Διαβάστε αυτές τις δυο συγκλονιστικές ιστορίες που πρέπει να τις μελετούν και να παραδειγματίζονται όλοι αυτοί που με ελαφρά την καρδία πετάνε τα ράσα και υποβάλλουν παραίτηση λες και φεύγουν από την εργασία τους, γιατί ήταν κακός ο εργοδότης τους, αλλά και εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί που τους λέμε μπράβο και επικροτούμε την στάση τους που πετάνε τον Σταυρό του Κυρίου και επιστρέφουν στον κόσμο ξεχνώντας το «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθήτω μοι» (Μάρκ. η΄ 34).
- ΑΝΕΞΑΛΕΙΠΤΟ ΤΟ ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΣΧΗΜΑ
Διαβάστε αυτές τις δυο συγκλονιστικές ιστορίες που πρέπει να τις μελετούν και να παραδειγματίζονται όλοι αυτοί που με ελαφρά την καρδία πετάνε τα ράσα και υποβάλλουν παραίτηση λες και φεύγουν από την εργασία τους, γιατί ήταν κακός ο εργοδότης τους, αλλά και εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί που τους λέμε μπράβο και επικροτούμε την στάση τους που πετάνε τον Σταυρό του Κυρίου και επιστρέφουν στον κόσμο ξεχνώντας το «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθήτω μοι» (Μάρκ. η΄ 34).
Ο γερό-Μακάριος εγεννήθη στο Άργος το έτος 1892. Εκάρη μοναχός στην Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου, αλλά έπειτα ο πειρασμός κατάφερε να τον βγάλη από την μετάνοιά του στον κόσμο και νυμφεύθηκε. Απέκτησε μάλιστα και ένα παιδάκι. Ζούσε λοιπόν εν λήθη των υποσχέσεών του ώσπου, μια μέρα ο Θεός τού έδειξε σημείο και συγκλονίστηκε.
Παίζοντας μία μέρα με το παιδάκι του τον ρώτησε εκείνο όλο αθωότητα:
― Μπαμπά, τι είναι αυτά τα κόκκινα που έχεις πάνω σου;
Κοίταξε ο πατέρας το άσπρο πουκάμισό του και ρώτησε με απορία το μικρό.
― Ποια κόκκινα, παιδί μου; Τι βλέπεις;
― Να, αυτός ο κόκκινος σταυρός με τα σχέδια και τα γράμματα… Τι είναι;
Έντρομος ο πατέρας ξανακοίταξε στο στήθος του και κατάλαβε ότι έβλεπε ο μικρός την χάρι του Μ. Σχήματος.
Συγκλονίστηκε που η Χάρις και η αγάπη του Θεού δεν τον είχαν εγκαταλείψει παρ’ όλη την δική του αποστασία και ευθύς μετανόησε.
Όπως έπαιζε με το μικρό του, το αγκάλιασε, το ασπάσθηκε και αμέσως έφυγε για το Άγιον Όρος.
Γύρισε στην μετάνοιά του, όπου έγινε υπόδειγμα μετανοίας. Σε όσους τον γνώρισαν έκανε εντύπωση η μειλίχια σοβαρότης του, η σύννοια, η σιωπή, το αρχοντικόν του χαρακτήρος του και η αγάπη που εκδηλωνόταν έμπρακτα στην διακονία του στο Αρχονταρίκι.
Έζησε στην Μονή πολλά χρόνια και εκοιμήθη το έτος 1975, αφήνοντας μνήμη εναρέτου μοναχού και υπόδειγμα μετανοίας.
- ΈΝΑΣ ΙΕΡΕΑΣ ΘΕΛΗΣΕ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΤΑ ΡΑΣΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΠΩΣ Ο ΔΕΣΠΟΤΗΣ ΤΟΥ ΤΟΥ ΕΔΕΙΞΕ ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΔΡΟΜΟ
Μη αντέχοντας την αγαμία καθώς έμεινε χήρος αφού πέθανε η παπαδιά του σε νεαρή ηλικία, πήγε στο Δεσπότη του και του είπε. Δέσποτα θα βγάλω τα ράσα και θα παντρευτώ. Ο Δεσπότης του μάταια προσπάθησε να τον μεταπείσει.
Στο τέλος του είπε. Εντάξει πάτερ μου όμως θα ήθελα να τα βγάλεις εκεί που τα φόρεσες ,στην εκκλησία, ενώπιον του ποιμνίου σου ,με όλο το τελετουργικό.
Πράγματι την Κυριακή στην θεία λειτουργία μετά την μεγάλη είσοδο στάθηκε ο Δεσπότης με τον παπά πάνω στην ωραία Πύλη και οι ψάλτες άρχισαν να ψάλλουν το τροπάριο της Μ. Πέμπτης «Σήμερον ο Ιούδας καταλιμπανει τον Διδασκαλον και παραλαμβάνει τον διάβολο «.
Ο παπάς συγκλονίστηκε και άρχισε να κλαίει. Έπεσε στα γόνατα και ζήτησε συγγνώμη για την απερισκεψία του.
Έμεινε στο θυσιαστήριο μέχρι το τέλος της ζωής του σηκώνοντας μαζί με την ιεροσύνη του και τον Σταυρό της χηρείας.
Πηγή – πληροφορίες: Απόσπασμα από το βιβλίο. Από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση / Γεροντικόν
