Σάββατο 28 Μαρτίου 2009
Η ημέρα είναι λαμπερή, φωτεινή και μόνο ο δυνατός αέρας θυμίζει ότι ο Μάρτης δείχνει λίγο την άγρια πλευρά του. Άνοιξη στην Κω! Τι πιο όμορφο! Η φύση πραγματικό δώρο του Θεού! Τα δέντρα είναι καταπράσινα και τα λουλούδια, που βιάζονται εδώ στα Δωδεκάνησα να ανθίσουν, μοσχοβολούν. Οι άνθρωποι χαρούμενοι βρίσκονται από νωρίς στους δρόμους. Τα καταστήματα, τα δημόσια κτήρια είναι στολισμένα. Ο Άγιος Νικόλαος, η Μητρόπολη, το ίδιο! Οι πόρτες ορθάνοικτες· το προαύλιο στρωμένο με μικρά κλαδάκια δάφνης. Στο λιμάνι έξω από το δημαρχείο υπάρχει μια εξέδρα και όλοι είναι σε αναμονή…
Ο κόσμος είναι χαρούμενος. Ενθουσιασμένος! Κι αυτό δεν είναι ιδέα μας· είναι αλήθεια! Πολλοί κατεβαίνουν προς το λιμάνι, όπως κι εμείς, με γελαστά πρόσωπα και εορταστική διάθεση. Φτάνουμε στο κέντρο της πόλης. Τα πεζοδρόμια γύρω είναι γεμάτα κι απ΄ τις δύο πλευρές. Στριμωχνόμαστε κάπου και περιμένουμε.
Σε λίγο, συνοδευόμενος από τον εκπρόσωπο του Πατριάρχη, τους άλλους αρχιερείς, τους επισκέπτες και τους ντόπιους ιερείς, μοναχούς και μοναχές, τον Δήμαρχο, και τις άλλες αρχές, τα παιδιά των Σχολείων, επισκέπτες από την Κάρπαθο και άλλα μέρη της Ελλάδας, τη Φιλαρμονική του Δήμου και πλήθος κόσμου ξεπροβάλλει από την Πλατεία Καζούλη ο νέος Επίσκοπός μας, ο Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου Ναθαναήλ, που έφτασε για την ενθρόνισή του στην Κω.
Χαμογελαστός και προσηνής ευλογεί συνεχώς το πλήθος που χειροκροτά. Για τους περισσότερους από εμάς ήταν γνωστός μα και κατά κάποιον τρόπο άγνωστος συνάμα. Η πρόκληση των νέων καθηκόντων μπροστά του. Οι προσδοκίες πολλές…
Τον γνωρίζαμε πολλά χρόνια, αλλά καθώς από το 1985 διακονούσε στην Κάρπαθο, τον βλέπαμε λίγες μόνο φορές κάθε χρόνο. Και τότε, όμως, ο απλός του τρόπος, τα πολλά αστεία του, το γέλιο του, η ευχάριστη διάθεση στη συναναστροφή ήταν αρκετά για να τραβούν και εμάς και τα παιδιά κοντά του· κι αυτό μάς έδινε πολλές ελπίδες για την επισκοπική διακονία του.
Όταν λίγες μέρες πριν, στις 23 Φεβρουαρίου του 2009, μάθαμε ότι θα ερχόταν στο νησί ως Επίσκοπος νιώσαμε μεγάλη χαρά, καθώς ήμασταν βέβαιοι ότι θα προσέφερε πολλά ως ποιμένας σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο, στον οποίο ζούσαμε ήδη 3,5 χρόνια και τον είχαμε αγαπήσει· μαζί με τους ανθρώπους του.
Και πραγματικά δεν διαψευσθήκαμε!
Αμέσως άρχισε να εργάζεται πνευματικά με πρόγραμμα, σοβαρότητα, σύστημα και προοπτική. Από την πρώτη στιγμή στήριξε τους ιερείς, τους γέροντες, τους εμπερίστατους, τους πάσχοντες, τους νέους, τα παιδιά, τα σχολεία, τους εκπαιδευτικούς, υπηρέτησε με συνέπεια το κήρυγμα, την κατήχηση, τον θεολογικό λόγο, προστάτευσε ναούς και μνημεία, ανέδειξε πτυχές του τοπικού αγιολογίου και του λαϊκού μας πολιτισμού και με τις λίγες οικονομικές δυνατότητες της Μητροπόλεως έδωσε την πρώτη –και πιο δύσκολη– ώθηση σε μία νέα πνευματική πορεία για την Κω και τη Νίσυρο.
Θα μου πείτε γιατί θυμόμαστε αυτές ακριβώς τις στιγμές της υποδοχής, της χαράς και της ελπίδας που ζήσαμε σαν σήμερα το 2009, ιδιαίτερα φέτος, στις δύσκολες μέρες που είμαστε κλεισμένοι στα σπίτια μας εξαιτίας των κινδύνων του νέου ιού;
Όλες αυτές οι όμορφες και τόσο ζωηρές αναμνήσεις, μοιάζουν ως ένα κακόγουστο και αταίριαστο με την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ολόκληρος ο πλανήτης μας αστείο.
Η αναδρομή αυτή στο πρόσφατο παρελθόν του νησιού μας θα βοηθήσει όλους μας να πάρουμε δυνάμεις και να δούμε την πραγματικότητα μέσα από μια άλλη, πιο αισιόδοξη και πιο ρεαλιστική οπτική, πέρα από αδικαιολόγητη κατήφεια και υπερβολική απαισιοδοξία.
Δεν είναι τυχαίο το χαμόγελο όσων περίμεναν να υποδεχθούν τον νέο Επίσκοπο. Περίμεναν κάτι· ζητούσαν ελπίδα, προσδοκούσαν στήριξη, έναν λόγο παρακλήσεως, μια καλή κουβέντα. Κι η στήριξη, ξέρετε, που χρειαζόμαστε δεν είναι απαραιτήτως μόνο υλική. Τις περισσότερες φορές ένας ζεστός λόγος, ένα έξυπνο αστείο, μια φιλική κίνηση προς εμάς αξίζει τόσο που ακόμη κι αν δεν καλύπτει τις υλικές ανάγκες, που εξάλλου δεν τελειώνουν ποτέ, μάς βοηθά να αντικρύσουμε το μέλλον με άλλο μάτι, με άλλη διάθεση, με όρεξη.
Σήμερα, έντεκα χρόνια μετά, «κλεισμένοι» στα σπίτια μας, με έντονη αβεβαιότητα για το μέλλον να πλανάται στον ορίζοντα, με τον ιό να έχει αλλάξει τη ζωή μας, με την καθημερινότητά μας να στρέφεται γύρω από θέματα που ποτέ δεν μας είχαν απασχολήσει στο παρελθόν, είναι στιγμές που νιώθουμε να χάνουμε το έδαφος κάτω από τα πόδια μας…
Ευτυχώς, όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι παρά τη σοβαρότητα της κατάστασης και τις συνεχείς ανατροπές στον «κεκτημένο» τρόπο ζωής μας και στο –ανθρώπινο· δε λέω– «βόλεμά» μας.
Τα χαμόγελα της υποδοχής του νέου Επισκόπου το 2009 αποδείχθηκαν προφητικά για το μέλλον! Πράγματι, πολλά άλλαξαν, πολλά έγιναν, πολλά σχεδιάστηκαν και σχεδιάζονται. Τα προβλήματα που έπρεπε και πρέπει να αντιμετωπιστούν και να επιλυθούν πολλά· αλλά και η αισιοδοξία του επισκόπου μας, το χαμόγελό του, η αστείρευτη ενεργητικότητά του, η ικανότητά του να προσφέρει αισιοδοξία με το κήρυγμα και τις πράξεις του, αποδείχθηκαν αναγκαία και ουσιώδη τη δύσκολη δεκαετία που περάσαμε.
Το ίδιο θα γίνει και τώρα! Με σοβαρότητα, υπευθυνότητα, πίστη και αγάπη προς τον πλησίον μπορούμε να ξεπεράσουμε κι αυτή τη δύσκολη κατάσταση.
Η Εκκλησία, και δεν είναι τυχαίο ότι το κάνει και ο Επίσκοπός μας Ναθαναήλ, μας προτρέπει και μας μαθαίνει πάντοτε να είμαστε αισιόδοξοι. Η εμπιστοσύνη στον Θεό, εξάλλου, δεν αφήνει περιθώρια για γκρίνια, φόβο και μιζέρια. Ο άνθρωπος που κάνει προσπάθεια να ζήσει πνευματική ζωή, ακόμη και αν δεν το πετύχει πλήρως, σιγά σιγά, καθώς έχει εναποθέσει την ελπίδα του στον Θεό μαθαίνει να είναι αισιόδοξος! Να βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο!
Κι είναι πραγματικά άξιο απορίας ότι οι θεωρούμενοι πιστοί και «καλοί» χριστιανοί είναι κάποιες φορές γκρινιάρηδες, αρέσκονται στους καυγάδες, άριστοι γνώστες θεωριών συνομωσίας, αμφισβητούν το γέλιο και τη χαρά, φοβούνται την ευτυχία και το χαμόγελο, δεν τα θέλουν στη ζωή τους· ίσως γιατί είναι μεταδοτικά…
Ας μη χάνουμε, λοιπόν, την αισιοδοξία και το χαμόγελό μας!
Η αισιοδοξία όλων μας, των Κώων και των επισκεπτών του νησιού, και η ελπίδα που νιώσαμε τις στιγμές της υποδοχής του νέου μας Επισκόπου ας λειτουργήσουν ως οδοδείκτης για τις περίεργες ημέρες που ζούμε σήμερα. Ας στρέψουμε την ελπίδα μας στον Θεό, αντιμετωπίζοντάς Τον όχι ως τον «μάγο της φυλής» που θα μας λυτρώσει ξαφνικά από την απειλή της αρρώστιας, αλλά ως τον Κύριο της Ιστορίας και τον Σωτήρα του Ανθρώπου· ως αυτόν που με την αγάπη Του προσπαθεί να μας δείξει έναν άλλο δρόμο: τον δρόμο της πίστεως, της αγάπης και της ελπίδας!
28 Μαρτίου 2020
Ελένη Ζαρίφη καί Αθανάσιος Μουστάκης
πηγή: amoustakis.wordpress.
….. Αχ που εισαι Αμιλιανε