Κ. Παπαθωμά (με αφορμή τον κακοτράχαλο δρόμο προς τον Αγ. Ζαχαρία): Εξαγοράστηκαν οι συνειδήσεις, αποικιοποιήθηκε η πατρίδα μας

Κατερίνα Παπαθωμά – Μαστοροπούλου

Στις  5  Σεπτεμβρίου  η  Εκκλησία  μας  τιμά  τη  μνήμη  τού  προφήτου  Ζαχαρία,  πατρός  τού  Ιωάννου  τού  Πρόδρόμου.  Το  ‘ονομα  Ζαχαρίας  απαντά   πολύ  συχνά  στην  Κώ  και  αναπόφευκτα  υπάρχει  και  το  ομώνυμο  εκκλησάκι  αφιερωμένο  στη  μνήμη του. Βρίσκεται  στην  Νοτιοανατολική  πλευρά  τής  Κώ,  σε  μαγευτική  αλλά  ολίγον  τι  δύσβατη  τοποθεσία.  Δεν  έτυχε  ποτέ  να  βρεθώ  στη  « χάρη»  του  καθ’  ότι  ο  «εκπαιδευτικός»  Σεπτέμβριος  μου  στερούσε  τη  δυνατότητα  να  βρίσκομαι  εδώ τέτοια  εποχή. Φέτος  όμως  που  με  ευνόησαν  οι  συνθήκες,  το  είχα  προγραμματίσει,  το  είχα  «τάξιμο»  και  το  ήθελα  πάρα  πολύ  να  γνωρίσω  ένα  κομμάτι  τής  ιδιαίτερης  πατρίδας  μου  που  αγνοώ. Ατυχώς  όμως  σ’ όσους  απευθύνθηκα  για  το  πού  και  πώς  πηγαίνει  κανείς,  η  απάντηση  ήταν  στερεότυπη:  « Δυστυχώς  πρέπει   να  έχεις  ειδικό  αυτοκίνητο»,  όπερ  σημαίνει  ότι  ο  δρόμος   είναι  λίγο  κακοτράχαλος. Περί  τούτου  λοιπόν  πρόκειται. Γι’  αυτό  γράφω  το  σύντομο  αυτό  σχόλιο  απευθυνόμενη  κυρίως στον Δήμαρχο   Κω. Κατανοώ  και  σέβομαι  τα  πάμπολλα  προβλήματα  που αντιμετωπίζει,   αλλά  θερμή  παράκληση  (που  δεν  είναι  μόνο  δική  μου)  ας  το  φροντίσει  και  αυτό  μέχρι  τον επόμενο  Σεπτέμβριο.  Είναι  άδικο  και  παράλογο  οι  αυτόχθονες  κάτοικοι  του  νησιού  να  αντιμετωπίζονται  ως  πολίτες  δεύτερης  και  τρίτης  κατηγορίας. Προηγούνται  οι  τουρίστες,  (οι  α-πόλεμοι   κατακτητές),  έπονται οι  εξ  Ευρώπης  επιβληθέντες  μετανάστες  και  οι  γηγενείς  κάτοικοι  του  νησιού  μεταλλάχτηκαν  τεχνηέντως  (και  με  τον  χρηματισμό  βέβαια  των  «διεφθαρμένων»  ηγετών  μας)  σε  υπηρέτες  χωρίς  δικαιώματα. Αυτή  η  υποβάθμιση  των  εντοπίων – ιθαγενών  μέσα  στην  ίδια  τη  χώρα τους  είναι  εμφανέστατη  και  γνωστή  πλέον  σε  όλους.  Θα  αναφέρω  δύο  μόνο  απλά  παραδείγματα:  Περιηγούμενη  το  κάστρο  τής  Νερατζιάς  βλέπω  την  ανακοίνωση, «απαγορεύεται  η  στάθμευση  οχημάτων  πλην  των  τουριστικών» (!)  Επίσης  στα  κορφάρια  όλα  που  αγοράστηκαν  από  ξένους  και  ξεφύτρωσαν  τεράστιες  «Ρωμαικές – Ευρωπαικές»  επαύλεις  οδηγούν  δρόμοι  ασφαλτοστρωμένοι (!)  και  δη  με  τα  λεφτά  τών  φτωχών  δήμων  και  κοινοτήτων  μας. Αλλά  εμείς  δεν  έχομε  δρόμο να  πάμε,  για   παράδειγμα,  στον  Προφήτη  Ζαχαρία  ή  στον ΄Αγ. Μάμμα  της  Κεφάλου  κ.α. Και  να  σκεφθεί  κανείς  πως  τα  περισσότερα  κορφάρια  των  νησιών  μας  χρησίμευαν  κάποτε  ως  βίγλες  και  βιγλατούρια,  παρατηρητήρια  δηλαδή  των  εχθρικών  πλοίων  που  έρχονταν  κατά  καιρούς  (προς  λεηλασία  και  κατάκτηση)  για  να  ακολουθήσουν  οι  φρυκτωρίες  προς  συνεννόηση  και  αντίσταση. Βέβαια  τότε  επέδραμαν  με  τις  χατζάρες  οι  μεν  και  με  τα  σταυροφορικά  ακόντια  οι  δε,  (δήθεν  για  να  μάς  σώσουν…). Σήμερα  όμως  που  έρχονται  με  το  χρήμα,  βρίσκουν  τις  πύλες  αφύλακτες. Και  φυσικά,  αντιστάσεως  μη  ούσης,  εξαγοράστηκαν  οι  συνειδήσεις, αποικιοποιήθηκε  η  πατρίδα  μας  και  ο  λαός  μεταβλήθηκε  από  αφέντης  σε  υπηρέτη. Θα  μου  επιτρέψετε  επ’ αυτού  να  αναφέρω μια  προσωπική  εμπειρία: Κάποτε  που  επισκεφθήκαμε  την  Κωνσταντινούπολη  (φιλοξενούμενοι  του  Πατριαρχείου  για  έρευνα  και  συγγραφή  τού  βιβλίου  «Τα  μοναστήρια  των  Πριγκηπονήσων»)  πήγαμε  να  δούμε  τα  περίφημα  ψηφιδωτά  και  τις  τοιχογραφίες  τής  Μονής  τής  Χώρας. Επειδή  η  ώρα  εισόδου  είχε  παρέλθει,  ο Τούρκος  φύλακας  δεν  μας  άνοιγε  την  πόρτα.  Επιστρατεύσαμε  θρήσκευμα,  εθνικότητα, τίτλους  αλλά  μάταια. Ο  σύζυγος  επέμενε  να  φύγομε,  αλλά  εγώ  επέμενα  να  δούμε  τα  ψηφιδωτά. Σκέφθηκα  να  «χρηματίσω»  τον  φύλακα.  Και  πράγματι,  μόλις  έπιασε  τα  λεφτά  στα  χέρια  του,  άνοιξε  διάπλατα  την  πόρτα  και  μάς  έκανε  υπόκλιση  να  περάσομε. Προσκυνήσαμε,  θαυμάσαμε,  κλάψαμε  και  βγήκαμε.  Σας  ερωτώ :  Ποιος  ήταν  ο  άρχοντας  και  ποιος  ο  υπηρέτης (;).  Το  ίδιο  ακριβώς  συνέβη  και  με  την  πατρίδα  μας.

  Σήμερα,  ο  άλλοτε  περήφανος  και  ηρωικός  Ελληνικός  Λαός  που  διαφέντευε  τη  χώρα  του  και  τη  γή  του,  (τη  γή  που  τον  έθρεψε  αιώνες  χωρίς  τον  μαζικό  τουρισμό),  αργοπεθαίνει. Ο  ίδιος  αυτός  Λαός  που  ύψωνε  τα  στήθια  του  σε  κάθε  επερχόμενο  εχθρό,  που  τα  ιερά  οστά  του  ανασύρει  και  σήμερα  ακόμα  το  τρακτέρ  οργώνοντας  τις  πλαγιές  της  Πίνδου,  αγκομαχεί  με  τη  φορο – φορο-ασφυκτική  πολιτική  που  του  επιβάλλεται. Τον  απεθνοποιούν,  τον  αποχριστιανίζουν,  τον  αποπροσανατολίζουν  από  τα  ιδανικά  τής  φυλής  του,  του  σαρκάζουν  τα  ιερά  σύμβολα  τού  Γένους  του  (Για  παράδειγμα  όλοι  ομιλούν  για  τους  ήρωες  του  ’21,  ετοιμάζουν  μάλιστα  και  φιέστες  επί  τη  συμπληρώσει  200  χρόνων  από  το  θαύμα  αυτό  τής  Ελληνικής  Επανάστασης,  λίγοι  όμως  τολμούν  να  πουν  πως  ο Κανάρης,  επί  παραδείγματι,   βέβαιος  ότι  εκείνο  το  βράδυ  θα  πέθαινε,  πρώτα  κοινώνησε  των  Αχράντων  Μυστηρίων  στον  μεγαλοπρεπή  ναό  τού  Αγ. Νικολάου  Ψαρών  και  έπειτα  ξεκίνησε για  την    παράτολμη    πυρπόληση  της  Τουρκικής  ναυαρχίδας  στο  λιμάνι  της  Χίου  αμυνόμενος  υπέρ  της  πατρίδος  του). Γενικώς  τον  μεταλλάσσουν  μεθοδικότατα  μέχρι  να  τον  αφομοιώσουν  ολοκληρωτικά  με  ξένα  πρότυπα  και  εν  τέλει  να  τον  αφανίσουν,  όπως  αφανίστηκαν  τόσοι  αρχαίοι  λαοί  (Ασσύριοι,  Βαβυλώνιοι, Χετταίοι, Φοίνικες  κ.ά.)

Εν  κατακλείδι  τού  τα  πήραν  όλα  και  τον  αναγκάζουν  να  υπηρετεί  ένα  κράτος  ληστρικό  που  δεν  πρόκειται  ποτέ  να  γίνει  κράτος  Δικαίου. Σας  θυμίζω  εδώ  τον  τόσο  τρυφερό  και  τόσο  αληθινό  στίχο  του  Μάνου  Χατζηδάκη  «…αυτός  ο  κόσμος  δεν  πρόκειται  ν’  αλλάξει  ποτέ».

Ας  τού  φροντίσομε  τουλάχιστον  μερικούς  δρόμους  να  καταφεύγει  στους  Αγίους  και  τα   ‘ξωκκλήσια  τους  ενισχύοντας  έτσι  την  πίστη  και  την  ελπίδα  του.

Κατερίνα  Παπαθωμά  –  Μαστοροπούλου.

Σεπτέμβριος  2020