Του Αρχιμανδρίτου Επιφανίου Ζαχαράκη. Η αδικία όπως λέγει και ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος μαζεύει οργή Θεού, «ό,τι έχει ευλογία, στέκει, δεν γκρεμίζεται. Ό,τι δεν έχει ευλογία, δεν στέκει. Η αδικία είναι μεγάλη αμαρτία. Όλες οι αμαρτίες έχουν ελαφρυντικά, η αδικία δεν έχει. Μαζεύει οργή Θεού».
Μεγάλη λοιπόν η αμαρτία της αδικίας διότι από την μία μαζεύει οργή από τον Θεό και από την άλλη εξαφανίζεται και η ευλογία του Θεού. Ο δαίμονας εξωθεί τους ανθρώπους στην κάθε είδους αδικία και ύστερα οι άνθρωποι κληρονομούν μόνο πόνο, προβλήματα και αρρώστιες.
Οι περισσότερες περιουσίες που μαζεύονται από αδικία έχουν κακό τέλος, δηλαδή σκορπίζονται σε γιατρούς και νοσοκομεία.
Είναι αυτό που λέει η σοφή ρήση, ανεμομαζώματα, ανεμοσκορπίσματα. Αν δεις προβλήματα, αρρώστιες και πόνο χωρίς αδικία που είναι και σπάνιο πράγμα, αυτό είναι για να κερδίσει ο άνθρωπος ουράνιο μισθό.
Λέει ο Γέροντας ότι, «αυτοί που πληγώνουν ή αδικούν ευαίσθητους ανθρώπους, δεν είναι εσωτερικά άνθρωποι».
Όσοι αδικούν, ουσιαστικά αδικούν τον ίδιο τους τον εαυτό. Και αυτοί που θα δεχτούν χαρά και υπομονή την αδικία θα βρουν Ουράνιο μισθό. Όπως εργάζεται ο καθένας θα πληρωθεί, αν εργάζεσαι με τον Χριστό θα έχεις αιώνια ζωή, ενώ αν εργάζεσαι με τον διάβολο, θα είναι η ζωή σου μαύρη και σε αυτή τη ζωή.
Γι’ αυτό ο άδικος βασανίζεται όταν έχει αδικήσει κάποιον άνθρωπο, μέχρι βεβαίως την στιγμή που καταλάβει το λάθος του και ζητήσει συγνώμη από τον αδικημένο.
Διότι ο γογγυσμός και το βάρος του αδικημένου είναι μεγάλο βάρος και βάσανο για τον αδικούντα.
Και στην άλλη άκρη τη γης να είναι ο άδικος, έρχεται σαν κακή ενέργεια μέσα στην ψυχή και στην συνείδησή του. Για να σταματήσει λοιπόν αυτό το κακό βάσανο στον άδικο πρέπει ο ίδιος να καταλάβει το λάθος της αδικίας του, να ζητήσει συγχώρεση από τον αδικημένο και βεβαίως ο αδικημένος χρειάζεται να τον συγχωρέσει με αγάπη και κατανόηση, διότι στην αντίθετη περίπτωση το βάρος και το βάσανο μετατίθεται στον αδικημένο.
Λέγει ο Γέροντας ότι υπάρχουν δύο ειδών αδικίες, η υλική και η ηθική.
Η μεν πρώτη έχει να κάνει με υλικά πράγματα, ενώ η δεύτερη έχει να κάνει με ψυχές και συναισθήματα. Ο Γέροντας εξιστορεί το παρακάτω γεγονός: Μια φορά πηγαίναμε με την διλοχία μας, να αντικαταστήσουμε ένα τάγμα. Εν τω μεταξύ όμως μας χτύπησαν και ριχτήκαμε στην μάχη.
«Ένας, θυμάμαι, από εκείνο το τάγμα είχε κάνει την προηγούμενη μέρα μια ατιμία, είχε βιάσει μια έγκυο, την καημένη. Ε, σ’ εκείνη την επιχείρηση μόνον αυτός σκοτώθηκε!! Φοβερό!
Όλοι έλεγαν μετά: Το κτήνος, καλά έπαθε και σκοτώθηκε !». Βλέπουμε λοιπόν ότι όσοι ζουν τίμια και χριστιανικά έχουν και την θεία προστασία, ενώ αντίθετα αυτοί που είναι άτιμοι έχουν γυμνότητα και ανασφάλεια σε κάθε κακό.
Αλλά και σήμερα όσοι κινούνται με κοσμικό πνεύμα και πονηριά, θεωρώντας επίτευγμα το να αδικούν τον συνάνθρωπό τους, παίρνοντας τον τίτλο, «αυτός είναι διάβολος τα καταφέρνει».
Ουσιαστικά όμως δεν καταφέρνει τίποτα, γιατί δεν είναι ευλογημένος ούτε ο τρόπος, ούτε το αποτέλεσμα.
Έχουμε όμως και την αδικία που ταλαιπωρεί τους απογόνους. Δηλαδή μπορεί σε μια οικογένεια οι γονείς να έχουν προκαλέσει αδικίες και να μην πλήρωσαν οι ίδιοι τίποτα, αλλά να βρήκαν αυτή την κακή κληρονομιά τα παιδιά και τα εγγόνια τους.
Είναι αυτό που λέει η σοφή ρήση, «αμαρτίες και αδικίες γονέων παιδεύουσι τέκνα». Ο Γέροντας Παΐσιος εξιστορεί την παρακάτω ενδιαφέρουσα ιστορία: Κάποτε σε μια γνωστή μου οικογένεια, συνέβαιναν πολλές δοκιμασίες.
Είχε αρχίσει από τον αρχηγό της οικογενείας αρρώστια βαριά, ταλαιπωρία, έμεινε κατάκοιτος λίγα χρόνια και μετά πέθανε. Στην συνέχεια πέθανε η γυναίκα του και ύστερα τα παιδιά του, το ένα κοντά στο άλλο.
Πρόσφατα πέθανε και το τελευταίο, το πέμπτο παιδί. Από πολύ πλούσια οικογένεια που ήταν, κατάντησε η πιο φτωχή, γιατί πουλούσαν τα κτήματα όσο-όσο, για να πληρώνουν γιατρούς και έξοδα διάφορα. Απόρησε ο Γέροντας γιατί συνέβαινε όλο αυτό. Προσπάθησε λοιπόν να μάθει, γιατί συνέβηκε όλη αυτή η τραγική κατάσταση και με λύπη διαπίστωσε ότι:
Ο άνθρωπος αυτός είχε βρει μια σχετική περιουσία από τον πατέρα του, αλλά στην συνέχεια την αύξησε με αδικίες, εκμεταλλευόμενος αδύναμους και πονεμένους ανθρώπους. Όλος όμως ο γογγυσμός των πονεμένων ανθρώπων χτύπησε όχι μόνο σ’ αυτόν και στην γυναίκα του, αλλά και στα παιδιά του ακόμη. Έτσι λειτούργησαν οι πνευματικοί νόμοι, γι’ αυτό οι απόγονοι βρήκαν αυτή την τραγική κατάληξη.
Γι’ αυτό χρειάζεται οι άνθρωποι να προσέξουν, διότι η αμαρτία της αδικίας δεν φεύγει, αλλά μαζεύεται, μέχρι βεβαίως να σκάσει για να σκορπίσει βάσανα και αρρώστιες, που μπορεί να τις πληρώσουν άνθρωποι που δεν τις έκαναν οι ίδιοι.
Ο Γέροντας λέει ότι, οι άνθρωποι δεν πρέπει να έχουν εμπιστοσύνη στην κρίση τους, γιατί σχεδόν πάντα έχει κοσμικό και ανθρώπινο πνεύμα, οπότε έρχεται εύκολα η αδικία. Για να μην αδικούμε, χρειάζεται να υπερβούμε το ανθρώπινο στοιχείο και την ανιδιοτέλεια.
Έτσι θα αποκτήσουμε την δικαιοσύνη του Θεού, που έχει αγάπη και ευσπλαχνία. Μόνο ο Θεός ξέρει και κρίνει δίκαια, γιατί μόνο Αυτός έχει την αληθινή γνώση στις καρδιές των ανθρώπων. Η ανθρώπινη κρίση έχει μεγάλη αδικία. Ο Χριστός είπε: «Μὴ κρίνετε κατ’ ὄψιν, ἀλλὰ τὴν δικαίαν κρίσιν κρίνατε»»(Ίω. 7,24) .
Η αδικία όμως έχει και μεγάλη ευεργεσία αν το δούμε από διαφορετική και χριστιανική σκοπιά. Τι σημαίνει αυτό; Ότι εάν ο αδικημένος δεν βαρυγγομήσει προς τον αδικούντα, αυτό σημαίνει ότι έχει Ουράνιο μισθό εξασφαλισμένο. Όπως λέγει και ο Γέροντας, αυτόν που μας αδικεί να τον αγαπούμε και να τον ευγνωμονούμε, γιατί μας ευεργετεί αιώνια. Οι άδικοι αδικούνται αιώνια, ενώ όσοι δέχονται με χαρά την αδικία δικαιώνονται αιώνια .
Η υπομονή του ανθρώπου στην αδικία φέρνει μεγάλες ευλογίες από το Θεό και σε αυτή και στην άλλη ζωή. Όπως και στην περίπτωση του π. Χατζη-Γιώργη που αδικήθηκε και ταλαιπωρήθηκε από την αδικία των ανθρώπων, αλλά λέει ο Γέροντας Παΐσιος ότι θα δαφνοστεφανωθεί από τον Θεό, επειδή είχε ταπείνωση και υπομονή. Και ο Γέροντας Χατζη – Γεώργης έλεγε, ότι ο Θεός καμιά φορά επιτρέπει να αδικηθούν και να συκοφαντηθούν δίκαιοι άνθρωποι, για να καλυφθούν ορισμένοι ένοχοι, για να μην κάνουν κακό στον εαυτό τους, δηλαδή κολασθούν. Φυσικά οι αδικημένοι είναι τα πιο αγαπητά παιδιά του Θεού.
Ο κόσμος έχει ψευτίσει στις σχέσεις και στις πράξεις του, αυτό φέρνει εύκολα την αδικία δηλαδή την καταστροφή. Όταν π.χ. κάνουμε δοσοληψίες με απάτη, επειδή τάχα μου έτσι λειτουργεί το σύστημα της κοινωνίας, αυτό αμέσως δημιουργεί πρόβλημα σε όλο τον κόσμο, διότι δομείται η κοινωνία στην απάτη, στην ψευτιά, στην αδικία, οπότε έρχεται η ανισορροπία στις σχέσεις των ανθρώπων, αλλά και στην σχέση μας με τον Θεό.
Έτσι βοηθάμε το θέλημα του διαβόλου και όχι του Θεού. Εξιστορεί ο Γέροντας το ακόλουθο γεγονός: «Μάλωσα κάτι εφοριακούς που ήταν πιστοί άνθρωποι». Ένας πάει στην Εφορία και λέει: «Έχω εισοδήματα ένα εκατομμύριο. Του βάζει ο εφοριακός ότι έχει τρία εκατομμύρια, γιατί υπάρχουν ορισμένοι που λένε ψέματα οπότε τους πιάνει όλους».
Έτσι όμως, αν υπάρχει ένας ευσυνείδητος και εσείς τον κοπανάτε τριπλασιάζοντας τα έσοδά του, τον αναγκάζετε να γίνει κλέφτης. Δεν καταλαβαίνουμε πότε μας λένε την αλήθεια, μου απαντούν. Θα το καταλαβαίνετε, τους λέω, αν ζείτε πνευματικά. Θα έχετε και διάκριση και θα σας πληροφορεί ο Θεός, για να καταλαβαίνετε.
Ο κόσμος πάει με το κακό πιο εύκολα παρά με το καλό, διότι το καλό απαιτεί συνέπεια, αλήθεια, δίκαιο, αγάπη, και αυτό δεν έχει τόσο κέρδος στην τσέπη του. Σήμερα η πονηριά και η ψευτιά θεωρείται εξυπνάδα και κατόρθωμα, έχει γίνει μόδα η πέραση αυτή. Γι’ αυτό επιβραβεύεται αυτός που κινείται με πονηρό λογισμό.
Το δίκαιο πάντα το ευλογεί ο Θεός. Όταν κάποιος θέλει να δουλέψει τίμια και σωστά έχει πολλά εμπόδια, διότι από το αφεντικό του ή από την θέση την οποία μεταχειρίζεται θα του ζητηθεί να κάνει και πράγματα άδικα, άτιμα, οπότε αυτό αμέσως τον φέρνει σε δύσκολη θέση.
Στο τέλος αν δεν υποκύψει καταντάει να είναι ο τελευταίος ή να μην έχει καθόλου δουλειά, διότι τον δίκαιο τον εκμεταλλεύονται συνήθως και τον καταπατούν οι περισσότεροι άνθρωποι.
Αλλά, όσο οι άνθρωποι τον σπρώχνουν προς τα κάτω, τόσο ο Θεός τον ανεβάζει προς τα πάνω σαν τον φελλό, θέλει όμως πάρα πολλή υπομονή. Η υπομονή ξεκαθαρίζει πολλά πράγματα.
Πρέπει ο δίκαιος άνθρωπος να το πάρει απόφαση ότι θα έχει εμπόδια και δυσκολίες αν ζει με το δίκαιο, όμως κάνοντας υπομονή, θα καταλάβει ότι ο Θεός δε θα τον αφήσει μόνο του, αλλά θα τον ευλογεί και θα τον στηρίζει. Διότι η τιμιότητα είναι βασικό γνώρισμα της πνευματικότητάς του.
Ο δίκαιος άνθρωπος που έχει υπομονή σε κάθε αδικία ανταμείβεται από τον Θεό πλουσιοπάροχα, διότι ο Θεός δεν ευλογεί ούτε το άδικο, ούτε τον άδικο, αλλά τον δίκαιο. Όταν κάποιον τον αδικούν δίκαια και λέει: «δόξα Σοι ο Θεός, αυτό μου χρειαζόταν, θα έχει μισή χαρά».
Ενώ ένας ο οποίος αδικείται άδικα και το δεχτεί με καλό λογισμό, θα απολαμβάνει ολόκληρη την χαρά . Ακόμα και σε αυτή την ζωή μπορεί να αποκαταστήσει κάθε αδικία, αρκεί να σηκώσει και να υπομείνει με καρτερία τον άδικο σταυρό, που μπορεί να έρθει, ελπίζοντας στον Θεό.
Τέλος ο Γέροντας λέει ότι, στην αντιμετώπιση της αδικίας υπάρχουν τέσσερα στάδια. Στο πρώτο στάδιο βρίσκεται αυτός που όταν τον αδικούν, ανταποδίδει. Στο δεύτερο στάδιο είναι αυτός που αδικείται, νιώθει μεγάλη ταραχή, αλλά δεν μιλάει κρατιέται.
Στο τρίτο στάδιο βρίσκεται αυτός που αδικείται, αλλά δεν έχει ταραχή. Και στο τέταρτο στάδιο βρίσκεται αυτός που όταν αδικείται, νιώθει χαρά και αγαλλίαση. Το τελευταίο στάδιο είναι ο άνθρωπος που έχει πολύ καλή πνευματική κατάσταση και συγχρόνως αισθάνεται την θεϊκή παρηγοριά, δοξολογώντας τον Θεό. Υπάρχει μεγάλη διαφορά η κοσμική αντιμετώπιση από την πνευματική.
«Στην πνευματική ζωή είναι ανάποδα τα πράγματα». «Γι’ αυτό οι αδικημένοι είναι τα πιο αγαπητά παιδιά του Θεού».
Να έχουμε την ευχή και την ευλογία του Αγίου Γέροντα Παϊσίου του Αγιορείτου, που εορτάζει 12 Ιουλίου.
