Ασκητής Γαβριήλ Καρουλιώτης (1903-1968)
Ο γερω-Γαβριήλ για ένα διάστημα στην αρχή ήταν ζηλωτής. Είχε προσχωρήσει στην παράταξη των ζηλωτών και δεν είχε κοινωνία με τα Μοναστήρια και την Εκκλησία. Κατά το διάστημα αυτό είχε μία σκληράδα, ένα φανατισμό. Τότε και λόγω του χαρακτήρος του, της ηλικίας του και του ζηλωτισμού ήταν αψύς και απότομος, συγκρουόταν ενίοτε και με τον Γέροντά του και με άλλους πατέρες.
Αργότερα μαλάκωσε και ημέρεψε. Ο φίλος του γερω-Συμεών ο Καυσοκαλυβίτης τον βοήθησε να αφήση τον ζηλωτισμό. Του διάβασε τον ΝΗ’ Λόγον του αγίου Ισαάκ του Σύρου: «Περί της βλάβης του ζήλου του μωρού…».
Κάποτε, ενώ συμμετείχε στην θεία Λειτουργία στην Λαύρα, ένιωσε στο «Σε υμνούμεν…» υπερβολική κατάνυξη και αισθάνθηκε εσωτερική πληροφορία ότι πρέπει να ακολουθή την Εκκλησία και όχι, όπως μέχρι τότε νόμιζε, τους ζηλωτές.
Οριστικά και αμετάκλητα εγκατέλειψε τον ζηλωτισμό το έτος 1955. Διηγήθηκε σχετικά στον κονακτσή [ο μοναχός ο οποίος έχει το διακόνημα να υπηρετεί στο κονάκι της κάθε Μονής στις Καρυές] του Διονυσίου π. Βησσαρίωνα:
«Θα σου πω την ιστορία μου. Εγώ από σήμερα αλλάζω, δεν θα είμαι πια ζηλωτής. Έβλεπα ότι ο νους μου δεν ήταν καθαρός, η προσευχή μου ήταν θολή και συλλογιζόμουν: ‘Τι έχω; Τι με βλάπτει’;
Σκέφτηκα να πάω μία μέρα να παρακολουθήσω μία Λειτουργία σε αυτούς που μνημονεύουν [τον Οικουμενικό Πατριάρχη]. Πήγα στην Σταυρονικήτα και λειτουργήθηκα σήμερα.
Εφημέριος ήταν ο παπα-Ευθύμιος (του Εσταυρωμένου) [Ιερό Κελί Εσταυρωμένου ], ο Πνευματικός. Τους λειτουργεί κάθε Κυριακή. Μόλις άκουσα την Λειτουργία, κάτι έγινε σε μένα. Καθάρισε ο νους μου.
Οπότε, από δω και πέρα δεν θα ξαναπάω στους ζηλωτές. Ήμουν σε πλάνη και δεν το καταλάβαινα. Τώρα όμως το κατάλαβα».
Άφησε μεν ο γερω-Γαβριήλ τον μωρό και «ου κατ’ επίγνωσιν» ζήλο, αλλά κράτησε τον ζήλο για τα θέματα της πίστεως και της παραδόσεως.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Από την ασκητική και ησυχαστική αγιορειτική παράδοση», Άγιον Όρος 2011.
