Επισκεφτείτε την ιερά μονή του Αγίου Πορφυρίου Gus Tsin
Ο μακαριστός Γεώργιος Αρβανίτης, πνευματικό τέκνο του αγίου Πορφυρίου σε μια σπάνια μικρή συνέντευξη το 2017. Πολλοί θέλουν να σώσουν την εκκλησία του Χριστού και όχι να σωθούν από την εκκλησία.
Στις 9 Δεκεμβρίου 2020 εκοιμήθη εν Κυρίω ο γνωστός πρώην δικαστικός λειτουργός Γεώργιος Αρβανίτης και πιστός υποτακτικός του προ επταετίας αγιοκαταταχθέντος οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου. Γεννημένος στην Κορώνη Μεσσηνίας το 1936 εισήλθε και ελάμπρυνε για μια 20ετία περίπου το Δικαστικό Σώμα. Ευτύχησα να τον γνωρίσω στο Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης, όταν συνυπηρετήσαμε τα έτη 1970-1974. Θα τον χαρακτήριζα αδιστάκτως πρότυπον δικαστικού λειτουργού και διαμάντι της Ελληνικής Δικαιοσύνης.
Τέλειος στη νομική κατάρτιση, χαλκέντερος στην αναζήτηση της αλήθειας σε κάθε υπόθεση που έφτανε στα χέρια του, οξυνούστατος, πράος, γλυκύς στην έδρα και διασκέψεις, γεμάτος σοφία και σύνεση. Λίγοι σαν και αυτόν σήμερα. Έχαιρε πλήρους εκτιμήσεως και ανυποκρίτου θαυμασμού όχι μόνον ημών των συναδέλφων του αλλά και όλων των πολυπληθών δικηγόρων της Θεσσαλονίκης. Κυριολεκτικώς όλοι (δικαστές, δικηγόροι, δικαζόμενοι) παρεδίδοντο με απόλυτη εμπιστοσύνη στην κρίση του. Όλοι, κερδισμένοι και χαμένοι, υπεκλίνοντο στις αποφάσεις του.
Κάποτε, στον καιρό της δικτατορίας, ένας επιφανής δικηγόρος της Θεσσαλονίκης πλησίασε τον ενεργούντα επιθεώρηση των δικαστηρίων Θεσσαλονίκης Αρεοπαγίτην και του είπε: « Ο πρωτοδίκης κ. Γ. Αρβανίτης είναι από τώρα ένας φτασμένος Αρεοπαγίτης». Πειράχθηκε ο επιθεωρητής από τον «υπερβολικό», κατά την κρίση του, έπαινο προς ένα πρωτοβάθμιο δικαστή και όταν συνεκάλεσε την, από 50 πρωτοδίκες και προέδρους ολομέλεια του Πρωτοδικείου για να μας κάνει παρατηρήσεις για τη δουλειά που κάναμε, σήκωσε και τον κ. Αρβανίτη και του έκανε ταπεινωτικές παρατηρήσεις, τον ήλεγξε δε ιδιαιτέρως για μια απόφαση του ασφαλιστικών μέτρων 130 σελίδων! Τον ειρωνεύθηκε ενώπιον όλων ως διαφημιζόμενον αρεοπαγίτην που δεν ξέρει να γράφει σύντομες αποφάσεις στην ταχύτατη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων. Ο ελεγχόμενος, σεμνός, δίχως ταραχή, ολύμπιος, ερώτησε τον επιθεωρητή αν τη διάβασε. Κάτι ψέλλισε ο επιθεωρητής που έδειχνε ότι δεν την είχε διαβάσει.
Οι δικαστές κάτω από την έδρα τρίζαμε από αγανάκτηση τα δόντια για την αδικαιολόγητη προσβολή στον εξαίρετο συνάδελφο αλλά δε μπορούσαμε να ξεστομίσουμε αυτά που σκεφτόμασταν. Όταν έπιανε την υπόθεση στα χέρια του την ξεκοκάλιζε και οι άλλοι συνάδελφοι που ασχολούνταν από άλλη θέση και βαθμό με την ίδια υπόθεση δεν είχαν να πουν τίποτε περισσότερο. Είχε τάμει τη διαφορά όπως λένε οι ασχολούμενοι με την απονομή της δικαιοσύνης.
Το 1983 κλήθηκαν όσοι δικαστές επιθυμούσαν να βγουν στη σύνταξη με εθελούσια έξοδο. Ο τότε εφέτης Γ. Αρβανίτης υπέβαλε αίτηση στο Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο του Αρείου Πάγου για να βγει από την Υπηρεσία. Όχι από απογοήτευση. Πλησίστιος για την κορυφή της Δικαιοσύνης, αετός κυριολεκτικά. Όλοι οι συνάδελφοι μείναμε με ανοιχτό το στόμα. Γιατί; Από το 1977 ερωτοχτυπήθηκε από τον Χριστό.
Μαζί με τη σύζυγό του Άννα γνώρισαν στη Αθήνα τον άγιο ιερομόναχο π. Πορφύριο στα Καλλίσια της Πεντέλης όπου ασκήτευε. Η δυνατή και ευαίσθητη ψυχή του Γιώργου αιχμαλωτίσθηκε από την αγιότητα ενός ταπεινού μοναχού με τα εκπληκτικά χαρίσματα (διοράσεως, προοράσεως, θαυματουργιών κτλ.) Τακτικός φοιτητής του και σιγά-σιγά υποτακτικός. Υπάρχουν και ανώτερα ιδανικά από την απονομή της δικαιοσύνης. Το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο που έκρινε την αίτηση για εθελούσια έξοδο την απέρριψε με την αιτιολογία «δεν είναι δυνατόν έναν τέτοιον δικαστή με τέτοιο μυαλό και ήθος να τον στερηθεί η Ελληνική Δικαιοσύνη»! Όμως ο αιτών επέμενε «μου δώσετε δε μου δώσετε την έγκριση θα παραιτηθώ ούτως ή άλλως». Κατάλαβαν, υπεχώρησαν και του την έδωσαν. Ο έρωτας για τον Χριστό νίκησε! «Ανίκατος γαρ μάχαν».
Έκτοτε και μέχρι την κοίμηση του Οσίου Πορφυρίου το 1991 ταπεινός υποτακτικός για να μυηθεί στο μυστήριο της αγιότητας. Ήταν και πριν ευλαβέστατος με φλόγα ιερή να καίει την καρδιά και τα σπλάχνα του. Την μετέδωσε και σε άλλους. Γνώριζε και τον Άγιο Παϊσιο και τον Άγιο Πορφύριο- με ευγνωμοσύνη άπειρη το λέω – συνέδεσε και μένα μαζί τους καθώς και με τον λαμπρό ιεροκήρυκα Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης π. Συμεών Κραγιόπουλο.
Στο Μήλεσι του Ωρωπού είχε ζώντος του Οσίου Πορφυρίου, αρχίσει η ανέγερση του Ησυχαστηρίου γυναικών της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Είδαμε στην τηλεόραση της 4Ε και στο διαδίκτυο τα τελευταία 7 χρόνια κάθε χρόνο στις 2 Δεκεμβρίου επί τη μνήμη του Οσίου τις πανηγυρικές θείες λειτουργίες, την λαμπρή όψη του κατάλευκου τεράστιου ναού της Μεταμορφώσεως και τα χωριστά ενδιαιτήματα των μοναζουσών. Σταθμό πρώτων πνευματικών βοηθειών των Αθηναίων, και όχι μόνον, τον ονειρεύτηκε ο πολυσέβαστος π.Πορφύριος να στήσει 40 χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα για να βρίσκουν πνευματική παρηγορία και στήριξη τα αναρίθμητα πνευματικά του τέκνα αλλά και όσοι διψούσαν για αλήθεια και γνήσια πνευματική ζωή.
Ο Όσιος είχε σχεδιάσει και χαράξει την κατευθυντήρια γραμμή του όλου έργου αλλά ο ιθύνων νους και εκτελεστής για 30 σχεδόν χρόνια, μετά την κοίμηση του Οσίου ήταν ο καταπληκτικός για την ταπείνωση και σοφία του Γιώργος. Εκτός από τα ατέλειωτα χτισίματα του κυρίως ναού (με τρία υπόγεια) και των οικημάτων των μοναζουσών –αμέτρητος κόπος και τρεξίματα- ο Γιώργος είχε την επιμέλεια της έκδοσης πολλών βιβλίων με αντικείμενο τον βίο, τη διδασκαλία, την μορφή, τα αναρίθμητα θαύματα του Αγίου Πορφυρίου.
Ο ίδιος κρυβόταν πίσω από τον τίτλο του ανώνυμου υποτακτικού (π.χ Το ημερολόγιο ενός υποτακτικού) ή ψευδώνυμα. Σε ορισμένα βιβλία έκανε λεπτότατα θεολογικά και πνευματικά σχόλια για να προλάβει παρανοήσεις λόγων και ενεργειών του Οσίου. Αυτός που αγάπησε με απόλυτη αφοσίωση τον Χριστό και έδωσε τα αξιοζήλευτα του χαρίσματα στον Κύριο του με ευγνωμοσύνη χωρίς να περιμένει αναγνώριση και έπαινο από κανέναν. Εκείνος θα του πει το «Εύγε δούλε αγαθέ και πιστέ» στη Μέλλουσα Κρίση.
Έμοιασε τον αρχαίο συνάδελφό μας, τον Άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, τον προστάτη των δικαστών και όλου του νομικού κύκλου. Μόλις άκουσε στην Πνύκα των Αθηνών τον Μέγαν Παύλο να μιλά για το Χριστό ερωτοχτυπήθηκε, παράτησε το ένδοξο αρεοπαγιτλίκι, τη δόξα, τις τιμές, τον πλούτο, την αναγνώριση των απαιτητικών συμπατριωτών του, τα πούλησε όλα και αγόρασε «τον πολύτιμον μαργαρίτην» (Ματθ.13.45 και Πραξ.17.34) και έχυσε ευχαρίστως το αίμα του μαρτυρικά για να σφραγίσει την απόλυτη υποταγή του στον Αρχηγό της Πίστεώς μας. Παράξενο τάχα πως και στην τόσο υλόφρονα εποχή μας που τον μιμήθηκε – στα ανάλογα μέτρα του βέβαια- ένας λαμπρός σημερινός διάκονος της Ελληνικής Δικαιοσύνης ;
