Πως αποκτήθηκε η Αγιά Σοφιά από τους Τούρκους (Γράφει ο Δημήτρης Βοναπάρτης)

Πως αποκτήθηκε η Αγιά Σοφιά από τους Τούρκους
Όταν ο Μωάμεθ , 19 χρονών τότε το 1451 ,εγκαταστάθηκε ως σουλτάνος ,στην Ανδριανούπολη, έθεσε ως στόχο της ζωής του την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης, χωρίς ποτέ να εκμυστηρευτεί σε κανέναν το σκοπό του. Ο ίδιος αργότερα, μετά την άλωση δήλωνε.. «Αν μια τρίχα απ’ τα γένια μου, γνώριζε το μυστικό μου, θα την ξερίζωνα και θα την έκαιγα». Είχε ορκιστεί δε στον προφήτη και στο κοράνιο, και σε αγγέλους και αρχαγγέλους, ότι θα διατηρούσε ειρήνη με την Πόλη ,και τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, σε όλη του τη ζωή! Όμως το κρυφό όνειρό του τον καθοδηγούσε στρατηγικά, επιδιώκοντας να μετατρέψει σε Ισλαμική, την πρωτεύουσα του πρώτου Χριστιανικού κράτους. Γι αυτό είχε επινοήσει να της δώσει την δική του εξής ονομασία, Ισλαμπόλ, που σημαίνει πόλη γεμάτη Ισλάμ.
Γράφοντας αυτό το κείμενο εν συντομία, έχοντας ως πηγή το σπουδαίο βιβλίο «Κωνσταντνούπλη 1453 η τελευταία μεγάλη πολιορκία» του Ρότζερ Κρόουλι αναφέρουμε ότι , τη Δευτέρα στις 28 Μαίου 1453,τα μεγάλα κανόνια του Μωάμεθ, συμπλήρωναν 47 ημέρες συνεχούς βομβαρδισμού, κατά των τειχών της Πόλης. Ξημερώματα, Τρίτης (29-5-1453), η μάχη δεν είχε κριθεί υπέρ των Τούρκων ,και ο Κωνσταντίνος μαχόμενος, διαπίστωνε ότι οι Τούρκοι παρέπαιαν, κι εμψύχωνε τους μαχητές του φωνάζοντας, «Γενναίοι μου στρατιώτες, ο στρατός του αντιπάλου εξασθενεί, το στέμμα της νίκης είναι δικό μας, ο Θεός είναι με το μέρος μας , συνεχίστε να πολεμάτε».
Όμως ξαφνικά άλλαξε η τροπή της μάχης, διότι -ως λέγεται-κάποιος Ιταλός αμυνόμενος μαχητής του Βυζαντίου, ξέχασε να κλείσει πίσω του την πόρτα, την Κερκόπορτα όπως λέγεται, και μ’ έκπληξή τους οι Τούρκοι, την εντόπισαν ανοιχτή και όρμησαν μέσα οι πρώτοι 50,αιφνιδιάζοντας τους Έλληνες αμυνόμενους υπέρ βωμών κι εστιών. Μια δεύτερη ατυχία, επέφερε πλήγμα στο στρατό του Κωνσταντίνου, με το βαρύτατο τραυματισμό του Διοικητή τους Ιουστινιάνη, ο οποίος αποσύρθηκε εξαντλημένος και αυτό γονάτισε , τις μαχόμενες δυνάμεις της Πόλης , την οποία ήδη είχαν πατήσει άγριοι γενίτσαροι και ένα ανομοιογενές πλήθος φονιάδων και πλιατσικολόγων, φωνάζοντας « αλλαχου ακμπαρ» (ο θεός είναι μεγάλος), ενώ παντού επικρατούσε φόβος, τρόμος, σφαγή κι αντηχούσε η κραυγή « η πόλις εάλω».
Έτσι η χιλιόχρονη χριστιανική πόλη ,εξαφανίστηκε ,σχεδόν ολοκληρωτικά μέσα σε λίγες ώρες. Οι σφαγές που ακολούθησαν δεν έχουν προηγούμενο. Οι Τούρκοι εισβολείς εφάρμοζαν την αρχή « σφάζουμε τους ενήλικες, συλλαμβάνουμε τους νέους, πετώντας τα μωρά στην πλατεία. Τα πάντα λεηλατήθηκαν και φυσικά σήμανε το τέλος της Αγιά Σοφιάς μετά από 1123χρόνια και 27 ημέρες,.
Μέσα σ αυτό τον άγριο πανικό , όλοι έτρεχαν εδώ κι εκεί αναζητώντας κάποια σωτηρία, δική τους ή των οικογενειών τους. Πολλοί είχαν την ιδέα και κατευθύνθηκαν στο ναό της Αγίας Σοφίας, για να προσευχηθούν και για να σωθούν. Μεγάλο πλήθος λαού, αλλά και κληρικοί , γυναίκες και παιδιά συγκεντρώθηκαν για τον όρθρο και αμπάρωσαν γερά τις μεγάλες χάλκινες πόρτες, ενώ μερικοί από φόβο κρύφτηκαν στις κρυφές εσοχές που είχε το τεράστιο οικοδόμημα. Ήταν 8 ή ώρα το πρωί Τρίτης 29-5-1453.
Όμως οι λογής πλιατσικολόγοι κι οι γενίτσαροι, πίστευαν ότι εκεί μέσα φυλάσσεται πολύς χρυσός ,πολύς πλούτος κι έτρεξαν με ταχύτητα προς τα κει. Βρήκαν τις πόρτες κλειστές κι άρχισαν να χτυπούνε δυνατά. Χρησιμοποίησαν τσεκούρια βαρώντας απανωτά την κεντρική, την αυτοκρατορική είσοδο, που απ’ αυτήν , μόνο ο αυτοκράτορας κι η συνοδεία του εισέρχονταν στο ναό.
Μετά από άγρια και λυσσώδη χτυπήματα κατάφεραν να σπάσουν, να διαλύσουν την πόρτα πάχους δέκα εκατοστών, και τα οθωμανικά στρατεύματα ξεχύθηκαν μέσα,με τους έγκλειστους χριστιανούς νέους, γέρους, γυναίκες, παιδιά να ουρλιάζουν κάτω από τα κοφτερά γιαταγάνια των λυσσασμένων φονιάδων.
Απάνω ψηλά η ψηφιδωτή εικόνα του Χριστού ευλογούσε με το δεξί, και στο αριστερό κρατούσε ανοιχτό το Ευαγγέλιο με τη φράση «Ειρήνη υμίν, εγώ ειμί το φως του κόσμου», ενώ κάτω το αίμα έρεε στο μαρμάρινοι δάπεδό της, μέσα σ΄ένα φοβερό πανδαιμόνιο. Κατόπιν όσους επέζησαν τους έσυραν έξω σαν ζώα και τους εξευτέλιζαν, τους ταπείνωναν, τους έσφαζαν και τις νεαρές σκλάβες κράτησαν ως λάφυρα για εξαργύρωση.
Σ αυτή την εκκλησία πολύς κόσμος ασπάστηκε το Χριστιανισμό, και κυρίως όλος ο πληθυσμός της Ρωσίας, που από αύριο 24-7-2020 θα την επισκέπτεται με ατέλεια, χωρίς εισιτήριο,ως τζαμί πλέον.

Όσο για τον Μωάμεθ τον πορθητή , μπήκε πια νικητής στην Πόλη εκπληρώνοντας ένα παιδικό του όνειρο, κι εδραιώνοντας τη δυναστεία του αφήνοντας παρακαταθήκη με την εφαρμογή νομιμοποίησης της αδερφοκτονίας, για να κυβερνά ένας, ανεμπόδιστα. «Όποιος γιος μου κληρονομήσει το θρόνο του Σουλτάνου, επιβάλλεται να δολοφονήσει τον αδερφό του , για να διαφυλάξει την τάξη των πραγμάτων».
«Αν υπάρχει μια συγκεκριμένη στιγμή στην οποία μπορεί να ειπωθεί ότι πέθανε το Βυζάντιο, (γράφει αυτολεξεί ο Ρότζερ Κρόουλι), είναι αυτή με τη «χαριστική βολή» ενός τσεκουριού».
ΥΓ. Προτείνω το βιβλίο του Ρότζερ Κρόουλι «Κωνσταντινούπολη 1453 η τελευταία μεγάλη πολιορκία» , εκδοσεις ΩΚΕΑΝΙΔΑ 2005, μετάφραση Διαμαντής Κωνσταντινίδης.