«Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι, άραγε, εκείνο που γιορτάζει ο ΣΥΡΙΖΑ»

ΕΠΕΤΕΙΑΚΕΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΛΗΘΩΡΑ ΑΝΕΡΓΩΝ

Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι, άραγε, εκείνο που γιορτάζει ο ΣΥΡΙΖΑ,
για τα δύο χρόνια του στην εξουσία:
Το ότι δεν έσκισε τα μνημόνια «με ένα νόμο και ένα άρθρο», όπως είχε
υποσχεθεί, αλλά, αντίθετα, ψήφισε άλλο ένα, πιο βαρύ;
Το ότι μείωσε -και άλλο- τις συντάξεις και αύξησε, σε βαθμό εξόντωσης,
τη φορολογία;
Το ότι η ανάπτυξη, αντί να έρθει, απομακρύνεται όλο και περισσότερο;
Το ότι προσπάθησε, αντισυνταγματικά όπως είπε το ΣτΕ, να μεταβάλει
έναν Παπά σε αρχιεπίσκοπο της διαπλοκής στους τηλεοπτικούς σταθμούς;
Το ότι από αριστερά, συγκυβερνά με την ακροδεξιά, και μεταλλάσσεται
καθημερινά σε συντηρητικό κόμμα, με τις ίδιες πρακτικές και μεθόδους
του παρελθόντος;
Το ότι, τελικά, έγινε ένα κόμμα ίδιο με τα άλλα που κατηγορούσε, μόνο
που αυτό είναι και ανίκανο;
Τι στην οργή γιορτάζουνε; Το μέλλον, που κι αυτό μας έχουνε
υποθηκεύσει για μετά το 2018;
Τέλος πάντων. Μήπως θα μπορούσανε, από το παντεσπάνι που τρώνε για τα
γενέθλια, να δώσουνε και λίγο στο Λαό; Έτσι, για να γιορτάσει κι
εκείνος.
Ο καιρός περνάει γοργά όσο περνούν τα μνημόνια, και η ώρα που η
κυβέρνηση που ήρθε για να τα ανατρέψει και δέθηκε χειροπόδαρα επάνω
τους, κλείνει δύο χρόνια στην εξουσία έφτασε.
Τα τελευταία δύο χρόνια, κυρίως τον ενάμιση, στην εξουσία βρίσκεται
μία κυβέρνηση που θα… έσκιζε τα μνημόνια, και αντί αυτού, υπέγραψε ένα
τρίτο, εξίσου βαρύ. Και με μακρόπνοες δεσμεύσεις. Βέβαια, τίποτα δεν
συμβαίνει τυχαία.
Και όση αγανάκτηση και να προκάλεσε το γεγονός της «κωλοτούμπας», η
ένδεια επιχειρημάτων και πειστικού εναλλακτικού σχεδίου, οδήγησε την
πλειοψηφία του εκλογικού σώματος να στηρίξουν τις ελπίδες τους στην
παρούσα κυβέρνηση, με την μινιμαλιστική ευχή, να γίνουν έστω κάποια
πράγματα διαφορετικά.
Η ώρα για αυτό το ταμείο δεν είναι αυτή. Θα υπάρχουν αρκετές
ευκαιρίες. Και εάν οι διάφορες… πληροφορίες που διακινούνται (και) από
κυβερνητικά στελέχη για τους προσεχείς μήνες, θα καταστεί και αναγκαία
η αξιολόγηση των όσων έχουν συμβεί.
Ωστόσο, η ιστορία της ανόδου και της… μνημονιοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ και
των ΑΝΕΛΛ αξίζει μελέτης και μνημόνευσης. Κυρίως για όσους ψηφίζουν,
και όσους απέχουν.
Γιατί όταν βρίσκεσαι σε αδιέξοδο, δεν φτάνει απλώς να κοιτάς και να
καταγγέλλεις τον τοίχο. Ούτε να εύχεσαι να ανοίξει, μαγικά, μία
χαραμάδα στα τούβλα για να περάσεις από μέσα.
Πόσο μάλλον όταν σε καταδιώκουν θεοί και δαίμονες…
Δύσκολα μπορεί να πιστέψει κανείς ότι όλα αυτά που ισχυρίζεται η
κυβέρνηση οφείλονται στη σταθερή της πεποίθηση ότι μπορεί, όπως
ισχυρίζεται, να κυβερνήσει τη χώρα μέχρι το Σεπτέμβρη του 2019 ή αν το
σχέδιο είναι τέτοιο ώστε να καθηλωθούν οι πολίτες για άλλα δύο χρόνια
ακόμη, χωρίς να διαμαρτυρηθούν για τα άθλια οικονομικά τους. Σε
επετειακή της ανακοίνωση για τα δύο χρόνια διακυβέρνησης, η κυβέρνηση
υπογραμμίζει ότι «η συμπλήρωση δύο χρόνων διακυβέρνησης του τόπου από
τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αναλογιστούν οι
πολίτες τι άλλαξε στη χώρα τους αυτή τη διετία, δίνοντάς τους
παράλληλα και τη δυνατότητα να σκεφτούν αφενός σε πόσο οριακό σημείο
είχε βρεθεί η Ελλάδα στο τέλος του 2014, το οποίο κατάφερε να το
υπερβεί με την πολιτική ανατροπή του Ιανουαρίου του 2015, και αφετέρου
τη σημασία αυτής της πολιτικής ανατροπής, όχι μόνο για την Ελλάδα,
αλλά γενικότερα για την Ευρώπη».
Και αναρωτιέται κανείς εύλογα: ποια είναι αυτή η αποκαλούμενη πολιτική
ανατροπή και πού εδράζεται; Πώς και με ποιο τρόπο συντελέστηκε αυτή η
υποτιθέμενη “επανάσταση”, όταν έχει γεμίσει ο τόπος ανέργους και
νοικοκυριά ενώπιον του φάσματος της οικονομικής καταστροφής; Ας
απαντήσουν.

Δυο χρόνια κιόλας πέρασαν ‘πο κείνη ‘να τη μέρα
που ο Αλέξης έπιασε τη νίκη απ’ τη χέρα.
Πίστεψε τότε ο λαός που είχε αποκάμει
πως από όσα είχε πει σκιάς τα μισά θα κάμει.
Μ’ αλίμονό του, πίστεψε τα λόγια τα μεγάλα
που σαν το χιόνι λιώσανε στην πρώτη την ψιχάλα.
Λαέ μου ευκολόπιστε τώρα ποιος θα σε σώσει
απ’ όσους σ’ έχουν ψέματα, τόσο καιρό φλομώσει!