Οι σημαιοφόροι, η έπαρση της σημαίας και ο Εθνικός Ύμνος…

Υπουργείο Παιδείας: “Ράβε – ξήλωνε”!!
Αναθιβάνω τα χρόνια που πήγαινα στο σχολειό. Τότες που είχε μια
προοπτική η τάξη του Γυμνασίου, σήμερα Λυκείου, το προαύλιο, τα μάτια
της συμμαθήτριάς μου. Την έβλεπες αυτή την προοπτική στα μάτια όλων
των συμμαθητών μου. Στην τελευταία τάξη είχε διάβασμα πολύ, για την
ύψιστη διάκριση να κρατήσεις τη σημαία.
ΕΤΣΙ είναι τα οργανωμένα σχολεία. Πρέπει να σε συνεπαίρνει η διάκριση,
η αριστεία, η προοπτική, όχι η λοταρία, ο εξισωτισμός προς τα κάτω.
Και δεκαπενταμελές συμβούλιο είχαμε, και οργανώναμε διάφορες γιορτές
και αντιδρούσαμε…
Μα η γλυκιά μέθη της διάκρισης, σαγήνευε το πνευματικό μας γίγνεσθαι·
αυτός ο αισθαντικός ερωτισμός να κατορθώσεις να αριστεύσεις. Υπάρχει
μία παρεξήγηση. Η σημαία δεν είναι κομματικό λάφυρο, αλλοπρόσαλλων
πολιτικών.
Είναι αυτό που έγραφε στο αριστούργημά του ο Εγγονόπουλος “Ωραίος σαν
Έλληνας”. Έχουν, σήμερα, μια μέθεξη προς την αυτοϋποτίμηση. Λες και
πάνε τα παιδιά σχολείο για να νιώσουν την τρυφηλότητα μιας ουτοπικής
γραφικότητας. Το αεροπλάνο των… φαντασιώσεων πετά, αλλά ποτέ δεν
προσγειώνεται στο παρόν.
Σήμερα, έχουμε 2017… Έτσι δεν είναι; Λυπούμαι, αλλά θα τα καταντήσουν
μια χαβαλεδιάρικη συνάθροιση ονειροπόλων “αγροφυλάκων”… Ε, ωρέ, και να
ζούσε ο Νικηταράς ή ο Κολοκοτρώνης του «Εγώ λίγα γράμματα έμαθα, αλλά
εσείς…».
ΤΑ σχολεία δεν είναι μπουζουκομάγαζο… Ενθαρρύνουν τον έπαινο στην
αριστεία. Για να φτιάξουν πολίτες δημιουργικούς και χρήσιμους. Νιώθω
ένα κάψιμο στα χείλη. Απλά αυτό νιώθω.
Τι συμβαίνει με την ελληνική Παιδεία; Τα οράματα όσων πέρασαν απ’ αυτό
το Yπουργείο απαξιώνονταν, όταν ο επόμενος υπουργός αντικαθιστούσε τον
προηγούμενο, όχι μόνον, οσάκις άλλαζαν τα κόμματα, αλλά και όταν
γινόντουσαν ανασχηματισμοί. Έκαναν μεταρρυθμίσεις, που είχαν
παρενέργειες, για τις οποίες δεν υπήρξε πρόβλεψη θεραπείας. Άλλαζαν
συστήματα, καταργούνταν εξεταστικά μαθήματα, εξαγγέλλονταν νέα μέτρα
με σκοπό την κατάργηση των φροντιστηρίων, αλλά αντί να ενισχύσουν την
ικανότητα κρίσης των εκπαιδευμένων, τους ωθούσαν στην παπαγαλία. Έτσι
ένα ποσοστό αποφοίτων Λυκείου, ή πτυχιούχων ΑΕΙ αρκετά σημαντικό να
μην μπορεί να χειριστεί την ελληνική γλώσσα και να ‘χει άποψη πέραν
αυτών των εξεταστικών προγραμμάτων.
Έχουμε στις αρχές της 10ετίας του ’90 τον μεταρρυθμιστικό “νόμο
Σουφλιά”. Καθιέρωσε την “πλήρη και μερική απασχόληση” του διδακτικού
προσωπικού με διαβάθμιση αποδοχών. Τα αποτελέσματα ήσαν απογοητευτικά,
διότι οι “ευφυείς” κατάφεραν να καταστρατηγήσουν τη διάκριση.
Αργότερα ήρθε νεότερη ρύθμιση με τον “νόμο Αρσένη”, που αντί να
ικανοποιηθούν οικονομικά αιτήματα, χαλαρώθηκαν οι όροι για
εξωπανεπιστημιακή απασχόληση προς άλλα ενδιαφέροντα, οπότε οι
παρουσίες στα πανεπιστήμια αραίωναν και η εκπαίδευση απορυθμιζόταν.
Ο γνωστός “νόμος Διαμαντοπούλου” 4009/2011 είχε πολλές αλλαγές. Κοινή
πεποίθηση όλων τότε ήταν να υπάρχει σωστή παιδεία, καλλιέργεια,
μόρφωση με νέες μεθόδους και μοντέρνα πλαίσια. Διαφωνίες υπήρξαν,
διαβουλεύσεις έγιναν, όχι όμως στείρες. Ήταν υποχρέωση των πολιτικών,
οι επόμενες γενιές, να προικιστούν σε πολιτισμένο περιβάλλον. Οι
τροποποιήσεις αφορούσαν τον περιορισμένο χρόνο φοίτησης για τους
“αιώνιους φοιτητές”, την ακαδημαϊκή ελευθερία, την κατάργηση του
ασύλου και του θεσμού των διορισμένων Πρυτάνεων και τη δημιουργία
επιτροπών αξιολόγησης. “Η πλήρης και αποκλειστική” απασχόληση, ο
τρόπος εκλογής των καθηγητών, ο φοιτητικός συνδικαλισμός και η
διεθνοποίηση των μεταπτυχιακών προγραμμάτων σπουδών ήσαν τα
σημαντικότερα σημεία του “νόμου Διαμαντοπούλου”, που ψηφίστηκε με τη
συντριπτική πλειοψηφία των 295 βουλευτών!
Όμως, οι έντονες πρώτες αντιδράσεις άρχισαν απ’ τα Πανεπιστήμια, που
κινητοποιήθηκαν από φοιτητικές παρατάξεις. Υπήρξε ρήξη μεταξύ
καθηγητών και υπουργείου. Οι μεν ζητούσαν αναστολή του νόμου, το δε
την άμεση εφαρμογή του. Όταν ανέλαβε υπηρεσιακός υπουργός ο κ.
Μπαμπινιώτης, Μάρτιος 2012, ανέστειλε προσωρινώς την εφαρμογή του
νόμου, ο δε κ. Αρβανιτόπουλος, Ιούλιος 2012, αποφάσισε, να τεθεί σ’
εφαρμογή μετά την εξάντληση της θητείας όλων των πρυτάνεων!! Τώρα
έρχεται το πολυνομοσχέδιο του κ. Γαβρόγλου, που κάνει “αποκαθήλωση”
στο “νόμο Διαμαντοπούλου”, ο οποίος κατά τον υπ. Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ
είχε “διαλύσει”, “ιδεολογικοποιήσει” και “γραφειοκρατικοποιήσει” τα
Πανεπιστήμια. Κι έτσι αυτός τα “κομματικοποιεί” αφού βάσει του νόμου
οι πρυτάνεις επιλέγονται απ’ τον υπουργό, όπως και οι διοικήσεις.
Ψηφίστηκε από τη βουλή κατά πλειοψηφία με 149 “ναι”, 104 “όχι” και 5
“παρών”. Στους 149 περιλαμβάνονται 7 βουλευτές, που είχαν ψηφίσει
“ναι”, στο “νόμο Διαμαντοπούλου”. Απ’ τους δύο Καμένους, ο μεν
πρόεδρος των ΑΝ.ΕΛ. απουσίαζε, ο δε έτερος ψήφισε “όχι” στο άρθρο 3
περί ασύλου, όπου προβλέπεται: «Επέμβαση δημόσιας δύναμης σε χώρους
των Α.Ε.Ι., επιτρέπεται αυτεπαγγέλτως σε περιπτώσεις κακουργημάτων και
εγκλημάτων κατά ζωής και ύστερα από απόφαση του Πρυτανικού Συμβουλίου
σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση».
Κατά την ιδεολογία του κ. Γαβρόγλου τα Πανεπιστήμια θα γεμίσουν από αρεστούς.
Όσον αφορά τους άριστους θα πουν “καληνύχτα” στην αξιοκρατία και θα
τους χάσουμε στα ξένα!
Λες και λύσαμε όλα τα σοβαρά προβλήματα που ταλανίζουν τη χώρα και την
Παιδεία, οι πολιτικοί μας βρήκαν ως νέο πεδίο αντιπαράθεσης τους
σημαιοφόρους των παρελάσεων και το πώς θα επιλέγονται. Λες και αυτό
ήταν το πρόβλημα της Παιδείας και έπρεπε να αλλάξει…
Ούτε λόγος, βεβαίως, για το ποια είναι η σκοπιμότητα των μαθητικών
παρελάσεων σήμερα, αντί της υλοποίησης ουσιαστικών εκδηλώσεων –
δρώμενων με σκοπό οι μαθητές να αποκτούν ουσιαστική γνώση της ιστορίας
και των γεγονότων του 1821 και του 1940.
Πολύ περισσότερο ούτε συζήτηση για τον ουσιαστικό εκσυγχρονισμό του
εκπαιδευτικού μας συστήματος από τη ρίζα του και τον επανασχεδιασμό
του. Όχι μόνο σε επίπεδο μαθημάτων αλλά ακόμα και υποδομών, για
σύγχρονα κτήρια που θα εμπνέουν μαθητές και εκπαιδευτικούς και θα
βοηθούν την ίδια την εκπαιδευτική διαδικασία.
Μέσα στις ραγδαία μεταβαλλόμενες κοινωνικό-πολιτικές συνθήκες με τη
γενικότερη κρίση αξιών και θεσμών, είναι προφανές ότι το περιεχόμενο
και οι στόχοι της εκπαίδευσης είναι ανάγκη να επαναξιολογηθούν και να
επανασυνδεθούν με τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας.
Νόμοι, ωστόσο, και αποφάσεις που ανατρέπουν “αξίες” με τις οποίες
έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές, πόσο “αναγκαίο” είναι να… έρχονται
μέσω Προεδρικών Διαταγμάτων;
Καλό θα ήταν η -κάθε φορά- ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, να
προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα όποια προβλήματα στον τομέα της
Εκπαίδευσης.
Και πρόβλημα, σαφώς δεν αποτελούν οι σημαιοφόροι, η έπαρση της σημαίας
και ο Εθνικός Ύμνος…

Γ. Κουτσουδάκης