Αριστερά απ’ την πύλη του Μοναστηριού είχε γίνει μία υπόγεια δεξαμενή και πάνω σ’ αυτή χτίζονταν τότε οι ξενώνες.
Ένα μεσημέρι ο Άγιος [άγιος Πορφύριος] μου ζήτησε να πάω να ελέγξω το σιδέρωμα μίας πλάκας. Πιθανόν με το χάρισμά του έβλεπε ότι γίνονταν λάθη.
Πήγα και διαπιστώνοντας σοβαρά λάθη, φώναξα τον σιδερά που εργαζότανε σιωπηλός και τον επέπληξα.
Ήταν πολύ ευγενικός και άρχισε να τα διορθώνει.
Ήρθε και ο κ. Γεώργιος Αρβανίτης [πρώην δικαστικός και ο πιο στενός συνεργάτης του αγίου Πορφυρίου] και επειδή δεν είχαμε ένα πρόχειρο χαρτί για να σημειώσουμε κάποιες μετρήσεις, ζητήσαμε χαρτί απ’ τον σιδερά.
Η μία πλευρά ήταν λευκή και η άλλη είχε διάφορες εξισώσεις, ανώτατα μαθηματικά του Πολυτεχνείου.
Τότε ο κ. Γιώργος μου αποκάλυψε ότι ο σιδεράς ήταν… καθηγητής του Πολυτεχνείου!
Τι ήταν αυτό που έκανε αυτόν τον ιδιαίτερα μορφωμένο άνθρωπο να εργάζεται με τόση αυταπάρνηση μέσα στον ήλιο σε μία εργασία ιδιαίτερα δύσκολη; Και αυτό, διότι τα σίδερα είναι πολύ βαριά.
Ο κ. Γιώργος μου αποκάλυψε το πρώτο θαύμα που έζησε αυτός ο άνθρωπος κοντά στον Άγιο.
Κάποτε, ένα πολύ στενό πνευματικό παιδί του Αγίου πήρε με το αυτοκίνητό του τον Άγιο και ξεκίνησαν να πάνε στην Πάρνηθα μέσω Αυλώνα. Στο πίσω κάθισμα ήταν ο καθηγητής του Πολυτεχνείου μαζί με άλλα δύο άτομα.
Καθώς ξεκινήσανε και ο Άγιος άρχισε να τους λέει διάφορα πνευματικά, ο οδηγός πρόσεξε τον δείκτη των καυσίμων.
Επειδή ήταν σχεδόν τέρμα αριστερά και τα καύσιμα τελειώνανε, διέκοψε τον Άγιο λέγοντας:
– Γέροντα, θα σταματήσω να βάλουμε καύσιμα.
– Προχώρα, προχώρα ευλογημένε…
Μετά από λίγη ώρα στο ταμπλό άναψε το προειδοποιητικό φωτάκι των καυσίμων και ο οδηγός ζήτησε πάλι να σταματήσουνε σε κάποιο βενζινάδικο, αλλά ο Άγιος αρνήθηκε.
Μόλις πλησιάζανε στο βουνό, ο οδηγός είδε μπροστά του το τελευταίο πρατήριο καυσίμων και ανήσυχος διέκοψε τον Άγιο που χαρούμενος τους μιλούσε για τον Χριστό:
– Γέροντα, βενζινάδικο! Η βενζίνη τελειώνει, εάν δεν βάλουμε καύσιμα τώρα, θα μείνουμε στο βουνό. Άλλο βενζινάδικο δεν υπάρχει!
– Προχώρα, προχώρα…
Και συνέχισε να μιλάει για τον Χριστό, ενώ ο οδηγός στεναχωρέθηκε και δεν μπορούσε πλέον να παρακολουθήσει όσα έλεγε ο Άγιος.
Στην Πάρνηθα υπάρχει ένα ατελείωτο, δαιδαλώδες δασικό δίκτυο και σε λίγο τα καύσιμα θα εξαντλούνταν. Αφού προχώρησαν αρκετά μέσα στο βουνό, η μηχανή έσβησε και το αυτοκίνητο ακινητοποιήθηκε.
Ο οδηγός αγανακτισμένος του είπε:
– Τώρα; Γέροντα, εγώ σας τα λεγα! Τώρα τι θα γίνει;
– Προχώρα, ευλογημένε…
Ο οδηγός πήγε να δείξει στον Άγιο τον δείκτη των καυσίμων και έκθαμβος βλέπει τον δείκτη από τέρμα αριστερά να πηγαίνει τέρμα δεξιά και η μηχανή άρχισε να δουλεύει!
Για λίγο όλοι τα είχανε χαμένα και πρώτος ο καθηγητής άνοιξε την πόρτα και βγήκε έξω εμφανώς ξαφνιασμένος.
Όλοι μαζί, έλεγξαν ξανά και ξανά το ρεζερβουάρ που είχε υπερχειλίσει και μετά πήγανε στον Άγιο που ήρεμος καθότανε στη θέση του συνοδηγού.
Ο καθηγητής του είπε:
– Καλόγερε, ξέρω όλα τα μαθηματικά που υπάρχουν, ξέρω όλη τη φυσική και τη χημεία, αλλά αυτό δεν το ξέρω… τι έγινε εδώ; Πες μου πώς έγινε τώρα αυτό;
– Βρε ευλογημένοι, πώς κάνετε έτσι; Μας έβαλε ο Κύριος λίγη βενζίνη που την είχαμε ανάγκη και κάνετε έτσι;
Αυτό ήταν το πρώτο θαύμα που είδε ο καθηγητής απ’ τον Άγιο κι αυτό τον ταρακούνησε. Από τότε αφοσιώθηκε κοντά τον και τον αγαπούσε πάρα πολύ.
Κάποτε του είπε:
– Γέροντα, τα παρατάω όλα… (τις επιστήμες). Πες μου τι θέλεις να κάνω για σένα;
– Εάν θέλεις, να έρχεσαι στο Μοναστήρι και να βοηθάς.
Και πράγματι πήγαινε στο Μοναστήρι και διάλεγε τις πιο δύσκολες εργασίες. Και τις έκανε με πνεύμα αυτοθυσίας.
Απόσπασμα από το βιβλίο, ο «Όσιος Πορφύριος ο Προφήτης, Μαρτυρίες», τόμος β’. Το βιβλίο εξέδωσε το Αγιοπαυλίτικο Ιερό Κελλί Αγίων Θεοδώρων, Άγιον Όρος.
