Γ. Κουτσουδάκης: Τι θα βγει…

ΤΙ ΘΑ ΒΓΕΙ

«Τα δάνεια δούλους τους ελευθέρους ποιούσι» έλεγε ο Μένανδρος. Έτσι λοιπόν για μια άλλη φορά μας ξανακάνουν δούλους τα δάνεια στη νεότερη ιστορία μας. Και δεν είναι που παίρνουμε δάνεια, αλλά τα σπαταλάμε κιόλας τρώγοντάς τα χωρίς φειδώ εκτός που τα οικειοποιούνται οι εξουσιάζοντες στην πολιτική και στην οικονομία.

Έτσι λοιπόν σήμερα εκτός από την οικονομική κρίση που μαστίζει κυριολεκτικά την κοινωνία, τη φτωχή μας χώρα μας χαντακώνουν και οι οφειλές από δάνεια που όπως είναι φυσικό οι δανειστές μας απαιτούν να τα «πάρουν πίσω» με τους όρους που εκείνοι βάζουν. Όλοι ξέρουν τι σημαίνει να είσαι χρεωμένος ως τα αυτιά, αλλά οι διοικούντες πολιτικοί και οι οικονομικοί παράγοντες επαναλαμβάνουν από την ίδρυση του Νεοελληνικού κράτους την απερίσκεπτη χρήση των δανεικών και την οικειοποίησή τους.

Ο Ελευσίνιος πολιτικός, που θυμούνται οι περισσότεροι, είχε την «εντιμότητα» να παραδεχθεί το λάθος έστω και με την τοποθέτησή του περί συνενοχής του λαού με τη φράση «μαζί τα φάγαμε». Δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω την περί δανείων άποψη των σοφών ανδρών και την παρά ταύτα εξακολούθηση της αέναης δανειοδότησής μας αλόγιστα. Άσχετα αν τώρα μερικοί εκ των πολιτικών της δανειοθηρίας και δανειοφαγίας κάνουν τους ανήξερους.

Και το κόμμα που επιθυμεί την επανεκλογή του στην κυβέρνηση το ξέρει πολύ καλά. Άσχετα αν αυτό έχει νέο αρχηγό που δεν ευθύνεται προσωπικά για τη δανειοθηρία των προηγούμενων της αυτής παράταξης υπευθύνων. Να ‘ναι καλά οι άνθρωποι. Άμα ο λαός τους εκλέξει, που είναι δικαίωμα του, ας κυβερνήσουν. Να πούμε καλά να είμαστε και βλέπουμε τι θα βγει… Δεν γνωρίζω την εκπρόσωπο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, την κυρία Ντ. Βελκουλέσκου. Και πως θα γινόταν να την γνωρίζω δηλαδή. Μόνο σε φωτογραφίες την έχω δει. Στις οποίες αποτυπώνεται όμως το… αυστηρό ύφος της. Ύφος που δικαιώνει την αδιαλλαξία της και την επιμονή της στις «διαπραγματεύσεις» των Αθηνών ιδιαίτερα σε όσα έχουν σχέση με τα εργασιακά, τα συνταξιοδοτικά κλπ.

Το Δ.Ν.Τ. απορρίπτει κάθε συζήτηση για επαναφορά, έστω και μέρους των συλλογικών συμβάσεων. Τουτέστιν εκτός των παρόντων δυσχερειών των εργαζομένων λόγω της οικονομικής κρίσης και της υπερχρέωσης της χώρας βλέπουμε και στο μέλλον το απώτερο την ανάγκη της διατήρησης της συμπίεσης των αποδοχών της υπαλληλικής και εργασιακής τάξης. Έτσι ώστε και οι όποιοι επενδυτές υπάρξουν, να βρουν φτηνή τη λεία τους. Δεν ξέρω κατά πόσον θα καταφέρει η κυβέρνηση της Αριστεράς να περάσει στις «διαπραγματεύσεις» μέτρα «κοινωνικά» που να μην αναιρούν τελείως τις όποιες υποσχέσεις έχει δώσει στους πολίτες και ιδιαίτερα στους οπαδούς της που περιμένουν με αγωνία το αποτέλεσμα της επίσκεψης των «θεσμών» στην Αθήνα. Μένω λοιπόν ως συνταξιούχος ανήσυχος μετά και τη μείωση που έχουν ήδη υποστεί οι συντάξεις ακόμα και οι πιο χαμηλές. Και βέβαια στα πλαίσια του κοινωνικού συστήματος και της διεθνούς οικονομικής κρίσης που επικρατεί, δεν μπορεί κανείς και μάλιστα σε μια χώρα βουτηγμένη στα χρέη να διατηρεί κάποια αισιοδοξία.

Που θα βγάλει αυτή η κρίση και πως θα την χειριστούν τα οικονομικά κέντρα της υφηλίου είναι όχι λίγο, αλλά πολύ δύσκολο να προβλέψει κανείς. Εμείς οι ενήλικες και υπερήλικες που έχουμε «φάει τα ψωμιά μας» μέσα σε μια ζωή δύσκολη έως και κατοχική και βιώσαμε και την μετακατοχική περιπέτεια, απλά αγωνιούμε για τους απογόνους μας και τους απογόνους των απογόνων μας μετά τη δική μας «αποχώρηση» από τη ζωή. Ας είναι. Οι ελπίδες και οι ευχές μας για ό,τι καλύτερο από τις διαπραγματεύσεις που γίνονται.