Είχε αρχίσει να σουρουπώνει, όταν φορτωμένη με βαλίτσες κατέβαινα τις σκάλες του τελευταίου φέρι μπoτ, από Καμωτή για Θάσο.
Επέστρεφα από ένα ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη και ενώ έβλεπα τα όμορφα βουνά της πράσινης Θάσου να με χαιρετίζουν, σαν συγγενείς μακρινοί με χαρά.. στα μάτια μου ακόμα είχα, κρυμμένo τον πολιτισμό που είδα σε πλήρη άνθηση στην Τουρκία!
Τις ατελείωτες πολυκατοικίες – ουρανοξύστες, τους κρεμαστούς κήπους δεξιά και αριστερά, τους όρθιους, με λουλούδια, που στέκανε πάνω στους τοίχους των οδών.. την καθαριότητα στους δρόμους, την έλλειψη παντελώς των κάδων!..
-Αχ Θεέ μου, μονολογούσα μέσα μου…. εμείς όμως ευτυχώς έχουμε, ακόμη τα βουνά, το πράσινο – μέχρι να το κάψουμε κι αυτό – το γαλάζιο της αμόλυντης θάλασσας (προς το παρόν) και προσπαθούσα να παρηγορήσω τον εαυτό μου, σκεπτόμενη όλα αυτά,
ενώ μέσα μου, μαζί με τις βαλίτσες, κράταγα έναν θυμό, που όλο και αυξανόταν επικίνδυνα, μέσα στα σωθικά μου, σαν αναμμένη πυρίτιδα, γιατί ενώ είχα άλλη άποψη για την γείτονα χώρα, καθώς την επισκέφθηκα, εντυπωσιάστηκα.
Αυθόρμητα, μου βγήκαν όλες αυτές οι συγκρίσεις μέσα μου, αναρωτήθηκα σε τι, να είναι χρήσιμα άραγε τόσα τηλεπαράθυρα που καθημερινά βλέπουμε στην τηλεόραση, τόσοι υπουργοί, τόσα συσκεπτόμενα πολιτικά άτομα που κονταροχτυπιούνται, για το καλό της πατρίδας μας πάντα, συντονιζόμενα όχι από τον Πρόεδρο της Βουλής, αλλά από τον κάθε δημοσιογράφο, της κάθε τηλεοπτικής εκπομπής!!!
Σκεπτόμενη αυτά, έφθασα κοντά στο αυτοκίνητό μου και προσπαθώντας να βρω τα κλειδιά, για να βάλω μέσα τα πράγματά μου και να αποθέσω εκεί την κούραση του πολύωρου ταξιδιού μου… Να την, Νά την και την είδα!
Αχ! Ευτυχώς την είδα, την τρύπα, την τρυπούκλα, την βαθιά σαν από οβίδα πολέμου!
Αυτήν, που απείχε από το πόδι μου, μονάχα πέντε εκατοστά, που ο καλός θεός με φώτισε τελευταία στιγμή, κοιτώντας κατά το συνήθείο μου χάμω, να την δω, πριν βυθιστώ μέσα της, με τι συνέπειες… από στραμπούληγμα, μέχρι σπάσιμο συντριπτικό με βίδες, σε νοσοκομεία, υπό διάλυση της πατρίδας μας και με συνέπειες άγνωστες για την αρτιμέλειά μου!…
Θεέ και Κύριε, σε ευχαριστώ, αλλά για πες μου, ως πότε θα με σώνεις;
Όταν δεν μπορούν όλοι αυτοί που συνεδριάζουν στα τηλεπαράθυρα, να κλείσουν μια οπή, μια τρύπα!
Εν έτη 2024, να έχουμε μια τέτοια τρύπα στον Λιμένα της Θάσου, μπροστά στα φέρι μποτ, όχι σε κάποιο απόμακρο δρόμο, σε μια χώρα που παίρνει τόσα κονδύλια Ευρωπαικά, που παίρνει τόσες επιδοτήσεις από την Περιφέρεια, από τον Κρατικό Προυπολογισμό, από..από…από…και δεν είναι κάτι που το βρίσκουμε μόνο στην Θάσο αυτό, μια Θάσο που είναι γεμάτη με λακκούβες, φωτιζόμενες κιόλας!!
Γιατί έχουμε την μοναδική πατέντα εδώ στο χωριό μας, να έχουμε πλούσιο φωτισμό παντού, παλαιό και νέο λιμάνι, σε δρόμους όμως ακατάλληλους και γεμάτους λάκκους και τρύπες και είναι λυπηρό ότι αυτό γίνεται σε όλη την Ελλάδα, δε θα ξεχάσω όταν πρόσφατα επισκέφθηκα την Αθήνα, είχα να πάω από φοιτήτρια εκεί…τις ίδιες ακριβώς λακκούβες, βρήκα στο Σύνταγμα, στην Ερμού και σε άλλους γνωστούς δρόμους! Στην Αθήνα την πρωτεύουσα είκοσι χρόνια μετά..τίποτα δεν άλλαξε. στους δρόμους !
. Όπως τις ίδιες ακριβώς λακκούβες, βρήκα στην Θεσσαλονίκη και μάλιστα με απίστευτη βρωμιά… η όμορφη συμπρωτεύουσα, ειδικά στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, εκεί κοντά στα περίφημα σουβλάκια του Σαββίκου, όπου κάδοι σκουπιδιών, πλούσια ξεχειλίζουν….στην περίφημη Αριστοτέλους, κάδοι γεμάτοι έως επάνω , δίπλα στα παγκάκια με τα λουλούδια !.
Επειδή όμως εγώ, δεν ζω στη Θεσσαλονίκη ευτυχώς, μήτε στην Αθήνα, δόξα σοι, αλλά ζω στην όμορφη Θάσο,
στην Θάσο, με τους μακρινούς συγγενείς μου τα βουνά και φίλη μου, την αμόλυντη θάλασσα, θα παρακαλέσω άμεσα, τους αρμόδιους
που νομίζω είναι το Λιμενικό Ταμείο Θάσου,
να κλείσει άμεσα και να τσιμεντώσει αυτή, την καταραμένη τρύπα πριν συμβεί κάτι τραγικό
στον επόμενο, που δεν θα δει ….και δεν θα καταλάβει, αυτή την τρύπα, αλλά θα πέσει όλος μέσα…
Ως πότε φίλοι μου θα μας σώζει ο Θεός;
Εχει πολλή δουλειά να κάνει, ο Θεός στην Ελλάδα, ακόμη πιο πολλή δουλειά όμως , έχουμε να κάνουμε εμείς.
Και άντε να την ξέρεις από παλιό σου πέσιμο την λακκούβα,- μια υπάρχει, βαθιά σαν κοίλωμα εδώ και χρόνια, μπροστά στην ΑLPHA BANK, νιόπαντρη τότε βυθίστηκα στην αγκαλιά της και με τα δυο μου τακούνια όλη μέσα… άλλη μια, στο παλιό ψαράδικο του Καλόπουλου , κοντά στο παλιό ποδηλατάδικο του αείμνηστου Χατζημανώλη, αυτή μου έδωσε κάποτε ένα γενναίο πέσιμο, είμουν με περπατούρα ένα μήνα και φυσιοθεραπείες ακόμα εκεί είναι, να την προσέχετε…και άντε να την ξέρεις την λακκούβα από χρόνια… σαν παλιά σου γνωστή, θα την επροσέξεις άμα την πλησιάσεις…άν όμως είναι καινούργια, τότε παιδιά μου, τι γίνεται!;
Δεν πάει πίσω η ζωή, να αναστήσουμε έναν παλιό Δήμαρχο, τον Θανάσιο Μπαλτά, αιωνία του η μνήμη,
που μόνος του όταν δεν του άρεσε κάτι, έπαιρνε την σκούπα και το φαράσι και σκούπιζε τους δρόμους της Θάσου και έκλεινε με τσιμέντο κάτι τέτοιες τρύπες.
Οι εποχές έχουνε αλλάξει και θα πρέπει όλοι οι υπεύθυνοι να είναι πιο προσεκτικοί.
Όπως επίσης να προσέχουν και την πληθώρα των ξεθωριασμένων ελληνικών σημαιών που υπάρχουν τόσο στα τελωνεία μας, όσο και στα λιμάνια μας, όσο και στις βάρκες των ψαράδων μας… φευ, σε αντίθεση με τις ατσαλάκωτες και καθαρές σημαίες των γειτόνων μας!.
Από αυτά φαίνεται μια πατρίδα, τα μικρά… τα μικρα που όμως είναι μεγάλα και υψηλά.
Όπως δεν μπορεί να έχεις μια σημαία ελληνική ξεθωριασμένη και σκισμένη αλλά να την έχεις εκεί στο προσκήνιο να κυματίζει έτσι… δεν έχεις και το δικαίωμα
να έχεις πληθώρα από φώτα, σε δρόμους με λακκούβες και τρύπες!!.
Κλείστε άμεσα αυτή την τρύπα. Σας παρακαλώ.
Με χρέος προς την πατρίδα μου, όταν χρειάζεται μπορώ να γίνω και δυσάρεστη
ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
