ΤΟ ΞΩΚΛΉΣΙ ΤΟΥ ΝΟΥ_______
Τον πήγαινα για να συναντησει τις αναμνήσεις του, παραμονή του Χριστού στο Μοσχοπιανό (Αντιμάχεια). Του είχα υποσχεθεί ότι θα αναπληρωνα την αναπόφευκτη απουσία του. Εχτές το απόγευμα αρχισε το μικρό ταξίδι των αναμνήσεων. Το εξωκκλήσι χωμένο μέσα σε φραγκοσυκιες, αβραμυθιες, συκες, αγριοσυκες και πουρνάρια, καθαρό και περιποιημένο από τους Αντιμαχειτες- Μοσχοπιανους.
Λίγο πιο πέρα, το πηγάδι που χρησιμοποιούσαν οι Ιταλοί στρατιώτες για τις ανάγκες της μαγειρικής τους δεν έχει στερέψει, υπάρχει για να θυμίζει την Ιταλοκρατια και την Γερμανική κατοχή. Αφού τα ονόματα στρατιωτών έχουν χαραχθεί στους τοίχους, δυσδιάκριτα μεν όμως υπαρκτά όπως φαίνονται στις φωτογραφίες. Τον είχαν επιταξει ως φούρναρη στον αυτοσχέδιο φούρνο και τους έβγαζε το ψωμί τους. Το ίδιο είχαν κάνει και οι Γερμανοί. Το θυμάμαι πολύ καλά γιατί η μητέρα μου είχε φτιάξει στο παντελόνι μου μεγάλες τσέπες κι’ εκείνος κρυφά, μου τις γέμιζε ζυμάρι, να φτιάξει η μητέρα πιτταριδια. Όλα αυτά έρχονται στο νου, καθώς αντικρίζω το γραφικό εκκλησάκι και τους Αντιμαχιτες, που κάθε χρόνο τιμούν το εκκλησάκι με την παρουσία τους, προσφέροντας στους επισκέπτες, πλιγούρι, λουκουμάδες και άλλα καλουδια.
Για την μνήμη του,
Δημήτρης Καλλουδης.
