Η πορεία του Γεννάδιου από την Κρεμαστή, από τα παιδικά του χρόνια κιόλας, που έγινε Μητροπολίτης Ιταλίας- Μάλτας κι άφησε σπουδαίο έργο
Συνέντευξη στη Ροδούλα Λουλουδάκη
Μητροπολίτης Ιταλίας και Μάλτας, Γεννάδιος! Κατά κόσμον Τσαμπίκος Ζερβός, από την Κρεμαστή της Ρόδου. Γεννηθείς το 1937. Πέθανε κοντά δύο χρόνια πριν στην Ιταλία, από καρκίνο του εντέρου που δεν πρόλαβε να διαγνωσθεί έγκαιρα.
Το έργο του σπουδαίο για την Ορθόδοξη Εκκλησία στην καρδιά του Καθολικισμού. Το όνομά του στο εξωτερικό, συνδεδεμένο κάθε φορά με την Κρεμαστή και τη Ρόδο. Κοιτάω τη φωτογραφία μπροστά μου, στο ιταλικό περιοδικό του 1971 που τον δείχνει με τη μητέρα του!
Η λεζάντα γράφει ότι έμεινε χήρα στα 32 της χρόνια όταν ο Γεννάδιος, που ήταν το μεγάλο παιδί της οικογένειας, ήταν μόλις τεσσάρων ετών. Το κρυολόγημα από το οποίο είχε πεθάνει ο πατέρας του το 1941 δεν αντιμετωπιζόταν εύκολα και για την αγορά φαρμάκων έπρεπε να πουληθούν χωράφια, εκείνη την εποχή.
Η ιστορία της ζωής του μακαριστού Γεννάδιου, ειπωμένη από την ανιψιά του Σταματία Στεργενάκη, με την ευφράδεια λόγου που τη διακρίνει, ξεδιπλώνεται μπροστά μου αυτό το απόγευμα και οι μνήμες, δεν είναι λίγες οι φορές που την κάνουν να βουρκώνει.
«Ο Γεννάδιος, γεννήθηκε σε μία φτωχή οικογένεια της Κρεμαστής, μου λέει. Με τεράστια αγάπη στα γράμματα και στην Εκκλησία. Πήγαινε στην εκκλησία, ήτανε πάντα στο ψαλτήρι. Είχε γεννηθεί στις 10 Ιουλίου του 1937 και από την ανέχεια όταν τα παιδιά έμειναν ορφανά από πατέρα, η μητέρα τους αναγκάστηκε να πουλήσει το βαπτιστικό σταυρό του Γεννάδιου για να μπορέσουν να ζήσουν.
Κάποια στιγμή, ο μικρός πήγε στο σπίτι κλαίγοντας, κι όταν τον ρώτησε η μητέρα του είπε: «κλαίω γιατί όλοι έχουνε σταυρό, κι εγώ δεν έχω…»! Του απαντά η μητέρα του «μη στενοχωριέσαι παιδί μου όταν θα μεγαλώσεις θα έχεις μεγάλο…»! Και όντως είχε μεγάλο».
Ο Γεννάδιος ήταν συμμαθητής του Βαρθολομαίου όταν και οι δυο φοιτούσαν στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, στην Κωνσταντινούπολη!
Μετά το δημοτικό, φοίτησε στην Πατμιάδα Σχολή. Στη συνέχεια στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης στην Κωνσταντινούπολη, τα έτη που φοιτούσε και ο Βαρθολομαίος, ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως με τον οποίο ήταν συμμαθητές και από τότε φίλοι. Ο Γεννάδιος ήταν «παιδί» του Πατριαρχείου. Είχε μεγάλη αγάπη γι’ αυτό ενώ ήταν μέλος της Συνόδου και πήγαινε μία φορά το μήνα. Αποφάσισε να είναι άγαμος κληρικός και επέλεξε την Ευρώπη και συγκεκριμένα την Ιταλία όπου από 22 ετών, έζησε.
Ο πατριάρχης Αθηναγόρας τότε, τον έστειλε στη Νάπολη όπου κάποια χρόνια μετά έγινε επίσκοπος. Στη Νάπολη, μαζί του ζούσε και η μητέρα του μέχρι το τέλος της ζωής της. Στη συνέχεια, ο θείος μου ανέλαβε τη νεοσύστατη Ορθόδοξη Μητρόπολη Ιταλίας και Μάλτας. Στην ενθρόνισή του στη Μάλτα, επί δημαρχίας Μιχάλη Κορδίνα, πήγε τσάρτερ από τη Ρόδο γεμάτο κόσμο που ήθελε να παραστεί αυτή τη μεγάλη στιγμή. Οι έξι Ορθόδοξες Εκκλησίες (Σέρβων, Βουλγάρων, Ρουμάνων και άλλων) σε όλη την έκταση της Ιταλίας που παρέλαβε, έγιναν εβδομήντα ενορίες Ορθόδοξης Εκκλησίας!
Είχε άριστες σχέσεις με την Καθολική Εκκλησία. Η Εκκλησία είναι αγάπη και με την αγάπη πάντα πορευόταν. Κατάφερε έτσι, το ιταλικό κράτος να του δώσει εκκλησίες εγκαταλελειμμένες, ετοιμόρροπες, όπως αυτή της Ρώμης των Αγίων Θεοδώρων του 13ου αιώνα, για να τις αναστήσει. Ποτέ δεν σταμάτησε να σπουδάζει, να ανασταίνει εκκλησίες και να αγαπά την πρόοδο του ανθρώπου.
Διάβαζε πολύ, συνέχιζε τις σπουδές του και το 1970 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ Θεολογίας. Το 1999 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Στο διάστημα των πενήντα χρόνων διακονίας του, τιμήθηκε από την Ιταλική Δημοκρατία για το εκκλησιαστικό, το πνευματικό και το κοινωνικό του έργο.
Στη Ρόδο, πόσο συχνά ερχόταν;
Όλα του τα καλοκαίρια και τις διακοπές τα περνούσε στη Ρόδο. Δεν νιώσαμε ποτέ ότι ήταν μακριά. Ερχόταν τον Αύγουστο. Πάντα 1η Αυγούστου ξεκινούσε τις παρακλήσεις στην εκκλησία της Κρεμαστής, σε συνεννόηση πάντα με τον Μητροπολίτη Ρόδου.
Αγαπούσε πολύ τις παρέες, είχε πάρα πολλούς φίλους, ήταν ευχάριστος άνθρωπος όσο δε ήταν στην Ιταλία, είχε πάρα πολλούς φοιτητές Ροδίτες που πήγαιναν στο σπίτι του σαν να ήταν το σπίτι τους. Γι’ αυτό και κάθε καλοκαίρι, οι τότε φοιτητές της Ρόδου που τώρα είναι επιστήμονες όλοι, του έκαναν το τραπέζι για να βρεθούν όλοι μαζί. Δεν είχε ξεκόψει ποτέ από τον τόπο του. Γνώριζε τα πάντα, αλλά είχε μία πολύ διπλωματική στάση. Και με αγάπη τα αντιμετώπιζε όλα. Αυτός ο άνθρωπος ήταν αναντικατάστατος.
Τον χάσατε πριν από δύο χρόνια!
Υπήρξε μία αμέλεια από πλευράς του, κι όταν μάθαμε ότι έχει καρκίνο στο έντερο ήταν αργά γιατί είχαν γίνει μεταστάσεις. Εγώ και οι δύο αδελφές μου ήμασταν τρεις μήνες κοντά του, αλλά δυστυχώς τον χάσαμε τον Οκτώβριο του 2020. Όταν κατάλαβε ότι πλέον δεν έχει ζωή, είπε ότι «δεν έχω αντίρρηση σ’ αυτό που θέλει ο Θεός».
Μέσα στο νοσοκομείο τον έλεγαν «πάτερ» κανέναν δεν διόρθωσε να του πει «είμαι μητροπολίτης». Εμείς τους ενημερώσαμε. Ήμουνα μέχρι το τέλος της ζωής του μαζί του, κι αυτό που εισέπραξα είναι η τεράστια και η αδιαμφισβήτητη αγάπη του με πάθος, με θέρμη, μέχρι το τέλος του για τον Θεό και για το θέλημα του Θεού. Η μητέρα μου, η Μαίρη η μονάκριβη αδελφή του, δεν έχει συνέλθει από την απώλεια αυτή.
Στη Ρόδο σκέφτηκε να επιστρέψει ποτέ;
Κάποια στιγμή πριν τη χειροτονία του Απόστολου, ήθελε να επιστρέψει στη Ρόδο. Πιο πολύ για τη μητέρα του. Όμως ζούσε μέσα στην καρδιά του Καθολικισμού και είχε κάνει μία πολύ σπουδαία πορεία. Τυχερή που έχω ζήσει όλα αυτά κοντά του.
Αισθάνομαι ευλογημένη. Το χαμόγελό του σε σκλάβωνε. Υπολόγιζε τους πάντες. Ένα παράδειγμα φωτεινό για την Εκκλησία και την ανθρωπότητα το οποίο γεννήθηκε στη Ρόδο και μεγαλούργησε στην Ιταλία. Και μόνο που κάθε φορά που οι άνθρωποι αναφέρονταν σ’ εκείνον, αναφέρονταν και στην Κρεμαστή και τη Ρόδο, είναι πολύ σημαντικό για να προβάλει τον τόπο του στα πέρατα της Γης.
Υπάρχει ένα πολύ σημαντικό αρχείο το οποίο διατηρούσε από τα μαθητικά του χρόνια ακόμα. Τη Σταματία Στεργενάκη την ανιψιά του, και όλη την οικογένεια, την απασχολεί η τύχη του αρχείου αυτού. Μακάρι να βρει το δρόμο που του αρμόζει.
Πηγή: https://www.rodiaki.gr
