Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2023, Α’ Λουκά, εορτή Ισαποστόλου Αγίας Θέκλας, Σύναξη της Παναγιάς της Μυρτιδιώτισσας στα Κύθηρα και ανάμνηση της ιάσεως του παραλύτου, μνήμη Αγίου Σιλουανού του Αγιορείτου και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ, χοροστάτησε στον Όρθρο και προεξήρχε της Θείας λειτουργίας στον ΙΝ Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ζιάς με συλλειτουργό τον εφημέριο του ΙΝ π. Ιωάννη Σταυρόπουλο.
Έψαλλαν οι Ιεροψάλτες Ευστάθιος, Χριστοφιλογιάννης, Μιχάλης Ματθαίος και Φίλιππος Σαρρής.
Παρόντες ήταν ο Πρόεδρος Ασφενδιού Μιχάλης Γιωργαλλής και αρκετοί ενορίτες και προσκυνητές από άλλες περιοχές.
Από σήμερα αρχίσαμε πλέον να διαβάζουμε Ευαγγελικό ανάγνωσμα στη Θ. Λειτουργία από το Ευαγγέλιο του Λουκά. Από τη γιορτή της Πεντηκοστής μέχρι την προηγούμενη Κυριακή διαβάζαμε από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου.
Τώρα μέχρι τα Χριστούγεννα θα διαβάζουμε από το Ευαγγέλιο του Λουκά. Αυτό ας το κάνουμε εναρκτήρια ένδειξη να αρχίσουμε και στο σπίτι μας να διαβάζουμε ολόκληρο το κατά Λουκάν, όχι μόνον αυτά τα μικρά κομματάκια που, σ’ αυτές τις δεκαπέντε Κυριακές που παρεμβάλλονται, θα διαβάσουμε στον Ναό από το κατά Λουκάν.
Η έναρξη των ευαγγελικών αναγνωσμάτων από το κατά Λουκάν ξεκινάει με το περιστατικό, στο οποίο είναι, ο Πέτρος, ο αδελφός του Ανδρέας και ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης (επίσης αδέλφια) και ψαρεύουν στη λίμνη. Και εμφανίζεται ο Χριστός και τους γυρεύει να χρησιμοποιήσει τη βάρκα τους για άμβωνα, δηλαδή να μπει στη βάρκα τους, και να ’ναι στην παραλία οι άνθρωποι, ώστε να μπορούν να Τον ακούνε, επειδή προφανώς ο τόπος ήταν επίπεδος.
Μέσα στην καθημερινότητα και την ρουτίνα της ζωής αυτών των τεσσάρων ανθρώπων ξαφνικά εμφανίζεται ο Χριστός. Το Ευαγγέλιο ξεκινάει μ’ αυτό το περιστατικό για να πει και σε μας ότι μες στην καθημερινότητά μας, όποια κι αν είναι αυτή (την εργασιακή, την οικογενειακή, την προσωπική, την ψυχολογική) ξαφνικά εμφανίζεται ο Χριστός και μας λέει: «Τι ψαρεύεις;» (το ’πε σ’ εκείνους αυτό, επειδή ήταν ψαράδες). Σε μας ρωτάει: «Τι κάνεις; Ποια είναι τα κριτήρια με τα οποία ενεργείς; Πως ζυγιάζεις τα πράγματα; Τι κρατάς και τι πετάς; Έχεις μια ζυγαριά για να ζυγιάσεις τι αξίζει και τι δεν αξίζει; Τι θα κρατήσεις και τι θα πετάξεις;»
Στη διήγηση του κομματιού που διαβάσαμε, στο τέλος βλέπουμε ότι, ο Πέτρος, ο Ανδρέας, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης τράβηξαν στην ξηρά τα καΐκια τους, άφησαν και τα δίχτυα τους εκεί και Τον ακολούθησαν.
Η διήγηση απ’ αυτό το συμβάν της ζωής των Αποστόλων αφορά σ’ εμάς, όχι για την ίδια αντιστοιχία ενέργειας, αλλά για την ίδια αναλογία. Εκείνοι μπόρεσαν και άφησαν ολόκληρη τη ζωή τους ακολουθώντας τον Χριστό. Σ’ εμάς ο Χριστός δεν λέει κάτι τέτοιο. Μας λέει να αφήσουμε αυτά που δεν έχουν αξία στη ζωή μας. Σε μας λέει: «Άφησε αυτά που σου είναι επιζήμια. Άφησε αυτά που σου είναι άχρηστα. Άφησε αυτά τα οποία, απλώς, σου κατατρώνε το χρόνο της ζωής σου».
Έχουμε τρία πράγματα, από τα οποία πρέπει να ελευθερωθούμε και να εγκαταλείψουμε: Τα επιζήμια της ζωής μας. Τα άχρηστα της ζωής μας. Κι αυτά τα οποία τρώνε το χρόνο της ζωής μας. Σ’ αυτό μας καλεί ο Χριστός.
Τα επιζήμια της ζωής μας, είναι αυτά για τα οποία ο Χριστός σε πολλές περιπτώσεις θαυμάτων και θεραπείας έλεγε: «Μη συνεχίζεις να αμαρτάνεις για να μη σου συμβεί τίποτε χειρότερο»! Η αμαρτία είναι επιζήμια για την ζωή μας, έστω και αν την ενεργούμε ως επιδίωξη ευτυχίας και κέρδους. Στα διλήμματα μπαίνει η εμπιστοσύνη, αν και κατά πόσον αποδεχόμαστε και επιδιώκουμε να υλοποιούμε το θέλημα του Θεού «το, το ημών κέρδος, στοχεύον».
Τα άχρηστα της ζωής μας είναι η πλεοναστική αγωνία γι ένα σωρό πράγματα που, ατυχώς πλειστάκις, καλύπτουν το «εν ού εστί χρεία». Το ένα τού οποίου έχουμε όντως ανάγκη, όπως είπε ο Χριστός στην Μάρθα.
Όταν τα επιζήμια και τα άχρηστα κυριαρχήσουν στην ζωή μας, τότε θα καταδαπανηθεί στην ματαιότητα και την ανοησία και θα ψευδόμαστε, δικαιολογούμενοι, με το να Του λέμε: «Πότε σε ίδωμεν…». Οι μαθητές στην σημερινή συνάντηση δεν Τον είδαν στην δόξα της Μεταμόρφωσής Του. Τον είδαν κουρασμένο στα παράλια του χώρου και των συνθηκών εργασίας τους. Σε ’κείνους έκανε μια θαυμαστή αλιεία αφού όλη νύχτα έριχναν και ξανάριχναν τα δίχτυα και δεν έπιαναν τίποτα ενώ μόλις τους είπε ο Κύριος ρίξτε ξανά τα δίχτυα και υπάκουσαν τα δίχτυα σχίστηκαν από το πλήθος των ιχθύων που έπιασαν με θαυμαστό τρόπο και «ξεκόλλησαν» από ολόκληρη την προηγούμενη ζωή τους. Σε μας δεν το κάνει γιατί ξέρει ότι ΔΕΝ θα ξεκολλήσουμε (και θα ’ναι κάτι τέτοιο κατάκριμά μας!!) και περιορίζεται να συγκαταβεί στο να μας δώσει οδηγητική διδασκαλία (το Ευαγγέλιό Του), μια πυξίδα δηλαδή για την διαδρομή στην πορεία της ζωής, και για τον τρόπο αντιμετώπισης των δυσκολιών και των εμποδίων αυτής της διαδρομής. Φυσικά η πυξίδα δεν βγάζει στην άκρη τα εμπόδια του δρόμου, δείχνει το πώς δεν θα χαθούμε, έστω και τραυματισμένοι και πεσμένοι, μπερδεύοντας τον δρόμο.
Πώς ακολούθησε τον Χριστό ο Πέτρος και οι υπόλοιποι; Γοητευτήκανε από τη διδασκαλία του. Με τον ίδιο τρόπο όλους τους αιώνες, κι εμείς, ο καθένας μας, για τον ίδιο τρόπο θα ακολουθήσουμε τον Χριστό. Αν δεν γοητευθούμε από το πρόσωπό Του, όχι με την έννοια της εξωτερικής μορφής, αλλά με την έννοια της διδασκαλίας και του περιεχομένου, δεν θα μπορέσουμε να Τον ακολουθήσουμε. Αν δεν Τον ακολουθήσουμε θα μείνουμε να λιώνουμε, που λέει κι ο ποιητής, σε μια καθημερινότητα. «Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς και μες στα ίδια σπίτια αυτά θα ασπρίζεις» (Κ. Καβάφης: Η Πόλις)
Ο Χριστός μάς λέει: Βρες ζυγαριά για να ζυγίζεις τι αξίζει και τι δεν αξίζει στη ζωή σου. Δεν μπορείς να περπατάς στα τυφλά με την εντύπωση, τη γοητεία της στιγμής, και την εικόνα, που σε συμπαρασύρει. Δεν γίνεται. Αν το κάνεις, (όλα μπορούν να γίνουν στα ανθρώπινα), εσύ θα βγεις ζημιωμένος στο τέλος.
Ο Πέτρος, ο Ανδρέας, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης εγκατέλειψαν ολόκληρη τη ζωή τους. Εμείς θα πρέπει να εγκαταλείψουμε τα λάθη μας! Γιατί η ουσιαστική δυσκολία να ακολουθήσει κανείς το Χριστό, δεν είναι επειδή σκέφτεται ότι πρέπει να γίνει απόστολος και δεν το αντέχει! Η δυσκολία να ακολουθήσεις το Χριστό είναι επειδή οι συνήθειες των παθών μας μάς έχουν δημιουργήσει εξαρτήσεις. Ο Χριστός, για να μπορέσουμε να τον ακολουθήσουμε, θέλει να τις κόψουμε. Αν δεν τις κόψουμε, απλώς δεν θα μπορέσουμε να Τον ακολουθήσουμε. Θα φανταζόμαστε ότι «Κάθε προσπάθειά μου μια καταδίκη είναι γραφτή».
Είναι όμως, όχι μια καταδίκη γραφτή, αλλά η ίδια λογική που τα καράβια στο λιμάνι, αν δεν λύσουν και το τελευταίο σχοινί, που τα δένει στο μουράγιο, δεν φεύγουν απ’ το λιμάνι. Έτσι κι εμείς πρέπει να κόψουμε κάθε σχοινί που μας δένει στις λάθος καταστάσεις για να μπορέσουμε να Τον ακολουθήσουμε, γιατί αλλιώς όσο γοητευμένοι και ας είμαστε, θα μένουμε στα λόγια.
