Ἡ Ἁγία καί παρθενομάρτυς τοῦ Χριστοῦ Ἀκυλίνα ἦταν ἀπό τήν περιοχή τῆς Θεσσαλονίκης, ἀπό ἕνα χωριό, πού ὀνομάζεται Ζαγκλιβέρι καί βρίσκεται στήν ’Eπισκοπή Ἀρδαμερίου. Γεννήθηκε δέ ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς.
Τό Mαρτύριό της συνέβη μετά ἀπό τό ἑξῆς περι­στατικό.
Στό Ζαγκλιβέρι τότε συγκατοικοῦσαν χριστιανοί καί Τοῦρκοι μαζί. Μιά μέρα ὁ πατέρας τῆς Ἁγίας  μάλωσε μέ ἕναν Τοῦρκο γείτονά του καί κτυπῶντας τον, τόν ἔβαλε ὁ διάβολος καί  τόν σκότωσε.  Γι’ αὐτό τόν ἔπιασαν οἱ Τουρκικές Ἀρχές τοῦ Ζαγκλιβερίου καί τόν πῆγαν στόν πασσᾶ τῆς Θεσ­σα­λονίκης, γιά νά τόν θανατώσει. Αὐτός τότε φοβήθηκε τό θάνατο καί θέλον­τας νά γλυτώσει, τούρκεψε καί δέν τόν θανά­τωσαν. Ἀλλοίμονο ὅμως, τί φοβερή πτώση!
Ἡ Ἁγία Ἀκυλίνα τότε ἦταν ἀκόμη βρέφος πού θήλαζε. Ὅταν πέρασαν ἀρκετά χρόνια, οἱ Τοῦρκοι ἔλεγαν στόν πατέρα νά τουρκέψει καί τήν κόρη του. Καί αὐτός ἀποκρινόταν σ’ αὐτούς:
–  Μή σᾶς μέλει γιά τήν θυγατέρα μου. Αὐτή εἶναι στό δικό μου χέρι καί ὅποτε θέλω τήν τουρκεύω.
Ἡ μητέρα ὅμως τῆς Ἁγίας, καθώς παρέμεινε σταθερή στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ, δέν παρέλειπε καθημερινά νά διδάσκει καί τήν κόρη της, νά στέκεται σταθερά στήν πίστη καί νά μήν ἀρνηθεῖ τόν Ἰησοῦ Χριστό.
Ὅταν ἔφτασε ἡ κόρη σέ ἡλικία δεκαοκτώ ἐτῶν, πάλι οἱ Τοῦρκοι τοῦ ἔλεγαν τά ἴδια. Τότε ὁ πατέρας της φωνάζει τήν Ἀκυλίνα καί τῆς λεει:
-Νά, παιδί μου, οἱ ἄλλοι Τοῦρκοι μοῦ λένε καθη­με­­ρινά νά τουρκέψεις. Γι’ αὐτό ἀργά ἤ γρήγορα θά τουρ­κέψεις. Μόνο κάνε το μιά μέρα πιό πρωτύτερα, γιά νά μήν ἐνοχλοῦν κα­θημερινά καί ἐμένα οἱ Τοῦρκοι.  
Ἡ Ἁγία ὅμως φλεγόμενη ἀπό τόν διάπυρο ἔρωτα τοῦ Χριστοῦ μέ μεγάλη γενναιότητα τοῦ ἀποκρίθηκε:
– Μήπως εἶμαι ἐγώ ὀλιγόπιστη σάν καί ἐσένα, νά ἀρνηθῶ τόν ποιητή καί πλάστη μου, τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος ὑπέ­μεινε γιά μᾶς Σταυρό καί θάνατο; Ἄς μή μοῦ συμβεῖ τοῦτο ποτέ. Ἐγώ εἶμαι ἕτοιμη νά ὑπομείνω κάθε βασανιστήριο, ἀκόμη καί θάνατο γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μου.
Ὤ λόγια ἀξιοθαύμαστα, ὄχι θυγατέρας ἑνός τρισάθλιου πατέρα, ἀλλά θυγατέρας ἀληθινά τοῦ ἐπουράνιου βασιλιᾶ Χριστοῦ!
Τότε ὁ πατέρας της βλέποντας τό ἀμετάθετο τῆς γνώμης της, πῆγε στούς Τούρκους καί τούς λέει:
-Ἐγώ δέν κατάφερα νά μεταπείσω τήν θυγατέρα μου νά τουρκέψει. Ἐσεῖς ὅ,τι θέλετε κάντε την.
Μόλις τό ἄκουσαν αὐτό ἐ­κεῖ­νοι, ταράχθηκαν καί ἀμέσως στέλνουν δικαστικούς, γιά νά φέ­ρουν τήν Μάρ­τυρα. Ἡ δέ εὐλογημένη μητέρα τῆς Ἁγίας, ὅταν εἶδε τούς ἀπ­εσταλ­μένους ὑπηρέτες, ἀφοῦ πῆρε ἰδιαί­τερα τήν κόρη της, λέγει σ’ αὐτή τήν στερνή αὐτή παραγγελία:
-Νά, παιδί μου πολυαγαπημένο καί γλυκύτατη θυγατέρα Ἀκυ­λίνα. Νά σπλάγχνο μου, ἔφθασε ἡ ὥρα ἐκείνη, γιά τήν ὁποία κάθε ἡμέρα σέ συμ­βούλευα. Νά φερθεῖς λοιπόν σάν παιδί ὑπάκουο καί νά ὑπακούσεις στίς συμβουλές μου καί νά μείνεις ἀνδρεία στά βασα­νι­στήρια πού πρόκειται νά πάθεις καί νά μήν ἀρνηθεῖς τό Χριστό.
Καί αὐτή παρομοίως μέ δάκρυα ἀπο­κρίθηκε·
-Μή φο­βᾶσαι μητέρα μου καί ἐγώ τόν ἴδιο σκοπό ἔχω, καί ὁ Θεός ἄς εἶναι βοηθός μου καί νά προσεύχεσαι γιά χάρη μου.
Καί ἔτσι ἀποχαι­ρε­τίσθηκαν ἀναμεταξύ τους μέ θρήνους καί δάκρυα.
Οἱ ὑπηρέτες, ἀφοῦ ἔδεσαν τήν Μάρτυρα, τήν πῆγαν στό δικαστήριο. Ἀκολούθησε κατόπιν καί ἡ φιλόστοργη μητέρα τήν πολυαγαπημένη θυγατέρα, ὅπως ἀκολουθεῖ ἡ προβατίνα τό πρόβατο της, ὅταν τό σέρνουν στόν τόπο τῆς σφαγῆς, ἐπειδή τά μητρικά σπλάγχνα δέν τήν ἄφηναν νά χωρισθεῖ. Ἀλλά οἱ ὑπηρέτες τήν μέν μητέρα της τήν κλείδωσαν ἔξω ἀπό τό προαύλιο, τήν δέ Ἀκυλίνα τήν πῆγαν μέσα καί τήν παρουσίασαν μπροστά στόν δικαστή, ὁ ὁποῖος τῆς λέει:
– Μωρή γίνεσαι Τουρκάλα;.
Ἡ Ἁγία ἀποκρίθηκε.
-Ὄχι, δέν γίνομαι. Νά μή συμβεῖ ποτέ νά ἀρνηθῶ τήν πίστη μου καί τόν Δεσπότη μου Χριστό.
Μόλις τά ἄκουσε αὐτά ὁ δικαστής θύμωσε καί προστάζει νά γδύσουν τήν Ἁγία καί νά τήν ἀφήσουν μόνο μέ τό πουκάμισο καί ἔτσι νά τήν δέσουν σέ ἕναν στῦλο καί νά τήν δέρνουν μέ ραβδιά, πρᾶγμα πού ἔγινε. Δύο ὑπηρέτες τήν ξυλοκόπησαν ὥρα πολλή. Ἀλλά ἡ Μάρτυς ὑπέμεινε μέ πολλή ἀνδρεία αὐτό τό βασα­νιστήριο. Μετά ἀπό αὐτά ὁ δικαστής καί ἄλλοι Τοῦρκοι, φέρνοντας τήν Μάρτυρα μπροστά τους, ἄρχισαν νά τήν κολακεύουν καί νά τῆς ὑπόσχονται ταξίματα πολλά καί δῶρα, μόνο νά ἀρνηθεῖ τήν πίστη της. Ἀλλά ἡ νύμφη τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδή εἶχε βαθιά μέσα στήν καρδιά τόν  ἔρωτα πρός τό νοητό νυμφίο της Χριστό, τίποτε ἀπό αὐτά δέν λογάριαζε.
Τότε ἕνας ἀξιωματοῦχος καί πλούσιος Τοῦρκος τῆς πρότεινε κάτι πιο προκλητικό ἀπό τούς ἄλλους:
–Τούρκεψε Ἀκυλίνα καί ἐγώ θά σέ πάρω νύμφη στόν υἱό μου.
Ἡ Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ μέ τόλμη ἀνέκφραστη τοῦ ἀποκρίθηκε:
-Ὁ διάβολος, νά πάρει καί ἐσένα καί τόν υἱό σου.
Μόλις τό ἄκουσαν αὐτό ἐκεῖνοι, ἄναψαν ἀπό τό θυμό καί γδύνοντας πάλι τήν Ἁγία, ὅπως καί στήν ἀρχή, τήν ξυ­λοκόπησαν ὥρα πολλή. Ἔπειτα, ἀφοῦ τήν ἔλυ­σαν, πάλι τήν ἀνακρίνουν γιά τρίτη φορά. Εἶχε σχισθεῖ τό πουκάμισό της ἀπό τούς πολλούς ξυλο­δαρμούς, καί εἶχε μείνει γυμνή.
Τῆς λέει τότε ὁ δικαστής:
-Δέν ντρέπεσαι μωρή νά δέρνεσαι γυμνή μπροστά σέ τόσους ἀνθρώπους; Ἤ τούρκεψε ἤ θά σοῦ σπάσω τά κόκκαλα ἕνα-ἕνα.
Ἡ Ἁγία  τοῦ ἀποκρίθηκε:
–   Τί λαχτάρησα ἀπό τήν πίστη σας, γιά νά ἀρνηθῶ τόν Χριστό μου ἤ σέ ποιά θαύματα τῆς πί­στεώς σας νά πιστέψω, πού βρωμᾶτε ἀκόμη ζωντανοί!
 Ὤ τόλμη μαρτυ­ρική! Ὤ μεγαλοψυχία πού τῆς ἀ­ξί­ζουν οὐράνιοι ἔπαινοι! Ὤ ἀπάντηση! Ὄχι ἑνός τρυ­φε­­ροῦ κοριτσιοῦ, ἀλλά ἑνός ἀνδρειωμένου γίγαντα!
Μόλις τά ἄκουσαν αὐτά, καταντροπιάσθηκαν. Δι­ότι τί ἄλλο μποροῦσαν νά κάνουν, ἀναγκαζόμενοι ἀπό τήν φανερή ἀλήθεια τῶν λόγων;
Ἄναψαν ἀπό τό θυμό καί ξυλοκόπησαν τήν Ἁγία γιά τρίτη φορά. Τόσο ἄσπλαγχνα τή χτυποῦσαν, ὥστε οἱ σάρκες της ἔπεφταν στήν γῆ καί  ἡ γῆ κοκκίνισε ἀπό τά αἵματα.
Τήν χτυποῦσαν, ὥσπου τήν ἄφησαν σάν νεκρή.
Ὕστερα, ἀφοῦ ἔλυσαν τήν Μάρτυρα, τήν φόρτω­σαν σέ ἕνα Χριστιανό, πού ἦταν ἐκεῖ παρών, καί τήν πῆγαν στό σπίτι τῆς μητέρας της. Ἐκείνη ἀγκάλιασε τήν θυγατέρα της, πού μόλις ἀνέπνεε μέ δυσκολία. Καί γεμάτη ἀγωνία τῆς λέει:
-Τί ἔκανες παιδί μου;
Καί ἡ Μάρτυς, ἀφοῦ μόλις καί μετά βίας συνῆλθε καί ἄνοιξε τά μάτια της καί εἶδε τήν μητέρα της, τῆς εἶπε:
– Καί τί ἄλλο θά μποροῦσα νά κάνω, μητέρα μου, ἐκτός ἀπό ἐκεῖνο πού μοῦ παρήγγειλες; Νά, ὅπως συμφωνήσαμε, φύλαξα τήν ὁμολογία τῆς πίστης μου.
Ἡ μητέρα της, ἀφοῦ σήκωσε τά χέρια καί τά μάτια της στόν οὐρανό, δόξασε τό Θεό.
Καί, καθώς συνομιλοῦσε ἡ Μάρτυς μέ τή μη­τέρα της, παρέδωσε τήν ψυχή της στά χέρια τοῦ Θεοῦ καί ἔλαβε τό στέφανο τοῦ Μαρτυρίου.
Ὤ τοῦ θαύματος! Τό τίμιο καί Ἅγιο λείψανο της  ἀμέσως εὐωδίασε μιά πολύ θαυμάσια εὐωδία. Καί τόση πολλή ἦταν ἡ εὐωδία, ὥστε εὐωδίαζε καί ὅλος ὁ δρόμος, ἀπό ὅπου περνοῦσαν τό Μαρτυρικό λείψανο της, γιά νά τό ἐνταφιάσουν. Ἐκείνη τήν νύχτα, σάν ἕνα ἄστρο πολύ λαμπερό, κατέβηκε φῶς ἀπό τόν οὐρανό καί ἔλαμψε πάνω στόν τάφο τῆς Μάρτυρος. Καί ὅσοι Χριστιανοί τό εἶδαν δόξασαν τό Θεό, στόν ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα καί τό κράτος στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

[1]ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΝΕΟ ΜΑΡΤΥΡΟΛΟΓΙΟ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΣΤΗΡ 19934,σελ. 186.

Όταν η αγία Ακυλίνα συνάντησε τους Αναργύρους Κοσμά και Δαμιανό

Ήταν η τελευταία μέρα του Οκτώβρη του σωτηρίου έτους 2016. Στην Κοκκαλού, ένα απο τα χωριά των λιμνών, μάλλον το πιο μικρό από όλα, όλοι ετοιμάζονταν για τη γιορτή των αγίων της ενορίας. Του Κοσμά και του Δαμιανού των Αναργύρων. Στο κέντρο του χωριού ο ναός των αγίων έλαμπε. Μέρες τώρα είχαν αρχίσει να τιμαρεύουν το εσωτερικό και το εξωτερικό του ναού. Μεγάλη η μέρα των αγίων. Όλοι μιλάνε με θαυμασμό για τα θαύματα που έχουν ζήσει από τη χάρη των αγίων ιατρών αδελφών Αναργύρων. Η εικόνα των αγίων κουβαλά τη δική της ιστορία μέσα στο διάβα των χρόνων, την εποχή που την αγόρασαν από τους Μαδυτιανούς. Από τότε πολλές φορές την ζήτησαν να την πάρουν πίσω, αλλά οι άγιοι είχαν βρει το σπίτι τους και δεν το άφηναν για να πάνε αλλού.

Εφέτος ο παπάς του χωριού, Ιουστίνος στο όνομα, ζήτησε από τον επίσκοπο του τόπου τον Θεόκλητο τον Αρκά χάρη κι ευλογία. “Φέρτε μας εκείνο το μικρό κομμάτι από τα λείψανα της αγίας μας, της Ακυλίνας από το Ζαγκλιβέρι”. Ακόμη ο παπάς θυμάται εκείνο το πρωινό στην Αρναία, όταν από τα χείλη του μοναχού Μάξιμου του Ιβηρήτη άκουσε τη διήγηση για το μαρτύριο αυτού του κοριτσιού από το γειτονικό Ζαγκλιβέρι. Πιότερο και από άντρα το θάρρος και η πίστη της στα όσια και τα ιερά. Πόνος, πολύς πόνος πάνω στο σχεδόν παιδικό κορμί της. Το βάναυσο χέρι δεν μετρά ούτε το ότι είναι γυναίκα, ούτε το ότι είναι ακόμη παιδί. Το μόνο που βλέπει μέσα στα λαμπερά της μάτια είναι η πίστη και το θάρρος, η μαρτυρία για τον Χριστό. Ο παπά Ιουστίνος εκείνη την ημέρα δεν σταμάτησε να σκέφτεται όλα όσα άκουσε και στιγμές στιγμές δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια του αναλογιζόμενος τον πόνο του κοριτσιού.

Τα είπε και στο χωριό, εκεί στις ευλογημένες ψυχές που του χάρισε ο Θεός να διακονεί. Ήταν καλός ο παπάς στις περιγραφές. Έκλαιγε εκείνος, έκλαιγαν και οι πιστοί. Κι έδωσαν υπόσχεση πως θα πάνε στο σπίτι της αγίας να την λειτουργήσουν και να την προσκυνήσουν. Πρόλαβε όμως και ήρθε εκείνη να συναντήσει τους φίλους της. Τον Κοσμά και τον Δαμιανό. Πάσχα Κυρίου Πάσχα. Έτσι έμοιαζε εκείνο το βράδυ της Δευτέρας, της τελευταίας μέρας του Οκτώβρη του σωτηρίου έτους 2016. Σαν το βράδυ της Ανάστασης. Όλα λαμπρά με τα δυο παλικάρια του χωριού, τον Κοσμά και τον Δαμιανό, να περιμένουν την Ακυλίνα να την φιλοξενήσουν, έστω και για λίγο στο σπίτι τους, στην μικρή Κοκκαλού. Σα να θελαν έστω και μετά από τόσα χρόνια να της γιατρέψουν τις πληγές από τα κοφτερά μαχαίρια των βασανιστών της. Να την κρατήσουν στην αγκαλιά τους, σαν την μικρή τους αδελφή και να της πούνε πως αυτό που εκείνη κατάφερε, δεν μπόρεσαν μεγάλοι και τρανοί του κόσμου να καταφέρουν.

Ο παπά Ιουστίνος, ο Θεσσαλονικεύς, έμεινε τελευταίος εκείνο το βράδυ μέσα στην εκκλησιά. Φώτα σβηστά και μόνο τα καντήλια φώτιζαν. Ήταν κουρασμένος, αλλά δεν ήθελε ακόμη να φύγει. Ακούμπησε σε ένα στασίδι κι έκλεισε τα μάτια του. Ήταν χαρούμενος. Πολύ χαρούμενος. Μέσα του πλημμύριζε μια ανεξήγητη χαρά. “Θεέ μου, τόση ευλογία είναι δυνατό να την αντέξει ένας τόσο αδύναμος άνθρωπος σαν εμένα;”.

Σιωπή. Παντού σιωπή. Εκείνη η γλυκιά σιωπή που λέει περισσότερα από όλα τα βιβλία των σοφών του κόσμου. Εκείνη η θαυμαστή σιωπή ενός Θεού που μιλάει με τρόπους αλλιώτικους, τρόπους θαυμαστούς και μυστικούς, που τα αυτιά του σώματος ίσως και να μην ξέρουν να ακούσουν. Ο παπάς όμως μπορεί τη φωνή του Θεού να μην την άκουσε, γιατί ήταν παπάς αμαρτωλός, άκουσε όμως την παρέα των αγίων, τα τρια νέα παιδιά που δεν φοβήθηκαν μήτε τον πόνο, μήτε το μαρτύριο να μιλάνε ψιθυριστά για την μια και μοναδική τους αγάπη. Τον Ιησού τον Ναζωραίο. Εκείνον που κατάφερνε 2016 χρόνια μετά από τη γέννηση Του να εμπνέει ακόμη μικρούς και μεγάλους για τη δική τους προσωπική μαρτυρία και ίσως και μαρτύριο!

Του αρχιμανδρίτη π. Ιουστίνου Κεφαλούρου