Ένα από τα πιο μεγάλα Ασφενδιανά πανηγύρια, αυτό στην Παναγία την Αχούσα στη Μινιέρα, αναβίωσε για άλλη μια χρονιά απόψε, με μεγάλη επιτυχία με την προσέλευση πλήθους προσκυνητών, από την εκκλησιαστική επιτροπή και την αδελφότητα της Παναγίας του Λαγουδιού.
Από νωρίς τελέστηκε ο Εσπερινός από τον π. Κυριάκο Παρασκευαδάκη με τους προσκυνητές να έχουν κατακλύσει όλο τον αύλειο χώρο.
Έψαλλαν οι: Μιχάλης Δανελλάκης, Γιάννης Κουζούκας, Νίκος Διαμαντής, Θέμος Κουκούλας και Γιάννης Κιάρης.
Το πρωί εψάλη ο Όρθρος και τελέστηκε η Θεία λειτουργία της εορτής με την περιφορά της εικόνας.
Το βράδυ της παραμονής, μετά τον εσπερινό ακολούθησε η παραδοσιακή τράπεζα με εκλεκτούς μεζέδες, χορό και διασκέδαση με συνεχή ροή κόσμου (όσοι σχολούσαν αργά κλπ).
Το κέφι ανέβασε στα ύψη η παραδοσιακή ορχήστρα των Δημήτρη Κεφαλιανού (βιολί), Νίκου Μάμμη (λαούτο-τραγούδι), Στέφανου Κώστογλου (λύρα) και Παναγιώτη Χατζηχριστοδούλου (τουμπελέκι).
Παρόντες ήταν μεταξύ άλλων ο πρ. Έπαρχος και εκ νέου υποψήφιος Γιώργος Χαλκιδιός, ο Τοπικός σύμβουλος Σεβαστιανός Παρβέρης (ο οποίος παρευρέθηκε και στον άλλο εσπερινό στην περιοχή «Αγρέλι») και πολύς κόσμος.
Στο πανηγύρι της Αχούσας τραγούδησε και ο γνωστός Καλύμνιος καλλιτέχνης Νίκος Γεδεών
Γράφει η Ξανθίππη Αγρέλλη
Το τοπίο σε εκείνη την υπέροχη Λαγκάδα, είναι θεσπέσιο.
Τριγύρω οι καφετί λόφοι, συνθέτουν ένα μοναδικό, φυσικό πίνακα,
γαλήνιου μεγαλείου όπου στη μέση, βρίσκεται ένα μικρό πάλλευκο
Εξωκλήσι, αφιερωμένο στην Παναγία. Περικυκλωμένο από ελαιώνες
και αμπελώνες, το Εξωκλήσι η Παναγιά η Αχούσα, ονομάσθηκε έτσι,
επειδή σε εκείνο το σημείο αντιλαλούν, οι απέναντι άχρωμοι ορεινοί
όγκοι και βγάζουν μια ξεχωριστή, δυνατή ηχώ.
Έτσι το Ηχούσα σιγά, σιγά έγινε Αχούσα, σύμφωνα με την ντοπιολαλιά.
Κατά μια άλλη εκδοχή, συγκέντρωνε τα ‘αχ και βαχ’ τους αναστεναγμούς,
τις προσευχές και τις παρακλήσεις, των σκλαβωμένων Ελλήνων, επί
Οθωμανικής Τουρκοκρατίας, ζοφερής Ιταλοκρατίας και σκληρής
Γερμανοκρατίας, οι οποίοι παρακαλούσαν την Παναγία, για την λευτεριά
τους. Το Εκκλησάκι, γιορτάζει μετά τον Δεκαπενταύγουστο, στα
Εννιάμερα της Κοιμήσεως της Παναγίας, ή αλλιώς στην Απόδοση της
Σεπτής Κοιμήσεως, στις 23 Αυγούστου.
Μετά τον κατανυκτικό Εσπερινό, ακολουθεί παραδοσιακό πανηγύρι
και την επομένη οι πιστοί προσέρχονται, για να παρακολουθήσουν
ευλαβικά, την Θεία Λειτουργία.
Καθώς κατηφορίζω αντικρίζω τους απέραντους αγρούς, γεμάτους
με κατακόκκινες ντομάτες και διάφορα κηπευτικά.
Απέναντι μου κοιτάζω την απεραντοσύνη, της ήρεμης Αιγαιοπελαγίτικης
θάλασσας και νοιώθω πολύ τυχερή, γιατί ζω σε ένα ευλογημένο τόπο,
γεμάτο φυσική ομορφιά και ζεστή νησιώτικη φιλοξενία.
ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΑΣ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΝΑ ΣΑΣ ΕΧΕΙ ΟΛΟΥΣ ΚΑΛΑ
Η Ελλάδα που γλεντάει (πιστεύοντας), η Ελλάδα που καίγεται.Πόση αδειαφορία Θεέ μου!
στο κτηματολογιο λεγεται αφουσα. μηπως υπαρχει αλλη ετυμολογια?
Ο Μητροπολίτης Εμμανουήλ Καρπάθιος αναφέρει στην «Εκκλησία Κω» ότι πρώτη φορά συναντούμε τη λέξη Αχούσα (με τη γραφή Αγχούσα) στον Κώδικα Γ’, σε πωλητήριο της 15ης Οκτωβρίου 1856.Όσον αφορά την ετυμολογία της λέξης «Αχούσα», υπάρχουν κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις. Ανάμεσα στα αρχαία τοπωνύμια του δωδ/σιακού χώρου, που ερευνήθηκαν σχεδόν εξαντλητικά, είναι το τοπωνύμιο Αχούσα, που το συναντάμε σε επτά διαφορετικές τοποθεσίες σε 4 νησιά, στην Κω, στη Νίσυρο, στη Ρόδο και στην Κάρπαθο.Όλοι οι ερευνητές, γλωσσολόγοι και ονοματολόγοι συμφωνούν ότι είναι δωρικός τύπος ενεστώτα μετοχής του ρήματος ηχέω=ώ: ο ηχών-η ηχούσα>η αχούσα, επειδή δημιουργείται αντήχηση μέσα στο χώρο που προσδιορίζεται από το τοπωνύμιο. Την ίδια άποψη έχει και ο παπα-Κυριάκος, ο οποίος μου είπε ότι υπήρχε τόσο έντονη ηχώ στην περιοχή που κάποιος φώναζε στον Προφήτη Ηλία κι ο αντίλαλος ακουγόταν στην Αχούσα. Ο Μανώλης Κιαπόκας ο καθηγητής μας που έχει κάνει έρευνες και έγραψε βιβλίο για το Ασφενδιού ρώτησε παλιούς Ασφενδιανούς γεννημένους πριν τους Ιταλούς κάτι ήξερε παραπάνω. Διαβασε τον
εξαψη,οργη,μανια
Κονιδαριό το λέγανε κάτι ελληνάρες της γλίτσας και όταν βγήκαν τα βιβλία των ιστορικών ερευνητών το κάνανε γαργάρα. Συνέχισε να τη λες αφούσα. Αλλά διάβασε και την ιστορία του Αφούση από το όμώνυμο τραγούδι παλαρέ δυο τρεις φορές