Δίνει παιδί μου πόνο ο Θεός για τρεις λόγους:
1) Για να κάνει το καλό άριστο. Το αμπέλι όταν κλαδεύεται, πονεί και δακρύζει στο σημείο που το κουτσουρίζουν. Στάζει νερό από το μέρος που το πληγώσανε. Ύστερα μεγαλώνει,μεγαλώνει , γίνεται ένα καμάρι και γεμίζει σταφύλια! Το ίδιο κι εμείς. Μασε κλαδεύει ο Θεός. Αποβάλλομε με τον πόνο τις κακές συνήθειες,αλλάζομε ψυχικά, μεγαλώνουμε πνευματικά και γεμίζουμε με ωραίους καρπούς.
2) Δίνει πόνο ακόμη ο Θεός όταν θέλει να απαλλάξει μια ψυχή από μικρά πράγματα και να την τελειώσει ( τελειοποιήσει). Όταν εξομολογούμαστε γιατρεύονται οι πληγές μας. Μένουν όμως κάποια μικρά που δεν τα σπουδαιολογήσαμε. Έρχεται ένας δυνατός πόνος και ολοκληρώνει το έργο…
3) Ένας πόνος γιατρεύει μεγάλες αμαρτίες. Όπως τη σκουριά την γεννά το σίδερο και μετά η σκουριά τρώει το σίδερο. Όπως το σαράκι το γεννά το ξύλο και ύστερα τρώει ο σκούληκας το ξύλο. Έτσι και οι οδύνες… έρχονται από ηδονές και μετά οι οδύνες σβήνουν τις ηδονές… Αρκεί να υπάρχει πίστη, μετάνοια, υπομονή…
Τώρα έχουμε ηδονές χειρότερες από την εποχή του Νώε και από την εποχή του Δικαίου Λωτ στα Σόδομα και στα Γόμμορα…Επάθανε οι άνθρωποι αποχονδρίαση ( συνειδησιακή αγκύλωση) και δεν το νοιώθουνε. Όλα τα θεωρούνε φυσικά…Μαγαριζουνε όλοι,και τα ζευγάρια ακόμη… Αηδία,αηδία, αηδία! Ούτε ζώα…τα ζώα είναι αδιάντροπα αλλά στα φυσικά τους, παρά φύση τα ζώα δε ξέρουνε… Συγγνώμη παιδί μου που τα γράφω αυτά…θα αναρωτηθείς που τα ξέρω εγώ γριά γυναίκα; Πληροφορεί με πόνο ο Θεός και έρχουνται και καυχιούνται οι δαίμονες…Ο Ουράνιος καλός Πατέρας βάνει το διαλυμένο από την αμαρτία υλικό της ανθρωπιάς,το βάνει ο δημιουργός μέσα μας στα καλούπια του πόνου για να το ξανασάσει…για να το κάνει και πάλι ανθρώπινο…Γι’ αυτό θα έρθουν δεινά στην ανθρωπότητα,γι’ αυτό υποφέρουμε πολύ σήμερα οι άνθρωποι… περιμένει την μετάνοια μας…”
