21 Μαΐου 2023 Κυριακή του Τυφλού, εορτή Αγίων Θεοστέπτων Ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ χοροστάτησε στον Όρθρο και προεξήρχε της Θείας λειτουργίας στον ΙΝ Αγίου Γεωργίου Νέας Αλικαρνασσού Κω με συλλειτουργό τον εφημέριο του ΙΝ π. Αναστάσιο Τσουκνιά.
Έψαλλαν οι Ιεροψάλτες του ιερού ναού Νικόλαος Ματσούκας και Δημήτριος Τανάγρας.
Η θεραπεία του εκ γενετής τυφλού. Οι Φαρισαίοι ανακρίνουν τον θεραπευμένο. Η πνευματική τυφλότητα. Ευαγγελικό απόσπασμα της Κυριακής του Τυφλού
Συνάντησαν στον δρόμο, ο Ιησούς και οι μαθητές Του, έναν εκ γενετής τυφλό. Και η πρώτη απορία των μαθητών ήταν: «Κύριε, ποιός αμάρτησε, αυτός, ή οι γονείς του, για να γεννηθεί τυφλός;». «Ούτε αυτός, ούτε οι γονείς του», απαντά ο Χριστός, «αλλά για να φανερωθούν τα έργα του Θεού». Και αφού με το σάλιο Του έφτιαξε πηλό, τονίζοντας ότι Αυτός ο ίδιος είναι το φώς του κόσμου, τον έβαλε επάνω στα μάτια του τυφλού και του είπε να πάει να πλυθεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Ο Κύριος επαναλαμβάνει μπροστά στα μάτια των μαθητών Του το έργο της Δημιουργίας, αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού. Τόσο μεγάλο είναι το θαύμα, ώστε ακόμα και οι γείτονες του πρώην τυφλού, αδυνατούν να πιστέψουν ότι είναι το ίδιο πρόσωπο. Τον ρωτούν επανειλημμένα να τους εξηγήσει πώς, ενώ δεν είχε μάτια, τώρα έχει και βλέπει. Κι εκείνος, με απλότητα τους διηγείται το περιστατικό και με πίστη ομολογεί ότι ο Ιησούς, που τον θεράπευσε, είναι προφήτης, δηλαδή απεσταλμένος του Θεού. Κι ενώ ο σωματικά τυφλός τώρα βλέπει, οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι εμμένουν στην πνευματική τους τύφλωση, διώχνοντας από την συναγωγή όποιον τολμούσε να ομολογήσει τον Χριστό.
Αρνούνται αρχικά το θαύμα, καλούν τους γονείς του τυφλού για να βεβαιωθούν ότι πράγματι γεννήθηκε τυφλός και τέλος, κατηγορούν τον Χριστό ως αμαρτωλό, επειδή έφτιαξε πηλό την ημέρα του Σαββάτου. Στην τύφλωσή τους και την πώρωση της καρδιάς τους, ο μόνος που τολμά να αντισταθεί και να επιχειρηματολογήσει, είναι ο θεραπευθείς τυφλός. «Δεν δέχεστε τον Ιησού ως απεσταλμένο του Θεού», τους απαντά, «εκείνο όμως που γνωρίζουμε όλοι, είναι ότι ο Θεός δεν ακούει τους αμαρτωλούς, αλλά τους θεοσεβείς. Και από την στιγμή που πραγματοποίησε ένα τόσο μεγάλο και πρωτάκουστο θαύμα, δεν μπορεί να μην προέρχεται από τον Θεό». Η πνευματική όμως τύφλωση, η οποία πάντοτε συνοδεύεται από τον εγωισμό, υπαγορεύει στους Φαρισαίους να εκφραστούν υπεροπτικά: «Εσύ, που γεννήθηκες μέσα στην αμαρτία, τολμάς να μας διδάσκεις» και με τα λόγια αυτά τον έδιωξαν από την συναγωγή. Όταν άκουσε ο Ιησούς ότι τον έδιωξαν από την συναγωγή, τον συνάντησε και τον ρωτά: «Πιστεύεις στον υιό του Θεού;». «Και ποιός είναι, Κύριε, για να πιστέψω σε αυτόν;», ρωτά εκείνος. Κι όταν ο Χριστός αποκαλύπτεται πλέον στον πρώην τυφλό, τότε εκείνος αναφωνεί: «Πιστεύω, Κύριε» και Τον προσκυνάει. Το κύριο νόημα της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής, που αποτελεί και τον λόγο για τον οποίο η Εκκλησία μας την έχει συμπεριλάβει στον κύκλο των Κυριακών του Πεντηκοσταρίου, είναι τα λόγια του Χριστού, ότι: «Όταν εν τω κόσμω ω, φως ειμί του κόσμου». Ο Χριστός είναι το φως του κόσμου, είναι εκείνος που μπορεί να ανοίξει τα πνευματικά μας μάτια, ώστε να δούμε την πραγματική διάσταση και κατάσταση της ψυχής μας. Οι Φαρισαίοι, παρόλο που καθημερινά μελετούσαν τον λόγο του Θεού, από την στιγμή που δεν δέχονται τον Ιησού αποδεικνύονται τυφλοί και παράλογοι, θεωρούν την αλήθεια και το φως του Χριστού ως απειλή, αμφισβητούν τα θαύματά Του, απιστούν και Τον αρνούνται. Οι ταπεινοί ψαράδες πάλι, από την στιγμή που γνωρίζουν τον Χριστό, μετατρέπονται σε κήρυκες της Αληθείας, σε αποστόλους του Ευαγγελίου. Και όχι μόνο αυτοί, αλλά κάθε άνθρωπος που έρχεται σε επαφή με τον Χριστό και Τον γνωρίζει, απολαμβάνει αυτού του φωτισμού, όπως φαίνεται χαρακτηριστικά από τις διηγήσεις του Ευαγγελίου και από τους βίους των Αγίων.
Αυτό ακριβώς το νόημα έχει και η φράση του Χριστού, ότι δηλαδή είναι το φως του κόσμου, όταν και εφόσον βρίσκεται στον κόσμο. Δεν εννοεί εδώ ο Χριστός την φυσική Του παρουσία. Αλλά, την αποδοχή του προσώπου Του και των λόγων Του από τον κόσμο, από την κοινωνία, από τον κάθε άνθρωπο. Για να φωτισθεί ο κόσμος, πρέπει να έρθει ο Χριστός. Για να φωτιστεί πνευματικά ο κόσμος, δεν αρκούν οι σοφοί και οι τεχνοκράτες, αλλά χρειάζεται να έλθει το αληθινό Φως, είναι ανάγκη να Τον προσκαλέσουμε και πάλι στην ζωή μας, να Του ανοίξουμε τις θύρες και τα παράθυρα της καρδιάς μας, για να την φωτίσει και να την ζεστάνει.
Σε μία εποχή, που η κοινωνία παραπαίει ανάμεσα στην αδικία, την ατομοκεντρικότητα και την πνευματική σύγχυση, το μεγαλύτερο έλλειμμα είναι αυτό του πνευματικού πλούτου, το έλλειμμα της αγάπης και της γνώσεως του Θεού. Αν θέλουμε να αλλάξει η ζωή μας και μαζί μ’ εμάς σταδιακά όλος ο κόσμος, τότε οφείλουμε να ανακαινίσουμε τον έσω άνθρωπο, να προσκαλέσουμε και να δεχτούμε τον Αναστάντα Κύριο Ιησού Χριστό, που είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή.
«Κωνσταντίνε, εν τούτω νίκα»
Την εκ μικράς ηλικίας αγαθότητα και καλοσύνη του Κωνσταντίνου αλλά και την θεάρεστη εκ μητρός ανατροφή του που συντέλεσε τα μέγιστα στον χαρακτήρα του, η οποία (ανατροφή) δεν επέτρεψε να μολυνθεί ο Άγιος ακόμη και από την συναναστροφή του με φθονερούς ανθρώπους, ενίσχυσε και αντάμειψε ο Κύριος.
Πράγματι, ότε ο Διοκλητιανός, διόρισε ως Καίσαρα εις την Δύση τον πατέρα του Αγίου, τον Κωνστάντιο Α’ τον επονομαζόμενο Χλωρό υπό την εξουσία του Μαξιμιανού και κράτησε όμηρο κοντά του τον Κωνσταντίνο, ως εγγυητή της αφοσίωσης και της πίστεως του πατρός του, ο Κωνσταντίνος για όσα διάστημα παρέμεινε εις την αυτοκρατορική αυλή της Ανατολής και συναναστράφηκε με ασεβείς και τυράννους, δεν μόλυνε την ψυχή του, ούτε το ευλαβές φρόνημά του κάμφθηκε.
Θαρραλέος και δυναμικός, έσπευσε αργότερα κατόπιν παρακλήσεως των ταλαιπωρημένων Ρωμαίων, να τους απαλλάξει από την τυραννία του Αυτοκράτορα της Ρώμης Μαξεντίου, ο οποίος προσχεδίαζε να εξοντώσει τον Κωνσταντίνο, ώστε αυτός να καταστεί μονοκράτωρ και να κυριεύσει όλη την τότε Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από την Δύση ως την Ανατολή.
Προς τούτο ο Μαξέντιος συγκέντρωνε πολυάριθμα στρατεύματα, ισχυρότερα κατά πολύ του στρατού που ο Κωνσταντίνος είχε εις την διάθεσή του και ο οποίος είχε διαδεχθεί τον θανόντα πατέρα του εις τον θρόνο των λεγομένων «δυτικωτάτων» επαρχιών, ήτοι Βρετανίας, Γαλατίας (σημερινής Γαλλίας), Ισπανίας κλπ, ήδη κατά το έτος 306 μ.Χ
Προελαύνων ακαταμάχητος, ο Κωνσταντίνος, έφθασε εις την Ρώμη τον Σεπτέμβριο του 312 μΧ, προ της μεγάλης μάχης όπου τον ανέμενε ο Μαξέντιος πάνοπλος και ισχυρότατος, με πλήθος άπειρο.
Στάθηκε τότε σε ένα ύψωμα και περίλυπος παρατηρούσε την παντοδυναμία του Μαξεντίου, θεωρώντας αδύνατο το να επιτύχει την νίκη έναντι της θηριώδους υπέρτερης στρατιωτικής δύναμης του τυράννου της Ρώμης.
Όμως, ο παντοτινός Νικητής επί του θανάτου, έχρισε τον Κωνσταντίνο νικητή, καταδεικνύων πάλιν και πολλάκις ότι «τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν». Ούτω «εν ώρα μεσημβρίας», είδε στον ουρανό το σημείο του Σταυρού «δι’ αστέρων συντεθειμένον» και πέριξ αυτού γράμματα ελληνικά τα οποία έγραφαν «Κωνσταντίνε, εν τούτω νίκα»
Ο δε Αναβάς εις τον Σταυρό Χριστός, τον επισκέφθηκε εις τον ύπνο του το ίδιο βράδυ και τον παρότρυνε να κατασκευάσει ένα Σταυρό ως είδε και κρατώντας αυτόν ως λάβαρο, να προχωρήσει στην μάχη κατά των εχθρών του.
Αυτό και έπραξε ο Κωνσταντίνος, πιστεύοντας πλέον ολόψυχα εις Τον Ένα και Αληθινό Θεό και τα στρατεύματα του όρμισαν έχοντας τον Σταυρό ως κραταιό όπλο.
Εις την μάχη που ακολούθησε εις τον ποταμό Τίβερη πλησίον της παλαιάς γέφυρας της καλουμένης Μυλβίας, ο Κωνσταντίνος θριάμβευσε διαλύοντας τα εχθρικά στρατεύματα, ο δε Σταυρός προκάλεσε τρόμο εις τον κατατροπωμένο Μαξέντιο, ο οποίος δεν μπορούσε να βρει τρόπο και κατεύθυνση διαφυγής και εν τέλει πνίγηκε εις τον ποταμό Τίβερη.
Ο μεγάλος νικητής χρίσθηκε νέος Βασιλεύς της Ρώμης και οι κάτοικοί της τον υποδέχθηκαν μετ’ αγαλλιάσεως, χαράς και μετά πάσης προσήκουσας μεγαλοπρέπειας. Δοξολογών δε ο Άγιος τον Κύριο, εκκίνησε έκτοτε το έργο για το οποίο τον προόριζε «Ὁ τὴν Ἀνάστασιν διδοὺς τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων», ήτοι το έργο της εδραιώσεως της Χριστιανικής Θρησκείας, ως αυτό και οι ημέρες αυτού του έργου, περιγράφονται εις τον Μέγα Συναξαριστήν.
Ο νέος Βασιλεύς της Ρώμης, αύθις διέταξε να στηθεί ο ζωοποιός Σταυρός εις τα κυριότερα μέρη της πόλεως και παραλλήλως έδωκε εντολή ίνα λάβει χώρα προσεκτική έρευνα για την εύρεση αγίων Λειψάνων των Μαρτύρων οι οποίοι έχυσαν το αίμα τους υπέρ του Χριστού και να ενταφιάσουν αυτά με ευλάβεια, ευσέβεια και πάσα τιμή.
Ελευθέρωσε τους φυλακισμένους και άφησε ελεύθερους τους εξόριστους να μεταβούν όπου ήθελαν.
Εξεδόθη υπό αυτού ως Αυτοκράτορα της Δύσης και του Λικίνιου ως Αυτοκράτορα της Ανατολής, το περίφημο Διάταγμα των Μεδιολάνων δια του οποίου η μέχρι τότε διωκόμενη θρησκεία του Χριστιανισμού, αναγνωρίσθηκε ως η επίσημη θρησκεία του Κράτους. Δια του διατάγματος αυτού, ο Λικίνιος ορκίσθηκε εις τον Μέγα Κωνσταντίνο ότι δεν θα εκδιώκονται πλέον οι Χριστιανοί.
Καλά!, Κυριακή του τυφλού ψηφίζουμε; 😂. Τώρα το αντελήφθην που το λέτε!