Ηράκλης, ο μικρός Πορφύριος της Λάρνακας
«Δεν θα μας αφήσει ο Θεός έτσι. Μπορεί να ακούτε γύρω σας διάφορα παλαβά, διάφορα άσχημα και κακά αλλά να είστε σίγουροι μέσα σας ότι η Ελλάδα, όπως μου είπε ο Ηράκλης, θα γίνει καλύτερη από την Κύπρο…»
Τώρα που ήμουνα στην Κύπρο, και ήμουνα εκεί με τον άγιο Μόρφου τον Νεόφυτο -αν έχετε δει ομιλίες του στο διαδίκτυο, είναι ένας άγιος επίσκοπος, δηλαδή είμαι λυπημένη που δεν μπορώ να τον έχω κάθε μέρα κοντά μου … να τον ακούω κάθε μέρα, να κρέμομαι από τα χείλη του, τι επίσκοπος είναι αυτός βρε παιδί μου, τι επίσκοπος!- μου είπε λοιπόν πολύ έτσι διακριτικά, μην φύγεις απ’ την Κύπρο εάν δεν δεις τον Ηράκλη. Να πας να δεις τον Ηράκλη, μου είπε.
Ποιός είναι ο Ηράκλης δεσπότη μου; Είναι ένας τσοπάνης 60 χρονών και είναι πάνω εκεί πέρα σε ένα χωριό που λέγεται Κελλιά. Να πας εκεί πέρα να τον δεις, να σου πει ο Ηράκλης ο οποίος είναι σαν τον Γέροντα Πορφύριο. Και είπα στις Κυπρίες αδελφές -να εδώ έχουμε και Κυπρίες φιλοξενούμενες- τους είπα λοιπόν να πάμε σας παρακαλώ να δω και τον Ηράκλη πριν φύγω.
Πήγαμε στο χωριό, περάσαμε από το χωριό που λέγεται Κελλιά και λίγο σ’ ένα ύψωμα, έρημος τόπος χωρίς δέντρα, ένας ξερότοπος θα λέγαμε, όπου είχε ένα ρέμα και μέσα εκεί είχε λίγο πράσινο, δύο φοινικιές και είχε τρία πολύ όμορφα πετρόκτιστα εκκλησάκια, θολωτά. Κι εκεί έβοσκε τα προβατάκια του ο Ηράκλης.
Ένας άνθρωπος θα λέγαμε σαν τον Γέροντα Πορφύριο. Αν τον έβλεπες δε σου γέμιζε το μάτι, έλεγες, αυτός είναι ένας ας πούμε τσοπάνης, ένας αγράμματος τσοπάνης. Όταν όμως ήρθε κοντά μου είδα τα μάτια του, το πρώτο που κοίταξα ήτανε το πρόσωπό του, τα μάτια του. Ήταν τα μάτια του λαμπυριστά, έβγαζαν φλόγες πραγματικά. Και εκείνη την ώρα ήρθε και έβαζε αλλεπάλληλες μετάνοιες μπροστά μου, φιλώντας μου το χέρι και λέγοντάς μου, μωρέ αχ να ήμουνα στη θέση σου να μπορούσα να έρθω να φιλήσω τα πόδια του Γέροντά σου που τον είδα εδώ πέρα ολοζώντανο μες στα βράχια και μου είπε, χτίσε την Παναγία την Ελεούσα -ένα εκκλησάκι απ’ τα τρία-, χτίσε τον Άγιο Σπυρίδωνα, χτίσε το άλλο το εκκλησάκι. Και τα έχτισα, λέει, γιατί τον είδα εδώ πέρα τον Γέροντά σου και μου έδωσε ευλογία και μου είπε, Ηράκλη χτίσε τα εκκλησάκια, εδώ θα γίνει Μοναστήρι κάποτε.
Και έχτισε τα εκκλησάκια και κάτω από τα εκκλησάκια τι ήτανε; Κατακόμβες. Κατακόμβες του 12ου αιώνος. Ασκητές. Διείδε ο Γέροντας, μια ζωή έβλεπε τους ασκητές, η ψυχή του θέλγονταν από τους ασκητές. Η προσευχή των ασκητών, μου έλεγε κάποτε, να δω αυτήν την προσευχή των ασκητών. Μιλούσε με ασκητές στο Άγιον Όρος, ήθελε να μάθει τον τρόπο προσευχής τους, πως προσεγγίζουν τον Θεό.
Και κατεβήκαμε κάτω στις κατακόμβες αυτές … που συνέδεαν τα εκκλησάκια αυτά μεταξύ τους και θα λέγαμε η ατμόσφαιρα κάτω από τη γη ανέδιδε αυτήν την ευωδία αυτών των ανθρώπων εκείνων των αιώνων. Γιατί βλέπετε, πάντοτε ένας άγιος τόπος .. δεν αγιάζει μόνο τους ανθρώπους αλλά αγιάζεται και ο ίδιος ο τόπος, τα ντουβάρια μυρίζουν αγιότητα από τις προσευχές, βγάζουνε αρώματα τα ντουβάρια, τα άψυχα ντουβάρια.
Και κάτω από τη γη, που ήταν όλα αυτά υπόσκαφα μου λέει, βλέπεις εκείνο το φως εκεί στο βάθος; Τρέξε μωρέ, λέει, τρέξε. Του λέω, που να τρέξω; Φοβήθηκα, λέω, που να τρέξω; Τρέξε πάνω στα βήματα των ασκητών, μου λέει. Κι έτρεξα με θάρρος και βγήκα απ’ την άλλη πλευρά. Κι εκείνη την ώρα που βγήκα έξω, που βγήκα κάτω από το άλλο το εκκλησάκι, αισθάνθηκα αυτήν την ανάταση της ψυχής αυτών των ασκητών, αισθάνθηκα δηλαδή μια αγαλλίαση μέσα μου.
Και πότε ήρθε; Από την άλλη πλευρά να τον δω εκεί μπροστά μου στο εκκλησάκι. Πέταξε και ήρθε; Και του λέω μόλις βγήκα, πως ήρθες εδώ πέρα εσύ απ’ την άλλη πλευρά; Λέει, ε να εδώ είμαι, εδώ είμαι, και άρχισε να μου μιλά. Βέβαια, ξέρετε όπως ο Γέροντας Πορφύριος, όταν πήγαινες κοντά του, αν πήγαινες με το πνεύμα της ερευνητικότητος, να τον δεις δηλαδή να τον κρίνεις, να τον βάλεις στο ζύγι, να τον ζυγίσεις να δεις αν είναι ή αν δεν είναι, τότε δεν σου απαντούσε, ούτε καν σε δεχόταν. Αλλά επειδή κατάλαβε ο Ηράκλης ότι τον ρωτούσα για όλα αυτά όχι ερευνητικά αλλά τον ρωτούσα γιατί ήδη καταλάβαινα ότι ήμουνα μπροστά σε έναν μικρό Πορφύριο, άρχισε να μου απαντά.
Άρχισε να μου απαντά για το Μοναστήρι, τι γίνεται στο Μοναστήρι χωρίς να έχει έρθει ποτέ στο Μοναστήρι. Άρχισε να μου λέει, χτίσατε μια πτέρυγα εκεί πέρα αλλά να μωρέ, δεν θα φτάσει αυτή η πτέρυγα, να χτίσετε ακόμα δύο πτέρυγες, το Μοναστήρι θα γεμίσει καλογραιές. Του λέω, βρε παιδί μου που το ξέρεις ότι εμείς χτίσαμε; Εμείς χτίσαμε ένα μικρό, λίγα κελλιά για να τα κατοικήσουμε, δεν είχαμε κελλιά. Μωρέ να χτίσεις, λέει, θα χτίσεις. Μωρέ, λέω, θα έρθουν καλογριές; Μήπως θα γίνει κανας πόλεμος και μου το λες γιατί θα έρθει κόσμος να κατοικήσει στο Μοναστήρι; Όχι, όχι, μου λέει, θα ‘ρθουν καλογραιές στο Μοναστήρι, θα γίνει το Μοναστήρι μεγάλο Μοναστήρι. Και τον κοίταζα με τόσον θαυμασμό αυτόν τον άνθρωπο. Και όχι μόνο αυτό αλλά μου έλεγε και για καταστάσεις μες στο Μοναστήρι κι έμεινα έκθαμβη. Έλεγα, μα που τα ξέρει αυτός, που τα ξέρει αυτός; Και είχε δίκιο τελικά ο άγιος Μόρφου.
Αυτό όμως που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση αδελφοί μου ξέρετε είναι αυτό που είπε και ο πατήρ Παΐσιος ως δεύτερη αρετή και μεγάλη του Γέροντος Πορφυρίου, την ταπείνωση. Και ο Ηράκλης αυτήν την αρετή είχε. Λοιπόν, άμα θα τον βλέπατε, ήταν ένας άνθρωπος σκονισμένος, μέσα στα προβατάκια του, απλός, χωρίς να έχει ιδέα για τον εαυτό του ότι κάτι είναι, ότι κάτι λέει. Πάει εκεί όλη η νεολαία της Λάρνακας και κάνουν Εσπερινούς, κάνουν εκεί προσευχές στα εκκλησάκια και βλέπουν τον Ηράκλη να τους λέει διάφορα προφητικά και προορατικά. Δεν καταλαβαίνει τι λέει. Δεν καταλαβαίνει ότι είναι προφήτης. Δεν καταλαβαίνει ότι είναι εκεί η Χάρις του Παναγίου Πνεύματος επάνω του. Τα λέει τόσο φυσικά, με τέτοιαν απλότητα, που δεν έχεις την αίσθηση ότι αυτός ο άνθρωπος κατέχεται από ένα πνεύμα το οποίο ας πούμε υπεραίρεται γι’ αυτό.
Ακριβώς όπως ο Γέροντας Πορφύριος. Πήγαινες και τον ρωτούσες ή τον πλησίαζες και σου αποκαλυπτότανε ο ίδιος ο Θεός μέσω του Πορφυρίου του ταπεινού και ο Γέροντας έλεγε καμμιά φορά, λέω τίποτα, εγώ λέω τίποτα; Θυμάμαι όταν μου έλεγε, βγάλε με λίγο έξω να πάρω λίγο καθαρό αέρα και με έπιανε, οδηγούνταν από μένα γιατί ήτανε τυφλός, και βγαίναμε έξω και πλακώνανε εκεί καμμιά δεκαριά δεκαπενταριά αυτοκίνητα, κόσμος, και του έλεγα, Γέροντα ήρθε κόσμος, σας ψάχνουνε. Εμένα; Τι θέλουνε; Τι ψάχνουνε αυτοί από μένα; Τέτοια απλότητα είχε ο Γέροντας Πορφύριος.
Πολύ ωραία λοιπόν μας είπε ο πατήρ Παΐσιος γι’ αυτές τις δύο μεγάλες αρετές, την καθαρότητα και την ταπείνωση. Όμως, ξέρετε αποκαλύπτονται στον καθένα κατά το μέτρο που ο καθείς μπορούσε να δεχτεί αυτήν την αποκάλυψη. Άλλος μπορούσε να δεχτεί 20%, 20% αποκάλυψη του έκαμε, 40%, 40% αποκάλυψη του έκαμε. Που αποκαλύφθηκε ο Γέροντας 100%; Σε ποιόν μπορούσε να αποκαλύψει όλο το είναι του; Σ’ αυτούς τους όμοιούς του. Σ’ αυτούς που ήτανε άγιοι και ήτανε συνοδοιπόροι του εκείνα τα χρόνια, στον Γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ, στον Γέροντα Παΐσιο, στον Γέροντα Ιάκωβο τον Τσαλίκη και στους όμοιούς του. Μιλούσανε μια άλλη γλώσσα, την γλώσσα των αγίων, τη γλώσσα της αγιότητος. Γι’ αυτό και έψαχνε να βρει και να αναζητήσει τις εμπειρίες τους και πολλές φορές σε εμάς τους κουτούς, τους ανόητους έλεγε, δεν καταλαβαίνεις μωρέ τι σου λέω, δεν καταλαβαίνεις. Ε που να καταλάβω Γέροντα εγώ, παιδί 22 χρονών άμυαλο, που να καταλάβω το μέτρο το δικό σου της αγιότητος; Σήμερα που έχω μεγαλώσει κι εγώ, καταλαβαίνω τους λόγους το Γέροντος Πορφυρίου, φτάνω να τους ανακυκλώνω μέσα στο μυαλό μου και να καταλαβαίνω γιατί έλεγε το ένα, γιατί έλεγε το άλλο.
Όμως, για να μείνω λίγο στην Κύπρο, την αγιοτόκο Κύπρο, που μας βοήθησε κατά πολλά να χτίσουμε το Μοναστήρι κι έχουμε εδώ αντιπροσώπους αυτών των ανθρώπων. Να ευχαριστήσω όλους σας, όλους σας που φτάσαμε σ΄ αυτό το σημείο να κατοικούμε στον επάνω όροφο, να έχουμε προϋποθέσεις να χτίσουμε και το επόμενο βήμα που είναι η επέκταση του κτιρίου προς το παλαιό κτίριο αλλά και το Ναό μας, να χτίσουμε τελικά το Ναό του Αγίου Πορφυρίου εκ θεμελίων μέχρι επάνω στα καμπαναριά, που είναι δωρεά και αυτή αδελφοί μου των Κυπρίων αδελφών.
Μα πόσο με συγκινούν αυτοί οι άνθρωποι! Πόσο με συγκινούν αλήθεια! Τι αγάπη έχουν μέσα τους! Πολλή αγάπη. Ο Άγιος Πορφύριος εύχομαι να τους σκεπάζει, να τους ανταποδίδει εκατονταπλασίονα, όπως ο Χριστός μας λέει, εκατονταπλασίονα λήψεσθαι, και όλους σας, όσοι και λίγο και πολύ βοηθήσατε στο να χτιστεί το ταπεινό μας Μοναστήρι. Εύχομαι η χάρις του Γέροντος Πορφυρίου να μας σκεπάζει. Να τον επικαλείσθαι, να τον βάζετε πάνω σας, το εικονάκι να το βάζετε πάνω σας. Καθημερινά έρχονται και μας λένε θαύματα του Γέροντος Πορφυρίου.
Και μέσα σ’ αυτή τη χαρά τη σημερινή, γιατί ήτανε και ο Γέροντας της χαράς και της Ανάστασης, να ζούμε στη διάρκεια της ζωής μας αυτό που ήθελε, να είστε χαρούμενοι μωρέ, έλεγε, να μην λυπείσθαι καθώς οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα, αυτοί είναι άλλοι άνθρωποι οι μη έχοντες ελπίδα, εμείς ζούμε δια της Πίστεως, δια της ελπίδος ζούμε. Γι’ αυτό και αυτές οι αποκαλύψεις πολλών προσώπων στη σημερινή εποχή, αγίων προσώπων όπως του Ηράκλη, του αγίου Μόρφου, είναι παρήγορα σημεία αυτά ότι ο Θεός σκεπάζει τον άνθρωπο και έχει μέριμνα, έχει πρόνοια για τον άνθρωπο.
Δεν θα μας αφήσει ο Θεός έτσι. Μπορεί να ακούτε γύρω σας διάφορα παλαβά, διάφορα άσχημα και κακά αλλά να είστε σίγουροι μέσα σας ότι η Ελλάδα, όπως μου είπε ο Ηράκλης, θα γίνει καλύτερη από την Κύπρο. Όταν του είπα ότι, μα πόση βρε παιδί μου μετάνοια έχετε εσείς οι Κύπριοι, πώς τρέχετε στις εκκλησιές σας, πώς κάνατε στροφή προς τον Θεό και σας χαίρομαι! Και μου λέει, όχι, μην φοβάσαι, η Ελλάδα θα γίνει καλύτερη από την Κύπρο στην μετάνοια, στην στροφή προς τον Θεό.
Αυτό είναι και το ζητούμενο, να έχουμε στροφή προς τον Θεό. Και σήμερα όλοι σας οι προσερχόμενοι και χθες, όλος ο κόσμος δείχνει αυτό, δείχνει ότι οι άνθρωποι του Θεού ζουν εν μετανοία, ζουν εν ταπεινώση, αγωνίζονται για την καθαρότητα. Αυτό ας είναι και η ευχή και το μήνυμα που ο Γέροντας Πορφύριος μας δίνει σήμερα. …
