ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟ
Η ιστορική Εκκλησία της Παναγιάς της Ευαγγελίστριας στο Ασφενδιού κινδυνεύει!! Χρειάζεται τη βοήθεια όλων μας!
(Γράφει η Ξανθίππη Αγρέλλη)
Ανηφορίζω προς το αγαπημένο μου Ασφενδιού, για την Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία, όπου με καλεί ο ξεχωριστός ήχος από την καμπάνα της Παναγιάς της Ευαγγελίστριας.
Ο λαμπερός πρωινός ήλιος μου δείχνει τον δρόμο, καθόλου άγνωστος σε εμένα. Φθάνω στην θρυλική Πλατεία της Παναγιάς, εκεί που κάποτε σταματούσε το κόκκινο λεωφορείο, με οδηγό τον Δημήτρη Χαματζόγλου και εισπράκτορα τον Σταμάτη Διακαναστάση του (Χατζηκατέ).
Κάθε απόγευμα πολλοί κάτοικοι του χωριού, οι λεσπέρηδες, ανεβοκατέβαιναν στην χώρα, για τις αναγκαίες προμήθειες τους, κυρίως σε γεωργικά λιπάσματα ή αναγκαία πράγματα.
Δεκάδες φιγούρες, γεγονότα και γιορτινές εκδηλώσεις, χοροπηδάνε στη ανεξίτηλη παιδική μνήμη μου. Σε αυτή την Πλατεία κάναμε όλες τις Εθνικές παρελάσεις, τους χορούς και προπάντων εκείνη της 25ης Μαρτίου, ημέρα του Ευαγγελισμού της Παναγιάς και της απελευθέρωσης του Έθνους μας το 1821 από την τουρκοκρατία.
Αμέτρητα τα παιδιά γύρω στα 380, πλημμύριζαν την Πλατεία, από το διπλανό εξατάξιο Δημοτικό Σχολείο, που το οικόπεδο στο οποίο χτίστηκε ανήκει στην Παναγιά την Ευαγγελίστρια.
Μια αξιοθαύμαστη Εκκλησία, Βυζαντινού ρυθμού μετά τρούλου, που στέκει εκεί πάνω από 180 χρόνια και άντεξε πυρκαγιές, σεισμούς μικρούς ή μεγάλους κλπ φυσικές καταστροφές.
‘Όλα τα ξεπέρασε η Παναγιά γιατί όλα τα κάνει καλά’ θυμάμαι τα σοφά λόγια του μακροβιότερου και γηραιότερου ιερέα, του μακαριστού παπά Γιάννη Χατζηαγγελή.
Ακόμη και στον γυναικωνίτη γίνονταν τα Σχολικά μαθήματα, μέχρι να τελειώσει από το 1954 ως το 1960 το εξατάξιο μοναδικό Δημοτικό Σχολείο, που σήμερα στέκει εκεί έρημο και εγκαταλειμμένο. Τα μισά παιδιά του χωριού πήγαιναν στην Εκκλησία των Ασωμάτων, χρησιμοποιώντας τα κελιά ως Σχολικές τάξεις, Τα υπόλοιπα παρακολουθούσαν τα μαθήματα τους στον γυναικωνίτη της ‘Βαγγελίστρας’ όπως έλεγαν την υπέροχη Εκκλησία, με τις καταπληκτικές Αγιογραφίες και το περίτεχνο Ιερό Τέμπλο. Την μεταπολεμική εποχή, η Ευαγγελίστρια, ήταν το κέντρο του Ασφενδιού, γιατί οι ρόλοι στο χωριό ήταν μοιρασμένοι. Εκεί απέναντι, βρισκόταν το σπίτι του αξέχαστου γιατρού του Μιχάλη Διακομανώλη, πιο δίπλα ο Αστυνομικός Σταθμός, με ένα Χωροφύλακα και ένα Αγροφύλακα τον αξέχαστο Μαθιό. Λίγο πιο πέρα το γραφείο της Κοινότητας με τον Αντωνάκη τον Νικηταρά (τον αείμνηστο πατέρα του νεοεκλεγέντος Δημάρχου κ. Θεοδόση Νικηταρά) να εναλλάσσεται στην Κοινοτική καρέκλα με τον Αλκιβιαδάκη τον Χατζηνικολάου. Έτσι λοιπον τότε, η συνταγή, με τον παπά, τον δήμαρχο, τον χωροφύλακα, τον αγροφύλακα, το δάσκαλο και το γιατρό, ήταν επιτυχημένη για την ομαλή λειτουργία της μικρής κοινωνίας του χωριού.
Να μην ξεχάσουμε τα μπακάλικα, του Γιάννη του Κοσσαρή, απέναντι από το νέο Σχολείο και λίγο πιο πέρα τα άλλα δυο μπακάλικα του Σταμάτη του Κιαπόκα και του Αντώνη του Νικηταρά. Φυσικά δεν έλειπε και ο μπαρμπέρης ο Θεόφιλος ο Κίας, (το ‘περδικάκι’ όπως τον έλεγαν), που φρόντιζε για την ευπρέπεια κυρίως των ανδρών, όταν δεν βρισκόταν στα λιοτρίβια του Ασωμάτου ή της Ευαγγελίστριας, που ανήκε στην οικογένεια Θυμανάκη.
Ύστερα ήρθε το άκαρδο χέρι της μετανάστευσης. Η φτώχεια στην μεταπολεμική πληγωμένη Ελλάδα, έδιωξε τα καλλίτερα παιδιά προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Έπρεπε από την αχανή Αμερική και την μακρινή Αυστραλία, να έρθουν τα δολάρια και τα τσέκια, που έφερνε καθημερινά με το παλιό σιδερένιο ποδήλατο του, ο ταχυδρόμος του χωριού ο κ.Τάσος ο Ρήνος. Έτσι για να παντρέψουν την μεγαλοκοπέλα αδελφή, για να εξασφαλίσουν φάρμακα στους ηλικιωμένους και να ζήσουν και οι μετανάστες, μια ζωή λιγότερη επίπονη, μακριά από την κοπιαστική εργατιά στην αγροτιά, που τότε δεν απέδιδε τα επιθυμητά κέρδη.
Παρακολουθώ μαζί με πολλούς ευλαβείς προσκυνητές, την Κυριακάτικη Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, που προεξάρχει ο πάντα δραστήριος Μητροπολίτης μας κ.κ. Ναθαναήλ, με συλλειτουργό τον εφημέριο παπά Ευτύχιο Παπαγεωργίου, ένα νέο ιερέα με πολλή όρεξη να προσφέρει στην Εκκλησία και στην ενορία του. Πρέπει να παραδεχθούμε ότι σε λίγο χρόνο, κατάφερε πολλά. Καταρχήν ξαναζωντάνεψε την ενορία και η Εκκλησία γεμίζει από πιστούς, όπως και σήμερα που ήταν κατάμεστη. Με τις συμβουλές και την αρωγή του ακούραστου ποιμενάρχη μας κ.κ. Ναθαναήλ, έφτιαξε τον προαύλιο χώρο, μέχρι και το Δημοτικό Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη και προσπαθεί με κατάλληλους εργολάβους και ειδικούς, να αποκαταστήσει τις ζημιές από το σεισμό και τις ρωγμές στην σκεπή, που φέρνουν νερά και υγρασία, καταστρέφοντας στην αριστερή κυρίως πλευρά όλη την Αγιογράφηση του Ιερού Ναού. Φυσικά για να γίνουν όλα αυτά όπως το καινούργιο μανουάλι, το νέο παγκάρι, η περιποίηση του αύλειου χώρου, γίνονται από το περίσσευμα ή το υστέρημα των ενοριτών. Επίσης σημαντική είναι και η προσφορά των απανταχού ομογενών μας του Ασφενδιού, σε Αυστραλία και Αμερική, που δεν ξέχασαν την δικιά τους Ευαγγελίστρια και θα συνεχίζουν να την ενισχύουν παντοιοτρόπως.
Πράγματι όπως διαπιστώσαμε όλη η Εκκλησία σήμερα, δυστυχώς εκπέμπει sos. Κινδυνεύει από την φθορά του χρόνου, τις σεισμικές αλλεπάλληλες ταλαντώσεις, την διάβρωση από τις βροχές και μοιάζει να έχει την ανάγκη στήριξης και αναπαλαίωσης για να την χαίρονται και να προσκυνάνε την Παναγιά που έφτιαξαν οι παλιότερες γενιές και οι επόμενες.
‘Κάτω από την κληματαριά πόσο μου έλειψες πατρίδα’ μοιάζει να λέει νοσταλγικά ο ομογενής μας ιστορικός και καθηγητής στην Αμερική, αγαπητό παιδί της Κω κ. Νικόλαος Ιτσινές, που μαζί με τον ιεροψάλτη κ. Αχιλλέα Φαρμάκη, απέδωσαν τους Κυριακάτικους μελωδικούς ύμνους. Εκεί κάτω από την κληματαριά, στην παρακείμενη παραδοσιακή ταβέρνα της αγαπητής κυρίας Ειρήνης Μαλιλή-Τριμμάτη, η Ενοριακή Αδελφότης πρόσφερε φιλόξενο πρωινό στους πιστούς, στον Δεσπότη, στους υμνωδούς άλλα και στους γειτονικούς εφημέριους, παπά Σακελάρη Ζουλουφό και παπά Γιάννη Σταυρόπουλο, που ήρθαν να τιμήσουν τον Δεσπότη, μετά το πέρας της Κυριακάτικης Θείας Λειτουργίας στο παραδοσιακό καφενεδάκι της φιλόξενης και εξυπηρετικής κας Τριμμάτη.
Επιστρέφω κατά το μεσημεράκι από την μεριά της Μινιέρας. Η ματιά μου χορταίνει, από τους καταπράσινους φορτωμένους αμπελώνες της κ. Μαίρης Τριανταφυλλοπούλου και του κ. Κώστα Χατζηεμανουήλ.
Ο Ιούλιος, ο Θεριστής και Αλωνάρης, καμαρώνει τα χρυσαφένια σταροχώραφα και τα κριθαροχώραφα, αναμένοντας τον Αύγουστο τον τρυγητή να πάρει τη θέση του.
Η καταγάλανη θάλασσα του Τιγκακιού, μέσα από το κύμα της μου ψιθυρίζει καλώντας με για μια απολαυστική, δροσερή βουτιά που δύσκολα θα την αρνηθώ. Καλή σας Κυριακή.
Μπραβο στον Παπα μας…Ολοι μαζι να τον βοηθησουμε σε αυτο το δυσκολο εργο του.
ΠΟΙΟΣ ΑΦΑΙΡΕΣΑΙ ΤΟ ΣΟΒΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ; ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ ΟΠΩΣ ΗΤΑΝ. ΔΕΥΤΕΡΟ. ΤΟΝ ΑΒΡΑΜΙΘΑ ΠΟΙΟΣ ΤΟΝ ΕΚΟΨΕ; ΕΓΚΛΗΜΑ.
Το θεμα ειναι οτι εγιναν ……τωρα πρεπει να βοηθησουμε για το καλο της εκκλησιας μας.Ας μην ριχνουμε ευθυνες και ας βοηθησει ο καθενας οπως μπορει και αν μπορει…
Ασφενδιου και ξερό ψωμί Ξανθίππη μου!Το αγαπημένο μας χωριό είναι πάντα στην καρδιά μας.Μπορει όλοι εμείς οι Ασφενδιανοι να έχουμε σκορπιστει στο Ζηπαρι, στην πόλη και σε διάφορες χώρες αλλά το χωριό μας είναι πάντα η μεγάλη αγάπη μας.Σε τραβάει σαν μαγνήτης κυριολεκτικά. Χαιρόμαστε για την Παναγία μας την Ευαγγελίστρια και με τον Παπά Ευτυχη που έχει νοικοκυρεψει την Εκκλησία, ο Θεός να του δίνει υγεία και δύναμη να συνεχίσει το έργο του.