Δημήτριος Παναγόπουλος: 41 χρόνια σαν σήμερα από την κοίμηση του φλογερού Ιεροκήρυκα

Σήμερα συμπληρώνονται σαράντα ένα χρόνια από την μακαρία κοίμηση του Ιεροκήρυκα Δημητρίου Παναγόπουλου. Εκήρυττε για 30 χρόνια στην Ελλάδα και το εξωτερικό ως ακούραστος εργάτης του Ευαγγελίου και της Ορθοδοξίας. Στο επίκεντρο των κηρυγμάτων του ήταν η Μετάνοια και επιστροφή στον Χριστό.

Δεν είχε ανάλογες σπουδές ούτε ήταν κάτοχος πανεπιστημιακών τίτλων, έχοντας όμως το σπουδαίο χάρισμα του λόγου και κυρίως την πλουσιότατη Χάρη του Κυρίου μας που τον επεσκίαζε και τον καθοδηγούσε, βοήθησε πλήθος ανθρώπων να βρουν την οδό της Σωτηρίας.

Ο Δημήτριος Παναγόπουλος γεννήθηκε στο χωριό Άγιος Κωνσταντίνος Αιγίου. Οι γονείς του Αθανάσιος και Ασήμω ήταν βαθιά θρησκευόμενοι άνθρωποι και η μόνη έννοια τους ήταν να οδηγήσουν μέσω των προσευχών τα παιδιά τους, στο δρόμο του Θεού.

Αμέσως, μετά το θάνατο του πατέρα του, ίσα ίσα που μόλις κατόρθωσε να τελειώσει το Σχολαρχείο, ανέλαβε τα οικογενειακά καθήκοντα. Δεν ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για τα θέματα πίστης, αλλά ήταν πολύ ευφυής και πάντα διαθέσιμος προς όλους. Η ευφράδεια λόγου, η ηρεμία και η αγάπη του προς όλους τον έκαναν να ξεχωρίζει ανάμεσα στα παιδιά και στις νεανικές παρέες γενικά.

Με την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας και λίγο πριν καταταχθεί ο Κύριος μέσα από μια σειρά γεγονότων που έλαβαν χώρα στη ζωή του Δημήτρη Παναγόπουλου, άρχισε να φανερώνει τη πρόθεση Του για το μετέπειτα κάλεσμα του, στην διακονία του κηρύγματος του Θείου Λόγου. Ο Δημήτριος όμως συνέχισε να μη δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για αυτήν.

Το 1948 νυμφεύθηκε την Αγγελική Σωτηροπούλου, που ξεχώριζε για το χριστιανικό της ήθος. Από την σύζυγό του ο Παναγόπουλος ωφελήθηκε και βοηθήθηκε σε μεγάλο βαθμό ως προς την στροφή του προς τον Χριστό και την Εκκλησία Του.

Το 1950 άρχισε να καλλιεργείται στενότερη σχέση με την Εκκλησία, ενώ παράλληλα ενέτεινε την μελέτη θρησκευτικών βιβλίων. Ένα προσκύνη­μα στην Τήνο έπαιξε καθοριστικό ρόλο ώστε να εξομολογηθεί σχεδόν για πρώτη φορά, και αποτέλεσε το γεγονός αυτό σταθμό στη ζωή του.

Ήταν άνθρωπος με ισχυρή θέληση και με την βοήθεια του Θεού κατάφερε να επιβληθεί στον εαυτό του, με αποτέλεσμα να κόψει τα πάθη και τις αδυναμίες του παρελθό­ντος. Ταυτόχρονα άρχισε να συγκροτείται ηθικά και χριστιανικά.

Όσο αυξανόταν η ψυχική του αναγέννηση όλο και πε­ρισσότερο άφηνε την ζωή του να την καθοδηγεί ο Κύριος. Χαρακτηριστικό ήταν ότι με ιερό ζήλο μελετούσε την Αγία Γραφή και τη διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας μας.

Στις 11 Νοεμβρίου του 1951, συγκεκριμένα στην ηλικία των 35 ετών, σε μια αγρυπνία που τελούταν στον ιερό Ναό της Αναλήψεως στον Βύρωνα, με εντολή του διακριτικού και οσίου Γέροντος Ιερωνύμου Σιμωνοπετρίτου – προσφάτως ανακηρυχθέντα αγίου της ορθοδόξου Εκκλησίας -πραγματοποίησε το πρώτο επίσημο κήρυγμα του.

Πράγματι, η πορεία απέδειξε ότι είχε επιστρατευθεί από τον Θεό στο έργο της διακονίας του θείου λόγου. Αποτέλεσε θεόκλητος και λαόκλητος κήρυκας.

Επιτελούσε την διακονία της πνευματικής σποράς του λόγου του Θεού με ιδιαίτερο ιερό ζήλο και πόθο. Η φήμη του χαρισματούχου εργάτου του Ευαγγελίου εξαπλώθηκε σε σύντομο χρονικό διάστημα. Στην Αθήνα έφθασε να ομιλεί μέχρι και δέκα φορές την εβδο­μάδα.

Στην συνέχεια άρχισε να επισκέπτεται πόλεις και χωριά που τον καλούσαν για αυτόν τον σκοπό. Ήταν ακούραστος, δοσμένος στο έρ­γο του Θεού, χωρίς ωράριο εργασίας, χωρίς υλικές απο­δοχές.

Ο Παναγόπουλος επικεντρώθηκε στο εποικοδομητικό κήρυγ­μα του στην μετάνοια και επιστροφή αμαρτωλών ψυχών στην Εκκλησία του Χρίστου. Ως ελεημένος από τον Θεό, πάσχιζε να γίνει η αιτία επιστρο­φής μετανοημένων ψυχών. Έτσι η μετάνοια ήταν το συνηθιστέρο θέ­μα που διαπραγματευόταν στο κήρυγμα.

Χαρακτηριστικό είναι ότι αριθμούνται σε χιλιάδες οι ψυχές, που επη­ρεάσθηκαν από το ζωντανό και χειμαρρώδες κήρυγμα του. Ως όργανο της Χάριτος του Θεού που ήταν, έτρεχε με σκοπό να ενισχυθούν όσο το δυνατόν περισσότερες ψυχές από το ηθικό ναυάγιο του κόσμου.

Ο λόγος του στο θέμα της μετανοίας οδηγούσε πολλούς από τους ακροατές στον εξομολόγο. Πολύ ορθά του αποδόθηκε το χαρακτηριστικό του κήρυκος της μετανοίας, αφού ο λόγος του αφύπνιζε ένοχους. Το κήρυγμα του συγκινούσε, απευθυνόταν στην καρδιά κάθε ανθρώπου, προβλημάτιζε και επιδρούσε αποτελεσματικά.

Σαφής και κατανοητός στον λόγο του, γλαφυρός και συ­ναρπαστικός. Παρόλο που στηλίτευε κατακόρυφα τα αμαρτωλά πάθη, ένα μεγάλο μέρος του ακροατήριου ανεξαρτήτου ηλικίας, φύλου, τάξεως και μορφώ­σεως «κρεμόταν» από τα χείλη του και οδηγούταν σε οριστική αλλαγή. Άλλαζε η πορεία της ζωής των ανθρώπων, οδηγούταν στον Χριστό, την Εκκλησία Του, την αρετή.

Ως έδρα των κηρυγμάτων του, στην Αθήνα, ήταν κυρίως η αίθουσα των Τριών Ιεραρχών στην οδό Μενάνδρου 4. Συνήθως, εκεί από το 1956 έως την 11-2-1982, μιλούσε μια φορά την εβδομάδα, ε­κτός 2-3 καλοκαιρινούς μήνες. Σε αυτή την αίθουσα μόνο, πραγματοποιήθηκαν χίλιες τριακόσιες ωριαίες ομιλίες. Σύμφωνα με συντηρητικούς υπολο­γισμούς, το κηρυκτικό του έργο, υπερβαίνει τις πέντε χιλιάδες ομιλίες.

Ο αείμνηστος Δημήτριος Παναγόπουλος βίωνε την πίστη, ζούσε την μυστηριακή ζωή, την ζωή της κατά Χριστόν αρετής. Ήταν στολισμένος με πραότητα και ταπείνωση, με συγχωρητικότητα και α­γάπη.

Η πορεία της θεαρέστου διακονίας του γνώρισε και πολλές δυσκολίες, που προκαλούσε ο εχθρός Διάβολος με εμπαθή όργανα του, τα οποία και δημιουργούσαν ε­μπόδια. Τελικά η χάρις του Θεού τακτοποιούσε τα πράγ­ματα και ο πιστός και καλός εργάτης του Κυρίου συνέ­χιζε με αυταπάρνηση, ζήλο και αγάπη Χριστού την ψυχοσωτήριο διακονία του.

Ο ίδιος έκδιδε το θρησκευτικό περιοδικό ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ, για περίπου 25 χρόνια. Στα άρθρα που έγραφε στο περιοδικό υπέγραφε με τα αρχικά γράμματα Α.Δ., που σίμαιναν Αχρείος Δούλος.

Εκτός από το κήρυγμα στο συγγραφικό του έργο συγκαταλέγονται πολλά ψυχωφελή βιβλία, με καθαρώς ορθόδοξο αγιο­γραφικό και αγιοπνευματικό περιεχόμενο. Τα πονήματά του βρήκαν μεγάλη ανταπόκριση από τον πιστό λαό του Θεού, γνώρισαν επανεκδόσεις, συνετέλεσαν στην διόρ­θωση πολλών χιλιάδων μελών της Εκκλη­σίας και συνέβαλαν στην αύξηση των συνειδητών πι­στών χριστιανών.

Έκτος από το προφορικό και γραπτό έργο, καθιέρω­σε προσκυνηματικές εκδρομές σε ιερές Μονές και σε ιερά προσκυνήματα. Στην αρχή στο Λεκανοπέδιο της Αττικής και στη συνέχεια σε αξιόλογα προσκυνήμα­τα εντός της Ελλάδος. Τα τελευταία επτά χρόνια πριν της μακαρίας κοιμήσεως του πραγματοποιούσε κάθε καλοκαίρι προσκύνημα και στους Αγίους Τόπους και Σινά.

Μετά από 17 έτη έγγαμου βίου με θαυμαστό τρόπο, διά μέσου των πρεσβειών του Αγίου Νεκτα­ρίου του εν Αιγίνης, απέκτησε υιό. Στο παιδί δόθηκε το όνο­μα Νεκτάριος, προς τιμήν του θαυματουργού Αγίου. Ο υιός του Δημητρίου Παναγόπουλου, Νεκτάριος σήμερα διατηρεί εκδοτικό οίκο στην Αθήνα, όπου μεταξύ των άλλων, συνεχίζει, μέσω των επανεκδό­σεων των εκλεκτών βιβλίων του μακαριστού πατρός του, το γραπτό του κήρυγμα, διά της κυκλο­φορίας των 700 και πλέον ομιλιών του.

Την καρποφόρα ιεραπο­στολική του διακονία και ιδιαίτερα την κηρυγματική έ­κλεισε με τις δύο άκρως συγκινητικές και αποχαιρετι­στήριες τελευταίες ομιλίες του περί θανάτου και αιωνίου ζωής, όπου για πρώτη φορά ερμήνευσε το αποστολικό και ευαγγελικό ανάγνωσμα της κηδείας.

Το πρωί της Σαββάτου της 13ης Φεβρουαρίου του 1982, 35 ώρες μετά το τελευταίο κή­ρυγμα του, παρέδωσε εν ειρήνη την ψυχή του στον Κύριο.

επιμέλεια: Συμεών Τριανταφυλλίδης

Πληροφορίες από το βιβλίο «Ο αείμνηστος καλός εργάτης του Ευαγγελίου», Δημήτριος Παναγόπουλος μέσα από τα γραπτά του, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη.

41 χρόνια πέρασαν από την κοίμηση του αείμνηστου Δημητρίου Παναγόπουλου….

Μαρτυρία Γεωργίου Μπουτσουρή

Ημέρα Σαββάτου, πρωΐ – πρωΐ, 13 Φεβρουαρίου 1982, σαν αστραπή διαδόθηκε σε κάθε άκρη της γης, ότι ο αγαπημένος μας δάσκαλος, ο Δημήτριος Παναγόπουλος, ο ευεργέτης των ψυχών μας, πέταξε στους Ουρανούς, έφυγε από κοντά μας, σε ηλικία 66 ετών. Έπαθε καρδιακή προσβολή!

Εκατοντάδες κόσμος έτρεξαν στο σπίτι στο Παγκράτι, στην οδό Φορμίωνος 115. Άνδρες και γυναίκες έκλαιγαν και έχυναν την ευγνωμοσύνη τους επάνω στο σορό του!

Οι ψυχές όλων μας βρίσκονταν σε ένα φοβερό αδιέξοδο, αλλά μόλις έμπαινε ο καθένας στο σπίτι και αντίκρυζε την κυρία Αγγελική, τη γυναίκα του, κάτι έκανε την ψυχή να ηρεμήσει να επανακτήσει τις ελπίδες της, ότι θα ξαναδεί τον ευεργέτη της! Και αυτό γιατί η κ. Αγγελική δεν φορούσε μαύρα!

Ο Παναγόπουλος της είχε αφήσει ρητή εντολή, να μην φορέσει μαύρα και χαρακτηριστικά της είχε πει ενώπιόν μας:
– Αν φορέσεις μαύρα όταν κοιμηθώ, θα ζητήσω άδεια από τον Κύριο, να επανέλθω ένα λεπτό στη ζωή, να σου δώσω ένα ράπισμα και να ξαναφύγω!

«Τα μαύρα έλεγε ο αείμνηστος Παναγόπουλος, είναι επαναστατική σημαία εναντίον του Θεού. Δηλαδή δεν ξέρει ο Θεός τι κάνει, γιατί πήρε τον άνθρωπό μας και Του εναντιωνόμαστε εμείς οι έξυπνοι;
Και αν δεχόμαστε, ότι ο Θεός ξέρει τι κάνει και πάλι τα φοράμε για τους ανθρώπους, να μην παρεξηγηθούμε. Τους ανθρώπους τους φοβόμαστε, αλλά τον Θεό δεν Τον λογαριάζουμε. Ας λέει ό,τι θέλει Αυτός».

Ας σημειωθεί εδώ, ότι οι 2 τελευταίες ομιλίες του ήταν περί θανάτου.

Την επόμενη μέρα, 14 Φεβρουαρίου του 1982, μετά τη Θεία Λειτουργία, εψάλη η Νεκρώσιμος Ακολουθία στον Ιερό Ναό της Παναγίας στην Καισαριανή. Τα λόγια που ακούγονταν από τον κόσμο για τις αμέτρητες προσφορές του, πνευματικές και υλικές, στους συνανθρώπους του, δεν έχουν τελειωμό. Όλοι νοιώθαμε ορφανοί και ο ένας ζητούσε παρηγοριά από τον άλλον.

Παρακαλούσαμε τον Κύριο για την ψυχή του, μα νοιώθαμε, ότι εμείς βρισκόμαστε σε μεγαλύτερη ανάγκη.
Και ο Κύριος μας λυπήθηκε και μας παρηγόρησε αρκετά, όταν εκατοντάδες άνθρωποι είδαμε τους 2 πολυελαίους που κρέμονταν πάνω από το λείψανο του αγαπημένου μας Παναγόπουλου, να κινούνται ρυθμικά, ημικυκλικά, πότε ο ένας πότε ο άλλος! Σταματούσε ο ένας, αμέσως άρχιζε ο άλλος!

Μέχρι το τέλος της Νεκρώσιμης Ακολουθίας.
Και αυτό ακριβώς συνέβη σε όλα του τα μνημόσυνα. Κάθε φορά που άρχιζε το μνημόσυνό του, ο μεγάλος πολυέλαιος, άρχιζε να κινείται έντονα, ρυθμικά, ημικυκλικά, ιδιαίτερα όταν ο ιερεύς ανέφερε το όνομά του. Και σταματούσε να κινείται, όταν τελείωνε το μνημόσυνο!

Τον τελευταίο ασπασμό δώσαμε στον αγαπημένο μας Παναγόπουλο, στο Κοιμητήριο του Βύρωνος, όπου ενταφιάστηκε. Ο ασπασμός διήρκεσε μιάμιση ώρα, παρόλο που όλοι περνούσαν πολύ βιαστικά!

Αιωνία του η μνήμη!