Tα παιχνίδια για τον αρχιεπισκοπικό θρόνο και τα… θαύματα που φέρνει η πίστη – Ο Δημήτρης Παγαδάκης «έθεσε τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων» και γράφει – Προθεσμία πέντε ημερών από τον Ιερώνυμο στον παπα-Δημήτρη για να πάει σε άλλη μονή
Δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες, επώνυμες αναφορές και μαρτυρίες δοξάζουν τον ελεήμονα Θεό για τα πρόσφατα, σύγχρονα θαύματα ή, τέλος πάντων, τις υπερφυσικές έκτακτες ευεργεσίες που προσφέρει η Θεία Χάρις σε ασθενείς και πάσχοντες ανθρώπους. Παντού – σε όλη την επικράτεια. Σε θρησκευτικούς, κυρίως, τόπους, εξαιτίας της επαφής τους με ιερά κειμήλια, θησαυρούς της ορθοδοξίας, αλλά και ταπεινά λατρευτικά σύμβολα. Θαύματα που θεωρείται ότι οφείλονται στην προσέγγιση του τάφου του νεοφανούς Αγίου Παϊσίου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης, στο καντηλάκι του Αγίου Κυρίλλου στο Ηράκλειο, στην εικόνα του Αγίου Ραφαήλ στη Μυτιλήνη. Κι ακόμη, στον σταυρό του Αγίου Ιούδα Θαδδαίου στην Κερατέα, στο λαδάκι του Οσιου Αββακούμ στο Φτερικούδι Λευκωσίας, στον αγιασμό του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Ταξιάρχη στον Μανταμάδο της Λέσβου, στη θαυματουργή εικόνα της Οσίας Ματρώνας στα Ψαρά, στο καλυμμαύχι του Αγίου Διονυσίου στη Ζάκυνθο κ.λπ. κ.λπ.
Κι ενώ μέρα παρά μέρα καταγράφεται, κατά μαρτυρία ιαθέντων και ανανηψάντων, κι από ένα αξιολογούμενο ως θαύμα σε όλη την Ελλάδα, γιατί το παρεκκλήσι των Αγίων Ισιδώρων έχει μπει στο στόχαστρο της δημόσιας κριτικής για δήθεν εμπόριο πίστης και επινοημένα θαύματα; Μόνο εκεί, άραγε, αρκετοί προσευχόμενοι πιστοί δεν βρίσκουν αποκούμπι στις δυσκολίες, στον πόνο, στην ανημπόρια ή στην απελπισία τους;
Με αυτά τα ερωτήματα, πλαισιωμένα με κάμποσους ενδοιασμούς, ανηφόρισα ένα σχεδόν υπνωτιστικά ζεστό μεσοφθινοπωρνό σούρουπο στον Λυκαβηττό, την ώρα που από κάτω η Αθήνα παραδινόταν στη βουερή δίνη της απογευματινής αστικής μονοτονίας. Μπροστά μου, ψηλά, ύστερα από ανάβαση καμιάς εκατοσταριάς φροντισμένων ως προς την ασφάλεια σκαλοπατιών, αποκαλύφθηκε σφηνωμένο πάνω στον κατακόρυφα κομμένο βράχο και μέσα σε μια μεγάλη σπηλιά ένα μικρό μεσαιωνικό ξωκλήσι με ξύλινη στέγη.
Η όαση του Λυκαβηττού
Πρόκειται για έναν επιμελημένα καλαίσθητο, πεντακάθαρο, έμπλεο πνευματικότητας χώρο χριστιανικής λατρείας, που εμπνέει σεβασμό και αποπνέει γαλήνη. Με θέα έως τα κοντινά νησιά του Σαρωνικού, αποτελεί μια πραγματική μικρή όαση, με νεοφυτεμένα δέντρα, θάμνους και λουλούδια, λιτή αλλά καλόγουστη διακόσμηση στον υπαίθριο περιβάλλοντα χώρο, πετρόχτιστες κατασκευές, περιποιημένες εκκλησιαστικές μικροεπεκτάσεις, απέριττες εγκαταστάσεις υποδοχής του πολυπληθούς ποιμνίου, καθώς η εκκλησία λειτουργεί καθημερινά από τις 6.30 το πρωί.
Την περίοδο της κρίσης πρόσφερε έως και 3.000 γεύματα σε πανηγύρεις στους πιστούς -στην πλειονότητά τους, οικονομικά αδύναμους- που συνέρρεαν ως εκεί. Στην πραγματικότητα πρόσφερε στήριξη, αγάπη, και ευλογία σε καθέναν από τους προσερχόμενους μέχρι τα χαράματα. Και να σκεφτεί κανείς ότι μέχρι το 2000 ο ναός ήταν παραμελημένος ανήκοντας στο πρώην Ταμείο Ασφάλισης Κληρικών Ελλάδος. Σωστό ερείπιο, λειτουργούσε περιστασιακά, ενώ η απόμερη, υγρή και εγκαταλελειμμένη στη φθορά των στοιχείων της φύσης σπηλιά γινόταν συχνά καταφύγιο τοξικομανών ή άντρο αλλόκοτων παγανιστών και υποχθόνιων σεχτών που διενεργούσαν σκοτεινές τελετές λόγω των εκεί λιγοστών μνημάτων ασκητών περασμένων αιώνων.
Το λειτουργικό κόσμημα που συνιστά σήμερα ο ναός είναι αποτέλεσμα της σκληρής επί δύο δεκαετίες, αδιάκοπης προσωπικής και αμισθί εθελοντικής δουλειάς των περίπου 20 ρασοφόρων της εκκλησίας. Απαντες μορφωμένοι, απόφοιτοι με περισσότερα από ένα πτυχία ανώτατων σχολών, εργαζόμενοι. Ανάμεσά τους ο παπα-Σταύρος, πολιτικός μηχανικός και επιχειρηματίας, ο νεαρός παπα-Αριστείδης, μεταπτυχιακός φοιτητής της Νομικής, ο παπα-Σπυρίδων, πολιτικός μηχανικός, θεολόγος, καθηγητής Μουσικής. Κι ακόμη, ο παπα-Παύλος, πτυχιούχος της Πληροφορικής, στέλεχος πολυεθνικής εταιρείας, ο παπα-Ραφαήλ, σεφ μεγάλης ξενοδοχειακής μονάδας, ο παπα-Χαράλαμπος, επικεφαλής ΜΕΘ δημόσιου νοσοκομείου, ο παπα-Κωνσταντίνος, διευθυντής μάρκετινγκ σε μεγάλο όμιλο σούπερ μάρκετ.
Ανθρωποι ανιδιοτελείς, με ηθικά θεμέλια και συνεπείς στο ορθόδοξο λατρευτικό, οι οποίοι μετά την καθημερινή δουλειά τους αφοσιώθηκαν στην επισκευή και αναζωογόνηση του ναού. Επαγγελματικά στελέχη επώνυμων εταιρειών, δίχως καμία αμοιβή από τον ναό, έγιναν αυτοσχέδιοι χτίστες, κηπουροί, ελαιοχρωματιστές, επιπλοποιοί, ψάλτες και νεωκόροι. Εβγαλαν οι παλάμες τους ρόζους με τη χειρωνακτική τους εργασία και συνεισέφεραν από την τσέπη τους τμήματα των μισθών τους για να βοηθήσουν υπό πλήρη εχεμύθεια στις σπουδές αναξιοπαθούντων φοιτητών, να ανακουφίσουν πάμπτωχες οικογένειες, να περιθάλψουν άπορους νοσηλευόμενους. Αν περίσσευε κάτι από το κοινό ταμείο, το διέθεταν για να αγοράσουν τούβλα, πέτρες, κεραμίδια και σοβάδες για την υλική αποκατάσταση της εκκλησίας.
Από μια οπτική, αυτή η συνεργασία και ο καταμερισμός δουλειάς μεταξύ τους φέρνει στη δομή μοναστηριού. Καμία σχέση. Οι άνθρωποι που συναπαρτίζουν τον δραστήριο πυρήνα της Εκκλησίας των Αγίων Ισιδώρων δεν αποτελούν αδελφότητα. Περισσότερο είναι μια παρέα εργαζόμενων και αλληλέγγυων φίλων που βιώνει από καρδιάς και σε κλίμα πνευματικής ενότητας την εμπειρία της εν Χριστώ ζωής. Με παλλόμενη ψυχή της ομήγυρης αυτών των ταπεινών παπάδων τον 63χρονο πατέρα Δημήτρη Λουπασάκη, ενεργό υπάλληλο των ΕΛ.ΤΑ., με καταγωγή από τα Χανιά.
Τον εφημέριο που πριν από 22 χρόνια ο τότε Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος έστειλε, από τον Ναό του Αγίου Γεωργίου Ζωγράφου, να υπηρετήσει στην απομονωμένη μέσα στα πεύκα ανηφοριά ενός μοναχικού παρεκκλησίου, χωρίς συγκοινωνιακή πρόσβαση και το κυριότερο δίχως ενορίτες. Απογοητευμένος επειδή δεν έβλεπε ούτε έναν πιστό στη λειτουργία του, ήθελε να φύγει. Με την ενίοτε κρητική του αψάδα, «επά δα δεν πατεί ούτε κοράκι!», ο κατά τα άλλα πράος παπάς αγανάκτησε. Αλλά, κατά τον Απόστολο Παύλο, «έκαστος εφ’ ω ετάχθη». Μετά από συνεχή προσευχή αποφάσισε με καρτερία να μείνει και να παλέψει με ακατάβλητο θρησκευτικό φρόνημα για την αναδημιουργία ενός ζωντανού ναού με μαζικό ποίμνιο.
Στα χρόνια που ακολούθησαν κατάφερε να μετατρέψει τον χώρο «από σπηλιά εξορίας σε ναό ευλογίας». Το άλλοτε υπό κατάρρευση σχεδόν περιφρονημένο εκκλησάκι, σε σχέση με τον πολύ πιο γνωστό Ναό του Αγίου Γεωργίου στην κορυφή του Λυκαβηττού, επισκέπτονται σήμερα χιλιάδες ανώνυμοι και αρκετοί επώνυμοι προσκυνητές, λαμβάνει 10 γράμματα και 200 e-mail καθημερινά, ενώ τα τηλεφωνά του χτυπάνε ολημερίς, ακατάπαυστα. Ανεξάρτητα από το πόσοι άνθρωποι απαιτούνται για να εξυπηρετήσουν μια τέτοια διευρυμένη λειτουργία, όπως και να το δει κανείς, από μόνο του πλέον αυτό το επίτευγμα αποτελεί ένα μικρό θαύμα. Επαρκές, όμως, για να δημιουργήσει συναισθήματα ζηλοφθονίας. Σοβαρό αμάρτημα στη χριστιανική εκκλησία… Από το οποίο δεν είναι απαλλαγμένο πλήρως και μια ανταγωνιστική μερίδα εκείνου του παπαδαριού που ενδεχομένως αγνοεί ότι η εκκλησία είναι αγάπη και καταλλαγή.
Τα οικονομικά στοιχεία
Εφτασα στον ναό την ώρα που έδυε ο ήλιος και ξεκινούσε στο αριστερό κλίτος εσπερινός και παράκληση του Αγιου Γεράσιμου του Νοταρά, πολιούχου της Κεφαλονιάς. Σύμφωνα με την ιστορία, ο Αγιος, κατά την περιοδεία του στην Αθήνα τον 16ο αιώνα, επισκέφθηκε τους Αγίους Ισιδώρους για να πάρει την ευλογία και τη χάρη από τον τόπο που πέρασαν και προσεύχονταν ο Μέγας Βασίλειος και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος.
Εν τω μεταξύ, ο κόσμος που προσερχόταν για την ακολουθία πύκνωνε γεωμετρικά έως ότου δημιουργήθηκε αδιαχώρητο από την κοσμοπλημμύρα. Στην πλειονότητά τους οι προσερχόμενοι ήταν νέοι – το 80%, έμαθα προς έκπληξή μου, του κοινού στις συνήθεις λειτουργίες προέρχεται από νεανικές ηλικιακές ομάδες. Το δεύτερο που πληροφορήθηκα είναι ότι η εκκλησία δεν διενεργεί εράνους, δεν δέχεται αμοιβές -ούτε σεντ- για την τέλεση μυστηρίων, ενώ τα επάργυρα τάματα που καταφτάνουν πλαισιώνουν εμφανώς σε κοινή θεά όλες τις εικόνες στις οποίες αφιερώνονται. Ασφαλώς και υπάρχουν ανώνυμες πάντα συνεισφορές σε είδος οι οποίες διατίθενται για φιλανθρωπικούς σκοπούς, όπως και οι εισφορές στο φιλόπτωχο ταμείο, που επίσης διανέμονται. Παρέχεται μόνο με απόλυτη εχεμύθεια τεχνική υποστήριξη από ιδιώτες στις διάφορες επιτόπιες κατασκευαστικές εργασίες. Μια μικροεπιδιόρθωση εδώ, ένα μερεμέτι παρακάτω, μια υδραυλική εγκατάσταση παραπέρα.
Ο ναός συντηρείται από το παγκάρι το οποίο εποπτεύεται από την Αρχιεπισκοπή Αθηνών, ενώ άπαντα τα οικονομικά του στοιχεία είναι καταγεγραμμένα. Οπότε, σύμφωνα με τους έγκυρους με σαφή γνώση των θεμάτων συνομιλητές μου, η διάδοση ότι το παρεκκλήσι εμφανίζει ελλειμματικό ταμείο είναι, τουλάχιστον, ανακριβής, αν όχι υπονομευτική της εύρυθμης λειτουργίας του. Οι ίδιοι με διαβεβαίωσαν επίσης ότι η δήλωση του παπα-Δημήτρη ότι δεν θα βρίσκεται στους Αγίους Ισιδώρους για την εορτή του Αγίου Δημητρίου δεν υποδεικνύει κάποιον προσανατολισμό της Ιεράς Αρχιεπισκοπής να τον μεταθέσει. Απλώς εξήγησαν πως κάθε χρόνο γιορτάζει την ονομαστική του εορτή στο πατρικό του στα Χανιά, όπου έχει χτίσει ένα μικρό εκκλησάκι στη χάρη του μυροβλύτη Αγίου.
Το καταφύγιο των πονεμένων
Το σημαντικό, όμως, ήταν ότι μετά το πέρας του εσπερινού οι πιστοί έσπευσαν σύσσωμοι να τον αγκαλιάσουν με θέρμη, να ανταλλάξουν δυο κουβέντες, να φιλήσουν το χέρι του παπα-Δημήτρη. Οικογένειες από τη Βοστόνη, τη Μελβούρνη, την Κοπεγχάγη τον πλησίασαν να του συστηθούν, νεαρά αγόρια και κορίτσια τον περιστοίχισαν με ενθουσιασμό. Και αυτός ανταποκρίθηκε ζεστά, προθυμότατα και καταδεκτικά σε όλους. Παρατήρησα το συμπονετικό, συντετριμμένο βλέμμα που έριξε σε έναν πατέρα που κατηφόριζε τις σκάλες κρατώντας στην πλάτη του τον παράλυτο μικρό γιο του, ενώ ακολουθούσε η μητέρα με διπλωμένο το αναπηρικό καροτσάκι στα χέρια της.
Πρόσεξα να ρίχνει μια ματιά γεμάτη συγκίνηση στο τραπεζάκι με το ανοιχτό κουτί των παρακλήσεων υπέρ υγείας που ήταν ξέχειλο με χειρόγραφα σημειώματα για πάσχοντα παιδιά. Γλυκύς, απλός, ενσυναίσθητος άνθρωπος, με λευκά μαλλιά και γένια, ντυμένος με ένα λιτό μαύρο ζωστικό και καλπάκι στο κεφάλι, αεικίνητος, μετακινούνταν με πλατύ χαμόγελο, ανοιχτή εγκαρδιότητα, αλλά και κάποια θλίψη στα μάτια, προς όποιον τον προσέγγιζε. Ευφραδής, αλλά χαμηλών τόνων, σεβάσμιος αλλά προσιτός, με αίσθηση του χιούμορ ζωγράφιζε αδρά το προφίλ του μετριοπαθούς λαϊκού κληρικού που διάγει ενάρετο χριστιανικό βίο. Ενός ιερέα που όταν τονίζει δημοσίως «είμαι καθαρός, δεν έχω λερώσει το ράσο», εκφράζει την ακλόνητη πεποίθησή του ότι ποτέ του δεν έκλεψε, δεν πόρνεψε, δεν μοίχευσε, δεν ψευδομαρτύρησε.
Σε ιδιωτικές κουβέντες του, επαναλαμβάνει πως θα πετάξει το πετραχήλι αν βρεθεί ένας, μόνο ένας, να πει ότι εκμεταλλεύτηκε άνθρωπο, πήρε κάποιο «τυχερό» για τα μυστήρια που έχει τελέσει, ή ότι έλαβε μια έστω μηδαμινή αμοιβή για την εκκλησία. Οσοι τον γνωρίζουν εκ του σύνεγγυς λένε ότι ποτέ του δεν ζήλεψε το ράσο ενός δεσπότη, δεν αξίωσε οφίκια ή φιλοτεχνημένους ιερατικούς σταυρούς. Δεν παρασύρθηκε από τα φώτα της δημοσιότητας και δεν δίνει συνεντεύξεις, αν δεν λάβει προηγουμένως την άδεια του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου Β’, στη δικαιοδοσία του οποίου ανήκει η εκκλησία που ιερουργεί και με τον οποίο θεωρείται ότι διατηρεί άριστες σχέσεις.
Κρίνεται ότι μέχρι σήμερα συγκρότησε με εγκράτεια και σύνεση τη ζωή του ως παπάς και ταχυδρομικός διανομέας. Δεν έχει περιουσία, αυτοκίνητο, δεν τον έθελξαν τα λούσα. Από τότε που χειροτονήθηκε πριν από 26 χρόνια κατοικούσε σε ένα διαμέρισμα 69 τ.μ. στα Κάτω Πατήσια. Στο ίδιο σπίτι, αφότου αρκετά χρόνια πριν ήρθε σε διάσταση με τη σύζυγό του, μεγάλωσε ως πατέρας και μάνα μαζί τις δυο κόρες του, που τις υπεραγαπά και ως τρυφερός, έντιμος γιος υπηρέτησε την υπερήλικη μητέρα του.
Διαβάστε επίσης: Προθεσμία πέντε ημερών από τον Ιερώνυμο στον παπα-Δημήτρη για να πάει σε άλλη μονή
Το κελί
Τα τελευταία χρόνια προτιμάει να μένει σε ένα πρόχειρο κελί με ανθυγιεινά από τα περονιασμένα με υγρασία ντουβάρια πλάι στην εκκλησία. Δεν έχει γραφείο, ούτε καρέκλα στο κατάλυμά του. Μόνο ένα προσευχητάρι στο οποίο προσεύχεται γονατιστός για την ψυχή των άλλων και τη δική του. Κοιμάται σε μια παλιά ντιβανοκασέλα το πολύ τρεις ώρες το 24ωρο, καθώς τον κρατεί άγρυπνο ο πόνος των συνανθρώπων που υποφέρουν. Τον υπόλοιπο διάκοσμο συνθέτουν ένας χρήσιμος αφυγραντήρας, δυο-τρεις κρεμάστρες για τα άμφιά του, μερικές εικόνες κρεμασμένες στον διαβρωμένο και φουσκωμένο με μπαλώματα τοίχο και μια εταζέρα.
Πάνω στην τελευταία, μέσα σε έναν μαύρο αδιάβροχο φάκελο, διαστάσεων το πολύ 25×30 εκατοστών βρίσκεται ο θαυματουργός Σταυρός του. Εδώ είμαστε. Εξάλλου όλος ο ντόρος που έχει ξεσηκωθεί οφείλεται στις πραγματικές ή υποτιθέμενες ιδιότητες αυτού του χριστιανικού συμβόλου του μαρτυρικού θανάτου και της θυσίας του Θεανθρώπου, ο οποίος παράλληλα αντανακλά την ελπίδα για ανάσταση και αιώνια ζωή. Εξαιτίας, όμως, του συγκεκριμένου Σταυρού, ο παπα-Δημήτρης βρέθηκε σε ενοχλητική περιδίνηση. Αν και δεν το διανοήθηκε ποτέ, μετατράπηκε ξαφνικά από διάφορα ΜΜΕ σε μάγο, τσαρλατάνο, επιτήδειο θαυματοποιό.
Για τον ίδιο λόγο που δεν κατηγορήθηκε ποτέ απερίφραστα για κατά συρροή εξαπάτηση του κοινού π.χ. ο ιερέας της θαυματουργής εικόνας της Μεγαλόχαρης στην Τήνο, ούτε ο Βατοπεδινός γέροντας Εφραίμ κατά την περιφορά της Αγίας Ζώνης της Παναγίας. Λες και το εκκλησάκι των Αγίων Ισιδώρων δεν μπορεί να γίνει μία ακόμη πηγή δύναμης για εκείνους τους πιστούς που θέλουν να αναμετρηθούν με την αγωνία της ύπαρξης, την αρρώστια και τον θάνατο.
Διόλου τυχαία, ισχυρίζεται έμπειρος δικηγόρος, ότι αποκαλείται «τελικό πόρισμα» η εισήγηση του ανακριτή της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, συγκεκριμένα του δεσπότη Λάρισας, που ξεκίνησε το 2014 και ολοκληρώθηκε το 2017. Σε αυτήν καταλογίζονται εις βάρος του παπα-Δημήτρη «συνωμοσία, φατρία και τυρεία». Υπό αυτή τη βαριά κατηγορία της «θανάσιμης» τριάδας των ενδοεκκλησιαστικών αμαρτημάτων, κανονικά ο παπάς θα έπρεπε να είχε ξυριστεί αυτομάτως. Ομως, εδώ και πέντε χρόνια δεν κλήθηκε καν να απολογηθεί.
Ακριβώς γιατί η εισήγηση, επαναλαμβάνει ο νομικός, ήταν σαθρή, αρκετές καταθέσεις, αν ποτέ δόθηκαν, εξατμίστηκαν, και επιπλέον η υπόθεση δεν αφορούσε τα λεγόμενα θαύματα. Απλώς ένα πατέρας τον κατήγγειλε επειδή δεν ήθελε τα δύο ενήλικα παιδιά του να γίνουν παπάδες! Αρκετοί εκ των υστέρων συμπεραίνουν ότι με πρόσχημα την αμαύρωση του παπα-Δημήτρη οι αντίζηλοί του εκδικούνταν την επιτυχία της εκκλησίας του, ενώ στο φόντο παίζονται παιχνίδια για τη διαδοχή του αρχιεπισκοπικού θρόνου.
Ο Σταυρός
Οπως κι αν έχει, πάντως, ο συγκεκριμένος Σταυρός δεν αποτελεί ιερό κειμήλιο της εκκλησίας. Ανήκει προσωπικά στον παπά. Του παραδόθηκε κάποτε δωρεάν, άγνωστο αν προήλθε από οικογενειακή κληρονομία, και αφότου ο ίδιος εκτίμησε ότι με τη βοήθειά του ξεπέρασε μια οδυνηρή περιπέτεια της υγείας του, τον μετέφερε να εκκλησιαστεί στην Αγία Τράπεζα του παρεκκλησίου του.
Παρότι ο ίδιος έχει αφηγηθεί στον στενό περίγυρό του ότι έχει κάνει τάμα να μην πει την πραγματική ιστορία του συγκεκριμένου Σταυρού, αλλά έχει δεσμευτεί ότι θα τον παραδώσει όπως τον παρέλαβε στην εκκλησία, αραιά και πού τον παρουσίαζε στα πρώτα χρόνια της θητείας του στους Αγίους Ισιδώρους, σε κάποιους τακτικούς επισκέπτες της θείας λειτουργίας. Απαντες λέγεται ότι στο άγγιγμά του ένιωσαν ένα αξιοθαύμαστο αίσθημα. Κουβέντα στην κουβέντα, από στόμα σε στόμα διαδόθηκε ότι αυτός ο Σταυρός είχε κάποιες απίθανες, θετικές ιδιότητες. Καταπληκτικές, αντισυμβατικές, ανεξιχνίαστες, μαγικές, μεταφυσικές, θαυματουργές. Αδιευκρίνιστο τι ακριβώς, αλλά αποτελεσματικές.
Παρένθεση: όταν εξέθεσα στους συνομιλητές μου ότι κυκλοφορούν ψίθυροι πως ο Σταυρός αναβλύζει μύρο που μουσκεύει την Αγία Τράπεζα και έχει διαφορετική θερμοκρασία στο πάνω και το κάτω μέρος του, αυτοί με αντιμετώπισαν με συγκαταβατικό υπομειδίαμα. Ευγενικοί άνθρωποι, δεν εκδήλωσαν ότι μέσα τους κάγχαζαν για τις αφελείς διαδόσεις. Κλείνει η παρένθεση. Ο ίδιος ο παπα-Δημήτρης έχει τονίσει πως παρότι επιστημονικά είναι διαπιστωμένο ότι ο συγκεκριμένος Σταυρός συντίθεται από τρία αδιαχώριστα είδη ξύλου, πεύκο, κυπαρίσσι και κέδρο, δεν είναι από Τίμιο ξύλο. Σαφώς και είναι επιμεταλλωμένος με ασήμι, αλλά δεν κολλάει, όπως φημολογείται, πάνω στο δέρμα της πάσχουσας σάρκας.
«Σώσε το παιδί μου»
Τα θαύματα δεν είναι αντίθετα στη φύση, αλλά αντίθετα σ’ αυτά που ξέρουμε για τη φύση, έλεγε ο Αγιος Αυγουστίνος. Από τότε βέβαια πέρασαν 18 ολάκεροι αιώνες. Εμελλε, όμως, στον παπα-Δημήτρη Λουπασάκη -που δεν θεωρεί τη θαυματουργία ως αποκλειστική προϋπόθεση για την αγιοκατάνυξη- να βιώσει μια πρώτη θαυματουργική εμπειρία. Πάνε 20 χρόνια από τότε που ένας άνθρωπος της πιάτσας, γνωστός μάγειρας σε κεντρικό εστιατόριο της Αθήνας, εισέβαλε σχεδόν στην εκκλησία. «Παπά», του είπε απαιτητικά με κοφτή απόγνωση, «σώσε το παιδί μου!». Στο κοριτσάκι του τη Νικολέτα, διαγνωσμένο με οξεία λευχαιμία, οι γιατροί δεν χάριζαν κανένα περιθώριο ελπίδας.
Η μητέρα του, νοσηλεύτρια σε δημόσιο νοσοκομείο των προαστίων, είχε σχεδόν συμβιβαστεί με την ιδέα της απώλειας του ποδιού της. Ούτε ο παπάς μπορούσε εύκολα να συμφιλιωθεί με την υπερβατική ευθύνη ενός «διαμεσολαβητή» της αγάπης του Σωτήρα. Υποσχέθηκε, πάντως, στους γονείς ότι θα πάει να δει το παιδί στο Παίδων. Εφτασε στο νοσοκομείο ταραγμένος, ιδρωμένος και συγκινημένος. Σπάραξε όταν αντίκρισε στη μονάδα εντατικής φροντίδας ένα παιδάκι διασωληνωμένο σε όλο του το σώμα. Γονάτισε πλάι του και έκλαψε, αλλά τοποθέτησε τον Σταυρό στο στήθος του, το μόνο σημείο που ήταν ανέπαφο από τις παροχές. Προσευχήθηκε τότε με δάκρυα στα μάτια, παρακαλώντας τον Θεό να του δώσει εκείνου την ασθένεια και να σώσει το παιδί. Σήμερα η Νικολέτα είναι απόφοιτη του Πανεπιστημίου Πειραιά και έχει όλη τη ζωή μπροστά της, διηγείται συγκλονισμένος με συναισθηματική ένταση στον κλειστό φιλικό του κύκλο ο παπάς. Μετά από καιρό έφεραν οι γονείς της σε αναπηρικό καροτσάκι τη Φανή από το Ρίο.
Επασχε από πολλαπλή σκλήρυνση κατά πλάκας. Η επιστήμη την είχε ξεγραμμένη. Σήμερα περπατάει και έχει τεκνοποιήσει, συνεχίζει με φόρτιση ο ίδιος να αφηγείται στον περίγυρό του. Ακολούθησε η Βαρβάρα από την Καλαμάτα που αιμορραγούσε από αιματώματα στον εγκέφαλο. Μόλις την αποσύνδεσαν από τα μηχανήματα, την έφεραν με αμυδρές ελπίδες ανήμερα του Αγίου Θαδδαίου στις 19 Ιουνίου στην εκκλησία. Και εκεί μπροστά σε όλο τον κόσμο σηκώθηκε από την αναπηρική καρέκλα, λέει με παλλόμενη από δέος φωνή στους δικούς του ανθρώπους ο παπα-Δημήτρης. Και έπειτα ήταν η Μαρία από την Πάτρα που υπέφερε από αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση σαν εκείνη που καθήλωσε τον Στίβεν Χόκινγκ. Τη μετέφεραν στη εκκλησία και σηκώθηκε μπροστά στο πολυπληθές ποίμνιο και περπάτησε με τα δυο παιδιά της, που ανάτρεφε η γιαγιά τους, να κλαίνε από απροσδόκητη χαρά και να τη αγκαλιάζουν.
Σε κάθε περίπτωση, ο σεμνός παπα-Δημήτρης μετά τη θαυματουργή ενέργεια του Σταυρού του σηκωνόταν και απομακρυνόταν από το έκθαμβο πλήθος. Οχι γιατί ήταν καταβεβλημένος από τη μακρά νηστεία, καθώς δεν κατέλυε τίποτε προκειμένου να κρατήσει και να επιθέσει στον πάσχοντα τον Σταυρό, αλλά γιατί δεν ήθελε να ακούσει κανένα ευχαριστώ. Γι’ αυτόν το «ευχαριστώ» απευθυνόταν μόνο στη Θεία Χάρη. Κατόπιν προσευχόταν για την αλήθεια και τη δικαίωση μέσω αυτής, λένε οι συνεργάτες του.
Η αμφισβήτηση
Εξάλλου, ο ίδιος ο παπάς ποτέ δεν αναφέρθηκε στα θαύματα του Σταυρού από την Ωραία Πύλη, ούτε το μηνιαίο περιοδικό του ναού, επί 246 συναπτά τεύχη, σπεκουλάρισε πάνω σε αυτό το θέμα, προβάλλοντας μαρτυρίες που τα επιβεβαιώνουν… Οχι γιατί ο εφημέριος του ναού αμφέβαλε γι’ αυτά, κρατώντας επιφυλάξεις από τις προειδοποιήσεις των Πατέρων της Εκκλησίας ώστε να μην πλανηθούν οι πιστοί. Η συμπεριφορά του δικαιολογείται επειδή έχει καλλιεργήσει και εμπεδώσει στο ήπιο και φιλεύσπλαχνο προφίλ του την εκδήλωση πράξεων ταπεινής αγάπης και όχι επίδειξης. Το θαύμα γι’ αυτόν έχει αξία μόνο στον βαθμό που φανερώνει την αγάπη του Θεού.
Τίποτε, όμως, δεν εμποδίζει την ορθολογική κοινή γνώμη να δυσπιστεί. Το πιο κυνικό μέρος της υιοθετεί ότι ο ιατρικός όρος για το θαύμα είναι προηγούμενη «λανθασμένη διάγνωση». Αλλά πόσες πια τέτοιες διαγνώσεις χωράνε; Ισως η απάντηση από μεριάς του παρεκκλησίου να είναι πιο απλή. Αρκεί η θέα από καμιά τριανταριά και βάλε πατερίτσες που είναι στοιβαγμένες στον χώρο του, με ταμπελάκι σε καθεμία, με τα ονόματα, τις διευθύνσεις και τα τηλέφωνα των θεραπευμένων.
Κατηφορίζοντας το βράδυ της περασμένης Πέμπτης από τον Λυκαβηττό, η πιο σίγουρη απόκριση σε όσα είδα και έμαθα συνοψιζόταν στη φράση του ανατόμου της ανθρώπινης ψυχής και ψύχραιμου χριστιανού Φιοντόρ Ντοστογέφσκι: «Η πίστη στην πραγματικότητα δεν πηγάζει από το θαύμα, αλλά το θαύμα από την πίστη».
