Εδώ με τον μαχητικό Κύπριο Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεόφυτο

Προσευχόμενη στό φτωχικό κελλάκι της…

VIDEOs

  Νεόφυτος Μόρφου: Τι μού είπε από το 2016  η αγία Γερόντισσα Γαλάκτια ( + 21-5-2021 )

https://youtu.be/Ad2zur4WKHQ

 

 «  ΟΡΘΟΔΟΞΟ  ΒΗΜΑ »

 

 

 

 

«Ένα ολοζώντανο θαύμα, από τη Γερόντισσα Γαλακτία…»

Ονομάζομαι, Χρυσοβαλάντης Μπ., είμαι 21 ετών και κατοικώ στην Νάουσα Ημαθίας.  Πριν από λίγες μόλις εβδομάδες κυριολεκτικά έζησα ένα θαύμα στην ζωή μου, από μία μεγάλη αγία των ημερών μας.  Την γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης!

Τέλη Μαΐου φέτος του 2021, παρατήρησα πως μου είχε εμφανιστεί μία κρεατοελιά χρώματος καφέ κοντά στην καρδιά.  Στην αρχή πρέπει να ομολογήσω, δεν είχα δώσει και μεγάλη σημασία, για την εμφάνιση της κρεατοελιάς. Θεώρησα, ότι είναι μία απλή κρεατοελιά. Άκακη, δηλαδή.

Έπειτα, όμως, από 2 με 2,5 εβδομάδες, η εν λόγω κρεατοελιά άλλαξε χρώμα και από καφέ, που ήταν στην αρχή έγινε μαύρη σαν κατράμι. Τότε, δεν σας κρύβω, πως είχα αρχίσει να φοβάμαι αρκετά.  Έτσι, λοιπόν, μίλησα με την μητέρα μου και αποφασίσαμε να κλείσουμε ένα ραντεβού στο χειρουργό του νοσοκομείου της περιοχής μου. Πήγα την επόμενη ημέρα, με την βοήθεια του Θεού και της Παναγίας μας, στο νοσοκομείο, για να με εξετάσει ο χειρούργος.

Μου, είπε να ανεβάσω την μπλούζα μου, για να δει την κρεατοελιά. Μόλις την είδε μου είπε, να ξαναπάω την επόμενη εβδομάδα. Βγήκα, από το ιατρείο. Με ρώτησε η μητέρα μου, τι ακριβώς μου είπε ο γιατρός, τις απάντησα, πως μου είπε να ξανάρθουμε την επόμενη εβδομάδα. Η μητέρα μου ανησύχησε και θεώρησε σκόπιμο να μιλήσει στον γιατρό.

Πήγε, λοιπόν, η μητέρα μου, στον γιατρό, για να μάθουμε τι συμβαίνει…

 

++++++++++++++++++++ 

Ο γιατρός είπε, στην μητέρα μου, να ξανάρθει το παιδί την επόμενη εβδομάδα, για να δούμε, εάν είναι να αφαιρεθεί καλού κακού η κρεατοελιά, γιατί εκ πρώτης όψεως φαίνεται πολύ επικίνδυνη.

Μετά την ενημέρωση του γιατρού και την έκδηλη ανησυχία της μητέρας μου κατάλαβα, ότι είναι κάτι πολύ σοβαρό! Eπιστρέψαμε στο σπίτι.

Αμέσως απομονώθηκα στο δωμάτιό μου και  άρχισα να επικαλούμαι την αγία Γαλακτία της Κρήτης, για να με βοηθήσει να γίνω καλά, από την κρεατοελιά.  

Όπως, κάλλιστα φαινόταν κρίνοντας και την αντίδραση της μάνας μου οδηγούνταν σε καρκίνο, εάν δεν τον είχα ήδη!  Ζητούσα την βοήθεια της μεγάλης Αγίας των ημερών μας της Αγίας Γερόντισσας Γαλακτίας της Κρήτης, με ένα παραπονιάρικο τρόπο.

Έλεγα, στην αγία μας γερόντισσα Γαλακτία:

“Γερόντισσα μου, κάθε ημέρα μαθαίνω, πως βοηθάς πάρα πολύ κόσμο, σε παρακαλώ βοήθα και εμένα! Σε έχω ανάγκη! Σε έχω ανάγκη καλή μου γερόντισσα. Κάνε μου ένα θαύμα και εμένα να γίνω καλά, από την κρεατοελιά σε παρακαλώ πάρα πολύ!”

Αφού, κοιμήθηκα το βράδυ αρκετά φοβισμένος και αγχωμένος σηκώθηκα το επόμενο πρωί με την βοήθεια του Θεού και της Παναγίας μας και τις πρεσβείες της Αγίας Γερόντισσας Γαλακτίας της Κρήτης, και διαπίστωσα, πως η μαύρη κρεατοελιά, που είχα μέχρι πρότινος, δεν υπήρχε πλέον πουθενά!  

Αρχικά, δεν σας κρύβω, πως τρόμαξα αρκετά! Διότι, γνωρίζω ότι εάν αφαιρεθεί από μόνη της μία κρεατοελιά, αυτό το καθιστά πολύ επικίνδυνο για την ανθρώπινη ζωή.

Έτσι, λοιπόν, το μεσημεράκι προς απόγευμα, αν θυμάμαι καλά, είχα πάει στα επείγοντα του νοσοκομείου μαζί με την μητέρα μου, για να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει.

Έδειξα  στον γιατρό,  το σημείο που υπήρχε η κρεατοελιά λέγοντάς του, ότι  είχε εξαφανιστεί στον ύπνο μου, από μόνη της. Απόρησε ο ίδιος γιατί δεν έβλεπε το παραμικρό σημάδι στο δέρμα μου που να μαρτυρούσε την ύπαρξή της.

«Αυτό, πως έγινε; Πως βγήκε από μόνη της η κρεατοελιά;», είπε. Είναι αδύνατον, μονολογούσε. Δεν ήξερε τι να πει!  Πρώτη φορά στην ζωή του αντιμετώπιζε τέτοιο, όπως το δικό μου περιστατικό. Πιθανόν να πίστευε πώς τον κοροϊδεύαμε…

Απευθυνόμενος σε μένα ρώτησε: Μήπως πονάς;  Μήπως έχεις παρατηρήσει κάποια αλλαγή στο δέρμα σου.

Όχι, τοῦ απάντησα. Δεν έχω αισθανθεί κάποιον πόνο.

Μου συνέστησε  να είμαι υπό παρακολούθηση, για 3 ημέρες και είπε τα δέοντα και στη μητέρα μου. Στο βλέμμα του έβλεπες κάτι το ανησυχητικό…

Επιτρέψαμε στο σπίτι. Πέρασαν οι τρείς ημέρες με την βοήθεια του Θεού και της Παναγίας μας.  Ξαναπήγα στο νοσοκομείο να εξεταστώ στον πρώτο γιατρό, που είχα πάει αρχικά, έπειτα και από την προτροπή του δεύτερου γιατρού, που είχα πάει εκτάκτως το απόγευμα για να με εξετάσει.

Δεν μπορούσε να το πιστέψει και ο ίδιος σε αυτό, που του έλεγα, πως είχε αφαιρεθεί, από μόνη της η κρεατοελιά.  Δεν του είχε ξανά συμβεί παρόμοιο περιστατικό.

Μου έκανε και αυτός την ίδια ερώτηση, δηλαδή αν πονάω και έχω παρατηρήσει κάποια αλλαγή στο δέρμα μου.

Του απάντησα, όχι.

Τότε εμείς τώρα δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι.

Μόνον, στην περίπτωση που νοιώσεις κάποιον  πόνο ή εάν παρατηρήσεις κάποια αλλαγή στο δέρμα σου θα χρειαστεί να κάνουμε κάτι.

Προς το παρόν δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, μας είπε.

Έζησα ένα ολοζώντανο θαύμα χάρη της μεγάλης Αγίας των ημερών μας της Αγίας Γερόντισσας Γαλακτίας της Κρήτης!

Η αγία Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης, είναι πολύ μεγάλη αγία να την επικαλείστε σε οποιαδήποτε πρόβλημα και εάν έχετε! Εγώ το έκανα και ανταποκρίθηκε άμεσα. Η γερόντισσα, είναι μάνα και βοηθά τα παιδιά της!

Την ευχή της να έχουμε. Αμήν γένοιτο!

Πηγή: orthodoxia.gr

———————————-

 

«Αυτό το σταυρουδάκι θὰ εἶναι ἡ ἀσπίδα σου στὸ κακὸ αλλά καί η πηγή ευλογίας σου… »

 

Μοῦ ἐμφανίστηκε κατά τὴ διάρκεια σοβαρῆς ἐγχείρησης καὶ μὲ ἐπανέφερε στην ζωή πρὸς ἔκπληξη τῶν γιατρῶν !

Ὀνομάζομαι Μαρία Μωραϊτάκη κάτοικος Ἡρακλείου.  Δὲν εἶμαι καμία ἀξιωματοῦχος, οὔτε ἔχω πρόβλημα νὰ φανερώσω τὰ στοιχεῖα μου.  Ἄλλωστε στὸ πρόσωπο γιὰ τὸ ὁποῖο μιλάω χρωστῶ τὴν ζωή μου.

Τὴν Γερόντισσα Γαλακτία γνώρισα σὲ μία δύσκολη στιγμὴ τῆς ζωῆς μου.  Ἐπρόκειτο νὰ κάνω ἕνα δύσκολο χειρουργεῖο.  Οἱ γονεῖς μου εἶχαν ἀκούσει γι’ αὐτὴν καὶ πῆγαν ἀπὸ τὸ Ἡράκλειο στὴν Πόμπια γιὰ νὰ ζητήσουν τὴν πνευματικὴ συνδρομὴ τῆς Γερόντισσας. 

Ἐκείνη ἦταν ἤδη κατάκοιτη.  Δὲν εἶχε δυνατότητα πολλῆς ἐπικοινωνίας ἀλλὰ κατάλαβε μὲ τὸν δικό της τρόπο… ἔδωσε ἕνα σταυρουδάκι μὲ κορδόνι στοὺς γονεῖς μου καὶ τοὺς εἶπε νὰ μοῦ ποῦν νὰ τὸ φορῶ πάντα, καί όχι  μόνο μέχρι τὴν ἐγχείρηση ἀλλὰ πάντα, γιατί θὰ εἶναι ἡ ἀσπίδα μου στὸ κακὸ καὶ ἡ πηγὴ εὐλογίας ποὺ θὰ ἔρχεται στὴ ζωή μου. 

Ὅταν ἔκανα τὸ χειρουργεῖο, στὶς 6 Ἰουνίου 2018, τὴν ὥρα ποὺ βρισκόμουνα στὸ χειρουργικὸ προθάλαμο, εἶδα μία φωτεινὴ χαμογελαστὴ γριούλα νὰ μὲ πλησιάζει.  Μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ὅτι φοροῦσε νυχτικό.  Εἶχε πάνω κάποια ἀνθάκια.  Τὸ θυμᾶμαι καλά.  Μὲ χάιδεψε στὸ κεφάλι καὶ μὲ ρώτησε:

—Τί κάνεις παιδί μου;

—Καλὰ δόξα τῷ Θεῶ!  Ἀπάντησα.

—Εὔχομαι νὰ εἶσαι πάντοτε καλά.

Αὐτὰ εἶπε καὶ ἔφυγε.  Ἐγὼ ἔμεινα συνεπαρμένη ἀπὸ τὴ μορφή της καὶ τὰ λόγια της, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι βρισκόμουν ἕνα βῆμα ἀπὸ τὴν νάρκωση καὶ τὴν διαδικασία τοῦ χειρουργείου. Μέσα στὸ χειρουργεῖο ἔζησα μία πρωτόγνωρη ἐμπειρία. 

Ξέρω ὅτι πολλοὶ θὰ παραξενευτοῦν μ’ αὐτὸ ποὺ θὰ διηγηθῶ, ἄλλοι θὰ μὲ χαρακτηρίσουν τρελὴ  κλπ.  Δὲν μὲ νοιάζει ὅμως.  Ἐγὼ τὸ ἔζησα καὶ ἦταν τόσο ζωντανό, ποὺ τὸ θεωρῶ πιὸ σίγουρο ἀπὸ τὸ ὅτι ὑπάρχω καὶ μιλάω αὐτὴ τὴν στιγμή.

Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ χειρουργείου ξύπνησα καὶ ἀνασηκώθηκα ἡ μισή.  Κάθισα στὸ χειρουργικὸ κρεβάτι.  Ἔβλεπα καὶ ἄκουα ἕνα πανικὸ μέσα στὸ χειρουργεῖο.  Ἡ ἀναισθησιολόγος φώναζε: «160…180 οἱ παλμοί… τὴν χάνουμε…τὴν χάνουμε… τὴν χάνουμε…».  Παράλληλα ὅλοι οἱ γιατροὶ ἦταν ἀναστατωμένοι καὶ ἄκουγα τί ἔλεγαν!  Ἕνα γλυκύτατο εἰρηνικὸ φῶς, φῶς μυστήριο, φῶς πολὺ πιὸ πάνω ἀπὸ τὸ πιὸ δυνατὸ ἐπίγειο φῶς ἦταν ἀπέναντί μου καὶ μὲ τραβοῦσε πρὸς τὸ μέρος του…

Τὴν στιγμὴ ποὺ πῆγα νὰ ὁρμήσω σ’ ἐκεῖνο τὸ φῶς, βλέπω τὸ ἀποστεωμένο χέρι τῆς Γερόντισσας ποὺ πρὶν εἶχα δεῖ, νὰ μὲ σπρώχνει πίσω.  Ξάπλωσα καὶ ἐπανῆλθα πλέον στὸ θάλαμο νοσηλείας.

Ἔμεινε ἀποσβολωμένος ὁ πατέρας μου ὅταν τοῦ διηγήθηκα ὅτι κάποιο μικρὸ χρονικὸ διάστημα ἔφυγα ἀπὸ τὴν ζωὴ κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ χειρουργείου. 

Νόμισε ὅτι ἦταν παραισθήσεις τῆς νάρκωσης.  Τοῦ εἶπα καὶ γιὰ τὸν πανικὸ τῶν γιατρῶν καὶ τὰ λόγια τους μέσα στὸ χειρουργεῖο.  Ἐκεῖνος τὰ μετέφερε στὸ γιατρὸ καὶ ἔμεινε ἄφωνος. 

Τοῦ εἶπε: «ἔτσι ἔγιναν, ἀλλὰ ποῦ τὰ ξέρει αὐτὴ αὐτά;  Γιὰ λίγα δευτερόλεπτα δὲν βγῆκα ἔξω νὰ σᾶς ἀνακοινώσω τὸν θάνατό της…».  

Τοὺς εἶπα τὴν ἐμπειρία μου καὶ θαύμασαν.

Μοῦ ἔμεινε μόνο νὰ μάθω ποιὰ ἦταν ἐκείνη ἡ φωτεινὴ καὶ γλυκιὰ γριούλα.  Ποῦ νὰ πάει ὁ νοῦς μου ὅτι ἦταν ἐκείνη ποὺ ἐπισκέφτηκαν οἱ γονεῖς μου καὶ πού μοῦ ἔστειλε τὸ σταυρουδάκι ποὺ φοροῦσα!  Ἐγὼ δὲν τὴν εἶχα δεῖ ποτέ, οὔτε καὶ τὴν περίμενα τόσο δυνατή. 

Ἡ ἀπορία μου λύθηκε, ὅταν σὲ χωριὸ τῆς πάνω Μεσσαρᾶς, γενέτειρα τοῦ πατέρα μου, τὴν Λιγόρτυνο, εἶδα τὴν φωτογραφία της σὲ συγγενικό μας σπίτι!  Δὲν φαντάζεστε τὴν ἔκπληξη καὶ τὴ χαρά μου.  Ἔμαθα τὰ πάντα γι’ αὐτήν… θεώρησα φυσικὸ μέσα στὰ πλαίσια τῶν χαρισμάτων της, τὸ γεγονὸς ὅτι ἦρθε κοντά μου στὴ δυσκολία μου.  Ἀπέμεινε μόνο ἡ ζωντανή μου ἐπίσκεψη στὸ σπιτάκι της. Ἔγινε πολὺ σύντομα ἔπειτα, μία Κυριακὴ ἀπόγευμα.

Ὅταν τὴν ἀντίκρυσα, τὰ μάτια μου ἔτρεχαν βρύσες.  Ἔτρεχα πάνω κάτω μέσα στὸ σπίτι. Ἦταν ἡ μυστηριώδης γιαγιὰ ποὺ εἶχα δεῖ στὸ χειρουργεῖο!  Μὲ τὰ ἴδια ροῦχα, ἀπαράλλακτη!  Μὲ κάλεσε κοντά της μὲ χαρά.  Μοῦ εἶπε: «πόσο θὰ σὲ περιμένω;».   Ὁ π. Ἀντώνιος ποὺ ἦταν ἐκεῖ, τὴν ρώτησε φωνάζοντας στὸ αὐτί της:

—Τὴν γνωρίζεις; 

Καὶ ἐκείνη ἀπάντησε δείχνοντας μὲ τὸ δάχτυλο τὸν οὐρανό:

—Γνωριστήκαμε «επάνω» ! 

Ἐννοώντας τὴν ὑπερφυσικὴ κατάσταση ποὺ μᾶς ἔφερε σὲ ἐπαφὴ καὶ μᾶς ἕνωσε!  Κάθισα δίπλα της.  Μοῦ εἶπε τὰ πάντα γύρω ἀπὸ τὸ χειρουργεῖο καὶ τὴν προσωπική μου ζωή!  Σὰν νὰ μὲ γνώριζε ἀπὸ παιδί!  Ἀκόμη καὶ στὶς σκέψεις μου ἀπαντοῦσε αὐτομάτως!

Ἔκτοτε μπῆκε σὰν μητέρα στὴ ζωὴ ὅλων μας.  Ἡ μάνα μου ἔχει πρόβλημα ὑγείας.  Δικαιοῦται σύνταξη ἀναπηρίας ἀλλὰ κόπηκε ἀπὸ τὴν ἐπιτροπὴ ἐλέγχου τὴν πρώτη φορά.  Ἔπειτα παρακάλεσε τὴν Γερόντισσα.  Ἦταν ἀκόμη στὴ ζωή.   Τὴν εἶδε ζωντανὰ μὲ τὸ σταυρὸ στὸ χέρι νὰ πετάει μέσα στὸ σπίτι, τὴν παραμονὴ τῆς δεύτερης φορᾶς ποὺ θὰ περνοῦσε ἡ μάνα μου ἀπὸ ἐξεταστικὴ ἐπιτροπή!   Τῆς ἔδειξε μία πόρτα καὶ ἕνα κρεβάτι!  Τῆς εἶπε ὅτι θὰ περάσεις αὐτὴ τὴν πόρτα αὔριο καὶ θὰ ξαπλώσεις σ’ αὐτὸ τὸ κρεβάτι!  Τὰ ὑπόλοιπα θὰ τὰ κανονίσω ἐγώ!

Τὴν ἑπόμενη ἡμέρα μία νοσηλεύτρια πέρασε τὴν μάνα μου ἀπὸ μία πόρτα ἑνὸς θαλάμου. Ἀμέσως τὴν γνώρισε ἡ μάνα μου.  Ἦταν ἡ πόρτα ποὺ τῆς εἶχε δείξει τὴν προηγούμενη ἡμέρα ἡ Γερόντισσα!  Καὶ ὁδηγήθηκε στὸ ἴδιο κρεβάτι ποὺ εἶχε δεῖ μία μέρα πρὶν ἀπὸ τὴν Γερόντισσα! 

Τὸ ἀποτέλεσμα;  Ὅπως τὰ εἶχε πεῖ ἐκείνη!  Κανόνισε καὶ εὔκολα βγῆκε ἡ σύνταξη ποὺ ἐκ τῶν πραγμάτων δικαιοῦται καὶ τὴν καθυστεροῦσαν χωρὶς λόγο.  Ἡ εὐγνωμοσύνη μας καὶ ἡ οἰκειότητά μας στὴ Γερόντισσα ἔκτοτε εἶναι μοναδική.  Εἶναι ἡ Ἁγία τοῦ σπιτιοῦ μας.  Εἶναι ἡ Ἁγία τῶν μικρῶν καὶ περιφρονημένων.

Διαβάζουμε ὅτι κάποιοι μεγάλοι τῆς Ἐκκλησίας τὴν ὀνομάζουν ἁπλὴ γριὰ τοῦ χωριοῦ καὶ τὴν ἀπορρίπτουν.  Εὔχομαι νὰ δοῦν τὴν ἀλήθεια ὅπως τὴν ζεῖ ὁ ἁπλὸς κόσμος ποὺ περιφρονοῦν.  Ἡ ἁγιομαχία εἶναι κακὸ πρᾶγμα.  Τοὺς ἐρωτῶ σὰν ἐλάχιστη χριστιανή:  ποιὸς Ἅγιος δὲν ἦταν ἁπλὸς καὶ ἄκακος σὰν παιδί;  Ἡ ἁπλότητα δὲν θεμελιώνει τὴν ἁγιότητα;  Μήπως εἶναι ἁγιότητα ἡ δική τους πολυπλοκότητα καὶ μάλιστα ὄχι πάντα ἀπὸ καλὰ στοιχεῖα;  Τὸ λέει καὶ ὁ Ἅγιος Παΐσιος:

«ἡ μόνη ἔλλειψη ποὺ ἔχει ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι ἡ ἀπουσία σοβαρῶν ποιμένων!  Ὅμως, θὰ ἀναδειχθοῦν Γρηγόριοι Παλαμάδες καὶ Χρυσόστομοι ποὺ θὰ ξεκαθαρίσουν τὰ πράγματα καὶ θὰ δώσουν μεγάλη χαρὰ στὴ μητέρα Ἐκκλησία».

Καὶ ὁ Παπαδιαμάντης διάβασα, ὅτι ἔγραψε κάποτε στὶς 7/4/1888, ὅτι δὲν περιμένομε κάτι καλὸ ἀπὸ τοὺς Δεσπότες γιατί δὲν ἔχουν πάντα πνευματικὲς εὐαισθησίες καὶ προσόντα νὰ διακρίνουν σωστὰ καὶ νὰ διδάσκουν σωστά… ἡ ἰδιωτικὴ πρωτοβουλία σώζει τὸ θρησκευτικὸ συναίσθημα γιατί ζεῖ καθαρὴ τὴν παράδοση καὶ τὴν πίστη!  Αὐτὰ τὰ λόγια ἔγραψε ὁ Παπαδιαμάντης καὶ μὲ προβλημάτισαν! 

Ὑπάρχουν βέβαια καλοὶ καὶ ἄξιοι σὲ ὅλους τοὺς χώρους τοῦ ἱερατείου.  Ὅμως, κάποιοι περιφρονοῦν αὐτὰ ποὺ ζεῖ ὁ ἁπλὸς κόσμος μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ αὐτὸ εἶναι πρόβλημα.  Νὰ διακρίνουν πρῶτα, νὰ ἐλέγξουν πρῶτα καὶ ἂν λέμε ψέματα ἢ εἴμαστε φαντασμένοι τότε νὰ μᾶς καταδικάσουν. 

Μέχρι τότε, ἡ ἀφεντιά μου τουλάχιστον, ἡ ἁμαρτωλὴ Μαρία, θὰ κάνω ὅ,τι ἔκαναν οἱ Ἀπόστολοι Πέτρος καὶ Ἰωάννης ὅταν τοὺς ἔδειραν ἐπειδὴ μιλοῦσαν γιὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.  Τοὺς ἔδειραν μὲ ἐντολὴ τῶν Ἱεραρχῶν τῶν Ἰουδαίων τῆς ἐποχῆς ἐκείνης.  Αὐτοὶ ἀπάντησαν ὅτι αὐτὰ ποὺ ζήσαμε καὶ εἴδαμε θὰ τὰ φωνάζουμε μὲ ὁποιοδήποτε κόστος.  Αὐτὸ θὰ κάνω κι ἐγώ, ποὺ εἶδα ὅλη μου τὴν ζωὴ νὰ περνάει μέσα ἀπὸ τὰ χέρια τῆς Γερόντισσας.

Εὔχομαι νὰ εἶναι κοντὰ σὲ ὅλους ποὺ τῆς φωνάζουν.  Σὲ ὅλους τοὺς ἀναγκεμένους ποὺ πονοῦν.

UP

——————————————–

 

Με PSA στο 20, κι΄όμως έζησε…

 

 

Με τη Γερόντισσα Γαλακτία γνωρίστηκα και συνδέθηκα το 2011 όταν βρέθηκα για επαγγελματικούς λόγους στις Μοίρες…

Ο πατέρας μου αρρώστησε με καρκίνο.

Το PSA του προστάτη ανέβηκε στο βαθμό 20. Δεν υπήρχε δυνατότητα μέτρησης από εκεί και πάνω.

Το φυσιολογικό όριο για τους 70αρηδες είναι 6. Είχε καλπάζοντα καρκίνο με οξεία μετάσταση στα οστά.

Καθηλώθηκε στο κρεβάτι με αφόρητους πόνους.

 

Ήρθε η Γερόντισσα και του είπε «έλα κύριε να σου σιδερώσει ο Σταυρός τη ραχοκοκαλιά…»

Άρχισε να τον σταυρώνει για 40 λεπτά στη σπονδυλική στήλη και τους λεμφαδένες.

Ο πατερας μου σηκώθηκε όρθιος, έγινε άλλος άνθρωπος, ενώ το PSA έφτασε 0.28!

UP

 

Ο βίος της, λεπτομέρειες τής αγίας ζωής της …

Η Γερόντισσα Γαλακτία Κανακάκη της Κρήτης, την οποία είχαν επισκεφθεί μαζί οι Μητροπολίτες Μόρφου και Λεμεσού διαπιστώνοντας από κοντά την Χάρη που είχε (δείτε το βίντεο), κοιμήθηκε τα ξημερώματα της 21ης Μαΐου 2021 μ.Χ. σε ηλικία 95 ετών.

Η ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

ΚΑΤΑΓΩΓΗ

 Επιγραμματικά και σύμφωνα με όσα ανέφερε στον επικήδειο λόγο του το πνευματικό της τέκνο, ο πατήρ Αντώνιος Φραγκάκης (δείτε εδώ), η Γερόντισσα γεννήθηκε στις 5 Μαρτίου 1926 στην Πόμπια Ηρακλείου. Πρόκειται για ένα ημιορεινό χωριό στο νότο της Μεσαράς, πατρίδα του Μιχαήλ Κόρακα, Οπλαρχηγού της Κρήτης κατά των Τούρκων.

ΘΕΙΑ ΧΑΡΙΣ

 Ο παππούς της ήταν Ιερέας και ο πατέρας της Ιατρός τον οποίο και υπεραγαπούσε, αλλά κάποτε συνέβη να τον στεναχωρήσει και κατόπιν Εξομολογήσεως να έρθει σε μεγάλη μετάνοια, εκλιπαρώντας με την αγνότατη και ευαίσθητη ψυχή της την συγχώρεση του Θεού.

Εκεί, πάνω στην αληθινή μετάνοια ψυχής, γεμάτη έντονη εσωτερική δόνηση, νίψη και καθαρμό, σκύβοντας να πάρει κάτι, ήρθε μέσα της ξαφνικά σαν γαλαζόλευκη δροσιστική φλόγα, η Χάρη του Αγίου Πνεύματος, διαπερνώντας γλυκά και ειρηνικά το κεφάλι της και πλαταίνοντας την καρδιά της!

ΤΑΞΙΑΡΧΗΣ ΜΙΧΑΗΛ

Αγαπούσε ιδιαίτερα τον Ταξιάρχη Μιχαήλ, ο οποίος της είχε κάνει πολλά θαύματα και μάλιστα την έσωσε θαυμαστά από γάμο που της ετοίμαζαν από καλοπροαίρετη πρόθεση οι δικοί της, ενώ εκείνη, μετά την επίσκεψη της Θείας Χάριτος, βρισκόταν συνεχώς άλλη συχνότητα και σκεπτόταν μόνο τα κάλλη του Παραδείσου, έχοντας γευθεί την ανεξίτηλη και ασύγκριτη γλυκύτητα του Θεού, που σε αλλοιώνει, σε κάνει άλλο άνθρωπο, που ούτε καν γυρίζει να δει πια τα φθαρτά, τα κοσμικά και τα γήινα, έχοντας γευθεί τα άφθαρτα, τα υπερκόσμια και τα ουράνια!

ΑΓΓΕΛΟΙ

Ενώ φρόντιζε επί πολλά χρόνια την άρρωστη ανιψιά της Αντωνία που υπεραγαπούσε, ζούσε παράλληλα ασκητική ζωή, με γονυκλισίες, αγρυπνίες, νηστείες, συνεχή εκκλησιασμό, λεπτομερής εξέταση της συνειδήσεως, τακτική εξομολόγηση, συχνότατη Θεία Κοινωνία, εφαρμογή της σιωπής και αδιάλειπτη, δυνατή προσευχή, τόσο, που κάποτε μικρά παιδιά την είδαν να υψώνεται, να φωτίζεται και να περικυκλώνεται από αγγέλους, σύμφωνα πάντα με τον π. Αντώνιο Φραγκάκη στο e-Mesara.

ΦΙΛΟΥΣΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

H Γερόντισσα ένιωθε χειρότερη όλων και γι΄ αυτό ήταν απολύτως ταπεινή, τόσο που φιλούσε εκείνη τα χέρια όλων όσων πήγαιναν κοντά της, ζητώντας συγχώρεση! Η δε ελεημοσύνη της έφθανε στην αυτοθυσία και την στέρηση των πάντων, αλλά ο Κύριος την πάντων και η Παναγία δεν την άφηναν έτσι και της έστελναν συνεχώς ό,τι χρειαζόταν.

ΟΙ 7 ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΙ

Για την αγνότητα, την σιωπή, την ταπεινοφροσύνη και την ελεημοσύνη της αξιώθηκε να δει τους επτά Αρχαγγέλους Μιχαήλ, Γαβριήλ, Ουριήλ, Ραφαήλ, Φαναήλ και Θαναήλ, αλλά και το ολόχρυσο παλάτι που την περίμενε στον Παράδεισο!

ΔΕΝ ΚΑΤΕΚΡΙΝΕ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΝ

Η Γερόντισσα Γαλακτία είχε καλλιεργήσει ακόμη την πολύ μεγάλη και δύσκολη αρετή της μη κατάκρισης για κανέναν και για τίποτα, προσευχόμενη πάντα μυστικά για τον φωτισμό των ψυχών, νιώθοντας η ίδια σαν η αμαρτωλότερη του κόσμου, σαν η χειρότερη όλων, ώστε να μην έχει δικαίωμα να κατακρίνει παρά μόνον τον εαυτό της. Καλλιεργούσε επίσης τους καλούς λογισμούς για όλους και εύρισκε πάντα καλό στον καθένα και σε αυτό εστίαζε!

ΤΟ ΑΚΤΙΣΤΟ ΦΩΣ

Νικώντας την σάρκα και υποτάσσοντάς την στο πνεύμα με τις νηστείες, τις προσευχές και τις συνεχείς αγρυπνίες της, αξιώθηκε να δει το γαλαζόλευκο Άγιο Φως της Αγίας Τριάδας και την ουράνια δόξα Της, αλλά και την τραγική κατάσταση της κόλασης πολλών ανθρώπων, για τους οποίους και πάλι προσευχόταν μυστικά να δοθεί έλεος.

ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΩΝ

Αξιώθηκε της επισκέψεως των καβαλάρηδων Αγίων Μηνά, Γεωργίου, Δημητρίου και Νικήτα, τους οποίους περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια, ενώ την επισκέφθηκε η ίδια η Παναγία, συνοδευόμενη από την Αγία Παρασκευή, προαναγγέλλοντας την εν Χριστώ αναχώρησή της!

ΦΟΒΕΡΟ ΟΡΑΜΑ – ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ΣΚΕΠΑΣΕΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ

Η μεγαλόσχημη ταπεινή Γερόντισσα υπήρξε λοιπόν όντως ένας επίγειος άγγελος και ένας ουράνιος άνθρωπος, γλυκαίνοντας, ζεσταίνοντας, παρηγορώντας, βοηθώντας, αναπτερώνοντας όποιον την επισκέπτονταν, αλλοιώνοντας με την Χάρη του Θεού και δια της προσευχής της την ψυχή του, προσανατολίζοντάς την στον αγαθό και φωτεινό δρόμο της εν Χριστώ ζωής, που και εδώ έχει πολλές ανταμοιβές και στον Παράδεισο πολύ περισσότερες και αιώνιες, ανεκδιήγητου κάλους, όπως τις προγεύτηκε η οσία Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης, η οποία είδε τον Ιανουάριο του 2020 σε όραμα την μεγάλη κάθαρση που θα κάνει ο Θεός στον κόσμο διά ρομφαίας Μιχαήλ, αλλά και την ξεχωριστή προστασία που θα έχει η Ελλάδα χάρη στην αγκαλιά της Παναγιάς, που τόσο αγαπούμε όλοι, θεωρώντας την μανούλα της Ελλάδας και της Κύπρου μας.

Να πως καταγράφει επακριβώς ο «Στύλος Ορθοδοξίας» (δείτε εδώ) το σχετικό  φοβερό όραμα της οσίας Γερόντισσας της Κρήτης:

 «Είδα απόψε έναν αστραφτερό άνδρα να κάθεται σε θρόνο φοβερό! Κρατούσε ένα τοπάκι σαν μπίλια. Πάνω στην μπίλια άρχισαν να μεγαλώνουν κάτι σαν αόρατα μικρόβια. Όταν συνήλθα παρακαλούσα τον Θεό να μου εξηγήσει τι ήταν αυτό που είδα. Έλαβα πληροφορία στην καρδιά μου, ότι ο Καθήμενος επί του θρόνου είναι ο Παλαιός των Ημερών! Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός!

 

Η μικρή μπίλια που κρατούσε είναι το σύμπαν. Δεν είναι ούτε κόκκος άμμου στα άχραντα χέρια Του. Αυτοί που ψηλώσανε πάνω στο σύμπαν είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Μας φουσκώνει ο εγωισμός και νομίζουμε ότι είμαστε σπουδαίοι και πανύψηλοι. Είμαστε, βέβαια, σπουδαίοι γιατί είμαστε παιδιά του Θεού και όλο το σύμπαν δημιουργήθηκε για μας. Αλλά για να το νιώσουμε αυτό πρέπει να αισθανόμαστε ένα τίποτα μπροστά στον Κύριο μας και μεταξύ μας. Όχι να σηκώνουμε μπόι και να τον βλασφημούμε και να νομίζουμε πως είμαστε Θεοί χωρίς Αυτόν. 

 Ζήτησα μετά να δω την γη. Την είδα να την κρατεί σαν σφαιρίδιο και πάλι. Είδα όμως ότι είχε γύρω – γύρω κάτι που βρωμούσε . Ήταν κάτι σαν διάφανη μεμβράνη. Τσίπα, όπως λέμε, γλίδα καλύτερα. Ήταν παχύρευστη και σιχαμερή και είπε ο Θεός:

 «Μιχαήλ βγάλε αυτήν την βρώμικη φέτσα (σ.σ. αποξηραμένα κατακάθια από κάποιο υγρό) με το σπαθί σου! Μας αηδίασε η βρώμα τους με τα στοματικά τους όργια, τις μοιχείες τους, τους Σοδομισμούς τους και όλα τα πονηρά έργα τους».

 Τότε παρακαλούσα να μπει το μαχαίρι που θα βγάλει τη φέτσα από την σφαίρα της γης όσο γίνεται πιο απάλαφρα. Μου απάντησε: 

  «Δεν γίνεται»! 

 Μετά παρακάλεσα για την πατρίδα μας με δάκρυα. Και απάντησε: 

«Η πατρίδα σου έχει πολλή τέτοια φέτσα! Πνίγηκε σ’ αυτήν την βρώμα. Για το χατίρι όμως της μητέρας μου (Της Παναγίας) θα βγει πολύ ελαφριά. Δεν θα νιώσουν το μαχαίρι».

 Τότε συνήλθα. Κατάλαβα ότι ο κόσμος θα καθαρίσει με αίματα. Θα ξεμαγαρίσει με αφόρητο πόνο και πολέμους. Ευχαριστώ συνέχεια την Θεοτόκο για την προστασία Της στην Ελλαδίτσα μας»»!

Επομένως, η μετάνοια, η διόρθωση, η Εξομολόγηση, η επιστροφή του καθενός μας, εκτός από Ορθοδοξία είναι πλέον και Φιλοπατρία, διότι έτσι γεμίζει η «φαρέτρα» της Παναγιάς και προστατεύεται η γλυκιά μας πατρίδα από όσο φοβερά είναι να γίνουν. Πατρίδα την οποία άλλωστε Εκείνος έπλασε και σε Εκείνον την χρωστούμε και Τον ευγνωμονούμε!

ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ

Σύμφωνα πάλι με τον π. Αντώνιο Φραγκάκη, η Γερόντισσα έχει πει σχετικά:

 

«Θα έχουμε δυσκολίες, αλλά όχι όσα ακούτε και διαβάζετε… Με το που θα κάνουν κάτι οι Τούρκοι, θα έρθει και το τέλος τους»!

Ειδικά για τους Τούρκους και την Κρήτη που την έχουν βάλει ως γνωστόν στο μάτι με την «Γαλάζια πατρίδα» και το πήγαινε – έλα στην Λιβύη τάχα, η Γερόντισσα, όπως έχει αναφέρει ο π. Αντώνιος είπε περιφραστικά και λεβέντικα:

«Ακόμη κι αν κάποτε στοχοποιηθεί η Κρήτη, δεν φοβάμαι, γιατί οι Τούρκοι είναι κάλπηδες«! Δηλαδή έχουν κάλπικη ανδρεία, είναι φοβητσιάρηδες.

Αρκεί να θυμηθεί κανείς τι έπαθαν οι Γερμανοί στην Κρήτη το 1941 και πόσο απέτυχαν οι Τούρκοι στην Κύπρο το  1974 κατά τον Αττίλα 1, καθηλωμένοι στον γιαλό επί μέρες, ώστε αναγκάστηκαν να συμφωνήσουν σε εκεχειρία, για να φέρουν νέες δυνάμεις και να πραγματοποιήσουν αργότερα τον Αττίλα 2, την ώρα που συζητούσαν παράλληλα στην Γενεύη για να κερδίσουν χρόνο, με όλη την υποστήριξη, πολιτική και στρατιωτική των Άγγλων και του Κίσινγκερ, με τον 6ο στόλο να παραφυλάει μην περάσουν ελλαδικά αεροπλάνα και τους κάνουν πίτα…

Αυτά βέβαια δεν σημαίνουν ότι πρέπει η Κρήτη να είναι «ξέφραγο αμπέλι», ιδίως στον νότο, γιατί «η αλεπού μπαίνει νύχτα από εκεί που δεν το περιμένεις» και «όποιος φυλάει τα ρούχα του έχει τα μισά»… Θυμίζουμε ότι η απομάκρυνση της Ελλαδικής Μεραρχίας από την Κύπρο στα τέλη του 1967, είχε ανοίξει την όρεξη των Τούρκων για την Κύπρο, βλέποντάς την «όπως ο λύκος τα πρόβατα»…

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΜΟΡΦΟΥ ΚΑΙ ΛΕΜΕΣΟΥ

Ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος, που είχε επισκεφθεί την Γερόντισσα Γαλακτία μαζί με τον Λεμεσού Αθανάσιο το 2017, είχε πει χαρακτηριστικά:

«Μεγάλη Αγία, μεγάλη Αγία! Όταν κοιμηθεί τότε θα καταλάβουν όλοι! Και οι Κρητικοί ιδιαιτέρως  που την έχουν και δεν εκαταλάβαν ακόμη την αξία της»!

Ο ΤΑΦΟΣ ΤΗΣ

Ο τάφος της βρίσκεται την Ιερά Μονή Παναγίας Καλυβιανής, στον νομό Ηρακλείου Κρήτης, όπου είχε βρεθεί παλαιά εικόνα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου το 1873, όταν η μεγαλόνησος ήταν ακόμη υπό τουρκική κατοχή.

Η ανέγερση τότε Ναού υπήρξε θαύμα, η πρώτη ίσως πράξη «Ελευθερίας», καθώς συνάντησε την σφοδρότατη αντίδραση των Τούρκων, με τους Κρητικούς να μην καταλαβαίνουν τίποτα και να απευθύνονται με βαριά παράπονα στους Προξένους των Μεγάλων Δυνάμεων, που, Θεία Προνοία, «έτριξαν τα δόντια» και δόθηκε τελικά η πολυπόθητη άδεια, ενώ ο πασάς που αρνούνταν να ικανοποιήσει το ελληνικό αίτημα ανακλήθηκε και τιμωρήθηκε!

Την ευχή της και την προσευχή της να έχουμε. Να σταματήσουμε τα άσχημα, όσα μπορούμε ο καθένας, για να γλυτώσει η Ελλάδα μας από σεισμό, εισβολή, πείνα και κάθε άλλη συμφορά. Αμήν

https://www.noiazomai.gr/2021/05/fovero-orama-gerontissas-galaktias.html

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ  ΘΑΥΜΑΤΑ…

Tα καθαρά χωράφια βγάζουν τα καλύτερα φυτά! 

Κολλούσαμε σὰν στρείδια πάνω στὴν γερόντισσα

Γερόντισσα Γαλακτία: «Ὁ σύζυγός σου θὰ πάει καλά. Ἐδῶ ποὺ εἶμαι συνήγειρα ὅλους τοὺς Ἁγίους καὶ ἱκετεύσαμε τὸν Κύριό μας!

Ἀλήθεια πόση δύναμη μπορεῖ νὰ ἔχει μία προσευχὴ;

Ἔνιωσα σὰν νὰ βγαίνω ἀπὸ τὸν Παράδεισο

Συγκλονιστήκαμε ἀπὸ τὰ φανερὰ διορατικά της χαρίσματα

Στό ὕψος τῶν Ἁγίων Νεκταρίου καὶ Πορφυρίου ἡ γερόντισσα Γαλακτία

Ὅλα ὅσα σοῦ εἶπαν εἶναι σωστὰ, ἀλλά εγώ μάγισσα δὲν εἶμαι…

 

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΓΑΛΑΚΤΙΑ: «Θὰ ἔρθει μεγάλη δυσκολία στὴν ἀνθρωπότητα! Αἰτία ἡ ἁμαρτία!

«Ἂν δὲν ἐπιτρέψει αὐτὸν τὸν πόλεμο ὁ Θεός ( για να εξαγνισθούμε ), τότε τὸ ( ανθρώπινο ) εἶδος μας δὲν θὰ ἔχει λόγο ὑπάρξεως στὴ γῆ, ἐκεῖ ποὺ κατήντησε…

 

ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΠΟΛΥΦΩΤΟ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΝΕΟΕΠΟΧΙΤΙΚΟ ΣΚΟΤΑΔΙ  Η ΑΓΙΑ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ

Γράφει ἡ ΜΑΡΙΑ Ι. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗ

 

Α)  ΙΣΤΟΡΙΕΣ

ποὺ κατέγραψα ἀπὸ τὴν Γερόντισσα.

Ὁ παππούς μου, νυμφεύθηκε τὴν γιαγιά μου, ὅταν ἐκεῖνος ἦταν 28 ἐτῶν.  Ἦταν δάσκαλος.  29 ἐτῶν γέννησαν τὴν μάνα μου.  30 ἐτῶν ἔχασε τὴν σύζυγό του καὶ ἔμεινε ἐν χηρεία 66 ἔτη!  Ὅταν λίγο ἀργότερα τοῦ πρότειναν τὴν Ἱερωσύνη, ἐκεῖνος δέχθηκε μὲ χαρά.  Ἀντέδρασαν ὅμως κάποιοι χωριανοὶ ἐπειδὴ ἦταν χῆρος καὶ νέος στὴν ἡλικία.  Ἐφοβοῦντο γιὰ τὴν ἐξέλιξή του.  Πῆγαν στὸ Ἡράκλειο καὶ διαμαρτυρήθηκαν στὸν τότε Μητροπολίτη.

Ἐκεῖνος τοὺς εἶπε αὐστηρά:

«γιὰ κάνετέ μου τὴ χάρη…Δηλαδὴ ἂν ἦταν ἤδη Ἱερέας καὶ ἔφευγε ἡ πρεσβυτέρα του νωρίς, ἔπρεπε νὰ τὸν καθαιρέσω;  Ἢ πιὸ σοφοὶ εἶστε ἐσεῖς ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἄφησαν τὰ Ἱερὰ Θεσπίσματα; (Ἱεροὺς Κανόνες)». Ἔφυγαν ντροπιασμένοι…

Ὁ Μητροπολίτης τοῦ εἶπε: «δὲν ἔχω ἀντίρρηση νὰ σὲ χειροτονήσω.  Θὰ πᾶς ὅμως στὸ Μοναστήρι τοῦ Κουδουμᾶ νὰ μοῦ φέρεις ἔγκριση ἀπὸ τοὺς ἐκεῖ Γεροντάδες.  Δὲν θέλω νὰ πέσει στὴν κεφαλή μου τυχὸν ἁμάρτημά σου ποὺ ἐμποδίζει ἀπὸ τὴν χειροτονία. Μπορεῖ νὰ εἶμαι Μητροπολίτης ἀλλὰ γονατίζω μπροστὰ στὴν Ἁγιότητα»!  Θαύμασε ὁ παππούς μου. Πῆρε ἕνα γρήγορο ψαρὸ ἄλογο καὶ κατέβηκε στὴν Μονὴ Κουδουμᾶ.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἔξω ἀπὸ τὸ Μοναστήρι μᾶλλον τὸν περίμεναν.  Ὁ Ὅσιος Παρθένιος καθάριζε κάτι χόρτα καὶ οἱ ὑπόλοιποι κάνανε κάτι ἄλλο, ὅλοι μαζί.  Μόλις ἔφθασε, πρὶν τοὺς χαιρετήσει, σηκώθηκε ὁ Ὅσιος Παρθένιος καὶ τὸν ἀγκάλιασε.  Τοῦ εἶπε χαρούμενος:

«Ξέρω γιατί ἦρθες παιδί μου δάσκαλε.  Περίμενε νὰ φωνάξω τὸν ἀδελφό μου».  Ἔκανε νόημα στὸν Ὅσιο Εὐμένιο νὰ πλησιάσει.  Ἔπειτα τοῦ εἶπε: «Τοῦτος ὁ φέρελπις νέος πρέπει νὰ ἱερωθεῖ!  Ἦταν καθαρώτατος πρὸ τοῦ γάμου, εἶχε ἀμίαντο κοίτη, ἐνάμιση χρόνο παντρεμένος, ἀπ’ ὅλες τὶς πλευρές.  Καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ ζεῖ πιὸ καλὰ ἀπὸ καλόγηρος μετὰ τὴν χηρεία»!  Ἔγινε πνευματικός του ὁ Ὅσιος Εὐμένιος!  Ὁ Ὅσιος Παρθένιος τὸν ἀποχαιρέτησε λέγοντάς του:

«Σοῦ εὔχομαι παιδί μου νὰ μὴν χορτάσεις ποτὲ τὸν Χριστό!  Νὰ γλυκαθεῖς καὶ νὰ Τὸν γυρεύεις ὅλο καὶ περισσότερο!  Ταπεινὸς νὰ ’σαι πάντα καὶ νὰ ἀγαπᾶς τοὺς ἀνθρώπους!  Ὅλα τ’ ἄλλα θὰ ἔρχουνται μετὰ μοναχὰ ντός!».

Δὲν ἔγινε, ὅμως, ἀμέσως Ἱερέας. Ἤθελε νὰ δείξει πρῶτα δείγματα γραφῆς σὰν λαϊκός!  Κόλλησε, ὅμως, σὰν τὸ στρείδι στοὺς Γεροντάδες του!  Ποῦ τὸν ἔχανες, ποῦ τὸν ἔβρισκες, στὴ Μονὴ Κουδουμᾶ!

Ὁ παππούς μου ἀκολουθοῦσε τὴν γραμμὴ τῶν Γεροντάδων του.  Τῶν Ὁσίων πατέρων Παρθενίου καὶ Εὐμενίου τῆς Μονῆς Κουδουμᾶ.

Ὅταν κάποιοι εἶχαν προγαμιαῖες σχέσεις (ἔκλεβε ὁ γαμβρὸς τὴν κοπέλα γιὰ νὰ τὴν κατοχυρώσει ἢ συζοῦσαν πρὶν τὸν γάμο ),  δὲν τοὺς στεφάνωνε στὴν Ἐκκλησία ἀλλὰ στὸ σπίτι!  Ρωτοῦσε πρῶτα καὶ κανεὶς δὲν τολμοῦσε νὰ τοῦ πεῖ ψέματα.

Δὲν μπορῶ, ἔλεγε, νὰ λέω «ἡ παρθένος ἔσχες ἐν γαστρὶ…» καὶ νὰ χορεύω μία ἀγγιγμένη ἐνώπιον τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας παίζοντας τὰ μοῦτρα μου.  Ὅταν καθυστεροῦσε νὰ κάνει παιδὶ ἕνα ζευγάρι, τοὺς ἔλεγε:  «μήπως δὲν σᾶς δίδει ὁ Θεὸς ἢ ἐσεῖς εἶστε «ἐφευρέται κακῶν» καὶ βρίσκετε τρόπους νὰ διώχνετε τὰ δῶρα τοῦ Θεοῦ;  Ἂν συμβαίνει αὐτό, κόβω τὴν Θεία Κοινωνία.».  Τότε ὅλοι εἶχαν πολλὰ παιδιά…

Ὁ παππούς μου κάθε νέο ζευγάρι τὸ πήγαινε μὲ τὸ πετραχήλι στὸ σπίτι μετὰ τὴν στεφάνωση.  Ἄλοιφε μὲ ἁγιασμένο λάδι τὸ ἀνώφλι τῆς πόρτας  καὶ πετοῦσε ἁγιασμὸ στὸ σπίτι.  Ἔλεγε: «καρπερό, ἀντρόπιαστο καὶ ἀμαγάριστο.  Ἑκατοχρονίτικο καὶ αἰώνιο» (δηλαδὴ νὰ ζήσετε ἑκατὸ χρόνια καὶ νὰ προεκταθεῖ ἡ οἰκία σας στὴν αἰωνιότητα)!

Ὁ παππούς μου ἔλεγε: «Τὸ σπίτι δὲν εἶναι πορνεῖο ἀλλὰ μαμουργειὸ (μαμμή, χῶρος ποὺ γεννιῶνται καὶ μεγαλώνουν παιδιά).  Ἀλλιῶς φεύγει ὁ Χριστὸς καὶ φουκαρώνει ὁ ἀντίδικος».

Ὁ παππούς μου ὁ παπὰ Νικόλας, δὲν ἤθελε τοὺς ἑφτάζυμους ἄρτους (μὲ ρεβύθι, χωρὶς προζύμι) διότι ἄζυμα χρησιμοποιοῦν οἱ παπικοί.  Ἔτσι τὸν εἶχαν συμβουλεύσει οἱ Γέροντές του, Ὅσιοι Παρθένιος καὶ Εὐμένιος.  Ὅπως δὲν ἤθελε καὶ τὸ ρολόι ποὺ ἔγραφε ἐπάνω «ἄλα Φράγκα» ποὺ κυκλοφοροῦσε τότε.  Τοῦ θύμιζε τοὺς Φράγκους ποὺ ρήμαξαν τὴν Κρήτη καὶ ἦταν πιὸ ἐπικίνδυνοι ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ὅπως ἔλεγε…

Κάποτε ὁ Δεσπότης ὁ Βασίλειος κήρυττε στὸν Ἅη Γιώργη στὸ χωριό.  Συλλειτουργοῦσε μὲ τὸν παππού μου.  Σεβόταν πολὺ τὸν παππού μου καὶ τοῦ φιλοῦσε τὸ χέρι.  Ὁ παππούς μου ἀντιδροῦσε.  Ὁ Δεσπότης ἔλεγε συχνὰ μαντινάδες καὶ στὰ κηρύγματα καὶ στὶς συζητήσεις.  Εἶπε, κάποτε  στὸν παππού μου, ὅταν ἀρνήθηκε νὰ τοῦ ἀφήσει τὸ χέρι γιὰ ἀσπασμό:

 

Δεσπότης κι ἂν ἐγίνηκα

γι’ ἄνθρωπος δὲ βγατίζω,

ἅμα θὰ δῶ τὴν ἀρετὴ

καὶ δὲν θὰ γονατίζω!

Τὴν φορὰ ἐκείνη ἔλεγε γιὰ τὰ εὐλογημένα ἐλαιόδεντρα!  Ρώτησε αὐθόρμητα: «εἶναι μπρὲ κιανεῖς ἐπαὲ ποὺ ἔχει φυτέψει πολλὲς ἐλιές;».  Ὅλοι κοίταξαν ἕνα γέρο ἐνενηνταπεντάρη τὸν Ἀνδρέα τὸν Φουστανάκη ποὺ τὸν ἔλεγαν «Μαγλινό»!  Ντράπηκε ὁ γέρος ἐκεῖνος καὶ δὲν μίλησε στὴν ἀρχή.  Ἐπειδὴ τὸν ρώτησε εὐθέως ὁ Δεσπότης, ἀπάντησε: «ἐφύτεψα στὴ ζωή μου Θεοφιλέστατε πάνω ἀπὸ 1000 ἐλιές».

Ὁ Δεσπότης ἀπάντησε ἐνθουσιασμένος: «τὴν εὐχή μου νὰ ’χεις!  Καὶ ὅταν πεθάνεις, νὰ βρεθεῖ Δεσπότης νὰ σὲ θάψει»!  Πέρασε καιρός.  Ὁ γέρος ἐκεῖνος πέθανε πάνω ἀπὸ 100 ἐτῶν.  Στὴν κηδεία του ἔβρεχε πολύ. Πέρασε μὲ τὰ ἄλογα ὁ νέος τότε Δεσπότης τῆς Ἀρκαδίας Εὐγένιος Ψαλλιδάκης μὲ τὸν διάκο του.  Πήγαιναν στὴν Μονὴ Ὁδηγήτριας.  Σταμάτησαν λόγω βροχῆς σὲ κάποιο σπίτι.  Ἄκουσαν τὴν πένθιμη καμπάνα καὶ εἶπε ὁ Δεσπότης στὸ Διάκο.  «Πήγαινε φέρε μου τὰ Ἱερά μου, νὰ πᾶμε νὰ κηδεύσουμε τὸν ἄνθρωπο.  Εἶναι δυνατὸν νὰ ἔχει κηδεία τὸ χωριό, νὰ βρεθῶ ἐδῶ καὶ νὰ μὴν συμμετέχω;».  Ἔτσι πραγματοποιήθηκε ἡ εὐχὴ τοῦ Δεσπότη Βασιλείου στὸν μπάρμπα Ἀνδρέα τὸν «Μαγλινό»!

Θυμᾶμαι ὁ παππούς μου ὁ παπὰ Νικόλας, δὲν ἔβαζε «εὐλογητὸς» εἰδικὰ τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα, ἂν δὲν ἐρχόταν καὶ ὁ τελευταῖος χωριανός.  Ἔβγαζε τὴν Μεγάλη Πέμπτη τὸ βράδυ τὸν Ἐσταυρωμένο μὲ δάκρυα καὶ λυγμούς.  Συνέπαιρνε ὅλο τὸ ἐκκλησίασμα.  Ἐρχόταν οἱ ξωμάχοι τὴν Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ στὰ ἀπόδειπνα μὲ τὰ ροῦχα τῆς δουλειᾶς, βρακοφόροι, μὲ τὰ στιβάνια, τὰ σαρίκια καὶ τὰ μεϊτανογέλεκα.  Κάνανε μετάνοιες.

Ὅταν κοινωνοῦσαν ζητοῦσαν συγχώρηση ἀπ’ ὅλο τὸ ἐκκλησίασμα.  Ὁ παππούς μου παρατήρησε μία Μεγάλη Παρασκευὴ βράδυ ὅτι σείσθηκε μὲ βοὴ ἡ Ἐκκλησία, ὅταν δρασκέλισε κάποιος τὸ κατώφλι της.  Ὁ κόσμος δὲν κατάλαβε.  Νόμισαν πὼς ἦταν σεισμός. Ἔγινε ὀχλοβοὴ καὶ ἀναστάτωση.  Ὁ παππούς μου κατάλαβε.  Καθησύχασε τὸν κόσμο.  Ἔστειλε τὰ παιδιὰ τοῦ Ἱεροῦ, τὸν Βαγγέλη Φουστανάκη νομίζω, νὰ ποῦν διακριτικὰ στὸν ἄνθρωπο νὰ πάει στὸ Ἱερό.

Ὅταν πῆγε, τὸν ρώτησε: «τί ἔκανες σήμερα καὶ διαμαρτυρήθηκε ὁ Ἄη Γιώργης στὴ μπασά σου;».  Ὁμολόγησε ὅτι μόλυνε τὴ γυναίκα του.  Τοῦ εἶπε:  «ἡ μέρα αὐτὴ εἶναι ἀσάλευτη καὶ ἱερή.  Μία ἁμαρτία αὐτῆς τῆς φοβερῆς μέρας ἰσοδυναμεῖ μὲ ὅλες τὶς ἁμαρτίες τῆς χρονιᾶς.  Μοῦ μαγάρισες τὸ χωριό.  Θὰ φύγεις ἀπόψε ἐκτὸς χωριοῦ.  Θὰ γενεῖς ξοῖκος (ἔξω οἰκισμοῦ). Θὰ πᾶς στοὺς Καλοὺς Λιμένες πενήντα ἡμέρες.  Μέχρι νὰ περάσει τὸ Πεντηκοστάριο.  Θὰ κάνεις τὸν κανόνα ποὺ θὰ σοῦ πῶ.  Τοῦ χρόνου θὰ κοινωνήσεις.  Τὸ κάνω γιὰ νὰ προστατεύσω ἀπὸ τὴν κακὴ ἐνέργεια τὸ σπίτι σου καὶ τὸ χωριό…».  Ἔσκυψε τὸ κεφάλι καὶ εἶπε: «εὐλογημένο Γέροντα»!  Καὶ ἔκανε ὅ,τι τοῦ εἶπε…

Σὰν νὰ ἀκούω, μᾶς ἔλεγε ἡ Γερόντισσα, τὸν παππού μου νὰ παραγγέλνει ἀπὸ τὴν Ὡραία Πύλη τὴν βραδιά τῆς Τυρινῆς:

«Συγχωρεθεῖτε ὅλοι μεταξύ σας.  Νὰ ’χετε τὴν εὐχή μου καὶ νὰ ‘σθὲ συχωρεμένοι κι ἀπὸ μένα.  Ἀλαδία νὰ κρατήσετε ἐκτὸς Σαββατοκύριακου. Ἑξαιροῦνται οἱ ἡλικιωμένοι ,οἱ ἔγκυες καὶ αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ἀσθενικὴ κράση. Καὶ χώρια οἱ παντρεμένοι ὅλη τὴν Σαρακοστή».

Τὴν τελευταία Τυρινὴ Κυριακή τῆς ζωῆς τοῦ παπποῦ μου, τότε ποὺ ἦταν 96 ἐτῶν, τὸν ἀνάγκασε ὁ πατέρας μου (ἰατρὸς) νὰ καταλύσει λίγη κοτόσουπα.  Ἦταν πολὺ ἡλικιωμένος καὶ ἄρρωστος.  Ὁ παππούς μου ἔκλαιγε σὰν μικρὸ παιδί.  Ἔλεγε: «μὲ τουρκέψατε!  Τώρα οὔτε παπὰς εἶμαι, οὔτε χριστιανός»!

Ὅταν ἀποσύρθηκε ὁ παππούς μου, σχεδὸν ἐνενηντάρης ἀπὸ τὴν ἐνεργὸ ὑπηρεσία, πρότειναν γιὰ διάδοχό του ἕνα εὐλαβέστατο καὶ μορφωμένο χωριανό, τὸν Νικόλαο Μπαστάκη.  Ὅμως, κάποιοι ποὺ δὲν τὸν ἤθελαν, εἶπαν στὸ Δεσπότη Ἀρκαδίας Βασίλειο, ὅτι ἡ γυναίκα του ἡ Φωφὼ, εἶχε γεννηθεῖ ἀπὸ τοὺς γονεῖς της πρὶν στεφανωθοῦν. Ὁ Δεσπότης δὲν προχώρησε, γιατί εἶπε, ὅτι ἄθελά της, ἡ σύζυγός του, ἔχει κακὴ ἐνέργεια, ἐπειδὴ γεννήθηκε παράνομα! Καὶ μπορεῖ νὰ μὴν ἀγωνίσθηκε κατάλληλα, στὴν μέχρι τότε ζωή της, προκειμένου νὰ ἀπαλλαχτεῖ ἀπ’ αὐτὴν (τὴν κακὴ ἐνέργεια).  Γι’ αὐτὸ δὲν κάνει γιὰ παπαδιά!

Πρόσεχαν πολὺ τότε οἱ Δεσποτάδες στὶς χειροτονίες…Δὲν ἴσχυε βέβαια αὐτὴ ἡ κατηγορία. Ἡ Φωφὼ, καὶ νόμιμα (ἐντός τοῦ γάμου) γεννήθηκε καὶ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ ἦταν.  Ὁ Νίκος τότε πληγώθηκε πολύ.  Διέπρεψε σὰν οἰκονομολόγος στὴν Ἀθήνα.  Ἦταν στενὸς συνεργάτης στὴν  Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Ἐλευθερίου Ἄρεως στὸν π. Νικόλαο, ποὺ ἀργότερα ἔγινε Δεσπότης στὴ Λαμία.  Ὅταν ἐρχόταν στὸ χωριό, μοῦ ἔλεγε γιὰ τὴν ἐνορία του καὶ μὲ καμάρι γιὰ τὸν Ἀρχιμανδρίτη τους…

Ὅταν ἔφυγε ὁ παππούς μου ὁ παπὰ Νικόλας γιὰ τὸν οὐρανό, ἤμουν δίπλα του, 23 ἐτῶν κοπέλα.

Εἶδε τὸν Μέγα Ἀρχιερέα τὸν Βασιλέα τῶν βασιλευόντων καὶ Κύριο τῶν κυριευόντων!  Ἄστραψε ὁ κόσμος, ὅπως μᾶς εἶπε.  Τοῦ ζήτησε τὰ διαβατήριά του καὶ τριῶν ἀνδρῶν ἀκόμη.  Τοῦ εἶπε ὅτι κατὰ «τὴν 3ην μεταμεσονύχτιον θὰ ἀναχωρήσει ὁ γέρων»!  Ὄντως ἔτσι ἔγινε!  Γλυκόφθογγες ἀγγελικὲς σάλπιγγες ξύπνησαν τὸ χωριό.  Τὶς ἄκουσα κι ἐγὼ καὶ ἡ μικρὴ ἀδελφή μου ἡ Ἐλισάβετ.  Μᾶς εἶπε ὁ παππούς μου ὅτι τὸ σημεῖο τοῦ θανάτου του, θὰ τὸ δοῦμε μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Γεωργίου. Ὁ ναὸς φωταγωγήθηκε ἔντονα, τότε τὸ σκοτάδι ἦταν πυκνό, ρεῦμα δὲν ὑπῆρχε, ἀπὸ μία λαμπάδα ποὺ βρέθηκε ἀναμμένη!  Ἀπ’ αὐτὴ τὴν λαμπάδα ἀνάψαμε τὰ κεριὰ στὸ σπίτι.

Μία γριὰ γειτόνισσα τῆς Ἐκκλησίας, εἶδε τὴν νύχτα ἐκείνη φωταγωγημένο ἔντονα τὸν Ἅη Γιώργη καὶ ξεσήκωσε τὸ χωριό.  Νόμιζε πὼς καιγόταν ἡ Ἐκκλησία.  Ὁ παππούς μου ἔλαμπε καὶ προφήτευε.  «Θὰ δεῖτε, εἶπε, μία μεγαλόπρεπη Ἐκκλησία νὰ κτίζεται κάτω ἀπὸ τὴν ἤδη ὑπάρχουσα τοῦ Ἄη Γιώργη.  Ἐκεῖ ποὺ εἶναι τώρα ἡ ἀστυνομία.  Θὰ ‘ναι Ἅγιος Γεώργιος καὶ αὐτή.  Καὶ στὸ ἐνδιάμεσο τῶν δύο Ἐκκλησιῶν ἕνα ψηλὸ κτήριο μὲ πατώματα πατώματα…δὲν ξέρω τί εἶναι».  Ἔβλεπε τὸ κτίσμα ποὺ στεγάζει τὸ ψηλὸ ρολόι τῆς Πόμπιας.

Ὅταν ἔγινε ἡ ἐκταφὴ τοῦ παπποῦ μου, τοῦ παπᾶ Νικόλα, εὐωδίαζε πολύ.  Πῆραν οἱ χωριανοὶ τὰ μικρὰ τεμάχια τῶν λειψάνων του.  Ἄφησαν μόνο τὴν κάρα του καὶ τὰ μεγάλα ὀστᾶ.

Ὁ πατέρας μου, ἔλεγε ἡ Γερόντισσα, ἦταν πολὺ θεοσεβής.  Ὅταν τὸν καλοῦσαν σὲ δύσκολο περιστατικὸ σὰν γιατρό, γονάτιζε πάντα στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας.  Ἡ μάνα μου, τοῦ φώναζε: «πήγαινε γιατρὲ γιατί δυσκολεύεται ὁ ἄρρωστος». Καὶ ἐκεῖνος νηφάλιος ἀπαντοῦσε: «πῶς θὰ πάω, ἂν δὲν πάρω φάρμακα ἀπὸ τὴν Ἀρχιγιάτρισσα»; (τὴν Παναγία)

Ἔκανε περιοδεῖες στὰ χωριὰ τῆς περιφέρειάς του μὲ τὸ ἄλογο.  Δύσκολες οἱ συνθῆκες.  Δὲν εἶχαν οἱ ἄνθρωποι χρήματα καὶ πολλὲς φορὲς τοῦ ἔδιναν ἄχυρα.  Ἡ μάνα μου, ὅταν ἐπέστρεφε, τοῦ ἔλεγε: «πάλι ἄχυρα ἔφερες;» καὶ ἐκεῖνος χαμογελώντας: «σώπα μπρὲ Ρηνιὼ.  Ἔχομε τέσσερεις φοράδες (κόρες) καὶ πρέπει νὰ τὶς ταΐζουμε…».

Ὅταν ὁ πατέρας μου, ἔκανε παρακεντήσεις στὸ ἰατρεῖο ἢ καθάριζε σάπιες πληγές, τὸν βοηθοῦσα.  Κάποτε, φαίνεται ἔκανα κινήσεις σιχαμάρας στὴν ἔκφρασή μου χωρὶς νὰ μιλήσω.  Τὸ εἶδε ὁ πατέρας μου.  Μὲ κοίταξε σοβαρὰ καὶ στοργικὰ καὶ μοῦ μίλησε μὲ τὴν γλώσσα τοῦ Εὐαγγελίου.  Πιθανὸν γιὰ νὰ μὴν καταλάβει ὁ ἄρρωστος.  Μοῦ εἶπε:

«ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἐνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων ἐμοὶ ἐποιήσατε».  Βγῆκα ἀμέσως ἔξω καὶ μιμήθηκα τὸν ἀρνητὴ Πέτρο!  Ἔκλαψα πικρά, γιατί στενοχώρησα  τὸν Κύριό μου!

Τὴν Γερμανικὴ κατοχή, ὁ πατέρας μου, ἦταν ὅμηρος τῶν Γερμανῶν μαζὶ μὲ ἄλλους ἐπίλεκτους Πομπιανούς. Δὲν ἔπρεπε νὰ ἀπομακρύνονται πολὺ ἀπὸ τὸ χωριὸ καὶ κάθε Σάββατο μεσημέρι ἔδιναν «παρὼν» στὴν κομαντατούρ.  Ἦταν ἐκεῖ ποὺ ἦταν ἡ ἀστυνομία, δίπλα στὸν παλαιὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου. Ἐκεῖ εἶναι σήμερα κτισμένη ἡ μεγάλη Ἐκκλησία.

Ὅταν καθυστεροῦσαν νὰ ἐπιστρέψουν, ἡ μάνα μου μὲ ἔστελνε ἀνήσυχη: «πήγαινε παιδί μου νὰ δεῖς μὲ τρόπο ἀπ’ ἔξω γιατί ἀργοῦν». Ἐγὼ πήγαινα καὶ γονάτιζα στὸν Ἄη Γιώργη.  Μὲ δάκρυα τὸν παρακαλοῦσα γιὰ τὸν ἀγαπημένο μου πατέρα καὶ ὅλους τοὺς ἄλλους.  Κάποτε ἕνα διακριτικὸ ἄγγιγμα στὸ κεφάλι μὲ ξάφνιασε.  Σήκωσα τὰ μάτια μου καὶ εἶδα ἔκπληκτη ἕνα νεαρὸ στρατιώτη μὲ ἀρχαία στολή.

Μοῦ χαμογέλασε καὶ μοῦ εἶπε: «μὴ φοβᾶσαι!  Ἡ Πόμπια καὶ ὁ πατέρας σου εἶναι στὰ χέρια μου!» ἔπειτα χάθηκε.  Ἦταν ὁ Ἅγιος Γεώργιος!

Δὲν τὸ εἶπα ποτέ.  Τὸ λέω τώρα γιὰ δόξα δική Του.

Ὁ πατέρας μου ἔφυγε τὸ ἀπόβραδο τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, τὴν ὥρα τῆς περιφορᾶς τοῦ Ἐπιταφίου. Ἔζησε δυόμιση μῆνες μετὰ τὸν αἰφνίδιο θάνατο τῆς μητέρας μου.  Προσεβλήθη ἀπὸ αἱμορραγία στομάχου τὸ μεσημέρι καὶ ἔφυγε τὸ βράδυ.  Τὴν προηγούμενη Μεγάλη Τετάρτη, ἔκαψε τὰ τευτέρια μὲ τὰ χρεωστούμενα, ἀπὸ τὶς περιθάλψεις του σὲ ὅλη τὴν περιφέρεια.  Μᾶς ἐξήγησε, ὅτι ἐπίκειται ἡ ἀναχώρησή του.  Καὶ τὰ ἔκαψε, γιὰ νὰ μὴν τὰ βροῦμε ἐμεῖς τὰ παιδιά του καὶ κυνηγήσουμε φτωχοὺς ἀνθρώπους.  Ἔγραφε, ὄχι γιὰ νὰ ζητήσει ἀλλὰ γιὰ νὰ μὴν προσβάλει ἀνθρώπους ἀναγκεμένους, ἐπειδὴ ἦταν φτωχοί.  Μήπως ἐκεῖνος ἦταν πλούσιος;  Δοξάζω, ὅμως, τὸν Θεὸ γιατί διέθετε πλοῦτο ψυχῆς…

Στὴν κηδεία τοῦ πατέρα μου, ἀπόγευμα Μεγάλου Σαββάτου, ἦρθε ὁ ἁγιασμένος Δεσπότης μας ὁ Τιμόθεος.  Τὸν συνόδευε ὁ π. Νεκτάριος.  Ἐκφώνησε πύρινο λόγο, καθὼς ἦταν ἀνεπανάληπτος ρήτορας.  Τὸν ἀποκάλεσε «ἰατρὸ τῶν πτωχῶν καὶ τῶν κατατρεγμένων»!  Αὐτό μοῦ δίνει χαρά.  Ὄχι πὼς ἦταν γιατρός.  Ὅλες οἱ τίμιες ἀσχολίες εἶναι ἐξ’ ἴσου εὐλογημένες ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ δὲν ἐμποδίζουν ἀπὸ τὴν ἁγιότητα !

 

1. B) ΔIΔAΓMATA THΣ ΓEPONTIΣΣAΣ…

Νὰ λέτε τὴν εὐχή: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησον με». Σὰν  Μεταλαβιὰ εἶναι, γιατί παίρνετε τὴν δύναμη τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ!  Νὰ ’στε μόνο καθαροί.  Νὰ ἐξομολογεῖσθε καὶ ἔπειτα νὰ τὴν λέτε.  Τότε ὀχυρώνεσθε, ἁγιάζετε.  Διαφορετικά, ζεματίζετε τὸν κακὸ ποὺ κάθεται πάνω στὶς ἁμαρτίες σας.  Καὶ θὰ λυσσάξει νὰ σὲ φάει….

Νὰ προσεύχεσθε στὴν Παναγία μὲ τοὺς Χαιρετισμοὺς καὶ τὴν Παράκλησή της.  Ἂν δὲν προλαβαίνετε, νὰ τῆς φωνάζετε: «Παναγία μου, Παναγία μου πρόφθασε ! ».  Τὸ ὄνομά Της, τὰ ’χει ὅλα μέσα.  Νὰ λέτε πολλὲς φορὲς καὶ τὸ «χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε».

Καὶ μόνο νὰ πεῖτε μὲ τὴν καρδιά σας: «Ἅγιος ὁ Θεός, Ἅγιος Ἰσχυρός, Ἅγιος Ἀθάνατος ἐλέησον ἡμᾶς» ἔχει τέτοια δύναμη, ποὺ μπορεῖ νὰ σᾶς κρατήσει ὅλη τὴν ἡμέρα.  Ἀρκεῖ νὰ τὸ λέτε ὅπως πρέπει…

Σήμερα ἀφηνιάζουνε οἱ ἄνθρωποι γιατί ζοῦνε χειρότερα ἀπὸ χοίρους καὶ πᾶνε καὶ κοινωνοῦνε κιόλας.  Ὁ χοῖρος εἶναι τὸ φυσικό του νὰ ζεῖ στὴ λάσπη. Οἱ ἄνθρωποι προδίδουνε τὴν φυσικότητα καὶ τὴν ἀνθρωπιά τους, ὅταν ζοῦν στὴ βρωμιὰ τῆς ἀκατανόμαστης ζωῆς…

Χωρίζουνε τὰ ἀνδρόγυνα σήμερα, γιατί δὲν ξέρουν νὰ ἀγαποῦν.  Ὁ ἐγωισμὸς τὸ πεῖσμα καὶ ἡ σαρκικὴ λύσσα φταῖνε καὶ χωρίζουν… Ὅποιος ἀγαπᾶ, ὑποχωρεῖ, ὑπομονεύεται, θυσιάζεται!  Ὅποιος δὲν ἀγαπᾶ, ἐκμεταλλεύεται καὶ διατάσσει…

Παλιὰ ἐρχότανε ὁ ἄνδρας ἀπὸ τὴν δουλειά.  Κουρασμένος, ἀποκαμωμένος.  Φώναζε στὴ γυναίκα του, ποὺ εἶχε ρόλο στὸ σπίτι νὰ μεγαλώνει τὰ παιδιὰ καὶ νὰ φροντίζει οἰκιακὰ τὴν οἰκογένεια : «ἦντα κάνεις κερά μου;  Πῶς ἐπεράσετε μὲ τὰ κοπέλια μας;».

Αὐτὴ ἔβγαινε χαρούμενη καὶ τὸν ὑποδεχόταν: «καλῶς τὸν ἀφέντη μας!  Ἔλα σὲ περιμένομε.  Ἔβαλα τὰ χάρτζα (ὑλικὰ) στὸ τζισβὲ (μπρίκι) καὶ σὲ περίμενα νὰ ’ρθεις νὰ ψήσω τὸν καφὲ στὴν πυροστιά.  Νὰ τὸν πιοῦμε μαζί».  Ἀγκαλιαζόταν ὄμορφα στὴν αὐλὴ καὶ μπαίνανε μέσα.  Τὰ παιδιά, τοὺς περιτριγυρίζανε χαρούμενα γιατί νοιώθανε τὴν ἀγάπη.  Δὲν εἴχανε τότες τὰ παιδιὰ ψυχολογικὰ ποὺ ἔχουνε τώρα, γιατί μεγαλώνανε σὲ καλὰ σπίτια. Κάθε ἕνας εἶχε τὸ ρόλο του.  Δὲν ὑπῆρχε ἀνταγωνισμός. Ὁ ἕνας συμπλήρωνε τὸν ἄλλον.

Τώρα, ἐπίθεση ἀπὸ τὴν γυναίκα στὸν ἄνδρα μόλις μπεῖ στὸ σπίτι.  Ἢ βλασφήμιες καὶ ὀργὴ ἀπὸ τὸν ἄνδρα μόλις γυρίσει καὶ ἀγριεύουν τὰ παιδιά…Ἔχουνε καὶ τὰ μηχανήματα (κινητά, ὑπολογιστὲς) καὶ κολλᾶνε ἐκεῖ.  Ξεχνοῦνε πὼς ἔχουνε γυναίκα καὶ παιδιά…  Τὰ παιδιὰ ποὺ βλέπουνε τέτοια, σκοτώνουνε τὴν ἀθωότητά τους.  Θὰ βγοῦν ἄρρωστα στὴν κοινωνία.

Τὸ φάσε μποὺκ καὶ τὰ ὅμοιά του (φέις μποὺκ καὶ παρόμοιες ἐφαρμογές), ὅσα σπίτια δὲν ἐκλείσανε, θὰ τὰ κλείσει !!!

Νὰ ’χετε ταπείνωση καὶ ἀνεξικακία!  Ὅλα τ’ ἄλλα τὰ δύσκολα θὰ ἔρθουνε μετὰ μοναχὰ ντός!

Ὅποιος συγχωρεῖ, ὅτι ἁμαρτωλό κι ἄν ἔχει κάνει, θὰ βρεῖ τρόπους νὰ τὸν σώσει ὁ Θεός, ὅ,τι κι ἂν κάνει.

Ἡ νηστεία ταπεινώνει τὸ σῶμα καὶ γυμνάζει τὴν ψυχή.  Νὰ τὴν ἀγαπήσετε.  Ἄνθρωπος ποὺ δὲν θὰ λυπήσει τὴν κοιλιά του, δύσκολα θὰ χαροποιήσει τὴν καρδιά του!

Ὅταν δεχθεῖς λογισμὸ ὑπερηφάνειας καὶ κατάκρισης, σταματᾶ ἡ εὐχὴ στὴν καρδιά.  Ζητᾶς συγχώρηση μὲ καυτὰ δάκρυα καὶ ἐπανέρχεται.

Ὅταν προσεύχομαι μὲ βαθεῖς ἀναστεναγμοὺς μὲ δέχεται ὁ Θεός.  Ἡ προσευχὴ βγαίνει ἀπὸ τὴν καρδιά.  Ὅταν προσεύχομαι καὶ χασμουριέμαι, δὲν συμμετέχει ἡ καρδιά.  Ἡ κεφαλὴ (ἐγκέφαλος) μουρμουρίζει καὶ ὁ σατανᾶς σὲ ζαλίζει.  Σὲ ἀποκοιμίζει.

Νὰ προσπαθεῖτε καὶ θὰ ἔρχεται ἡ Χάρη.  Ἀρκεῖ νὰ μετανοεῖτε καὶ νὰ ἐξομολογεῖσθε εἰλικρινά.

Ὁ Θεὸς εἶναι Φῶς! Ἄπλετον (ἡ συνηθισμένη της ἔκφραση) καὶ ἀνερμήνευτον!  Ἐκεῖ τὰ ξέρεις ὅλα, δὲν ρωτᾶς τίποτα, μόνο ἀπολαμβάνεις.  Εἶναι φῶς ὀντότητας.  Πῶς νὰ σᾶς πῶ…σκέφτεται, μιλεῖ, μόνο ἀγαπᾶ, ἐνεργεῖ ὅλα τὰ καλά…(εἶναι πρόσωπο).

Ὅποιος προσέχει τὴν γλώσσα του, μπορεῖ νὰ κουμαντάρει ὅλα τὰ ἄλλα μέρη τοῦ σώματός του.

Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ βρωμάει ἡ ψυχή τους ἀπὸ τὴν σάρκα τους!  Καὶ ἄλλοι ποὺ εὐωδιάζουν καὶ οἱ σάρκες τους ἀπὸ τὸ πνεῦμα τους!

Ἡ μεγαλύτερη νίκη εἶναι νὰ κουμαντάρουμε τὸ νοῦ μας καὶ τὴ γλώσσα μας!  Δύσκολο πολύ!  Ἐκεῖ βοηθᾶ ἡ δική μας διάθεση καὶ ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ ὅταν τὴν ζητᾶμε…

Οἱ γνησίως μετανοοῦντες εἶναι τὰ πιὸ ἀγαπημένα παιδιὰ τοῦ Θεοῦ. Γιατί ἐνῶ γλυκάθηκαν στὴν ἁμαρτία, μπόρεσαν μὲ ἀγώνα καὶ τὴν ἀποστράφηκαν

Νὰ σταυρώνεις τὰ ὑλικά τοῦ φαγητοῦ σου.  Νὰ λὲς «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησον ἡμᾶς» σὲ κάθε πατάτα, σὲ κάθε κομμάτι κρέας.  Μετὰ νὰ σταυρώνεις τὸ τσουκάλι.  Ἁγιάζεται τὸ φαγητὸ καὶ αὐτοὶ ποὺ γεύονται ἀπ’ αὐτό.

 

Γ)  ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ…

 

 

(Θὰ παρουσιάσω τὰ θέματα ὅπως τὰ κατέγραψα.  Συγγνώμη ἂν στενοχωρήσω κάποιον ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ συνδέονται μὲ αὐτὲς τὶς ἀναφορές.  Πρόθεσή μου εἶναι νὰ δείξω τὴν αὐθεντικότητα τῆς Γερόντισσας στὸν ἐπικοινωνιακό της τρόπο καὶ τὶς προσεγγίσεις της στὶς διάφορες καταστάσεις.  Ὄχι νὰ θίξω πρόσωπα).

Έλεγε η Γερόντισσα:

Ἡ «τηλεόραση» (διόραση καὶ προόραση) πού μοῦ ἔδωσε ὁ Θεὸς νὰ βλέπω ἀπὸ ἐδῶ ὅ,τι θέλω, εἶναι δῶρο στὰ γεράματα καὶ στὴν ἀνημποριά μου.  Ἐπειδὴ δὲν κυκλοφορῶ νὰ βλέπω μὲ τὰ σωματικὰ μάτια, βλέπω πολὺ πιὸ καθαρὰ μὲ τὰ «κυάλια» τῆς καρδιᾶς!

Ὁ π. Ἀντώνιος, μοῦ εἶπε, ὅτι ὅλοι οἱ κλεισμένοι μέσα ἡλικιωμένοι, τὸ ἔχουν αὐτό!  Δόξα τῷ Θεῶ!  Ρώτησα μία μέρα τὸν γείτονα τὸν Τσακιρομανώλη, ἂν βλέπει αὐτός, μέσα ἀπὸ τὸ σπίτι του, ἐδῶ ποὺ εἶμαι καὶ νόμιζε πὼς τρελάθηκα.  Δὲν κατάλαβε τί τοῦ ἔλεγα.  Εἶμαι ἡ πιὸ ἁμαρτωλὴ καὶ μοῦ τὸ ἔδωσε ὁ Θεὸς ἔντονο, γιὰ νὰ μὲ σιργουλέψει (καλοπιάσει) νὰ μετανοήσω…!

Πηγαίνω ἐκεῖ ποὺ λειτουργεῖ ὁ π. Ἀντώνιος.  Τὸ παιδί μου!  Δίπλα του εἶμαι ὅταν κηρύττει.  Τοῦ εἶπα νὰ τὰ λέει λίγο πιὸ ἁπλά.  Μιλᾶ θεολογικά.  Νὰ κάνει πιὸ ἁπλὴ τὴ διδασκαλία.  Στὰ χωριὰ εἰδικὰ δὲν τὰ καταλαβαίνουν αὐτά.  Τώρα τὸ κάνει.  Ἐνθουσιάζεται ὅμως καὶ μιλᾶ παραπάνω ἀπ’ ὅ,τι πρέπει.  Δὲν ἔχει αἴσθηση χρόνου ἀπὸ λαχτάρα καὶ ζῆλο.

Βλέπω τοὺς ἀνθρώπους στὴν ἀρχὴ νὰ τὸν ἀκοῦνε μὲ ἀνοιχτὸ τὸ στόμα.  Μετὰ στριφογυρίζουν τὴν κεφαλὴ καὶ παραπατοῦν.  Τότε τὸν σκουντῶ καὶ τοῦ λέω: «καιρὸς νὰ τελειώσεις».  Ἐνῶ δὲν μὲ βλέπει ἐκείνη τὴ στιγμὴ καὶ δὲν νοιώθει πὼς τὸν ἀκουμπῶ, τὸ καταλαβαίνει καὶ τελειώνει..!

Πάω καὶ βλέπω τὸν π. Νεκτάριο στὴν Καλυβιανὴ ὅταν λειτουργεῖ καὶ ὁμιλεῖ.  Ἔτσι κουνᾶ τὰ χεράκια του καὶ γέρνει πότε πότε τὸ κεφάλι του.  Φορεῖ κόκκινα ἄμφια.  Χαμογελᾶ κιόλας ὅταν μιλεῖ.  Στέκω δίπλα του καὶ δὲν μὲ βλέπει.

Βλέπω τὸν Ναυπάκτου τὸν Δέσποτα ἔτσι καὶ ἔτσι… τὸν Κυπαρισσίας ἔτσι καὶ

ἔτσι… τὸν Πειραιῶς ποὺ ταΐζει τὰ  περιστέρια στὸ πεζοδρόμιο.

Ἔχει μεγαλοπρέπεια στὴν Ἐκκλησία καὶ ἀσκητικότητα στὸ κελί του.  Σὲ ἕνα μπρίκι ζεσταίνει πολλὲς φορὲς τὸ φαΐ του.  Θὰ τὸν εἴχανε ξεκάνει οἱ μασόνοι, ἂν δὲν ἔμπαινε μπροστὰ ἡ Παναγία καὶ οἱ προσευχὲς τῶν μοναστηριῶν!  Ἕνα κοπέλι στὴν ψυχὴ εἶναι.  Καθαρότατος! Κοπέλι, κι ἂς φαίνεται γίγαντας!

Σχόλιο: ( Κάνε καμιά ευχή απο ψηλά Γερόντισσα γιατί πολλούς εχουν πάρει στο λαιμό τους αυτοί οι δυό , έπεσαν πια οι «γίγαντες …οι εκλεκτοί!»)

Τὴν βρῆκα κάποτε νὰ συνομιλεῖ τηλεφωνικῶς μὲ ἕνα Μητροπολίτη.  Κάτι προφανῶς τὴν ρωτοῦσε καὶ ἐκείνη ἔλεγε: «τί ξέρω παιδί μου ἀπ’ αὐτά;  Ἐσὺ εἶσαι Δεσπότης!  Ἐσὺ ἔχεις τὴν χάρη νὰ διακρίνεις.  Ἐγὼ μόνο προσευχὴ νὰ κάνω κι αὐτὴ λιγοστὴ καὶ ἀνάξια λόγου…».  Φαίνεται ἐπέμεινε ἐκεῖνος καὶ ἀναγκάστηκε νὰ ἀπαντήσει: «νά…ἀφοῦ ἐπιμένεις…θὰ σοῦ πῶ αὐτὸ ποὺ νομίζω: πιὸ πολὺ ψωμὶ τρώγεται μὲ τὸ μέλι παρὰ μὲ τὸ ξύδι…μὲ τὸ σιργούλιο (καλόπιασμα, κέντρισμα τοῦ φιλότιμου) παιδί μου, παρὰ μὲ τὴν ἀγριάδα… λίγο ἡ ἀγριάδα.  Ἡ ἀγριάδα ἔχει καμιὰ φορὰ καὶ τσιταράδα (ἀγκαθάδα-ἐμπάθεια)».

Ἔχω ἕνα γιὸ πολυαγαπημένο στὴ Βέροια, τὸν π. Ἱερεμία.  Δὲν προσέχει στὴν πολυκατοικία ποὺ μένει.  Βλέπω καὶ εἶναι γεμάτη κόσμο τὴν ἡμέρα (γραφεῖα, ἰατρεῖα) καὶ τὴν νύχτα ὁλομόναχος στὴν πάνω μεριά.  Τοῦ λέω νὰ κλειδώνει τὴν νύχτα τὴν κεντρικὴ πόρτα, γιατί δὲν χρειάζεται νὰ εἶναι σὲ κίνδυνο.  Κάποτε τὸ κάνει, κάποτε ὄχι…Μία μέρα μοῦ τηλεφώνησε καὶ μοῦ εἶπε : «καλά μοῦ τὰ λές! Δὲν θὰ τὸ ξανακάνω. Ἀπόψε ζορίστηκα…»

Ὁ Ἰωὴλ ὁ Δεσπότης τῆς Ἔδεσσας, εἶναι πιὸ ταπεινὸς σὰν Δεσπότης ἀπ’ ὅ,τι οἱ παπάδες καὶ οἱ κοσμικοί.  Πατέρας εἶναι.  Ὅποιος δὲν ἔχει Δεσπότη πατέρα ὑποφέρει πολύ.  Χρειάζεται ὁ Ἱεράρχης γιὰ νὰ μὴν κάνει ὁ καθένας τὸ δικό του καπετανάτο.

Ἀρκεῖ νὰ λέει ὅσα λένε οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ νὰ ’ναι καὶ ὁ ἴδιος πατέρας.  Ὄχι τύραννος.

Τὰ παιδιὰ τοῦ Ἐδέσσης, τὰ ἀγαπῶ σὰν παιδιά μου.  Τὸ Χριστοδουλάκι μου, τὸν Στεφανάκο μου, τὸ Μαξιμάκι μου!  Εὔχομαι συνεχῶς καὶ γιὰ τὸν Πέτρο καὶ τὸν Θανάση.  Δὲν τοὺς ξέρω ἀλλὰ τοὺς ἄκουσα ἀπὸ τὸν π. Ἀντώνιο.  Τοὺς παρακολουθῶ σὰν μάνα. Κι ὅταν χρειάζεται τοὺς παίρνω τηλέφωνο.

Μοῦ τηλεφωνεῖ ὁ Δεσπότης Νεόφυτος ἀπὸ τὴν Κύπρο.  Δὲν τὸν ἔχω δεῖ ἀκόμη ἀπὸ κοντὰ (ἀργότερα τὸν εἶδε μαζὶ μὲ ἄλλους τρεῖς Μητροπολίτες ἀπὸ Κύπρο).  Εἶναι θηρίο!  Ἔχει δυνατὴ πίστη καὶ καθαρότητα.  Πολὺ θάρρος ἔχει.  Δὲν φοβᾶται πράμα.  Τοῦ ’πε ὁ Μέγας Παΐσιος (ὁ Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης) ὅτι θὰ ’ρθει ἐποχὴ ποὺ θὰ κοποῦν κουρέλια πολλὰ ράσα καὶ κοστούμια!  Θὰ μπλεχτοῦν ἔπειτα μεταξύ τους, θὰ γενοῦνε τόπι, ποὺ θὰ τὸ παίζει τόμπολο ὁ σατανᾶς!  Ἐσύ, τοῦ παρήγγειλε, τότε νὰ γενεῖς Μακκαβαῖος!  Αὐτὸς ἔβαλε τὴν παραγγελία αὐτὴ κολαΐνα στὸ λαιμό του!  Στέκει καὶ μιλεῖ μὲ θάρρος!  Μπουλντόζα εἶναι ὁ λόγος του, ποὺ θέλει νὰ ἰσοπεδώσει παλικαρίστικα, ὅλα τὰ κάστρα τοῦ κακοῦ!  (μὲ γέλιο εὐχαρίστησης).

Στὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης, λυπήθηκε  πολὺ ὁ Χριστός! Στεναχωρήσανε ἐκεῖ καὶ ἕνα πολὺ δικό μου ἄνθρωπο…  Πέρασε μία βραδιὰ δύσκολη…Τοῦ συμπαραστεκόμουν καὶ τὸν παρακολουθοῦσα ἀπὸ ἐδῶ μὲ προσευχὴ ὅλη τὴ νύχτα…

Μετὰ ἀπὸ ἐκείνη τὴ Σύνοδο, μὲ πήγανε πρὸς τὸ Ἡράκλειο ὁ Ἀντώνης καὶ ἡ Ριρίκα.  Ἤθελαν νὰ μὲ δοῦν οἱ Ἱεράρχες ἀπὸ τὴν Κύπρο.  Δὲν μοῦ εἶπαν στὴν ἀρχὴ ποὺ μὲ πήγαιναν.  Δὲν θὰ πήγαινα μὲ τίποτα.  Ὅταν μοῦ τὸ εἴπανε στὸ δρόμο, ἀντέδρασα πολύ.  Τί θένε, εἶπα, ἀπὸ μία γριὰ ξεκουτιασμένη, κυρτωμένη, μαγαρισμένη ὁλόκληροι Μητροπολίτες;  Ὅταν, ὅμως, τοὺς γνώρισα, χάρηκα πολύ.  Ὑπέροχοι ἄνθρωποι!  Τοὺς εἶπα ὅ,τι εἶδα: «εὐτυχῶς ποὺ δὲν ὑπογράψατε».

Ἕνας ἀπ’ αὐτούς, ὁ Ἀθανάσιος, μὲ ρώτησε: «τί λές;  Ἔχει ὁ Πάπας Ἱερωσύνη;».  «ὄη δὲ γατέχω ἦντα!» τοῦ ἀπάντησα.  Ὁ τελευταῖος ὀρθόδοξος χριστιανὸς μὲ τὸ Βάπτισμα καὶ τὸ Ἅγιο Μύρο, εἶναι ἀνώτερος ἀπ’ αὐτόν!  Αὐτὸς ὁ καημένος εἶναι ὑπηρέτης τοῦ σκότους!  Δὲν ἔχω τίποτα μὲ τὸν ἄνθρωπο, πρὸς Θεοῦ! Μὲ τὸ ἀξίωμα του τὰ ἔχω… Εἶναι ἀντίχριστο τὸ σύστημα ποὺ ὑπηρετεῖ.  Καὶ καταλήγει καὶ ὁ ἴδιος δολιοφθορέας τῆς ἀνθρωπότητας… Στὴ συνάντηση ἐκείνη,  θαύμασα περισσότερο τὸν Δέσποτα Ἐπιφάνιο!

Στὶς 28-8-2010 μοῦ εἶπε: «Σήμερα σείστηκαν τὰ ἐπουράνια! Ἕνας μεγάλος Ἱεράρχης ἀνέβηκε στὸν οὐρανό (ἦταν ὁ Φλωρίνης Αὐγουστῖνος).  Δίπλα στὸν Πατροκοσμά!  Τὸν βλέπουν οἱ κακομοίρηδες, κάποιοι ἄλλοι Ἀρχιερεῖς ἀπὸ τὴν ἄλλη πάντα (κόλαση) καὶ λιώνουν…»!

Κάποτε τὴν βρῆκα μεσημέρι νὰ κάνει κομβοσχοίνι στὸ τραπέζι καὶ νὰ εἶναι μεταρσιωμένη.  Δὲν ρώτησα τίποτα.  Μοῦ ἐξήγησε ἐκείνη:  «Ἔχω ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ ἀγαπημένα μου παιδιὰ στὸν Πειραιά.  Τὸ Παναγιωτάκι μου! (ἔμαθα ὅτι εἶναι Γραμματέας στὰ γραφεῖα τῆς ἐκεῖ Μητροπόλεως).  Τὸ ἔχω ἔννοια.  Εἶναι πολὺ ἄρρωστη ἡ ἀδερφή του ἡ Μαρία.  Εὔχομαι νὰ ἀντέξουν καὶ οἱ δύο στὸ δοκιμαστήριο.  Νὰ μὴ χάσουν τὸ μισθὸ ἀπὸ τὸ χρηματιστήριο…(ἔδειξε τὸν οὐρανό)».

Κάποτε, τὸ 2007 ἢ 2008, δὲν θυμᾶμαι καλά, εἶχε ἀρκετοὺς μῆνες τυλιγμένο τὸ πόδι της στὸ καλάμι καὶ κούτσαινε περπατώντας.  Κάποια στιγμὴ τὴν ρώτησα: «Μὰ τί ἔπαθες;  Νὰ σὲ πᾶμε στὸ γιατρό;».  Ἐκείνη μὲ σιγουριὰ ἀπάντησε: «Δὲν χρειάζεται παιδί μου.  Ἔκανα συμφωνία νὰ πάρω τοὺς πόνους ἀπὸ τὸ Μιχαλιῶ μου.  Ἐξομολογεῖται στὸν π. Ἀντώνιο.  Εἶναι ἄριστο παιδί.  Τὸ ὑπεραγαπῶ.  Ἔχει σίδερα στὸ πόδι σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο.  Ἔχει περάσει πολλά.  Θὰ πάρω τοὺς πόνους καὶ δὲν θ’ ἀφήσω νὰ πονέσει τὸ παιδί»..!  Ὄντως ὁ Μιχάλης, ὅπως πληροφορήθηκα, ἐννέα μῆνες, δὲν πῆρε οὔτε παυσίπονο.  Ἔτριβαν τὰ μάτια τους οἱ γιατροί.

Ὅταν ἦταν κατάκοιτη, χωρὶς ἀκοὴ καὶ ἀντίληψη ἐγκεφαλική, διαφαινόταν ἀπὸ τὰ μάτια καὶ τὶς ἀντιδράσεις της, μία ἄλλη δυνατότερη λειτουργία μέσα της.  Τίποτα δὲν ἄφηνε ἀπαρατήρητο.  Ἤμουν ἐκεῖ καὶ μετέφεραν δύο Ἱερεῖς στὸν π. Ἀντώνιο τὰ πικρόχολα σχόλια κάποιων ἄλλων ἱερωμένων μὲ ἐξουσία.  Ὁ π. Ἀντώνιος θύμωσε καὶ ἔλεγε: «Μὰ τί τοὺς κάνουμε;  Δὲν ἔχουν ἄλλα θέματα νὰ ἀσχοληθοῦν;».

Τότε ἡ γιαγιά, τὸν κοίταξε αὐστηρὰ μὲ ἐκεῖνο τὸ ἀνεπανάληπτο βλέμμα.  Τοῦ εἶπε ἕνα ἁγιογραφικὸ χωρίο ποὺ ἀπορήσαμε πῶς τὸ θυμήθηκε: «γιὰ σταμάτα.  Διήλθομεν διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος…τὰ ξεχνᾶς;  Γιὰ κοίταξε ἐδῶ…», τοῦ ἔδειξε μία χάρτινη εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου ποὺ εἶχαν κολλήσει στὸν τοῖχο δίπλα της.  Καὶ εἶπε: «τοῦτος ὁ Μέγας, Μέγας, Μέγας…ξέρεις τί πέρασε ἀπὸ τοὺς γραμματικούς;» (ἴσως ἀπὸ τοὺς Γραμματεῖς καὶ Φαρισαίους τῆς ἐποχῆς του).

Κάποτε μία ἄγνωστη νεαρὴ γυναίκα, τῆς ἔφερε τὸ ἴνδαλμά της σὲ φωτογραφία, ὅπως εἶπε.  Ἕνα κληρικὸ μὲ πρωταγωνιστικὸ ρόλο στὸ κίνημα τοῦ ὀπαδισμοῦ μέσω τῶν social media.  Δὲν τὸν ξέρω ἀλλὰ ἔχω ἀκούσει γι’ αὐτόν.  Ἡ Γερόντισσα, τῆς εἶπε μὲ τρυφερότητα καὶ ἀγάπη: «Καλὸς εἶναι παιδί μου.  Προσέχετε ὅμως, νὰ μὴν ἀλλάζετε τὸ ἀνεβόλεμα (ἀνηφοριὰ) μὲ τὸ βόλεμα.  Ὁ Χριστὸς ἀνέβηκε στὸ Γολγοθά.  Ἐμεῖς πρέπει μὲ δικό μας Σταυρὸ νὰ ἀκολουθοῦμε πίσω ἀπ’ Αὐτόν!  Ὅσο ἀνεβαίνουμε τὸ δύσκολο αὐτὸ δρόμο, τόσο βλέπουμε τὰ κάλλη τοῦ Θεοῦ!  Νὰ ἀγαπᾶτε ἀλλὰ νὰ μὴν ἐμπιστεύεσθε αὐτοὺς ποὺ θέλουνε νὰ σασε βγάλουνε τσῆ ἐνοχὲς καὶ σασε γεμίζουνε ὀχιὲς (πάθη προφανῶς).  Ἡ χαρὰ ἔρχεται ἀπὸ τὰ δάκρυα τῆς μετανοίας καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ…».

Ἡ νυχτερινὴ προσευχὴ πάει βολίδα στὸν οὐρανό. Μετὰ τὰ μεσάνυχτα ἀνοίγουν τὰ ἐπουράνια. Ἐκείνη τὴν ὥρα τῆς πιὸ κατάλληλης προσευχῆς, μιλῶ στὸ Θεὸ γιὰ τὸν Δεσπότη μας τὸν Μακάριο.  Εἶναι ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας.  Πολὺ τὸν ἀγαπῶ.  Ἔχει καλὴ καρδιά.  Ἔπειτα προσεύχομαι γιὰ ὅλα τὰ Πατριαρχεῖα καὶ τοὺς Ἱεράρχες.  Δύσκολο τὸ ἔργο τους.  Νὰ τοὺς φωτίζει ὁ Θεὸς νὰ κάνουν λιγότερα λάθη.  Ὅταν ἀκούσω ἕνα ὄνομα Ἱεράρχη ἀπὸ τὸ ραδιόφωνο στὴ Λειτουργία, δὲν τὸ ξεχνῶ.  Εὔχομαι τὴ νύχτα.  Νά…λέω: «Μελίτωνος, Δωροθέου κ.λπ.».

Κάποτε πῆγα ἀπόγευμα, τώρα τελευταῖα.  Μοῦ εἶπαν ἡ Ριρίκα καὶ ἡ Ἀντωνία , ὅτι πῆγε μία γυναίκα ἀπὸ τὸ Ἡράκλειο.  Τὴν ἤλεγξε.  Δὲν τὸ ἔκανε παλαιότερα, ἀλλὰ τελευταῖα τὸ ἔκανε ὅταν χρειαζόταν.  Τῆς εἶπε, ὅπως μοῦ διηγήθηκαν: «χρώματα, χρώματα, χρώματα ἀλλάζεις…ὅλα στὸ λάκκο…(μάταιη ἡ ἐναλλαγὴ πολυτελοῦς καὶ πολύχρωμου ρουχισμοῦ).», ἔπειτα τῆς εἶπε: «ὁ Μανώλης ὁ τρίχας ἔχει τρέλα».  Ἔσκυψε καὶ ἐξήγησε ψιθυριστὰ στὴ Ριρίκα: «μαλλιὰς εἶναι καὶ παπάς.  Τρέλα μὲ τὰ λεφτά, τὰ μεγαλεῖα καὶ κάμποσα ἀκόμη».  Ἡ γυναίκα ἔφυγε μπαρουτιασμένη.  Ἔψεξε προφανῶς κάποιο συγγενῆ ἢ φίλο της Ἱερέα.  Ὅταν ἔφυγε, εἶπε ἡ γιαγιά: «Δρόμο δρόμο ἐρχόταν καὶ ἔλεγε Ἰησοῦ, Ἰησοῦ! (προφανῶς ἔλεγε τὴν εὐχή).  Καὶ ἐδὰ ποὺ τῆς εἶπα, ὅ,τι μοῦ ’πε Αὐτὸς νὰ τσῆ πῶ ἐμάνισε!  Ἐδὰ θὰ μὲ στολίζει καλά…» (γελοῦσε μὲ τὴν καρδιά της).

Μοῦ ἔλεγε ὅτι ὁ π. Ἀντώνιος εἶναι τὸ πιὸ ἀγαπημένο τῆς πρόσωπο, τὸ παιδί της.  Ἔλεγε, γελώντας, ὅτι τὸ δωμάτιό του εἶναι «φύρδην μίγδην».  Ἕνας σωρὸς ἀπὸ βιβλία στὸ κρεβάτι καὶ αὐτὸς ἀποκοιμᾶται πολλὲς φορὲς πάνω τους.

Μοῦ περιέγραφε πῶς παρακολουθοῦσε ἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ ἀγαπημένα της παιδιά.  Πήγαινε νοερὰ στὸ σπίτι του, τὸν ἔβλεπε πῶς κοιμόταν στὸν καναπὲ τοῦ σαλονιοῦ, πὼς προσευχόταν γονατιστὸς σὲ ἕνα χαλὶ καὶ ἀκουμπισμένος σὲ μία συρταριέρα.  Πῶς ἔκανε μετάνοιες, πὼς ὅταν ἀντιλαμβανόταν τὴ γυναίκα του νὰ ἐπιστρέφει στὸ σπίτι ἀπὸ τὸ παιδί τους ποὺ ἔμενε κοντά, σηκωνόταν γρήγορα καὶ ἔκρυβε τὸ χαλὶ στὴν ντουλάπα…

«Οἱ γονεῖς σου ξεβοτανίζουν τώρα τὸ χωράφι!  Ἔτσι δὲν εἶναι;» μοῦ εἶπε κάποτε .  «Ναὶ ἔτσι εἶναι!».  «Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ στὸ πνευματικὸ χωράφι!  Ξεριζώνεις τὰ βλαβερὰ καὶ φυτεύεις τὰ καλά!  Σήμερα, βέβαια, ἀπὸ ἐλάχιστους γίνεται αὐτό!  Φοβοῦνται, διστάζουν νὰ μιλήσουν γιὰ τὰ πάθη, γιὰ τὶς ἁμαρτίες.  Οἱ Ἅγιοι ξερίζωναν καὶ μετὰ φύτευαν.  Ἂν φυτέψεις μέσα στὰ ζιζάνια, θὰ πνιγεῖ τὸ φυτό, δὲν θὰ εὐδοκιμήσει… Θὰ ἔρθει μεγάλη δυσκολία στὴν ἀνθρωπότητα!  Αἰτία ἡ ἁμαρτία!  Ἂν δὲν ἐπιτρέψει αὐτὸν τὸν πόλεμο ὁ Θεός, τὸ εἶδος μας δὲν θὰ ἔχει λόγο ὑπάρξεως στὴ γῆ, ἐκεῖ ποὺ κατήντησε…»

 

Δ)  ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑΣ ΣΕ ΕΜΕΝΑ…

 

Ἤμουν ἔγκυος τὸ πρῶτο παιδί μου.  Ὅσο πλησίαζε ἡ ὥρα τῆς γέννας, μὲ κατέλαβε φόβος.  Δύσκολο ψυχολογικὸ πρόβλημα.  Θεωροῦσα ὅτι τὴν ὥρα τοῦ τοκετοῦ θὰ ἔρθει τὸ τέλος μου…Ἡ Γερόντισσά μου ἔλεγε μὲ μία ἀδιαμφισβήτητη σιγουριά: «μὴ φοβᾶσαι παιδί μου.  Σοῦ ἐγγυῶμαι ὅτι ὄχι ἁπλὰ θὰ ζήσεις, ἀλλὰ θὰ γεννήσεις χωρὶς νὰ αἰσθανθεῖς τὸ παραμικρό»!  Ἀκριβῶς, ὅπως τὰ εἶπε ἔγιναν.

Ἂν μὲ ρωτοῦσε κάποιος ἔπειτα, τί σημαίνει γέννα, δὲν θὰ γνώριζα τί νὰ ἀπαντήσω.  Ἀργότερα μοῦ ἐξήγησε, ὅτι αὐτὸ ποὺ ἔπαθα ὀφειλόταν σὲ ἐμβρυακὸ προσωπικό μου τραῦμα!  Ἡ μάνα μου, μοῦ ἐξήγησε ἡ Γερόντισσα, εἶδε ἕνα τρομακτικὸ ὄνειρο ὅταν μὲ κυοφοροῦσε.  Ἀναπτύχθηκε μεγάλη φοβία στὴν ψυχή της ὅτι θὰ πεθάνει στὴ γέννα.  Αὐτὸ τὸ αἴσθημα πέρασε στὸ ἔμβρυο δηλαδὴ σ’ ἐμένα!  Τὸ ἐκδήλωσα κι ἐγὼ στὸ πρῶτο μου παιδί.  Ὅταν ρώτησα τὴν μάνα μου, ἔμεινε ἄφωνη.  Θυμήθηκε καὶ ἐπικύρωσε τὸ γεγονός!

Στὸ δεύτερο παιδί μου, ἔπαθα μετὰ τὴν γέννα μία μικρὴ ἐπιλόχεια κατάθλιψη.  Νόμιζα πάλι ὅτι θὰ πεθάνω σύντομα.  Μετὰ τὸν σαραντισμὸ πῆγα στὴν Γερόντισσα.  Δὲν τῆς ἀνέφερα τὸ παραμικρό.  Κάθισα καὶ ἀπόλαυσα τὴν χαρὰ καὶ τὴν ζωτικότητα τῆς συντροφιᾶς της.  Ὅταν ἔφευγα, μὲ ἀποχαιρέτησε ἐγκάρδια καὶ μοῦ εἶπε: «στὸ καλὸ παιδί μου.  Καὶ κοίταξε, δὲν πεθαίνεις!  Δὲν πᾶς πουθενά!  Ἐδῶ θὰ εἶσαι! Ἀκοῦς;».  Αὐτὸ ὑπῆρξε καὶ ἡ θεραπεία μου.

Πάντα γνώριζε τί μοῦ συμβαίνει καὶ τί σκέπτομαι.  Ἐπενέβαινε διακριτικὰ ἀλλὰ καὶ ἄμεσα.  Διόρθωνε ἢ βελτίωνε τὶς ὑποθέσεις μου.  Τὰ περιστατικὰ πολλὰ ποὺ δὲν γίνεται νὰ ἀναφερθοῦν ὅλα.  Κάποτε μία ἀδικία μεγάλη ἀπὸ στενὸ συγγενικὸ πρόσωπο ταλαιπώρησε τὸν σύζυγό μου κι ἐμένα.  Δὲν εἶπα τίποτα.  Προσπάθησα νὰ τὸ ξεπεράσω.  Κάποτε ποὺ πῆγα στὴν Γερόντισσα, μοῦ εἶπε: «ἡ ἀδικία αὐτὴ θὰ ξεπερασθεῖ ἔτσι κι ἔτσι..».  Ἔμεινα ἄφωνη.  Ὅπως τὸ εἶπε, ἔτσι κι ἔγινε.

Συνήθιζα νὰ δίνω κρυφὰ σὲ ἕνα ἀναγκεμένο πρόσωπο φαγητό.  Ἔδωσα μία Κυριακή τῆς Τυρινῆς καὶ τὴν Καθαρὴ Δευτέρα δὲν ἔδωσα τίποτα.  Σκέφτηκα: «Τί θὰ δώσω τώρα.  Ψωμὶ κι ἐλιές;».  Ἔπειτα πῆγα στὴν κατάκοιτη πλέον Γερόντισσα.  Ἐκείνη μὲ κοίταξε στοργικὰ καὶ μοῦ εἶπε: «Ἔπρεπε νὰ δώσεις φαγητό.  Ἄλλη φορὰ θὰ δίνεις ἔστω ἕνα χουφτιδάκι» καὶ μοῦ ἔδειξε μὲ τὸ χέρι της.  «Εἶναι ἡλικιωμένο τὸ πρόσωπο».

Εἶχα ἕνα ὀδυνηρὸ πρόβλημα ὑγείας.  Κατὰ καιροὺς ἐμφανιζόταν ἔντονα καὶ ὑπέφερα πολύ.  Φαινόταν θεραπευτικὰ ἀξεπέραστο.  Μία μέρα πῆγα στὴν κατάκοιτη Γερόντισσα.  Φεύγοντας μὲ ἀγκάλιασε καὶ μὲ φιλοῦσε.  Ἔπειτα, ἔκανε μία κίνηση μὲ τὸ χέρι της καὶ σὰν κάτι νὰ ἀφαίρεσε ἀπὸ τὸ σημεῖο ποὺ ὑπέφερα.  Στὴ συνέχεια ἔκανε μία ἔντονη κίνηση, σὰν νὰ τὸ ἔριξε κάτω μὲ ὁρμὴ καὶ εἶπε: «Νὰ βγάλω καὶ νὰ πετάξω ἐτούτονε τὸ κομπαλάκι νὰ μὴ σὲ πειράζει»!  Αὐτὸ ἦταν!  Ἡ θεραπεία μου δεδομένη διὰ χειρὸς τῆς Γερόντισσας!

Ἕνα στενὸ οἰκογενειακό μου πρόσωπο ὑπέφερε ἀπὸ ἕνα αὐτοάνοσο πρόβλημα.  Τὰ φάρμακα δὲν βοηθοῦσαν.  Πῆγε μία μέρα στὴ Γερόντισσα.  Δὲν πῆγε γιὰ τὸ θέμα τῆς δυσκολίας ποὺ ἀντιμετώπιζε. Ἐπιθυμοῦσε γενικὰ νὰ ζητήσει τὴν εὐχή της.  Κάθισε δίπλα στὸ κρεβάτι της.  Αὐθόρμητα ἡ γιαγιά, βγάζει τὸ χέρι ἀπὸ τὴν κουβέρτα καὶ σταυρώνει τὸ ἐπώδυνο σημεῖο  τοῦ οἰκείου μου προσώπου.  Αὐτὸ ἦταν!  «Ἰάθη παραχρῆμα» γιὰ νὰ χρησιμοποιήσω τὴ γλώσσα τῆς Γραφῆς!  Μᾶλλον, διαπίστωσε τὴν πλήρη ἴαση ὅταν ἐπέστρεψε στὴν οἰκία του!

Μετὰ τὴν Ὀσιακὴ της κοίμηση, τὴν παρακάλεσα μὲ θερμὴ προσευχὴ καὶ δάκρυα.  «Θὰ ἐπικοινωνοῦμε ἢ τελείωσε ἡ μεταξὺ μας σχέση;» τῆς ἔλεγα.

Τὸ ἴδιο βράδυ ἦρθε ὁλοζώντανη, ἀστραφτερή, πανέμορφη στὸν ὕπνο μου.  Γενικὰ δὲν δίνω καμία σημασία στὰ ὄνειρα ὡς πεδίο δράσης τοῦ σατανᾶ.  Ὅμως, αὐτὸ ποὺ εἶδα, ἦταν ἀλλιώτικο.  Ἦταν ζωντανό, ξεκάθαρο, γλυκό, ἤρεμο, κατανυκτικό, εἰρηνικό.  Τὴν εἶδα νὰ μπαίνει στὸ σπίτι μου μὲ τὴν Μοναχική της φορεσιά.  Κρατοῦσε στὰ χέρια τὸν ξύλινο Σταυρὸ ποὺ συνήθως χρησιμοποιοῦσε.  Μοῦ χαμογελοῦσε καὶ μὲ σταύρωνε στὸ σημεῖο ποὺ παλαιότερα μὲ θεράπευσε ἀπὸ τὸ χρόνιο πρόβλημα ποὺ εἶχα…Ἔνοιωθα σὰν βρέφος στὴν ἀγκαλιὰ τῆς μάνας του!  Ξύπνησα καὶ εἶχα ἄρωμα καὶ αἴσθηση παραδείσου!

Ἄλλοτε, πάλι, τὴν εἶδα ἀκόμα πιὸ νέα.  Ἔνοιωσα ἀκριβῶς τὰ ἴδια συναισθήματα.  Κρατοῦσε ἕνα σιδερένιο καρότσι γεμάτο τυλιγμένα δῶρα!  Τόσα πολλὰ ποὺ ἔπεφταν καὶ τὰ μάζευαν.  Περνοῦσε μέσα ἀπὸ πολὺ κόσμο καὶ χαρούμενη μοίραζε.  Οἱ ἄνθρωποι, γνωστοὶ καὶ ἄγνωστοι, ἔπαιρναν ἀπὸ τὰ χέρια της καὶ πανηγύριζαν!

Τὸ ἑπόμενο πρωὶ κάποιος μοῦ ἔστειλε στὸ κινητό, μία φωτογραφία ἀπὸ τὸν τάφο της.  Δίπλα ἀκριβῶς, ὑπῆρχε τὸ καρότσι ποὺ εἶδα τὸ προηγούμενο βράδυ ὅτι κρατοῦσε!  Ἦταν ἀκριβῶς τὸ ἴδιο!  Μὲ τὰ ἴδια σημάδια!  Κάνανε ἐργολαβικὲς ἐργασίες καὶ βρέθηκε τὸ καρότσι δίπλα στὸν τάφο της!  Ἡ Γερόντισσα, τὸ χρησιμοποίησε σὰν νοερὸ μεταφορικὸ μέσο, γιὰ νὰ μεταδίδει τὴν ἀφθονία τῶν θεϊκῶν δωρεῶν στοὺς ἀνθρώπους!  Ἐκείνων ποὺ τώρα διαχειρίζεται.  Καὶ μοῦ τὸ ἔδειξε, πρὶν δῶ τὴν συγκεκριμένη φωτογραφία!

Ἐξακολουθεῖ καὶ μετὰ θάνατον νὰ δηλώνει «παροῦσα»!  Ἤμουν στὸν τάφο της, ὅταν τηλεφώνησαν δύο Ἀρχιμανδρίτες στὸν παρόντα ἐκεῖ π. Ἀντώνιο, ἕνας ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ ἕνας ἀπὸ τὴν Κρήτη.  Τοῦ εἶπαν, θαυμαστὲς ἐπεμβάσεις τῆς Γερόντισσας σὲ ὀξύτατα θέματα ὑγείας ποὺ ἀντιμετώπιζαν!

Καὶ μία νεαρὴ μανούλα πολύτεκνη.  Εἶχε φέρει μία θεία της τὴν φωτογραφία της στὴ Γερόντισσα, ἐνῶ ἀκόμα ζοῦσε.  Τὴν κοίταξε ἡ Γερόντισσα, συνοφρυώθηκε ἀπὸ τὸν πόνο καὶ εἶπε: «Σὰν τὴν ἄμμο τῆς θάλασσας τὸ κακὸ στὴν κεφαλή»!  Εἶχε ὄντως, διάσπαρτους μεταστατικοὺς ὄγκους στὸ κεφάλι.  Ἡ θεία της, μετὰ τὴν κοίμηση τῆς Γερόντισσας, πήγαινε μὲ ἄλλους συγγενεῖς στὸν τάφο της καὶ τὴν παρακαλοῦσε.  Ἕνα βράδυ τὴν εἶδε χαμογελαστὴ ὁλοζώντανη μεταξὺ ὕπνου καὶ ἐγρήγορσης.  Τῆς μετέφερε καὶ τὸν πατέρα της νὰ τὸν δεῖ.  Εἶχε φύγει πρὸ πολλοῦ μὲ ἀνακοπή.  Νέος ἄνθρωπος.  Τὴν ἐνθάρρυνε.  Ἡ ἀνιψιὰ ἔκανε μαγνητική.  Οὔτε καρκινικὸ κύτταρο δὲν βρέθηκε στὸ κεφάλι της!

Τώρα ἡ Γερόντισσα, μᾶς προσκαλεῖ κι ἐμᾶς στὴν ὁδὸ τῆς ἁγιότητας!  Ἔχει ἄλλα μέτρα καὶ μεγαλύτερες δυνατότητες ἐκεῖ ποὺ ζεῖ!  Στὴν αἰωνιότητα τοῦ Θεοῦ!  Τρέχει χωρὶς κανένα φραγμὸ πλέον!  Ἡ μεγάλη φιλανθρωπία της, ἔγινε συνεχὴς θαυματουργία!

Βασίμως, εὐελπιστῶ, ὅτι θὰ συναντήσω καὶ πάλι τὴν Γερόντισσά μας νὰ μὲ περιμένει μὲ λευχειμωνοῦσα θεοΰφαντη στολὴ στὸ κατώφλι τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Κι ἐμένα καὶ πολλούς.  Ἂς εἴμαστε ἀνάξιοι.  Ἐμεῖς, ἐκεῖ,  πάντα, μὲ ἐλπίδα θὰ ἀποτεινόμεθα καὶ ὁ διάβολος κατησχυμμένος θὰ τρίβει τὰ μάτια του.

Γιατί, καὶ ἡ εὐτέλειά μου καὶ ὅσοι τὴν ἀγάπησαν , ἔχουμε «σπέρμα ἐν Σιὼν καὶ οἰκείους ἐν Ἱερουσαλὴμ» (Ἠσ. 31,9).  Σὰν τὴν ὀσίαθλη Γαλακτία ! Τὴν Γερόντισσα ὅλων μας! Τὴν ὁποία καθικετεύουμε  «μὴ διαλείπει πρεσβεύειν ὑπὲρ ὑμῶν».   Ἀμήν!