Ο Αντώνης Καριώτης, ένας διαφορετικός άγιος-φαρμακός | Γράφει ο Νίκος Παπαχαρτοφύλης

Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΡΙΩΤΗΣ,  ΕΝΑΣ    ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ  Α Γ  Ι Ο Σ – ΦΑΡΜΑΚΟ’Σ

‘’ και  σχεδόν  εν  αίματι  πάντα  καθαρίζεται …’

       ‘’  εμοί  εκδίκησις,  εγώ  ανταποδώσω,  λέγει  Κύριος…’’

       ‘’ φοβερόν   το  εμπεσείν  εις χείρας  Θεού  ζώντος…’’

       ‘’ τα πάντα  γυμνά  τοίς  οφθαλμοίς  αυτού…’’

                   

 Η  ΘΕΟΔΙΚΙΑ  ΩΣ  ΘΕΑΜΑ  ΒΙΑΣ  ΚΑΙ  ΑΜΕΤΡΗΣ  ΑΠΟΧΑΛΙΝΩΣΗΣ

ΣΕ  ΖΩΝΤΑΝΗ  ΜΕΤΑΔΟΣΗ.

 

 

                    

                                                                            του Νίκου Παπαχαρτοφύλη

                                                                                                Φιλολόγου.

 

Ποιό  ανώτατο κοσμικό  πνευματικό  Ιδρυμα,  Ακαδημία,  ή πολιτικό, η Βουλή των Ελλήνων  ή μεταφυσικό:Πατριαρχείο, Αρχιεπισκοπή, Μητρόπολη θα ανακηρύξει ήρωα ή  Άγιο, τον Αντώνη  Καριώτη  ως υπέρτατο σύμβολο  κατά της ασύλληπτης, άγριας βαρβαρότητας,  αχρείαστος αποδιοπομπαίος τράγος,   όπως όλα τα εξιλαστήρια θύματα.

‘’ Λέγει Κύριος :‘’Επικατάρατος  ο άνθρωπος  ός  την ελπίδα έχει  επ άνθρωπον ‘’Ιερεμίας, 17,5.

‘’Αλίμονο στους λαούς που έχουν ανάγκη από ήρωες – σωτήρες’’  Μπρέκτ.

   Οι μεταφυσικές  Αρχές εν Πειραιεί  και εν Αθήναις που βρίσκονται εκατοντάδες μέτρα απ τον ιστορικό λιμένα να προβούν στα στοιχειώδη ιερά δέοντα αφού  ρίξουν μια ματιά στον παγκόσμιο Πολιτισμό: στην παγκόσμια μυθολογία και λογοτεχνία, στην συγκριτική ιστορία των Θρησκειών, στα αρχαία Ελληνικά κείμενα των Γραφών και της Κλασσικής περιόδου.

Τα ίδια τα κείμενα δίνουν τις απαντήσεις για το ‘’μυστήριο’’ ομοφωνίας της ανθρωπότητας ως προς  τις ιδιοφυείς,  εμμονικές  επινοήσεις της,  περί θυσίας και αυτοθυσίας,  ανάληψης ευθυνών  απ τους ανεύθυνους αθώους, αμβλύνοες ή οξύνοες, εκόντες άκοντες ως εξιλαστήρια θύματα αντί  των πραγματικών ενόχων…

Oι θεωρίες της Βίας και της Μεταμέλειας θέτουν τα αμείλικτα ερωτήματα στην Πολιτική, στην Φιλοσοφία και στις θρησκείες: από πού προέρχεται το κακό;  μέχρι  πότε;  γιατί;  γιατί  εγώ;  Μορφές κακού : το ανθρώπινο, ηθικό κακό : η εκμετάλλευση του ανθρώπου απ τον άνθρωπο,

η  επαχθής δουλεία, ο πόνος- θάνατος, το φυσικό κακό:  η σπανιότητα των πόρων  και οι φυσικές καταστροφές, η  αδυναμία και άγνοια αντιμετώπισης τους.  Σε ποιους  θα καταλογιστούν  οι ευθύνες ακριβοδίκαια στην αντιμετώπιση του ΚΑΚΟΥ και ΒΙΑΣ;

Απ το ένα άκρο στο άλλο του πλανήτη, μάς προκαλεί κατάπληξη ο τρόπος που οι πρόγονοι μας έβλεπαν τον πόνο ως αιώνιο συστατικό της τάξης του κόσμου και τον προκαλούσαν οι ισχυροί και τον υπέμεναν οι αδύνατοι ως ‘’φυσιολογικό’’μέρος των καθημερινών  τους  δραστηριοτή των. Απορούμε πώς υπήρχαν τόσο σκληροτράχηλοι άνθρωποι. Κοινωνικές ομάδες, λογικά όντα σε Θεοκρατούμενες  κοινωνίες με στοιχειώδη ορίζοντα σκέψης, μεταμορφώνονται   σε δολοφό

νους!

Η μαζική αυτή τύφλωση βρίσκεται στον ψυχοπνευματικό πυρήνα των  πολιτισμών.     Το εξιλαστήριο θύμα ενοχοποιείται΄και  με τη θυσία του θεοποιείται  γιατί ‘’σώζεται’’ η κοινότητα αντί να τιμωρηθεί, θυσιαστεί το υπόλογο  μέρος της…!

Οι πνευματικοί άρχοντες, βασιλείς και ιερείς της εποχής, ένοχοι για τα δεινά των κοινωνιών τους,  επιρρίπτουν  στο εξιλαστήριο θύμα την ευθύνη και την ενοχή τους. Και οι οι μάζες κατά βάση αναλφάβητες, μιμούμενες  αποδέχονταν ασμένως την  αυτοεξαπάτηση  της  εύκολης λύσης, της  δήθεν  αυτοκάθαρσης τους.

 

Το θύμα  είναι ευάλωτο και εύκολα  στοχοποιείται .Παραδείγματα :  ένα ζώο, ‘’εγκληματίας,’’ δούλος,  ορφανό παιδί,  ηλικιωμένος, γυναίκα, αιχμάλωτοι πολέμου,οι έχοντες πραγματικό σωματικό ή νοητικό ελάττωμα ή γενικά ο διαφορετικός, σε ορισμένες κοινωνίες ο βασιλιάς, ή διακεκριμένοι νέοι.

Τέλος ο  αιρετικός, στασιαστής ο Ιησούς για τους Ιουδαίους σύμφωνα με τα  Ευαγγέλια. Καϊάφας: ‘’συμφέρει ένα άνθρωπον απολέσθαι υπέρ λαού, και μη όλον το έθνος απόληται ‘’ ΄΄μετά τούτο, ο Ιησούς ουκέτι  παρρησία περιεπάτει εν τοις Ιουδαίοις…κρύφτηκε’’ ! Ιωάννης, 11,51-54. ‘’ Ει δυνατόν έστι, παρελθέτω απ εμού το ποτήριον τούτο, πλήν ούχ ως εγώ θέλω,

αλλ, ως σύ.‘’ ‘’περίλυπος η ψυχή μου  έως  θανάτου,’’ ‘’ Ηλί,  Ηλί  λαμά σαβαχθανί = Θεέ μου ,Θεέ μου, γιατί μ εγκατέλειψες’’;  Ματθ.26,37-39 και 27,45. ‘’ καλύτερα να μην είχε γεννηθεί ο Ιούδας’’ Ματ.26,24. Και η αντίφαση : ‘’ίνα πληρωθώσι αι γραφαί υπό του υιού της απωλεί

ας,  Ιούδα.’’!   Ιωάννη, 17,12.

Οι Γραφές ολοκληρώνονται με τη  Σταύρωση, Ανάσταση και Ανάληψη, την οποία αναφέρουν μόνο ο Λουκάς και ο Μάρκος. Τα συγκλονιστικά εδάφια διακωμώδησης και χλευασμού  στον  Ματθ. 16-21. ‘’… πλέξαντες  ακάνθινον  στέφανον και  έτυπτον  την  κεφαλήν του Ιησού  και ενέπτυον  αυτώ  και  ενέπαιξαν  αυτώ’’…!

Η Ιφιγένεια του Αγαμέμνονα, το δυνητικό θύμα: ‘’ ο θάνατος μου θέλημα της Θεάς,  φέρνει  σωτηρία κι αθάνατη φήμη θάχω .Την Ελλάδα εγώ την λύτρωσα, θα λέν.’’ Ευριπίδη, Ιφιγένεια εν Αυλίδι,1383-1384 και το πραγματικό, ένα ελάφι θυσιάζεται με παρέμβαση της Άρτεμης και η Ιφιγένεια  σωθείσα  ανελήφθη εις τους ουρανούς ομού με τη σώτειρα της: ‘’ η παίς  σαφώς προς θεούς  αφίπτατο….και οι θεοί εκείνους που αγαπάνε τους γλιτώνουν ‘’! στίχοι :  1608-1611.

Ο Αχιλλέας  εκδικούμενος  το θάνατο του Πατρόκλου  έσφαξε τους δώδεκα πιο γενναίους και λαμπρούς  νέους Τρώες,  ρίχνοντας τους με αγαλλίαση στην  φωτιά. Ψ, 175-182.

 

Στην Παλαιά Διαθήκη  στο Λευιτικό,16,20-28 ‘’ Ο Ααρών θα βάλει τα δύο χέρια του πάνω στο κεφάλι του ζωντανού τράγου και θα εξομολογηθεί πάνω του όλες τις αμαρτίες των γιών του Ισραήλ και όλες τις παραβάσεις και θα τις βάλει στο κεφάλι του τράγου και θα τον εξαποστείλει ( αποπομπαίο)  στην έρημο με ένα συνοδό άνθρωπο…και ο τράγος θα βαστάξει όλες τις ανομίες τους σε ακατοίκητη περιοχή και ο συνοδός θα τον εγκαταλείψει στην έρημο’’…

Στην καρδιά του πρώτου παγκόσμια Διαφωτισμού του Κλασσικού Ελληνικού πολιτισμού  του 6ου και 5^ου αι. εμφανίζεται η ‘’ανθρωποθυσία.’’

Προνοητική πόλη η Αθήνα, συντηρούσε με δημόσια έξοδα έναν αριθμό δύστυχων ‘’υπ’’ανθρώπων  για να θυσιάζει σε περίπτωση ανάγκης : θεομηνία, αρρώστιες, λιμός και λοιμός, ξηρασία, ξένη εισβολή,  εμφύλιος  πόλεμος .

Το θύμα πριν  το σφαγιάσουν, περιέφεραν τελετουργικά στους δρόμους των  καλών πόλεων : η επονείδιστη διαπόμπευση,  ενώπιον  περιχαρών θεατών,  miserabile visum,  οικτρό θέαμα!

Σύμφωνα  με τον  Ιππώνακτα  τον Εφέσιο, 6 ο αι. επέλεγαν τον πιο άσχημο, τον έτρεφαν  με σύκα και τυρί κατόπιν τον έδερναν με κλαδιά συκιάς και σκιλλοκρεμύδας  στα γεννητικά όργανα  εφτά φορές, τελικά τον  έκαιγαν,  ρίχνοντας την  στάχτη στη θάλασσα.

Το  τραγικό αυτό πρόσωπο οι Αρχαίοι  Έλληνες ονόμασαν  φαρμακό = κάθαρμα, σκουπίδι απ το φάρμακον  (η πρώτη σημασία δηλητηριαστής).  Στην ιερή αυτή τελετή μουσικά όργανα  έπαιζαν ένα ξεχωριστό σκοπό !

Στην Χαιρώνεια Βοιωτίας, στην γενέτειρα του ευσεβούς  Πλουτάρχου, στο Πρυτανείο γινόταν  μια τέτοια τελετή απ τον πρώτο άρχοντα και από κάθε νοικοκύρη στο σπίτι του. Ονομαζόταν  η  ’’απέλαση της  πείνας’’. Χτυπούσαν το δούλο με βέργες  και  τον πετούσαν έξω απ το σπίτι με τις λέξεις: ‘’έξω με την πείνα και μέσα με τον πλούτο και την υγεία’’.

 

Στην Αθήνα, στην γιορτή των Θαργηλίων, τον Μάϊο, περίοδο συγκομιδής των πρώτων καρπών, μέρες χαράς και γλεντιού κατά παρόμοιο τρόπο επέλεγαν δύο αντιπαθείς  περιθωριακούς , ‘’ένας για τις γυναίκες’’και’’ ένας για τους άνδρες’’ τους στόλιζαν με σύκα και τους εκτόπιζαν εκτός συνόρων  λιθοβολώντας  τους ως  καθάρσια – βρωμιές.

 

 

Στη Μασαλία  Γαλλίας,  ελληνική  αποικία των  Φωκέων,  σε περίπτωση  λοιμού,  ένας φτωχός συντηρούνταν με δημόσια δαπάνη για έναν ολόκληρο χρόνο, με εκλεκτή και αγνή τροφή. Στο τέλος του έτους, ντυμένο με ιερά ενδύματα και στολισμένο με άγια κλαδιά, τον οδηγούσαν μέσα από όλη την πόλη, ενώ προσεύχονταν για να πέσουν  στο κεφάλι του όλα τα κακά των ανθρώπων. Στη συνέχεια τον έδιωχναν από την πόλη ή τον λιθοβολούσαν μέχρι θανάτου.

Το επαναλαμβανόμενο μοτίβο  της σκιλλοκρομμύδας, των κλαδιών αγριοσυκιάς και μ αυτά το χτύπημα των γεννητικών οργάνων, συμβολίζει την μαγική δύναμη, που αποτρέπει κακές επιδρ

άσεις και διευκολύνει την ακώλυτη,  αναπαραγωγική λειτουργία (τεκνοποίηση, ικανοποίηση της libido).

Στα Αβδηρα Θράκης, ο ατυχής  εκλεγείς  φαρμακός, πριν τον θανάσιμο  λιθοβολισμό του αφοριζόταν, ’’ ώστε αυτός μόνος να σηκώνει τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων’’….!

Απ το ‘’Αλμα του Ερωτευμένου,’’τοπωνύμιο,  φημισμένο για το απονενοημένο του ερωτικού πάθους, μια απόκρημνη ακτή, 60 μέτρων  στο νότιο μέρος του νησιού τους, οι Λευκαδίτες  εκσφενδόνιζαν  κάθε χρόνο, έναν εγκληματία, αποδιοπομπαίο τράγο. Είχαν προνοήσει όμως και την ομαλή προσθαλάσσωση του, δένοντας πάνω του  φτερά και ζωντανά πτηνά, ενώ ένας στολίσκος από βαρκούλες περίμενε κάτω για να τον περισώσει….!

Όλα αυτά  προς εξευμενισμό του Απόλλωνα και του πνεύματος των Κυμάτων.

Σε άλλες περιοχές προς τιμή του ίδιου θεού, έριχναν ένα νέο στη θάλασσα με την προσευχή: ‘’να  είσαι τα περιψήματα μας  = οι ακαθαρσίες  μας’’!

 

Οι αιματηρές τελετουργίες και ο Παύλος.

Η δύναμη του αίματος στην λαϊκή πίστη και δεισιδαιμονία είναι ακατανίκητη απ τις πρωτόγο ες κοινωνίες μέχρι τις μέρες μας. Ο Παύλος ‘’ καινοτόμος’’ απορρίπτει το αίμα της θυσίας των ταύρων και μόσχων και καθιερώνει ιδρυτικά και ‘’μια για πάντα’’  την υπέρτατη αιματοχυσία, ανθρωποθυσία του Ιησού με μια λαθροχειρία, παραποίηση του διαλόγου-οράματος ανάμεσα στον Ιαχβέ και Ιεζεκιήλ,  δήθεν ότι αφορά τον Ιησού! ( Ιεζεκιήλ, 3 κ.εξ.)

 

Προς Εβραίους: 9, 12-14,22,26,27. ‘’ το αίμα του Χριστού θα καθαρίσει τη συνείδηση σας απ τα έργα που οδηγούν στο θάνατο.’’ ‘’ σύμφωνα με τον νόμο σχεδόν όλα,  πρόσωπα και πράγματα,  καθαρίζονται με αίμα και χωρίς να χυθεί  αίμα  (αιματεκχυσία)  δεν γίνεται άφεση αμαρτιών’’ ! Και κατάργησε με τη θυσία του την αμαρτία ‘’!

‘’ παρά ταύτα όμως εμείς συνεχίζουμε  να αμαρτάνουμε, δεν απομένει  πλέον καμιά άλλη αιματηρή  θυσία για να μας σώσει’’… ! Εβρ. 10,26.

Kαταλήγει ο Παύλος, δικαιωμένος, πρίν 2 χιλ. χρόνια, χωρίς να γνωρίζει… το σήμερα : ‘’ γιατί ο θεός του αιώνος τούτου = ο  διάβολος της τότε και σημερινής εποχής  τύφλωσε  τη  σκέψη των  απίστων για να μην λάμψει ( αυγάσαι)  σ αυτούς ο φωτισμός του Χριστού…!’’    Β,Κορ. 4,4.

Το αίμα του Αντώνη Καριώτη, των Τεμπών, της Πύλου, των 137 χαμένων εργατών, στο μεροκάματο του πόνου, εντός του 2023 μόνο, των 20χιλ. πνιγέντων  προσφύγων στην Μεσόγειο,  στις πλημμύρες,  φωτιές, εμφύλιους και ‘’νόμιμους’’ πολέμους,  ποιός θα το απαλείψει;

‘’ όταν καταθέσουν δύο ή τρείς μάρτυρες, ο δράστης θα τιμωρηθεί αλύπητα… σε μένα ανήκει η εκδίκηση, εγώ θα ανταποδώσω,  λέει  ο Κύριος. Είναι φοβερό να πέσει κανείς στα χέρια του αληθινού θεού’’ ‘’μας περιμένει φοβερή κρίση και φοβερή φωτιά που θα καταφάει  αυτούς  που τον  περιφρονούν’’ …! Εβρ. 10, 27,31.

‘’ δεν υπάρχει κανένα  δημιούργημα του, αφανές και αόρατο μπροστά του, όλα είναι ΓΥΜΝΑ ΚΑΙ  ΞΕΣΚΕΠΑΣΜΕΝΑ  ( τετραχηλισμένα)  μπροστά στα μάτια του,  προς τον οποίο θα απολογηθούμε’’…!  Εβρ.4,13.

 

Ιn memoriam του κοσμικού αγίου, φαρμακού, Αντωνίου Καριώτη : στην απέναντι όχθη των ερημιτών και υπηρετών-δούλων  τους,  λιποτακτών της κοινωνικής δράσης και ευθύνης, κρατώντας το μαύρο λάβαρο της άρνησης της ζωής με υπέρτατη αξία, την ηδονή του πόνου και της νέκρωσης !

Εξαιρουμένων των Χριστιανών  αγωνιστών,  διωχθέντων  και  θανατωθέντων  για  την  πίστη τους,  απ τους Ρωμαίους παγανιστές Αυτοκράτορες.

Η αιματηρή  θυσία, κατάλοιπο της  ΜΑΓΕΙΑΣ, ως σάκκος του μπόξ, απορροφητήρας του παρανοϊκού, ενοχικού  άγχους, ένας συλλογικός  μηχανισμός  ψευδαίσθησης  άμυνας !

Ο ήρωας  Αντώνης  με το φαρμάκι- ΟΞΟΝ  που τον πότισαν, τους έδωσε το εικονικό φάρμακο   αυτο θεραπείας,  PLACEBO.  

Ηρωας  που κρατά  τη σημαία της ζωής  ΨΗΛΑ μαζί με την ΒΕΒΗΛΩΣΗ  της  ΚΥΑΝΟΛΕΥΚΗΣ  ΔΑΚΡΥΖΟΥΣΗΣ,  ΣΤΗΝ ΠΡΥΜΝΗ  ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ  ΜΕ ΤΑ ΣΤΗΘΙΑ  ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΟΡΘΩΜΈΝΑ  ΚΑΙ  ΣΠΗΝΘΗΡΙΖΟΝΤΑ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΑΝΩΝΥΜΩΝ  ΜΑΡΤΥΡΩΝ :   ΤΟΥ  ΦΟΒΕΡΟΥ  ΘΕΟΥ  ΤΗΣ  ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗΣ  ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑΣ!

 

Ενδεικτικά,  Πηγές :

Αρχιεπισκόπου Ευσταθίου Θεσσαλονίκης, 12  ος αι.’’Επίσκεψις  βίου  μοναχικού’’ εκδ. Σαβάλα.

Επισκόπου Αθανασίου Αλεξανδρείας, 3 ος αι. ‘’ο βίος του Μεγ. Αντωνίου’’ εκδ. Β. Ρηγόπουλος.

Ρενέ Ζιράρ, ‘‘Η βία και το ιερό’’  εκδ. Πλέθρον.

Γουόλτερ Μπούρκετ ‘’ Αρχαία  ελληνική Θρησκεία’’ εκδ. Καρδαμίτσα.

Φρέϊζερ Τζέϊμς, ‘’ Χρυσός κλώνος,  ‘’Μελέτη για τη  Μαγεία και τη Θρησκεία’’  εκδ.  Εκάτη.

Για τον σύγχρονο ΑΝΤΩΝΙΟ, τα ’’σατανικά’’ μάτια  της ψηφιακής τεχνολογίας και του ατίθασσου παιδιού της : της Τεχνι(τ)ής Νοημοσύνης,  μιάς  Θεότητας,  μιας  νέας  Θρησκείας.