Στίς 24 Σεπτεμβρίου 2017 τελέσαμε στόν Ναό μας τό μνημόσυνο τοῦ εὐσεβεστάτου καί μαρτυρικοῦ Κυβερνήτου τῆς πατρίδος μας, Ἰωάννου Καποδίστρια, ἀλλά λόγῳ πληθώρας ὕλης τοῦ τεύχους Ὀκτωβρίου τοῦ περιοδικοῦ μας δέν δημοσιεύσαμε σχετικά μέ αὐτό.

Ἔχει πλέον, ἀπό πολλῶν ἐτῶν, καθιερωθεῖ νά τελῆται στόν Ναό μας αὐτό τό μνημόσυνο εἰς ἔνδειξη εὐγνωμοσύνης πρός τόν μοναδικό αὐτόν μεγαλοφυῆ Κυβερνήτη, συνάμα δέ καί βαθύτατα εὐσεβῆ Πολιτικό, ἀλλά καί ὡς ἠχηρό σήμαντρο πνευματικῆς ἀφυπνήσεως τοῦ λαοῦ μας, ὁ ὁποῖος ἔπαυσε νά νοσταλγῆ καί νά ἀναζητᾶ πολιτικούς κατά πνεῦμα συγγενεῖς, ἐν ἔργῳ καί λόγῳ, τοῦ μέχρι σήμερα ἀναντικατάστατου Ἰωάννη Καποδίστρια.

Ὁ Καποδίστριας μιμήθηκε ἀπολύτως τόν ἅγιο Μέγα Κωνσταντῖνον –ὅπως γράψαμε ἤδη ἀπό τό 2008– καί ἔγινε γιά τό νεοελευθερωθέν ἀπό τήν Τουρκική δουλεία Γένος μας, Πνευματικός καί Πολιτικός ὁδηγός του. Φρόντισε γιά τόν πνευματικό καταρτισμό Κλήρου καί Λαοῦ, μέ βάση τήν Ὀρθόδοξη Παράδοσή μας καί τούς πλούσιους καρπούς τῆς Παραδόσεως αὐτῆς, πού ἔδωσε στήν Ἀνατολική Ὀρθόδοξη Αὐτοκρατορία μας ὑπερχιλιετῆ ζωή μέ ἀνεπανάληπτη πνευματική καί ὑλική ποιότητα.
Βίωσε ὁ Καποδίστριας τό πνεῦμα τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἀνέσυρε ἀπό τόν σκουπιδότοπο 400 ἐτῶν κοτσαμπάσικης πολιτικῆς μηχανορραφίας καί ραγιάδικης ἀνοχῆς, τό «διά τοῦ Σταυροῦ Πολίτευμα» τῆς Κοσμοκράτειρας Αὐτοκρατορίας μας, ὅπως ὁ Μέγας ἅγιος Κωνσταντῖνος ἀνέσυρε ἀπό τόν βαθύτατο λάκκο τῶν σκουπιδιῶν τόν Τίμιο Σταυρό!
Μέ βαθύτατο σεβασμό πρός τήν τότε Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας, χωρίς κυβερνητική παρέμβαση ἤ εἰσπήδησή του στό Ἱερατικό Λειτούργημα, κατήρτιζε, νουθετοῦσε, ἐδίδασκε, ἀφανῶς καί «ἐν τῷ κρυπτῷ», ἀμαθεῖς ἤ ὀλιγομαθεῖς –λόγῳ τῆς Τουρκοκρατίας– Ἱεράρχας καί Κληρικούς, στηρίζοντάς τους στήν ἱερά ἀποστολή τους. Ταυτοχρόνως, ἐπλούτιζε τήν Ἑλληνική νομοθεσία –ἰδίως δέ τήν Παιδεία– ἀλλά καί τίς Δημόσιες Ὑπηρεσίες μέ Ἀρχές καί παραγγέλματα Ἁγιογραφικά καί Ἱεροκανονικά (δηλαδή, μέ βάση τούς Ἱ. Κανόνες τῶν Ἱ. Συνόδων), ὥστε νά κατευθύνονται οἱ Κρατικές Ὑπηρεσίες μέ πνεῦμα Θεοῦ, τάξεως, εὐσυνειδησίας, ἀφιλοχρηματίας, ὑγιοῦς πατριωτισμοῦ καί αὐτοθυσίας.
Αὐτά καί πολλά ἄλλα, ὅπως ἡ διπλωματική του δεινότητα, καί ἡ ἀπόλυτη ἐντιμότητα καί συνέπειά του, ἔκαμαν νά λυγίζουν ἀκόμη καί “θηρία” τῆς τότε πολιτικῆς σκηνῆς, ὅπως ὁ Μέττερνιχ (πρβλ. σημερινό Κίσσινγκερ), ὁ ὁποῖος εἶπε: «Ὁ μόνος ἀντίπαλος πού δύσκολα ἡττᾶται εἶναι ὁ ἀπόλυτα ἔντιμος ἄνθρωπος. Καί τέτοιος, εἶναι μόνο ὁ Καποδίστριας»!
Εὐχή ὅλων μας εἶναι –σήμερα πού ἡ Χώρα μας δοκιμάζεται ὅσο ποτέ ἄλλοτε– νά ἀναδείξη καί πάλι ὁ Χριστός μας τό «διά τοῦ Σταυροῦ Πολίτευμά» Του, ὡς Πολίτευμα τῆς Πατρίδος μας καί νά ἐμψυχώση Ἕλληνες, κατά Θεόν Πολιτευομένους καί μετέχοντες στήν πνευματική καί Λατρευτική ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας, νά ἀγωνισθοῦν μέ αὐτό τό ἰδανικό, χωρίς νά ἀπογοητεύονται ἀπό τό ἀνθρωπίνως ἀδύνατον, ὥστε, χάριτι καί ἐλέει Θεοῦ, νά τό ἐπιτύχουν. Εἴθε! Γένοιτο!

π. Βασίλειος Βολουδάκης.

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 183
Νοέμβριος 2017

Η προσωπικότητα του πρώτου μαρτυρικού Κυβερνήτη της νεοσυσταθείσας Ελλάδος μετά την Επανάσταση του 1821, μέσα από χρονικά της εποχής.