O Γιώργος Χρηστινίδης γράφει: 

Γονείς… Τελείωσε ακόμη μια σχολική χρονιά, δώσαμε τους τίτλους σπουδών και αποχαιρετίσαμε τους μαθητές για το καλοκαίρι.

21 χρόνια στην υπηρεσία σε Δημοτικά Σχολεία και οι γονείς που ήρθαν να με ρωτήσουν για την παρουσία του παιδιού τους στο μάθημα της Φυσικής Αγωγής όλα αυτά τα χρόνια μετριούνται στα δάχτυλα των χεριών.  7 με 8 γονείς σε 21 χρόνια. 

Ο Εκπαιδευτικός Φυσικής Αγωγής είναι αόρατος τις ημέρες που δίνουμε ελέγχους ή τίτλους σπουδών… κι όμως, θα μπορούσε κάποιος να μου κάνει κάποιες ερωτήσεις όπως:

– Συμμετέχει το παιδί μου στο μάθημα;
– Συνεργάζεται με τα άλλα παιδιά; Μπορεί να συνεργαστεί;
– Μήπως θέλει να είναι πάντα αρχηγός;
– Μήπως δεν θέλει να είναι αρχηγός;
– Πώς διαχειρίζεται τη νίκη;
– Πώς διαχειρίζεται την ήττα;
– Πότε διαπιστώσατε ότι είναι πιο χαρούμενο;
– Πώς τα πάει με το ρυθμό;
– Είναι κοινωνικό ή απομονώνεται;
– Διαπιστώσατε κάποιο πρόβλημα με την κίνηση;
– Έχει ισορροπία;
– Βάζει στόχους; Επιδιώκει να τους πετύχει;
– Βοηθάει τους άλλους;
– Δέχεται βοήθεια από άλλους;
– Τι προτείνετε για να βελτιωθεί η διατροφή του;
– Πώς θα το πείσω να τρώει φρούτα;
– Πώς θα καταφέρω να κοιμάται περισσότερο;

Αγαπητοί γονείς, αυτά είναι πράγματα ουσιώδη για την ευτυχία του και την ανάπτυξή του. Δεν έχει σημασία τι θα επιλέξει να κάνει στη ζωή του, έχει σημασία, όμως, να είναι υγιής, ισορροπημένος και ευτυχισμένος σε ό,τι επιλέξει να κάνει.

Τα τελευταία χρόνια βλέπω ενήλικες δύσκαμπτους, αδέξιους, παχύσαρκους, ενήλικες που ντρέπονται – για κάποιο λόγο – να σηκωθούν να χορέψουν, ενήλικες κομπλεξικούς…

Επίσης, κάποιες πολυεθνικές ή μεγάλες εταιρείες έχουν καταλάβει κάτι που αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν οι περισσότεροι και στα βιογραφικά των υποψηφίων που τους υποβάλλονται κοιτάζουν αν αυτός, που ζητάει εργασία, έχει ασχοληθεί με κάποιο άθλημα, αν ήταν ομαδικό ή ατομικό, αν συμμετείχε σε κοινές αθλητικές δράσεις, για να δουν αν έχει ηγετικά χαρακτηριστικά, αν μπορεί να συνεργαστεί με άλλους, πως αντιδράει σε συνθήκες πίεσης και πως διαχειρίζεται το θυμό, την οργή, την ήττα, τη νίκη.

Κανείς δεν ενδιαφέρεται αν πήρε 10 ή 9 στον έλεγχο, αν ήταν διμοιρίτης στην παρέλαση ή αν ήταν από την εξωτερική πλευρά για να το βγάλετε καλή φωτογραφία.

Αγαπητοί γονείς… έχετε μαύρα μεσάνυχτα !!!

Καλό καλοκαίρι!

Aυτή είναι η ανάρτηση του Γιώργου Χρηστινίδη, όπως δημοσιεύτηκε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook:

H Βοvary μίλησε με τον κο Χρηστινίδη, ο οποίος εξήγησε αναλυτικά τους λόγους που τον οδήγησαν στην παραπάνω ανάρτηση.

«Είμαι εκπαιδευτικός Φυσικής Αγωγής, εν ενεργεία, σε δημοτικά σχολεία της Θεσσαλονίκης από το 1998 που διορίστηκα (στην Κρήτη για πρώτη φορά) μέχρι και σήμερα. Αγαπώ τη δουλειά μου και η απαξίωση ή η αδιαφορία –όπως θέλετε πείτε το – για το μάθημά μου με γεμίζει πικρία και αυτή είναι η αιτία που έκατσα και έγραψα αυτό το κείμενο. Αν η πικρία είναι η αιτία, η αφορμή ήταν το τέλος της σχολικής χρονιάς, όπου για ακόμη μια χρονιά δεν εκδηλώθηκε η επιθυμία στους γονείς να ρωτήσουν για την παρουσία του παιδιού τους στο μάθημα της Φυσικής Αγωγής. Σίγουρα δεν είναι ακριβώς απαξίωση, ούτε ακριβώς αδιαφορία, σίγουρα οι γονείς ενδιαφέρονται για την πρόοδο και εξέλιξη του παιδιού τους, ούτε το παίρνω ως προσωπική απόρριψη, γιατί αντιλαμβάνομαι ότι με εκτιμούν, αξιολογούν τη δουλειά μου, με αποδέχονται και εντέλει με σέβονται, απλώς πιστεύουν, μάλλον, ότι το μάθημα της Φυσικής Αγωγής δεν μπορεί να συμβάλλει ουσιαστικά σ’ αυτό, την πρόοδο και εξέλιξη του παιδιού δηλ., κάτι το οποίο είναι εντελώς λάθος.

Η Φυσική Αγωγή παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του παιδιού και -όπως όλες οι «Αγωγές»- είναι πολυδιάστατη, δηλ. έχει ρόλο τόσο στο σωματικό, όσο και στο ψυχικό-συναισθηματικό και κοινωνικό τομέα.

Καταλαβαίνω γιατί επικράτησε η άποψη αυτή. Καταρχήν όλο το εκπαιδευτικό μας σύστημα βασίζεται μόνο στην γλωσσική και στη λογικο-μαθηματική νοημοσύνη, ενώ οι νοημοσύνες, επίσημα πια, επιστημονικά τεκμηριωμένο, είναι εννιά (9), άρα είναι αναμενόμενο να υπάρχει μειωμένο ενδιαφέρον για μαθήματα όπως η Φυσική Αγωγή, τα Εικαστικά, το Θέατρο, η Μουσική. Από την άλλη μεριά αυτό λειτούργησε ως φαύλος κύκλος και η αδιαφορία αυτή αντανακλάστηκε σε μια μερίδα κακών εκπαιδευτικών, οι οποίοι θεώρησαν (κακώς βέβαια, πολύ κακώς) ότι αφού δεν υπάρχει ενδιαφέρον, δεν υπάρχει και λόγος να στενοχωριόμαστε.

Αυτή η νοοτροπία των λίγων αυτών εκπαιδευτικών έκανε και κάνει μεγάλο κακό σε έναν ολόκληρο κλάδο. Τα ΤΕΦΑΑ της χώρας βγάζουν αξιόλογους εκπαιδευτικούς, τα νέα αναλυτικά προγράμματα σπουδών είναι τελείως αλλαγμένα και, επιτρέψτε μου να πω, τα καλύτερα που είχαμε μέχρι τώρα, προσδιορίζοντας επακριβώς του σκοπούς της Φυσικής Αγωγής, τους στόχους, τις επιμέρους επιδιώξεις (μ’ αυτές ακριβώς τις λέξεις) για κάθε τάξη και για κάθε βαθμίδα της εκπαίδευσης. Οι γονείς, οι οποίοι δεν είναι όλοι ίδιοι βέβαια, ούτε έχουν ίδιες απόψεις, οφείλουν να αντιμετωπίζουν κάθε εκπαιδευτικό του σχολείου τους, ανεξαρτήτως μαθήματος, ως ένα πρόσωπο το οποίο συμβάλλει στη διαμόρφωση και την πρόοδο των παιδιών τους. Ακόμη κι αν θεωρούν έναν εκπαιδευτικό κακό και πάλι πρέπει έτσι να τον αντιμετωπίσουν, γιατί αυτό είναι το καλύτερο για το παιδί. Μετά την ανάρτηση που έκανα έγινα δέκτης πολλών παραπόνων είτε από γονείς, είτε από συναδέλφους. Η απάντησή μου και στους δυο ήταν η ίδια: «Δείξτε περισσότερο ενδιαφέρον». Εγώ προσωπικά έχω καλέσει γονείς για ενημέρωσή τους και θα συνεχίσω να καλώ. Άλλοι ήρθαν, άλλοι δεν μπόρεσαν και μερικούς άλλους δεν τους έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Δεν είναι κρίμα; Είναι, αλλά δεν σταματάμε, συνεχίζουμε και θα συνεχίζουμε, γιατί πρόκειται για παιδιά.

Το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι γονείς: να ρωτούν και να ξαναρωτούν. Ο καλός εκπαιδευτικός Φυσικής Αγωγής θα χαρεί να μιλήσει μαζί τους. Ο κακός θα αναγκαστεί κι έτσι θα αρχίσει να σκέφτεται αλλιώς κι έτσι θα γίνει καλύτερος κι αυτός».