Γ. Κουτσουδάκης: Οι ελπίδες μας για το νέο χρόνο

Οι ελπίδες μας για το νέο χρόνο

Ο Δεκέμβρης παγωμένος παντού και νομίζω στη Κω και σε όλη την Ελλάδα περισσότερο. Η θερμοκρασία βέβαια χαμηλή και οι ελπίδες που πάντα πεθαίνουν τελευταίες, επιμένουν να μας κρατούν αισιόδοξους παρά τα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας και διεθνώς. Ας είναι, ο νέος χρόνος σε λίγες μέρες θα μας κάνει ποδαρικό. Τα κρύα θα ‘ρθουν δριμύτερα και των γερόντων η αναγκαστική εντός των σπιτιών τη θαλπωρή και τη σιγουριά.

Έρχεται καινούργιος χρόνος και 2017 θα γράφει το ημερολόγιο μετά τη γέννηση του Χριστού και πλησίασμα στις δύο εκατονταετίες ελεύθερης ζωής της πατρίδος μας, με εξαίρεση τη Γερμανική κατοχή που μας θύμισε τι είναι σκλαβιά εθνική και τι θα πει αγώνας και μετά δικαίωση των όποιων μετακατοχικών κυβερνήσεων και των όποιων επιπτώσεων μιας εμφύλιας εμπλοκής της χώρας μας. Όμως αυτά πάνε ξεχάστηκαν σχεδόν. Και πλέον η νέα οικονομική κρίση, με τις γνωστές επιπτώσεις της στην υπερχρεωμένη χώρα που ζούμε σήμερα, είναι αυτή που μας απασχολεί όλους. Να ελπίσουμε ο καινούργιος χρόνος να είναι ευνοϊκότερος για τη χώρα μας και προπαντός για τις χειμαζόμενες τάξεις του.

Δεν ξέρω αν οι επιθυμίες της αντιπολίτευσης για εκλογές, που θα την κάνουν κυβέρνηση, θα έχουν αποτέλεσμα ή αν θα μείνουν ευχές προς το παρόν. Το θέμα όμως είναι, αν θα βγούμε από την οικονομική κρίση και πότε. Γιατί όπως και να το κάνουμε η ευτυχία του καθενός μας στο νέο έτος και η υγεία είναι μια επιθυμητή ευχή. Αλλά της πατρίδας μας η απεμπλοκή από την κρίση και την πίεση των δανειστών μας, είναι μια ελπίδα που μας αφορά κυρίως εμάς τους πτωχότερους που ελπίζουμε να δούμε μέρες καλύτερες. Ας είναι. Οικογενειακή ευτυχία για όλους και κουράγιο για τους χαμηλόμισθους συνταξιούχους και προπαντός για τους άνεργους νέους μας, που έχουν δικαίωμα να ζήσουν σε ένα καλύτερο αύριο. Χρονιάρες μέρες κανείς δεν επιθυμεί να ασχολείται με τα πολιτικά και οικονομικά πράγματα της χώρας, αφού η προσοχή όλων μας είναι στραμμένη στους κουραμπιέδες, στα μελομακάρονα και στη χαλαρότητα των εορτών. Παρόλα αυτά, αξίζει να δούμε, όχι σαν «Καζαμίες» αλλά βασιζόμενοι σε αποφάσεις που έχουν ήδη ληφθεί και σε κινήσεις που λίγο ως πολύ έχουν προαναγγελθεί, τι μας επιφυλάσσει το 2017, που απέχει πολύ λίγο πια. Είναι σίγουρο ότι με την έλευσή του τα πάντα θα γίνουν ακόμη πιο ακριβά και απρόσιτα από ό,τι είναι σήμερα. Ακριβαίνουν μεταξύ άλλων τα καύσιμα, τα τσιγάρα, ο καφές, το τηλέφωνο, οι ασφαλιστικές εισφορές και τα φάρμακα. “

….Έλα Χριστέ και Κύριε λέω κι απορώ τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο Χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε…” Ο. Ελύτης Όταν το πιο παραγωγικό κομμάτι της χώρας… οι νέοι επιστήμονες… αναγκάζονται να ξενιτεύονται για να βρουν εργασία, όταν η ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας… η μικρομεσαία επιχείρηση… κατεβάζει τα ρολά, όταν βλέπεις ατέλειωτες ουρές… οι απόμαχοι της εργασίας… από τα ξημερώματα για να πάρουν το επίδομα των 300 ευρώ κι όταν, παρά την εσωτερική υποτίμηση, η ανεργία δεν οπισθοχωρεί, τότε δεν μπορείς δυστυχώς να τρέφεις πολλές ελπίδες για το νέο έτος. Έτσι παρόλο που πέρασαν πολλά χρόνια από το ξεκίνημα της οικονομικής κρίσης… από τον Απρίλη του 2010, η προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης… η μόνη ευχή που μπορούμε να κάνουμε σε εαυτούς και αλλήλους για το νέο έτος είναι να μην είναι χειρότερο από τον παλιό χρόνο που φεύγει. Παρατηρώντας όμως τις εξελίξεις στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, δυστυχώς δεν υπάρχει ούτε εκεί χαραμάδα φωτός για καλύτερες μέρες. Σε Ασία και Αφρική οι λαοί αλληλοεξοντώνονται, όχι μόνο εξαιτίας δικών τους εσωτερικών αντιθέσεων αλλά και γιατί έτσι το απαιτούν τα συμφέροντα των ισχυρών δυνάμεων. Η Λατινική Αμερική συνεχίζει να είναι «η Υποήπειρος της εξάρτησης, όπου όλα σ’ αυτήν μεταμορφώνονταν πάντα σε ευρωπαϊκό κεφάλαιο κι αργότερα σε βορειοαμερικάνικο και ως τέτοιο συνεχίζει να συσσωρεύεται στα απομακρυσμένα κέντρα εξουσίας» Γ. Κορδάτος. Στην Αμερική αναλαμβάνει καθήκοντα προέδρου το νέο χρόνο ο κ. Τραμπ, ο οποίος με δηλώσεις του μας ενημερώνει για τις προθέσεις του: «οι ΗΠΑ θα πρέπει να ενισχύσουν και να επεκτείνουν τις πυρηνικές τους δυνατότητες έως ότου ο κόσμος έρθει στα συγκαλά του» κι ακόμα «…το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να τους κάνουμε να μας σέβονται, ας ξεκινήσει λοιπόν η κούρσα των εξοπλισμών, εμείς θα επικρατήσουμε…». Απ’ την άλλη πλευρά ο κ. Πούτιν μας πληροφορεί ότι έχει διατάξει την αύξηση της πυρηνικής ισχύος της Ρωσίας για τον καινούργιο χρόνο. Ξεκάθαρο, ότι θεωρούν εαυτούς, τους απόλυτους άρχοντες του πλανήτη. Το ότι χιλιάδες κόσμος και ιδιαίτερα μικρά παιδιά αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις εστίες τους χωρίς να έχουν πρόσβαση σε νερό και τρόφιμα δεν φαίνεται να τους απασχολεί. Άλλωστε κι ο ΟΗΕ όσον αφορά τους πρόσφυγες ασκεί φιλανθρωπικό έργο και όχι πολιτικές που θα μείωναν τις αιτίες της προσφυγιάς. Δυστυχώς ο ρόλος του έχει περιορισθεί στο να βγάζει καταδικαστικά ψηφίσματα γι’ αυτούς που παραβιάζουν τη διεθνή νομιμότητα χωρίς να έχει τη δύναμη… πιθανώς και τη θέληση να τα επιβάλλει. Έτσι ο κ. Νετανιάχου χαρακτηρίζει επαίσχυντο το καταδικαστικό ψήφισμα των Ηνωμένων Εθνών για την εποικιστική δραστηριότητα του Ισραήλ σε παλαιστινιακά εδάφη και γι’ αυτό θα μειώσει κατά 7,5 εκατ. ευρώ τη χρηματοδότηση προς τον διεθνή οργανισμό. Ο απόλυτος παραλογισμός, ο κατηγορούμενος τιμωρεί τον τιμωρούντα κι η διεθνής κοινότητα δεν αντιδρά. Η Ευρώπη παρόλο που είναι μεγαλύτερη οικονομική δύναμη από τις ΗΠΑ δυστυχώς αυτήν την κρίσιμη περίοδο δεν έχει ηγέτες με πολιτικό ανάστημα, που θα λειτουργούσαν σαν αντίβαρο σε τέτοιου είδους παρανοϊσμούς. Η γηραιά ήπειρος σύρεται αυτήν την περίοδο από την οικονομικά ισχυρή Γερμανία σε ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας. Η κλιματική αλλαγή, απόρροια της αδηφαγίας του ανθρώπου να καταναλώνει και να συσσωρεύει, είναι προ των πυλών, αλλά ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ απειλεί ότι θα αποσύρει τη χώρα του από τη συμφωνία του Παρισιού και ότι θα καταργήσει τον Οργανισμό προστασίας του περιβάλλοντος. Να θυμίσω εδώ ότι ΗΠΑ και Κίνα είναι οι χώρες με το μεγαλύτερο μερίδιο ρυπογόνων ρύπων στον πλανήτη. Στο Πεκίνο τις περισσότερες μέρες του χρόνου οι πολίτες κυκλοφορούν με μάσκες εξ αιτίας των ρυπογόνων ουσιών στην ατμόσφαιρα.

Ο καπιταλισμός σε πλήρη ανάπτυξη και χωρίς αντίπαλο δέος πλέον, στο κυνήγι του κέρδους και της οικονομικής υπεροχής, δεν έχει κανένα ενδοιασμό αν γι’ αυτόν τον “ιερό” σκοπό σφάζονται λαοί ή αν καταστρέφεται ο πλανήτης, ο οποίος μας φιλοξενεί. Εμείς παρόλα αυτά ας συνεχίσουμε να έχουμε ελπίδες για κάτι διαφορετικό αφού πρώτα κάνουμε την ενδοσκόπηση, μαζί και τον απολογισμό μας για να δούμε ποια ήταν τα λάθη μας που μας έφεραν μέχρι εδώ. Κι ας μην ξεχνάμε ότι: «είναι προτιμότερο να χάνει κανείς μια μάχη παρά την αξιοπρέπειά του» Π. Βέζινοφ.

Καλή χρονιά και πάλι.