Στην περιοχή Ζωγράφου που μένω – διηγείται ο κ. Νικόλαος Τζάφας – γνώρισα ένα ιερέα σπουδαστή της Θεολογίας από την Σερβία, που σήμερα είναι Επίσκοπος. Ερχόταν όταν μπορούσε τα πρωινά στο μαγαζί μου στο ξυλουργείο και συζητούσαμε πνευματικά, ήταν ευλαβέστατος. Όταν μια ομάδα δέκα μοναχών από την Σερβία διερχόμενοι από Αθήνα πήγαιναν προσκυνητές στους Αγίους Τόπους, ο γνωστός μου ιερέας τους έφερε από το ξυλουργείο μου. Ήλθανε, ψάλανε στο μαγαζί μου και με ευλόγησαν. Πήγανε και στο Μήλεσι να πάρουν την ευλογία του οσίου Πορφυρίου. Όταν πήγανε, τους ρώτησε:
– Επάνω από το Μοναστήρι σας, τι υπάρχει εκεί; Του απαντήσανε:
– Υπάρχουν μερικά χαλάσματα από παλαιό Μοναστήρι.
– Εγώ, τους είπε, βλέπω φως· εκεί υπάρχουν άγια Λείψανα. Και τους περιέγραψε ακριβώς την περιοχή.
Άλλη φορά που τον επισκέφθηκα, μου περιέγραψε όλη την οικογένειά μου, την γυναίκα μου και τα τέσσερα παιδιά μου και το παρουσιαστικό τους και τον χαρακτήρα τους και όταν τον κοίταξα με έκπληξη, μου είπε: «Παιδί μου, εγώ τους βλέπω μπροστά μου», χωρίς να τους έχη δει ποτέ, και όταν του είπα κάτι για το γυιό μου, «πάψε», μου λέει, «τον ξέρω καλύτερα εγώ τον Δημήτρη από εσένα».
Άλλη μία ημέρα ηλιόλουστη πήρα πολλούς συγγενείς παρέα, αλλά όχι πνευματικούς ανθρώπους, να πάμε να γνωρίσουνε τον Άγιο, μήπως ωφεληθούνε και αυτοί. Τον βρήκαμε. Εγώ δεν ξεκόλλησα από κοντά του, χαιρόμουνα την ευλογία του. Αυτοί κάθονταν απόμακροι· ούτε που πλησίασαν· δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον. Απόλαυσαν μόνο την φύση που ήταν πολύ όμορφη, αλλά ως εκεί. Είχαμε πάει απόγευμα και άρχιζε να βραδιάζη, αλλά πού να φύγω εγώ από τον Γέροντα! Δεν μπορούσαν όμως και αυτοί να φύγουν, για να μην με στενοχωρέσουν. Απόμακρα όπως ήταν, γυρίζει ο παππούλης και μου λέει:
– Ο τάδε (ένα συγγενικό μου πρόσωπο) πώς τα πάει με την γυναίκα του;
– Γέροντα, καθόλου καλά.
– Φέρτονε, μου είπε, καμμιά μέρα εδώ.
Δεν δέχτηκε να ‘ρθη και τελικά χωρίσανε.
Αφού βράδιασε, θυμώσανε από μέσα τους και αναχώρησαν χωρίς να μου πουν τίποτα. Μόλις φύγανε, μου λέει ο παππούλης «αυτοί φύγανε πολύ θυμωμένοι και σε συζητάνε στον δρόμο. Έλα να δης τώρα τι θα κάνης». Μου δείχνει ένα μονοπάτι. «Να», μου λέει, «θα πας από εδώ και θα βγης μπροστά τους. Τότε θα ξαφνιαστούν και θα σταματήσουν και θα τους φύγη ο θυμός».
Έτσι ακριβώς έγινε. Τα χάσανε και σιωπήσανε.
Ευχαριστώ τον Τριαδικό Θεό που με αξίωσε εμένα τον ελάχιστο δούλο Του να έχω τέτοια ευλογημένη επικοινωνία μαζί του. Να δω και να αισθανθώ τις χάρες που μετέδιδε ο Άγιος ως δοχείον του Αγίου Πνεύματος.
Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)». Α’. Μαρτυρίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», σελ. 164.
