νίκος Ιερομνήμων και αρκετοί προσκυνητές.
Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, ακούσαμε τον Ευαγγελιστή Ματθαίο να μας διηγείται τη θεραπεία του παραλυτικού της Καπερναούμ, η οποία έγινε αμέσως μετά την θεραπεία των δαιμονισμένων των Γεργεσηνών, που ακούσαμε την προηγούμενη Κυριακή.
Ο Χριστός λοιπόν, έρχεται στην αγαπημένη του πόλη, την Καπερναούμ. Στο σπίτι που βρίσκεται, κατεβάζουν από τη στέγη έναν παράλυτο πάνω σε ένα κρεβάτι. Μόλις ο Χριστός βλέπει την πίστη του παραλύτου αλλά και εκείνων που τον μεταφέρουν, του δίνει αμέσως την άφεση των αμαρτιών. Όμως οι γραμματείς που είναι παρόντες, σκέφτονται ότι με αυτό που λέγει ο Χριστός, βλασφημεί. Γιατί ποιος είναι αρμόδιος να συγχωρεί αμαρτίες, εκτός από τον ίδιο το Θεό;
Ο Κύριος όμως, αναγνωρίζοντας τους διαλογισμούς που έχουν οι γραμματείς στα βάθη της καρδιάς τους, τους ρωτάει γιατί κάνουν τέτοιες πονηρές σκέψεις. Και ευθύς, για να τους αποδείξει ότι Αυτός είναι ο Μεσσίας που αναμένουν, θεραπεύει τον παράλυτο και από την σωματική του ασθένεια.
Ο Χριστός μας κατά τη διάρκεια της επίγειας δράσης Του δεν έκανε τίποτα τυχαία και χωρίς σκοπό. Συνεχώς έψαχνε το απολωλός πρόβατο, τον πλανεμένο και αμαρτωλό άνθρωπο, για να τον σώσει. Πήγαινε από πόλη σε πόλη και από σπίτι σε σπίτι, για να συναντήσει εκείνους που η καρδιά τους Τον αναζητούσε .
Έτσι και τώρα, ο παντογνώστης Κύριος δεν φτάνει τυχαία στην Καπερναούμ. Έρχεται για χάρη ενός πονεμένου ανθρώπου. Έχει δει από πριν και έχει ακούσει από μακριά τη φωνή του παραλύτου που Τον ζητά και Τον έχει ανάγκη. Και έρχεται για να συναντήσει τον ασθενή και αμαρτωλό, αυτόν που πάσχει ψυχικά και σωματικά.
Γιατί όμως ο Χριστός δεν έκανε στον παράλυτο τη συνηθισμένη ερώτηση, αν πιστεύει στη δύναμή Του; Γιατί δεν τον ρωτάει αν θέλει να θεραπευτεί από την αρρώστια του, όπως έκανε συνήθως σε άλλες περιπτώσεις; Διότι η πίστη του παραλύτου και εκείνων που τον μετέφεραν ήταν αδιαμφισβήτητη και ολοφάνερη. Είχαν απόλυτη πεποίθηση ότι θα έπαιρναν εκείνο που ζητούσαν. Δεν είχαν καμία αμφιβολία ότι ο Χριστός θα έκανε το θαύμα, διότι η καρδιά τους ήταν ευθεία και ειλικρινής, με απόλυτη εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό Του.
Εμείς άραγε, όταν πλησιάζουμε τον Χριστό, όταν επικαλούμαστε το Όνομά Του, όταν πηγαίνουμε στην Εκκλησία και κοινωνούμε το Πανάγιο Σώμα και Αίμα Του, προσερχόμαστε με την ίδια πίστη; Έχουμε την πεποίθηση ότι ο Κύριος όντως θα μας θεραπεύσει, θα αγγίξει την ψυχή και το σώμα μας και θα μας προσφέρει αυτό που έχουμε ανάγκη; Πιστεύουμε ότι ο Χριστός είναι ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων;
Η πίστη και η ταπείνωση που έχει ο παράλυτος είναι το κλειδί που ανοίγει την πύλη του ουρανού. Είναι το κλειδί που χρησιμοποίησε και ο ευγνώμονας ληστής πάνω στο σταυρό και άνοιξε τη θύρα του Παραδείσου. Είναι το κλειδί που χρειαζόμαστε και εμείς, ώστε να μας βάλει ο Θεός στη Βασιλεία Του.
Ο παράλυτος λοιπόν πηγαίνει με πίστη στον Χριστό. Τι αναμένει να λάβει από Εκείνον; Μα φυσικά, περιμένει ότι θα βρει την σωματική του υγεία. Ο Χριστός όμως, κινείται διαφορετικά. Αντί να τον σηκώσει αμέσως από την κλίνη του, του λέει: «Έχε θάρρος, παιδί μου. Οι αμαρτίες σου έχουν συγχωρεθεί».
Γιατί λοιπόν ο Χριστός χαρίζει στον παράλυτο άλλο πράγμα, από αυτό που εκείνος αναμένει; Διότι βλέπει την πραγματική ανάγκη της ψυχής του παραλύτου, που είναι η άφεση των αμαρτιών του. Και έτσι, πρώτα του χαρίζει την υγεία της ψυχής, και αργότερα θα του χαρίσει και την υγεία του σώματος.
Ακούμε συχνά τους χριστιανούς να λένε στην προσευχή τους: «Θεέ μου, δεν σου ζητώ τίποτα άλλο να μου δώσεις, παρά μόνο να έχω την σωματική μου υγεία». Μα είναι τελικά αυτό το κυρίως ζητούμενο, η σωματική μας υγεία; Όχι, αφού βλέπουμε τον Χριστό να φροντίζει πρώτα την ψυχική υγεία και μετά την σωματική. Τονίζει ότι αυτό που έχουμε πραγματικά ανάγκη, είναι να είμαστε καθαροί από πάθη και αμαρτίες, έστω και αν έχουμε κάποια σωματική ασθένεια.
Συχνά, θεωρούμε ότι θαύμα είναι μόνο να γίνει καλά ένας παράλυτος, ένας τυφλός ή ένας καρκινοπαθής. Όμως, μεγαλύτερο θαύμα επιτελείται, όταν μια ψυχή που είναι νεκρή, ανασταίνεται και αρχίζει να αγαπάει το Θεό. Όταν μια ψυχή, που κυλιέται στο βούρκο της αμαρτίας, έρχεται σε επίγνωση και μετανοεί.
Ο Χριστός γνωρίζει ότι η πραγματική αρρώστια είναι η αμαρτία, δηλαδή ο χωρισμός του ανθρώπου από το Θεό. Πόσες φορές άραγε, όταν πηγαίνουμε και εμείς να προσκυνήσουμε τα ιερά λείψανα και τις θαυματουργές εικόνες, αντί να ζητούμε την άφεση των αμαρτιών μας και την Βασιλεία του Θεού, ζητάμε πράγματα, αναγκαία ίσως, αλλά πρόσκαιρα;
Ο Χριστός δεν μας απαγόρευσε βεβαίως να προσευχόμαστε και για καθημερινά πράγματα, όπως για την υγεία μας, τα παιδιά μας, τις δουλειές και τις υποχρεώσεις μας. Όμως, μας έδωσε εντολή να ζητάμε πρώτα την Βασιλεία Του, και όλα τα άλλα, σαν καλός Πατέρας που είναι, θα μας τα δωρίσει, αφού γνωρίζει καλύτερα από εμάς τις ανάγκες που έχουμε. Μας είπε να Του ζητάμε να Τον αγαπήσουμε, να μην Τον προδώσουμε, να τηρούμε τις εντολές Του, να μας δίνει μετάνοια, άφεση αμαρτιών και αγιασμό. Αυτά είναι που πραγματικά χρειαζόμαστε.
Με το σημερινό Του θαύμα στον παράλυτο, ο Κύριος μας θέτει ένα μεγάλο ερώτημα: Ζητάμε, σαν γνήσιοι μαθητές Του, εκείνο για το οποίο μας ζήτησε να προσευχόμαστε, δηλαδή τη Βασιλεία Του, ή μήπως η καρδιά μας είναι υποδουλωμένη σε πρόσκαιρες και μάταιες επιθυμίες; Αναζητούμε τον τρόπο με τον οποίο θα θεραπεύσουμε τα πάθη και τα ελαττώματά μας, ή όλη μας η μέριμνα περιορίζεται στο πώς θα γιατρέψουμε τις τυχόν σωματικές μας ασθένειες; Ας παρακαλέσουμε τον Χριστό να μας δίνει γνήσια μετάνοια, ώστε τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μας να τον αξιοποιήσουμε για την κάθαρση της ψυχής μας και την καλλιέργεια των αρετών. Αμήν
Οι Άγιοι Επτά Παίδες εν Εφέσω και το θαύμα της Αναστάσεώς τους
τα ονόματα των οποίων είναι: Μαξιμιλιανός, Ιάμβλιχος, Μαρτινιανός, Διονύσιος, Αντωνίνος (ή Ιωάννης), Κωνσταντίνος και Εξακουστοδιανός, έζησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Δεκίου (249 – 251 μ.Χ.).
Όταν ξέσπασαν απηνείς διωγμοί κατά των Χριστιανών, οι επτά παίδες μοίρασαν την περιουσία τους στους πτωχούς, εγκατέλειψαν την πόλη και κρύφτηκαν σε μία σπηλιά μέχρι να τελειώσει ο διωγμός. Έτσι δεν θα αναγκάζονταν να αρνηθούν την πίστη τους. Όταν όμως αντιλήφθηκαν ότι οι διώκτες τους πλησίαζαν στο καταφύγιό τους, προσευχήθηκαν στο Θεό κατά την διάρκεια της νύχτας να πεθάνουν για να μην πέσουν στα χέρια των διωκτών τους. Ο Θεός εισάκουσε τη δέηση τους και το πρωί κοιμήθηκαν χωρίς να ξυπνήσουν. Ο βασιλιάς ανακάλυψε την κρυψώνα τους και διέταξε να φραγεί με μία μεγάλη πέτρα η είσοδος της σπηλιάς.
Μετά από 194 χρόνια (περί το 446 μ.Χ.), επί Θεοδοσίου του Μικρού, έκανε την εμφάνισή της στην Έφεσο κάποια αίρεση που δίδασκε κατά της ανάστασης νεκρών. Εκείνη, λοιπόν, την εποχή, κάποιο παιδί στην αγορά της Εφέσου αγόρασε ψωμί με το νόμισμα της εποχής του Δεκίου , γεγονός ανεξήγητο. Ανέκριναν το παιδί, που ήταν ο Iάμβλιχος και τους οδήγησε στη σπηλιά και βρήκαν ζωντανά και τα υπόλοιπα παιδιά. Ήταν θαύμα Θεού που αποδείκνυε το αληθές της Αναστάσεως των νεκρών.
