Πλήρης ημερών, έφυγε από τη ζωή στα 93 του χρόνια σήμερα, ο σπουδαίος Δωδεκανήσιος Δάσκαλος της Ομογένειας Τιμολέων Κόκκινος, αδελφός του πρώην δημάρχου Ρόδου κ. Μάνου Κόκκινου.
Επρόκειτο για έναν εξαιρετικό άνθρωπο, πατριώτη, εκπαιδευτικό, που άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του, στην διάρκεια της ζωής του, τόσο με το επιστημονικό όσο και με το κοινωνικό του έργο.
Σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία της Ρόδου, απ’ όπου και αποφοίτησε με «Άριστα». Αρχικά είχε διοριστεί ως δάσκαλος στο Νομό Κεφαλληνίας. Στη συνέχεια ήλθε για μετεκπαίδευση στη Ν. Υόρκη και τέλειωσε τις σπουδές του στον χώρο της εκπαίδευσης, στο Πανεπιστήμιο Κολόμπια. Αρχικά, προσελήφθη από το Ελληνικό Σχολείο του Αγ. Σπυρίδωνος στο Ουάσιγκτον Χάιτς και δίδασκε, συγχρόνως, και στο Ημερήσιο και στο Απογευματινό Σχολείο.
Στη συνέχεια για τέσσερα χρόνια δίδαξε στο Σχολείο του καθεδρικού της Αγίας Τριάδος στο Μανχάταν. Ο τρίτος, μεγαλύτερος και τελευταίος σταθμός στην πορεία τους ως εκπαιδευτικού, ήταν το Σχολείο της Κοινότητας του Αγ. Δημητρίου στην Αστόρια. Ο τότε διευθυντής του Σχολείου, Δημοσθένης Τριανταφύλλου, τον φώναξε για να αναλάβει το Ελληνικό Τμήμα του Ημερήσιου Σχολείου.
Μεγάλο πλήγμα για τον Τιμολέοντα Κόκκινο, ήταν ο θάνατος της συζύγου του. Ενώ αυτή ήταν βαριά ασθενής, παραιτήθηκε από τα καθήκοντά του στο Ημερήσιο Σχολείο και παρέμεινε μόνο στο Ελληνικό Απογευματινό, όπου για πολλά χρόνια υπήρξε διευθυντής.
Το 2008 ο «Εθνικός Κήρυκας» τον τίμησε ως «Εκπαιδευτικό της Χρονιάς». Ήμουν αυτός που του το ανήγγειλε. Ταπεινός όπως ήταν και είναι πάντα στη ζωή του, θυμάμαι ότι τον άκουσα να ψελλίζει από την άλλη άκρη: «Δεν το πιστεύω…Σας ευχαριστώ πολύ…». Και αφού συνήλθε από τη συγκίνηση, μου είπε ότι θεωρεί πως στο πρόσωπό του αναγνωρίζονται οι προσφορές και οι συνεχείς θυσίες και οι καθημερινοί αγώνες των Ελλήνων δασκάλων.
Εκείνη, δεν ήταν η μοναδική βράβευση του Τιμολέοντα Κόκκινου. Τιμήθηκε, μεταξύ άλλων, από το Σύλλογο Ελληνοαμερικανών Ιδιοκτητών Ακινήτων με έδρα την Αστόρια, την Ιόνιο Πολιτιστική Ομοσπονδία, το Σύλλογο Γονέων και Διδασκάλων του Απογευματινού Σχολείου Αγ. Δημητρίου Αστόριας, την Ομοσπονδία Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Ν. Υόρκης, το Νισυριακό Σύλλογο «Ιωάννης ο Θεολόγος», το Σύλλογο Γονέων και Διδασκάλων του Ημερησίου Σχολείου Αγ. Δημητρίου Αστόριας, τη Νισυριακή Νεολαία και την Παν-κορινθιακή Ομοσπονδία.
Εκτός από τα εκπαιδευτικά, ο Τιμολέων Κόκκινος έδινε τακτικά το παρών του και σε εκδηλώσεις της Ομογένειας. Και πάντα υποστήριζε την ανάγκη διατήρησης της ελληνικής γλώσσας. Τον θυμάμαι, που σε κάθε ευκαιρία παρότρυνε τους γονείς να στέλνουν τα παιδιά τους στα Ελληνικά Απογευματινά σχολεία, αν όχι στα Ημερήσια σχολεία, όπου τα δίδακτρα ίσως δεν τους το επέτρεπαν. «Στα Απογευματινά, τα δίδακτρα είναι τόσο μικρά, ώστε δεν υπάρχει δικαιολογία. Κάποιοι γονείς δεν ενδιαφέρονται όσο θα έπρεπε γι’ αυτό», συνήθιζε να λέει.
Η «Ροδιακή» εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους συγγενείς του.
Σε συνέντευξή του το 2011 στη Ροδούλα Λουλουδάκη για τη «Ροδιακή», αναφέρει τα εξής:
Μιλήστε μου για τη ζωή σας. Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια στη Νίσυρο;
Ξεκινήσαμε από ένα μικρό χωριό της Νισύρου, τα Νικειά. Έξη παιδιά. Θυμάμαι τον πατέρα μου, ο καλύτερος επιπλοποιός της Νισύρου. Πήγε νέος στην Κωνσταντινούπολη, έμαθε την τέχνη κι από εκεί μετανάστης στην Αμερική, όπου δούλεψε για επτά χρόνια στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβανίας, υπεύθυνος εργοστασίου στο τμήμα που έφτιαχνε το ξύλινο κομμάτι του όπλου. Γύρισε στην Νίσυρο για να παντρευτεί τη μητέρα μας, την Καλλιόπη, το γένος Μονογενή. Μετά το γάμο έζησαν στην Αθήνα όπου ο πατέρας μου εργάστηκε σε εργοστάσιο επιπλοποιίας που βρισκόταν πίσω από το Πάντειο πανεπιστήμιο. Επιστρέφοντας στην Νίσυρο είχαν ήδη δύο παιδιά. Όταν γεννηθήκαμε εμείς, τα υπόλοιπα τέσσερα, ο πόλεμος μας καθήλωσε στο νησί. Ζούσαμε φτωχικά. Μια χειμωνιάτικη βραδιά η πολύ βροχή που έπεσε έριξε κάτω τον μπροστινό τοίχο του σπιτιού μας. Το θυμάμαι σαν να είναι τώρα. Ο πατέρας μου νοίκιασε σπίτι για να βάλει την οικογένεια. Δύσκολα χρόνια, δύσκολες οι συνθήκες.
Στη Ρόδο πότε ήρθατε;
Τελειώνοντας το Δημοτικό, το 1947. Ο Μιχάλης, εγώ ο Τιμολέων και ο Μάνος, πήγαμε μεγάλοι στο σχολείο και φοιτούσαμε στην ίδια τάξη και τα τρία αδέλφια. Θέλαμε να συνεχίσουμε στο γυμνάσιο και γυμνάσιο δεν είχε η Νίσυρος. Ο αδελφός μας ο Νίκος βρισκόταν ήδη στη Ρόδο και εργαζόταν στο ξενοδοχείο των «Ρόδων» ως ρεσεψιονίστ. Μας φέρνει λοιπόν, τη μητέρα μου και τα τέσσερα παιδιά και μας φρόντισε όχι σαν μεγάλος αδελφός, αλλά σαν πατέρας. Αργότερα ήρθε κι ο πατέρας μας και ενώθηκε η οικογένεια. Φοιτήσαμε και οι τρεις στο Βενετόκλειο πάλι στην ίδιο τάξη μέχρι που με νόμο επετράπη πια να μεταπηδήσεις τις τάξεις λόγω ηλικίας.
Πώς συνεχίσατε τις σπουδές σας;
Έδωσα εξετάσεις στην Παιδαγωγική Ακαδημία και εισήχθην πέμπτος. Το 1954 αποφοίτησα 2ος στη σειρά των αποφοίτων. Έτοιμος δάσκαλος υπηρέτησα τη θητεία μου, ως έφεδρος αξιωματικός και διορίστηκα στη συνέχεια δάσκαλος στην Κεφαλλονιά, όπου υπηρέτησα τέσσερα χρόνια. Το 1962 με έξοδα του αδελφού μου φεύγω στην Αμερική όπου έκανα μετεκπαίδευση στο Columbia University ένα από τα δυσκολότερα πανεπιστήμια στο οποίο μπήκα λόγω του άριστου πτυχίου μου.
Κι αποφασίσατε να παραμείνετε στην Αμερική;
Σε καμιά περίπτωση. Έπαιρνα γνώσεις με σκοπό να τις μεταφέρω στην Ελλάδα με την επιστροφή μου. Τελειώνοντας όμως επικοινώνησα με τον επιθεωρητή εκπαίδευσης στην Κεφαλλονιά ο οποίος μου είπε ότι θα επέστρεφα ως δάσκαλος σε αυτό το ίδιο χωριό από το οποίο έφυγα για να διδάξω! Απογοητεύτηκα και τότε ήρθε η πρόταση μιας μεγάλης κοινότητας της Νέας Υόρκης, του Αγίου Σπυρίδωνος, όπου ανθούσε το ελληνικό στοιχείο, να με συμπεριλάβει στο διδακτικό προσωπικό του ελληνοαμερικανικού σχολείου του. Η θέση της ελληνικής πολιτείας με απογοήτευσε και γι αυτό δέχτηκα την πρόταση. Τα ελληνόπουλα δεύτερης γενιάς είχαν θέληση να μάθουν τα ελληνικά γράμματα; Είχανε αγάπη για τα ελληνικά γιατί από το σπίτι τους έπαιρναν αυτό το συναίσθημα. Στο σχολείο αυτό δίδαξα για πέντε χρόνια, μετά για τέσσερα χρόνια δίδαξα στο ημερήσιο σχολείο του Μανχάταν και στη συνέχεια στο σχολείο του Αγίου Δημητρίου της Αστόρια όπου από το 1974 μέχρι σήμερα είμαι διευθυντής του ελληνικού προγράμματος του σχολείου. Από το 1996 μέχρι και σήμερα είμαι διευθυντής στο απογευματινό πρόγραμμα του σχολείου. Πολλοί μαθητές μου διέπρεψαν. Για παράδειγμα ο Μιχάλης Γιάνναρης, ένας εξαιρετικός νέος, είναι ο πρώτος ελληνοαμερικανός γερουσιαστής της Νέας Υόρκης, με τους Δημοκρατικούς. Η Αραβέλα Σιμωτά είναι η πρώτη βουλευτής της Νέας Υόρκης. Ο υποδιευθυντής των Editorial των «New York Times», o Γιώργος Καλογεράκης, ήταν επίσης μαθητής μου όπως και η Σούζη Τομοπούλου, καθηγήτρια παιδιατρικής στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και τόσοι άλλοι. Πριν λίγα χρόνια, οι δάσκαλοι διοργανώσαμε εκδήλωση για να τιμήσουμε τους μαθητές μας που έχουν διακριθεί και πραγματικά ήταν πάρα πολλοί.
Και εσείς μορφώσατε τα δικά σας παιδιά;
Έχω δύο κόρες που είναι μορφωμένες η μία είναι ορκωτός λογιστής και η άλλη εκπαιδευτικός. Παντρεύτηκαν ελληνοαμερικανόπουλα, που μιλούν καλά τα ελληνικά και μου χάρισαν η κάθε μια από δύο εγγονάκια. Δυστυχώς έχασα τη σύντροφό μου πριν από μερικά χρόνια, τη Στάσα Χατζηστύλη, μια καταπληκτική γυναίκα, άνθρωπο καλής ποιότητας, κουνιάδα του αείμνηστου Μιχάλη Μελά του γιατρού της Ρόδου. Της άξιζαν πολλά αλλά δεν πρόλαβε να τα ζήσει όλα.
Γιατί η Αστόρια έγινε η «γειτονιά των Ελλήνων» της Αμερικής;
Από την αρχή της δεκαετίας του ΄60 οι Έλληνες και μάλιστα οι περισσότεροι Δωδεκανήσιοι συγκεντρώθηκαν στην Αστόρια διότι βρίσκεται πολύ κοντά στο Μανχάταν, το μεγάλο οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο της Νέας Υόρκης. Όλοι οι Νισύριοι είναι εκεί και οι περισσότεροι που προέρχονται από τα άλλα νησιά της Δωδεκανήσου. Οι πιο πολλοί Ροδίτες όμως βρίσκονται στη Βαλτιμόρη και στο Κονέκτικατ.
Διατηρούν τα ήθη και τα έθιμα;
Και με το παραπάνω. Είναι οργανωμένες κοινότητες που έχουν σχολεία, ημερήσια και απογευματινά, με φιλόπτωχες ομάδες γυναικών, με νεολαία, με εκκλησιαστική χορωδία. Οι εκκλησίες είναι γεμάτες. Στην κοινότητα Αγίου Δημητρίου μάλιστα οι εκκλησίες είναι δύο: του πολιούχου και της Αγίας Αικατερίνης. Όλες οι παροικίες, των Καλύμνιων, Νισυρίων, Τηλιακών, Συμιακών Καρπάθιων, των Ροδίων, έχουν τον δικό τους Σύλλογο κι όλοι μαζί υπάγονται στη Δωδεκανησιακή Ομοσπονδία Αμερικής στην οποία προσφέρω κι εγώ τις υπηρεσίες μου από τη θέση του γενικού γραμματέα.
Και φαίνεται ότι οι περισσότεροι τα πήγαν καλά και οικονομικά και σε σχέση με τη θέση που κατέκτησαν στην κοινωνική ζωή;
Πράγματι, είναι σε πολύ υψηλή θέση. Ο Έλληνας της Αμερικής δεν έμεινε στη θέση από την οποία άρχισε. Από εργάτης έγινε αφεντικό, από σερβιτόρος ιδιοκτήτης. Στη μεγάλη πλειοψηφία έχουν τις δικές τους δουλειές. Ο Έλληνας προοδεύει εκτός Ελλάδος γιατί δεν έχει άλλη επιλογή. Δεν μπορεί να «παίξει», γιατί θα χαθεί. Πρέπει να δουλέψει σκληρά για να κάνει προκοπή και κάνει. Υπάρχουν Έλληνες όπως ο Βαλιώτης, από τη Σπάρτη που ήταν θεολόγος όταν ήρθε από την πατρίδα κι έφτιαξε μια τεράστια κατασκευαστική εταιρεία και ιδιωτική τράπεζα η οποία έχει οκτώ παραρτήματα. Είναι μεγιστάνας. Τέτοιος είναι και ο Κατσιματίδης, με καταγωγή από τη Νίσυρο, που ήρθε μικρός στην Αμερική και θεωρείται από τους πλουσιότερους ανθρώπους στη χώρα. Η συμβολή της ελληνικής κοινότητας στην αμερικανική οικονομική ζωή είναι σημαντική. Η ελληνική κοινότητα έρχεται πρώτη στην εκπαίδευση και δεύτερη στην οικονομία, μετά τους Εβραίους.
Κάποιοι επέστρεψαν όμως στην πατρίδα;
Όχι πάρα πολλοί. Κάποιοι μάλιστα που το επιχείρησαν ξαναγύρισαν στην Αμερική, δεν βρήκαν ευνοϊκές συνθήκες για την παραμονή τους στην Ελλάδα. Για να μην πω ότι απογοητεύτηκαν. Οι άνθρωποι αυτοί γελάστηκαν και γύρισαν.
Μαθαίνετε για τα οικονομικά προβλήματα που έχει σήμερα η Ελλάδα;
Εμείς τα ακούμε όλα γιατί έχουμε και ελληνικό τύπο και ραδιοφωνία και δορυφορικά τα ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια. Ο Έλληνας της Αμερικής είναι υπερήφανος για τη χώρα του, τη γενέτειρα και το μεταδίδει αυτό και στα παιδιά του. Αυτή η οικονομική κρίση και η παρούσα κατάσταση στην Ελλάδα, μας ανησυχεί και μας στενοχωρεί διότι τα ξένα Μέσα παρουσιάζουν την κατάσταση με τρόπο που μας πειράζει. Αυτό για την Ακρόπολη που έγραψαν το For Sale δεν μας πλήγωσε μόνο, μας σκότωσε. Η ελληνοαμερικανική κοινότητα είναι περήφανη. Η ομογένεια, αν της ζητηθεί θα συντρέξει, ο ελληνισμός της διασποράς είναι πρόθυμος να βοηθήσει τη γενέτειρα. Αλλά να υπάρχει καλή διαχείριση. Η ελληνοαμερικανική κοινότητα ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της γενέτειρας και έστειλε οικονομική βοήθεια για την αποκατάσταση των ζημιών από τις φωτιές στην Πελοπόννησο. Πιστεύουμε ότι τα χρήματα πήγαν σε καλή μεριά.
Υπάρχει και στην Αμερική η λέξη «λαμόγια»;
Η λέξη δεν υπάρχει στο αμερικάνικο λεξικό, ούτε στην καθημερινή μας έκφραση. Την άκουσα εδώ και ρώτησα τι σημαίνει. Μου είπαν ότι είναι ο σαλταδόρος, ο καπάτσος που στο τέλος τα καταφέρνει με όχι τόσο νόμιμο τρόπο. Αν ξεκινούσατε τώρα τη ζωή σας, θα τη ζούσατε έτσι ακριβώς; Η ξενιτιά μας έδωσε ευκαιρίες που δεν προσέφερε η πατρίδα ούτε τότε ούτε σήμερα. Αυτό που με ρωτάτε όμως μου θυμίζει το τραγούδι του Καζαντζίδη που λέει: «Θεέ μου, τη δεύτερη φορά | που θα ΄ρθω για να ζήσω | όσο η καρδιά κι αν λαχταρά | δεν θα ξανααγαπήσω» Θα έμενα στην Ελλάδα.
Βιογραφικό και Φωτογραφίες (ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΚΑΣ)
