Μαρτυρία Π.Γκ.-Δ.*
Την προορατικότητα και την χάρη του Γέροντα δείχνει άλλο ένα περιστατικό, που θα σας διηγηθώ.
Ξεκινήσαμε με τη φίλη μου Μαρία πάλι για το Μοναστήρι του Γέροντα [νυν αγίου Πορφυρίου]. Το αυτοκίνητο μου δεν πήγαινε καλά και ο άνδρας μου είχε αντιρρήσεις αν έπρεπε να το εμπιστευθώ για να κάνει τόσο δρόμο μέχρι τον Ωρωπό. Εμείς όμως είχαμε τόση λαχτάρα να δούμε το Γέροντα που αψηφήσαμε τον κίνδυνο.
Τα πράγματα απέδειξαν το λάθος μας. Μόλις φθάσαμε στην αρχή του χωματόδρομου των Αγράφων, για όσους ξέρουν από το τοπίο, έγινε ένας μεγάλος θόρυβος μέσα στη μηχανή, ένας κρότος και το αυτοκίνητο σταμάτησε. Ούτε μπροστά πήγαινε ούτε πίσω.
Ένα υδροφόρο κατέβαινε από το μοναστήρι. Γνώριζα τον οδηγό.
– Κύριε Βαγγέλη, τον παρακάλεσα, για κοίτα τι έπαθε αυτό το αυτοκίνητο.
Κατέβηκε απ’ το τιμόνι του, έπεσε κάτω απ’ το χαλασμένο δικό μου αυτοκίνητο και άρχισε να σκαλίζει τη μηχανή. Στο τέλος απελπίστηκε.
– Δεν γίνεται τίποτα, είπε.
Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει. Κλείσαμε το αυτοκίνητο και κινήσαμε με τα πόδια για το Γέροντα.
Μόλις με είδε ο Γέροντας, χωρίς να του πω τίποτα, με πρόλαβε πάλι.
– Τι θα μου πεις πάλι; Γιατί αφήνεις κάθε ανίδεο να σκαλίζει τη μηχανή του αυτοκινήτου; Με μάλωσε.
Ύστερα με λυπήθηκε καθώς φαινόμουν σαν χαμένη, καθώς αναλογιζόμουν τη νύχτα που έφτανε, την απόσταση, αλλά και τις αντιρρήσεις πριν ξεκινήσω.
– Θα σε στείλω σπίτι σου, με διαβεβαίωσε, θα σε βοηθήσει η Τροχαία και η ΕΛΠΑ θα πάρει το αυτοκίνητό σου. Μη φοβάσαι, όλα θα πάνε καλά.
– Πώς παππούλη; Είπα σαν χαμένη πάλι. Ψυχή δεν υπάρχει γύρω.
Ο Γέροντας με ανέχτηκε με υπομονή.
– Κάτω στην πόρτα σε περιμένει κάποιος να σε οδηγήσει στην Τροχαία, είπε.
Πράγματι. Αφού μας ευλόγησε φύγαμε. Στην πόρτα έξω από το μοναστήρι μας περίμενε, άγνωστο πως, ένα ιδιωτικό αυτοκίνητο. Οδηγούσε ένας νέος σιωπηλός. Μας άφησε μπροστά στην Τροχαία της Μαλακάσας -χωρίς να του το πούμε εμείς.
Μας περίμενε ο διοικητής, που μας μάλωσε γιατί αργήσαμε.
– Αργήσαμε; τον ρώτησα. Μα εσείς πού το ξέρατε;
– Δεν τηλεφωνήσατε; μας ρώτησε.
Στην άρνησή μου ρώτησε πάλι κάτωχρος:
– Από το Γέροντα έρχεσθε;
– Ναι, του είπα.
Δεν είπε τίποτ’ άλλο. Είχε καταλάβει.
Η ΕΛΠΑ όμως πώς ειδοποιήθηκε; Ο οδηγός του αυτοκινήτου της ΕΛΠΑ μας είπε ότι έχασε το δρόμο για πρώτη φορά στη ζωή του και παιδευόταν ώρα γύρω – κάνοντας γύρους – από την Τροχαία. Πήραμε το αυτοκίνητό μου, αφού το δέσαμε με τις αλυσίδες και ανεβήκαμε στο αυτοκίνητο της ΕΛΠΑ με κατεύθυνση την Αθήνα.
– Πιστεύεις; ρώτησα τον οδηγό.
– Δεν ξέρω, μου απάντησε απότομα. Σκέφτομαι τώρα αν θα βρούμε συνεργείο στις Τρεις Γέφυρες, που μου λες, ανοικτό τέτοια ώρα. Αυτά κλείνουν στις πέντε.
Όταν φθάσαμε όμως στο συνεργείο ο κύριος Φαλιέρος, που είχε το συνεργείο, αγωνιζόταν ακόμα να κλείσει την πόρτα, που επί αρκετή ώρα προσπαθούσε να την κλείσει. Είχε αρκετά παιδευτεί. Δεν έφευγε βέβαια ν’ αφήσει εκτεθειμένα τ’ αυτοκίνητα τα ξένα. Όμως η πόρτα έκλεισε χωρίς κανένα πρόβλημα, μόλις πήρε το αυτοκίνητό μου μέσα.
Ο σωφέρ της ΕΛΠΑ μάζεψε τις αλυσίδες του ρυμουλκού αυτοκινήτου.
– Άκουσε, μου είπε σχεδόν απότομα. Θα σας βγάλω στον κεντρικό δρόμο να πάρετε ένα ταξί. Έχω ραντεβού στο Περιστέρι.
Την ίδια ώρα όμως το μεγάφωνο του αυτοκινήτου του τον ειδοποιούσε πως έπρεπε να πάει στο Χαλάνδρι μέσω Αμαρουσίου.
Έτσι, όπως μας είπε ο Γέροντας, μας άφησε μπροστά στην πόρτα του σπιτιού μας στο Μαρούσι.
* Ολόκληρο το ονοματεπώνυμο είναι γραμμένο στο πιο κάτω βιβλίο.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Κλείτου Ιωαννίδη, ο «Γέρων Πορφύριος, Μαρτυρίες και εμπειρίες», έκδοση Ιερού Γυναικείου Ησυχαστηρίου, η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, 1994.
