Γ. Κουτσουδάκης: Είμαστε για γέλια και για κλάματα!

ΚΑΛΗΜΕΡΑ και καλό Σαββατοκύριακο. Τι Σαββατοκύριακο δηλαδή, καλό
Δεκαπενταύγουστο. Ούτως ή άλλως ποιος θα πάει τη Δευτέρα στη δουλειά,
παραμονή της Παναγίας;
ΕΝΑ φουλ τετραήμερο, λοιπόν, για το Πάσχα του καλοκαιριού. Παραλίες,
εξοχικά, εκκλησίες, πανηγύρια, γλέντια, όλα θα χωρέσουν.
ΟΙ ΣΥΓΚΥΡΙΕΣ ευνοούν ακόμα και τους ρομαντικούς, που μπορούν ν’
απολαύσουν από τα μεσάνυκτα μέχρι τα ξημερώματα της Κυριακής την πιο
θεαματική θερινή βροχή από «πεφταστέρια», εφόσον δεν έχει συννεφιά.
Δεν θα προλαβαίνετε τις ευχές, γι’ αυτό προετοιμαστείτε.
Σημαιοφορίες και εκκλησιασμοί
Πάντα κι όπου σ’ αντικρίζω, με λαχτάρα σταματώ, υπερήφανα δακρύζω,
ταπεινά σε χαιρετώ. Δόξα αθάνατη στολίζει, κάθε θεία σου πτυχή, και
μαζί σου φτερουγίζει, της πατρίδας η ψυχή. Όταν ξάφνου σε χαϊδεύει, τ’
αγεράκι τ’ αλαφρό, μοιάζεις κύμα που σαλεύει, με χιονόλευκο αφρό”… Οι
πρώτες τρεις απ’ τις έξι συνολικά στροφές του ποιήματος “Η σημαία” του
Ιωάννη Πολέμη, το οποίο “στεντόρεια τη φωνή” “απήγγειλα” στη “Γιορτή
της Σημαίας”, όταν πήγαινα στη Β’ Δημοτικού. Σαν να ήταν χθες το
θυμούμαι. Και ότι δεν με έβαλε στην Στ’ τάξη, αν και ήμουν ο καλύτερος
μαθητής και το περίμενα πώς και πώς, σημαιοφόρο ο δάσκαλος κι αυτό το
θυμούμαι. Μέγα το “κέρδος” μου απ’ την πρώτη θύμηση, η πικρία έμεινε
από τη δεύτερη. Ποτέ, ωστόσο, δεν αντάλλαξα ως μαθητής τη χαρά της
γνώσης, έναντι οποιασδήποτε αμοιβής, οποιουδήποτε επάθλου.
Πολλή κουβέντα τις τελευταίες ημέρες, προπάντων στα Μέσα Κοινωνικής
Δικτύωσης για τους σημαιοφόρους, σαν να ‘ναι αυτό το βασικό πρόβλημα
της Παιδείας μας, του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Ο πλήρης
αποπροσανατολισμός με ευθύνη βασικά του Υπουργείου Παιδείας. Και γιατί
επί του προκειμένου, το κυρίαρχο θέμα δεν είναι ποιος θα κρατά τη
σημαία στις παρελάσεις, ούτε καν αν θα γίνονται παρελάσεις, όπως
γίνονται, αλλά τι “αισθανόμαστε” όταν κρατάμε τη σημαία, όταν
αντικρίζουμε τη σημαία. “Σ’ άντρες ωσάν τον Καγιαλέ, έχει η σημαία
θάρρη, που το κορμί για λόγου τζη το κάνουνε κοντάρι”.
Στην κάψα του καλοκαιριού προέκυψαν πολύπλευρα κοινωνικά προβλήματα.
Αγγίζουν τους πάντες, ακόμα και αυτούς που εμόλυναν τη χώρα με τη νόσο
της κακοδαιμονίας. Εδώ διαταράσσεται η καθημερινότητα, που κάποια
στιγμή θα προσβάλλει και τους ίδιους.
Οι πολιτικοί μας δεν λειτουργούν συνειδητά. Υπάρχει έλλειψη ξεκάθαρης
πολιτικής γνώσης, ώστε ν’ ανταποκριθούν στις υποσχέσεις και
υποχρεώσεις τους. Παρεμβαίνουν εναντίον της τήρησης καθιερωμένων
ηθικών αξιών, φοβούμενων, ποιος ξέρει τι! Πάμε πολλά χρόνια πίσω μ’
αυτό που είπε και ο Μπαμπινιώτης απ’ την Ιλιάδα: “αιέν αριστεύειν και
υπείροχον έμμεναι άλλων, μηδέ γένος πατέρων αισχυνέμεν”. “Πάντα να
αριστεύεις, να ξεπερνάς τους άλλους, να τιμάς το πατρικό σου γένος”!
Επιδιώκεται ν’ αλλάξουμε τρόπο ζωής και σκέψης και να γίνουμε ουραγοί
των πλέον ταπεινών εκδηλώσεων και θέσεων.
Ίτε παίδες Ελλήνων
Εγώ που νόμιζα πως το Εκπαιδευτικό μας σύστημα είχε άλλα προβλήματα…
Κι όμως! Τα προγράμματα σπουδών του είναι τα καλύτερα, τα σχολικά
βιβλία υποδειγματικά (όταν δε δίνονται φωτοτυπίες, ε, Αννούλα;), η
οργάνωση άρτια, οι υποδομές των σχολείων εξαιρετικές… ένα πράγμα
δυσχέραινε το «σύστημα»! Ο «σημαιοφόρος»! κι επιτέλους λύθηκε και αυτό
με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Απ’ την πλευρά της κυβέρνησης και λόγω
προσχώρησης στις λογικές των μνημονίων πρέπει να δώσει διαπιστευτήρια
«αριστεροφροσύνης» και να διαχωρίζει τη θέση της που και που από τις
κατεστημένες αντιλήψεις του «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια» που
παραδοσιακά εκφράζει τη συντηρητική ελληνική κοινωνία και τους
πολιτικούς εκφραστές της. Επειδή λοιπόν δεν έχει και πολλά πεδία πλέον
επίδειξης του «αριστερισμού» κάτι είναι και η… σημαία! Απ’ την άλλη
πλευρά, η αντιπολίτευση, καθώς όπως είναι γνωστό υπήρξε ανέκαθεν
«σημαιοφόρος» της Αριστείας, εκείνης που τροφοδότησε επί δεκαετίες το
φαύλο κράτος, την οικογενειοκρατία, το νεποτισμό και εν τέλει απ’ τους
πολλούς «Αρίστους» χρεοκόπησε τη χώρα, όταν ασκούσε την Κυβέρνηση,
κλαίει με «μαύρο» δάκρυ! Το θέατρο του παραλόγου, που ασμένως κάποιοι
ανατροφοδοτούν με την αντιπαράθεση περί «σημαιοφόρων» μήπως και
ξεχάσουμε τα γενικά και ειδικά χάλια μας! Αυτή την «έρμη» τη σημαία
που όλοι δοξολογούν, αλλά που εμπράκτως την έχουν ξεφτιλίσει πολλάκις,
υποστέλλοντάς την κυριολεκτικά και μεταφορικά (ε, κύριε Θεόδωρε;). Η
«αντιπαράθεση» για την εκπαίδευση θα έπρεπε να έχει ως επίκεντρο πως
θα «ξεστραβώσουμε» τα παιδιά μας από τον «ολοκληρωτισμό» της
παγκοσμιοποίησης και της τεχνολογίας, καθώς τελειώνουν τις βαθμίδες
της εκπαίδευσης χωρίς βασικές γνώσεις που θα τα βοηθήσουν να γίνουν
καλοί πολίτες, συγκροτημένες προσωπικότητες και θιασώτες των αρχών του
Ανθρωπισμού και της Ηθικής. Ενόσω οι ανευθυνοϋπεύθυνοι ερίζουν για το
ποιος θα κρατήσει τη σημαία στην εθνική εορτή, που δεν ξέρουν ακριβώς
ποια είναι αυτή, μπερδεύοντας τον Κολοκοτρώνη με τον Μεταξά και το
Βελουχιώτη, λίγη σημασία έχει… Πάντως για να κατευναστούν τα πνεύματα
ας ησυχάσουν ένθεν κακείθεν! Κι εσείς της Κυβέρνησης είστε
«Αριστερούτσικοι» κι ας μη σας φαίνεται, κι εσείς κύριοι της
Αντιπολίτευσης -δεν το συζητάμε- η προσωποποίηση της «Αριστείας»…
Η Σημαία
Ελληνικό ελάττωμα παλιό αλλά πάντα υπαρκτό είναι η επιθυμία «να
ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα» Ό,τι δεν το φτάνομε αντί να ψηλώσομε το
κατεβάζομε.
O Σύριζα θα έσκιζε το μνημόνιο και θάταν μέρα μεσημέρι. Τώρα έχει
υπογράψει δυό μνημόνια και το τρίτο ως το 2060! Έτσι  πλήρωναν πάντα
οι Έλληνες την ευήθειά τους. Γιατί τι άλλο από ευήθεια –απερίγραπτη
ανοησία- ήταν και η αντίληψη και  η σιωπηλή γενική παραδοχή ότι οι
αγώνες μαθητών και φοιτητών ήταν  και παραμένουν οι καταλήψεις και  οι
καταστροφές των σχολείων το άσυλο των πανεπιστημίων;
Όχι ο  Τσίπρας δεν μπορεί να βλάψει περισσότερο μια ήδη απαξιωμένη
παιδεία ,είναι ο ίδιος βλαπτικό προϊόν της παρακμής της παιδείας,
χαρισματικός αγωνιστής των καταλήψεων. Κατάθλιψη έλεγε ο μακαριστός
Ειρηναίος το κλείσιμο των σχολείων.
Ιδεοληψία αριστερών με τις παρελάσεις,  την πρωινή  προσευχή, με τις
εικόνες και τη σημαία! Είπε και ο «Βούτσης» πρόεδρος της Βουλής ως
προοδευτικοί δεν μένομε στο «πατρίς ,θρησκεία , οικογένεια»
Δεν μπορεί να καταργήσει τις παρελάσεις και  τσαλακώνει τη σημαία.
Αμφισβητείται και δικαίως και η αξιολόγηση των μαθητών. Ποια
αξιολόγηση θα μου πείτε. Εδώ δεν αξιολογούνται οι δάσκαλοι! Δεύτερη
γενεά τώρα ουδείς ελέγχει ποιος διδάσκει; τι διδάσκει, ποιο το
μαθησιακό αποτέλεσμα; Ήρθαν λοιπόν οι «νεοκομμουνιστές» να ισοπεδώσουν
περισσότερο καταργώντας την αριστεία και την διάκριση; Επιβάλλοντας
την «ισότητα»;
Δεν παρατήρησαν όμως ότι εδώ και καιρό η πλειοψηφία των παιδιών δεν
παρελαύνουν με το σχολείο ,τα παιδιά ανήκουν σε ομάδες με τοπικές
ενδυμασίες σε μουσικές παρέες  σε προσκόπους ή και άλλες οργανώσεις
έχοντας αξιακά  την δική τους σημαία!. Η παιδεία και η κοινωνικοποίηση
ευτυχώς δεν είναι μόνο του σχολείου
Μπορεί ένα σημαντικό ποσοστό εκπαιδευτικών να είναι ακατάλληλοι ή και
σχεδόν επικίνδυνοι αλλά υπάρχει ένα άλλο ποσοστό συντριπτικά ανώτερο
που στηρίζουν την παιδεία που υπηρετούν αξίες και ήθος. Αυτός ο
μεγάλος αριθμός δασκάλων – που αρνείται η πολιτεία να αξιολογήσει να
επαινέσει και να αμείψει συνδέεται με ό,τι πιο ευαίσθητο, την ψυχή των
νέων.
Το σχολείο είναι σχέση δασκάλου και μαθητών . Είναι « Έρως και
παιδεία» –ως έλεγε ο Πλάτων –Σ’ αυτή τη σχέση ο χαρισματικός δάσκαλος
που προσπαθεί έχει  πολλά να προσφέρει. . Την αξία ή την απαξίωση στην
παιδεία την υπηρετεί μεν η πολιτεία αλλά ο δρόμος της ζωής έχει την
δική του δυναμική. Ούτε τα προγράμματα ούτε τα βιβλία εμπόδιζαν τον
φωτισμένο δάσκαλο να διδάσκει αξίες και ελευθερία στα χρόνια της
δικτατορίας. Και πιο παλιά ο φωτισμός του γένους περνούσε  και από το
κρυφό σχολειό!
Η παρακμή-κρίση- έχει την δυναμική μιας άλλης προσέγγισης των πραγμάτων.
Νοιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω τους τόσους παλιούς μας μαθητές που
ύστερα από 20- 30 χρόνια έρχονται συχνά να μας συγκινήσουν για τα
χρόνια εκείνα και που θυμούνται για τους ίδιους και τα παιδιά τους όσα
το σχολείο τους πρόσφερε.
Ελπίδα είναι ότι μέσα από τα παθήματα μας –μέσα από την απαξίωση της
καταστροφικής πολιτικής- μπορεί να μειωθεί εκείνη η κρίσιμη  μάζα που
δίνει ευκαιριακές πλειοψηφίες σε τυχάρπαστους πολιτικούς .
Το πρόβλημα δεν είναι ποιος κρατά τη σχολική σημαία αλλά ποιος με την
σημαία ευκαιρίας του ψεύδους και της απάτης  κυβερνά τον τόπο. Όσο
εναποθέτομε φρούδες ελπίδες σε απατεώνες πολιτικούς δεν έχομε να
περιμένομε αξιοκρατία και οράματα.
Ας αναπτυχθεί τουλάχιστο ένα κίνημα που να ζητά την εκλογή των
αρχόντων με κλήρο ,είναι σίγουρο  ότι κατά πολύ θα σωθούμε από τους
εκλεκτούς που αναδείχνει το πελατειακό σύστημα.
Ατομική ευθύνη στο δάσκαλο είναι να είναι πρότυπο και να στέκει ψηλά
στη συνείδηση του μαθητή. Ο αυθεντικός δάσκαλος  διδάσκει. Οι υπουργοί
της παιδείας  θα είναι αναλώσιμοι όσο λείπει εθνική εκπαιδευτική
πολιτική και όμως πολλές χώρες –εκτός μνημονίων – το έχουν πετύχει προ
πολλού.
Βλέπετε λύσαμε τα προβλήματά μας τα οικονομικά, την έξοδο στις αγορές,
τους πρόσφυγες, που μας τους επιστρέφουν, τον εξωδικαστικό συμβιβασμό,
τα κόκκινα δάνεια, τα διόδια, τα capital controls και προπάντων την
τρομερή ανεργία και μας έμειναν οι παρελάσεις, ο εκκλησιασμός του Δημ.
Σχολείου κατά βούλησιν και η κλήρωση των σημαιοφόρων. Η έννοια της
αριστείας, τώρα που την έχουμε περισσότερο ανάγκη, πάει περίπατο. Η
άμιλλα δεν θα ’χει κανένα ενδιαφέρον, αφού δεν καλλιεργείται απ’ τα
πρώτα μαθητικά θρανία. Πώς θα καλλιεργήσει ο μαθητής τις ικανότητές
του, να βελτιωθεί; Είμαστε για γέλια και για κλάματα!