ΦΩΤΟ & ΒΙΝΤΕΟ Κυριακή Προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού με τον Σεβασμιώτατο στον ΙΝ Παναγίας Ζιάς

ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟ & ΒΙΝΤΕΟ

Χαρίκλεια Χριστοφή

Κυριακή Προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, εορτή Αγίας Θεοδώρας και Οσίου Ευφροσύνου και ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ χοροστάτησε στον Όρθρο και προεξήρχε της Θείας λειτουργίας στον ΙΝ Παναγίας Κουβουκλιανής στη Ζιά, με συλλειτουργό τον εφημέριο του ΙΝ π. Ιωάννη Σταυρόπουλο.

Έψαλλαν οι Ιεροψάλτες του ΙΝ Ευστάθιος Χριστοφιλογιάννης και Μιχάλης Ματθαίος.

Παρόντες ήταν αρκετοί ενορίτες και προσκυνητές από άλλες περιοχές του νησιού.

Ευαγγέλιο Κυριακής Προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού

Όλοι οι Ιουδαίοι γνώ­ριζαν το περιστατικό εκείνο που συνέβη μέ­σα στην έρημο, σε κάποια φάση της σαραντάχρονης περι­πλά­νησης τους μετά την Έξο­­δο από την Αίγυπτο, να κατακλυσθεί κυριολεκτικά το στρα­τό­πεδο των Εβραίων από δηλητηριώδη φίδια που με τα δήγματά τους, τα δαγκάματα, σκόρ­πι­ζαν τον θάνατο παντού· τότε έντρομοι κατέφυγαν στον Μωυσή και τον παρα­κά­λε­σαν να μεσιτεύσει στον Θεό για να δώσει τέλος στην κατάρα αυτή. Ο Θεός έ­δω­σε τό­τε εντολή στον Μωυσή να κατασκευάσει ένα χάλκινο φίδι και να το ορθώσει πά­­νω σ᾽ ένα ψηλό στύλο ώστε να είναι ορατό από κάθε σημείο της κατασκηνώσεως των Ε­βραί­­ων και όποιος δαγκανόταν από τα φίδια αν ατένιζε το χάλκινο φίδι θα σω­­ζόταν· πράγμα που έγινε (Αριθμ. 21, 6-9). Αυτό το γνωστό περιστατικό ο Χρι­στός το εξηγεί με έναν δια­φο­ρετικό τρόπο από αυτόν που το ερμήνευαν οι Εβραίοι και έτσι μας δίνει και το κλειδί της ορθής ερμηνείας της Π. Διαθήκης, η οποία γίνεται μόνο μέσα από το φως της Κ. Διαθήκης/

Το χάλ­κινο φίδι προτύπωνε τον Ιη­σού Χριστό, τον Μεσσία, ο οποίος με τη θυσία του σώ­ζει όσους τον πιστεύουν όπως τότε ο χάλκινος όφις στην έρημο, «καθὼς Μωϋσῆς ὕ­ψω­σε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα πᾶς ὁ πι­στεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόλυται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον», (Ιωάν. 3,14-15). Η Π. Δι­α­θή­κη, λοιπόν, προ­ετοι­μάζει για τον Μεσσία και έτσι έχει θέση μέσα στην Εκκλη­σία, δι­ό­τι οδηγεί στον Χριστό. Με το πρίσμα αυτό ο απ. Παύλος και στην συνέχεια η Εκκλησία ερμηνεύει όλα τα φαινόμενα των Θεοφανειών της Π. Δια­θή­κης Χριστολογικά, «καὶ πάν­­τες εἰς τὸν Μωυσῆν ἐβαπτίσαντο ἐν τῇ νεφέλῃ καὶ ἐν τῇ θαλάσσῃ, καὶ πάντες τὸ αὐτὸ βρῶμα πνευματικὸν ἔφαγον, καὶ πάντες τὸ αὐτὸ πόμα πνευ­ματικὸν ἔπιον· ἔπινον γὰρ ἐκ πνευματικῆς ἀκολουθούσης πέτρας, ἡ δὲ πέτρα ἦν ὁ Χριστός», (Α´ Κορθ. 10, 2-4).

Ο τρό­πος με το οποίο ο Μωυσής εί­χε απλωμένο το χέρι του όταν χτυπούσε με το ραβδί του την Ερυθρά θάλασσα σχη­­μάτιζε σταυρό και τότε τα νερά σχίσθηκαν στα δύο και έ­τσι μπόρεσε να πε­ρά­σει ο λαός του Θεού στην απέναντι ακτή· με τον ίδιο τρόπο ό­ταν ξανακτύπησε την θάλασσα τα νερά ενώθηκαν με αποτέλεσμα να συμπαρασύρουν και κατα­πο­ντί­σουν τον Φαραώ και τον στρατό του που κατεδίωκαν τους Εβραίους. Στην θαυ­μα­στή διάσωση οι Πατέρες είδαν την παρουσία του σωτηριώδους Σταυρού του Κυρίου ο οποίος είναι πάντοτε παρών είτε στη Π. Διαθήκη είτε στη Κ. Διαθήκη. Ή κατά πως γράφει χαρακτηριστικά ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, «ὁ τοῦ Χριστοῦ Σταυ­ρός προανεκηρύττετο καί προετυπούτο μυστικῶς ἐν γενεῶν ἀρχαίων, καί οὐδείς ποτέ κατηλλάγη τῷ Θεῷ χωρίς τῆς τοῦ Σταυροῦ δυνάμεως… τό γάρ μυστήριον αὐτοῦ ἐνηργεῖτο ἐν τοῖς προπάτορσιν».

Συνεπώς, με όλα τα παραπάνω είναι προφανές γιατί η Εκκλησία μας έχει δώσει τόσο μεγάλη λειτουργική σημασία και εορτολογική διά­στα­ση, μαζί με την αντίστοιχη υμνολογική έκταση στον Τίμιο Σταυρό· γιατί απλούστατα ανακε­φαλαι­ώνει όλη την θεολογία περί της Θείας Οικονομίας, αλλά και την συμμετοχή των Χριστιανών στο μαρτύριο του Χριστού. Η προσωπική ζωή συν­­δέθηκε με το νόημα και το περιεχόμενο που συμβολίζει για όλους ο Σταυρός του Κυ­ρίου. Το μαρτύριο που βίωνε ο καθένας στην ζωή του γινόταν ελαφρύτερο και ο πό­νος η­πι­ότερος ατενίζοντας τον Σταυρό και αναλογιζόμενος τα πάθη του Κυρίου για τη σωτη­ρία μας, αλλά και όλων των μαρτύρων της πίστεως που αγόγγυστα έφεραν τον σταυρό τους μέσα στην ιστορία. Αυτή την τελευταία εμπειρική σχέση είχε κατά νου ο απόστολος Παύ­λος όταν αν­α­φωνούσε, «Χριστῷ συνεσταύρωμαι», (Γαλ. 2, 19) και αναδείκνυε την άλ­λη ανάλογη εμπει­ρία, «ἐ­γώ γάρ τά στίγματα τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστά­ζω», (Γαλ. 6, 17). Ο Σταυρός πάντα μας θυμίζει ότι μετά τον Γολγοθά έρχεται η Ανάσταση. Γιαυτό κι εμείς με πίστη σταθερά, συνεί­δη­ση ειλικρινή και συναίσθημα ταπεινώσεως αναφωνούμε από τα βάθη της καρδιάς μας: «Σταυρέ τοῦ Χριστοῦ σῶσον ἡμᾶς τῇ δυνάμει σου».