Γράφει
Pοδούλα Λουλουδάκη
Το ραντεβού μας ήταν το πρωί της Κυριακής, στην πλούσια ελληνοορθόδοξη εκκλησία του Long Island της Νέας Υόρκης όπου οι Έλληνες, κυρίως πολύ υψηλού εισοδηματικού επιπέδου, συναντιούνται τις Κυριακές. Μια εκκλησία που περιλαμβάνει επίσης σχολείο, γήπεδο μπάσκετ και χώρους αναψυχής και δημιουργήθηκε πριν από δέκα χρόνια από δωρητές, μεταξύ των οποίων ο Μερκούρης Αγγελιάδης, ο «Μάικ» για τους Ελληνοαμερικανούς και τους Αμερικανούς φίλους του!
Αυτός, ο γνωστός, άγνωστος σ’ εμάς εδώ στη Ρόδο, για τον οποίο χρόνια ακούμε ότι παλεύει να πάρει και να αξιοποιήσει το Γκολφ Αφάντου, με μία επένδυση 400 εκατομμυρίων, κι αυτό πάντα κάπου κολλάει και δεν γίνεται!
«Είμαι αισιόδοξος αυτή τη φορά με τον Άδωνι…» μου είπε αρκετή ώρα αργότερα, κι όταν τελείωσε και το γεύμα μετά το πολυτελές Χριστουγεννιάτικο μπαζάρ, του οποίου η σύζυγός του Λίμπι Αγγελιάδη, Ελληνίδα από την Αστόρια, ήταν διοργανώτρια.
Γιατί να θέλει ένας τόσο πλούσιος άνθρωπος της Αμερικής να επενδύσει τόσα πολλά λεφτά στη Ρόδο, να μην τον αφήνουν να το κάνει τόσα πολλά χρόνια, κι εκείνος να παλεύει ακόμη; Αυτή ήταν η ερώτηση που γύριζε στο μυαλό μου όλη την ημέρα όπου η χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα επικρατούσε μαζί με τα γέλια και την άνεση των ανθρώπων που τα έχουν καταφέρει πολύ καλά στη ζωή. Ίσως η κουβέντα αυτή να δώσει την απάντηση! Η αιτία να είναι κυρίως το συναίσθημα που υπάρχει μερικές φορές, σε κάποιους απ’ αυτούς τους ανθρώπους που κανονικά θα έπρεπε να μετρούν αλλιώς τη ζωή!
Φύγατε φτωχό παιδί από τη Σύμη και γίνατε ο Αγγελιάδης! Πώς γίνεται αυτό;
Έτυχε να μεταναστεύσω σε μία χώρα η οποία σου έδινε την ευκαιρία- στον καθένα, αν εργαζόταν σκληρά- να πετύχεις στον τομέα που διάλεξες.
Δεν πέτυχαν όλοι, δεν είστε πάρα πολλοί!
Άλλος πολύ, άλλος λίγο, τα κατάφεραν. Αναλόγως τα όνειρα του καθενός.
Θέλατε να κάνετε λεφτά στη ζωή σας;
Ναι. Και ήθελα στην οικογένειά μου να προσφέρω ό,τι δεν είχα εγώ.
Η πατρική σας οικογένεια στη Σύμη πώς ήταν; Πώς ζούσατε τότε;
Ήταν φτωχή. Ο πατέρας μου επιπλοποιός, έφτιαχνε έπιπλα χωρίς τη βοήθεια ηλεκτρικού ρεύματος όπως όλοι άλλωστε τότε. Ήμασταν δύο παιδιά, εγώ και η αδελφή μου. Με την αδελφή μου έχουμε πέντε χρόνια διαφορά, είναι μικρότερη. Σε ηλικία ενάμιση έτους έπαθε πολιομυελίτιδα. Τότε δεν γιατρευόταν, παρέλυσε όλο της το σώμα. Ζει ακόμη στη Ρόδο, είναι η αδυναμία μου, με δίδαξε πολλά για τη ζωή. Τελείωσα το Γυμνάσιο της εποχής στη Σύμη, κι ήταν πολύ σημαντικό αυτό για τις βάσεις που πήρα, αποφοιτώντας από το Πανορμίτειο το 1959, στο οποίο οφείλω όλη μου τη μόρφωση. Από αυτό και άλλα που με δίδαξαν οι γονείς μου, το σχολείο κι η κοινωνία είμαι αυτός που είμαι σήμερα.
Η ζωή τι σας δίδαξε;
Την αξία του να είμαι αυτοδημιούργητος και να αντεπεξέρχομαι σε κάθε πρόβλημα. Επίσης, στις συναναστροφές μου να είμαι πάντοτε ειλικρινής.
Πώς πήρατε την απόφαση για την Αμερική;
Στην τάξη τότε ήμασταν δέκα αγόρια και οκτώ κορίτσια. Όλα τα αγόρια, οι συμμαθητές μου πήγαν στα καράβια, κι έγιναν καπετάνιοι. Εγώ, μαζί με τον πατέρα μου ήρθαμε στο θείο μου, στην Αμερική μετά από πρόσκληση που μας είχε στείλει. Ήταν Νοέμβρης του 1960 και ήρθαμε και τον βρήκαμε εδώ, στη Νέα Υόρκη. Η μητέρα μου έμεινε πίσω, γιατί είχε τις γιαγιάδες, με σκοπό να έρθει αργότερα. Η πρώτη μου εργασία ήταν σε εργοστάσιο, με μισθό 85 σεντς την ώρα. Ήταν λίγα. Ο πατέρας μου γύρισε πίσω στον ένα χρόνο, δυσκολεύτηκε με τη γλώσσα, εγώ άλλαξα πολλές δουλειές μέχρι το 1965 όπου μαζί μ’ έναν ξάδελφό μου, το Γιώργο Νικόλη αποφασίσαμε ν’ ανοίξουμε μία μικρή, πολύ μικρή επιχείρηση με εργολαβίες, ανακαινίσεις σπιτιών, μικροεπισκευές.
Σε μία από τις ανακαινίσεις το 1967, σε σπίτι στην Αστόρια γνώρισα τη γυναίκα μου, τη Λίμπι, Ελληνίδα, γεννημένη στην Αμερική, με την οποία παντρευτήκαμε το 1970 και αποκτήσαμε τέσσερις κόρες, και σήμερα έχουμε έξι εγγονές, κι έναν εγγονό. Μετά επεκτάθηκα στις ανακαινίσεις, αλλά και στον κλάδο των εστιατορίων, σε όλη τη Νέα Υόρκη. Μέχρι το 1990 φτιάξαμε γύρω στα 185 εστιατόρια, στην περιοχή της Νέας Υόρκης, για Έλληνες μετανάστες. Από το 1990 έως το 2010 η εταιρεία επεκτάθηκε σε μεγαλύτερες εργολαβικές επιχειρήσεις. Έγινε μία από τις 300 μεγαλύτερες εργολαβικές εταιρείες της Αμερικής.
Ποια είναι η συνταγή για να πετύχει κανείς στην Αμερική;
Σκληρή δουλειά, επαγγελματισμός, τύχη και να είσαι ειλικρινής.
Το «αμερικάνικο όνειρο» υπάρχει μέχρι σήμερα; Και εκπληρώνεται;
Η Αμερική δίνει και σήμερα την προοπτική σ’ έναν νέο άνθρωπο να πάει καλά. Δεν είναι πια τόσο εύκολο, αλλά σου δίνει τη δυνατότητα, σου δίνει την ευκαιρία.
Σκέφτεστε ποτέ αν δεν είχατε έρθει στην Αμερική, αν δεν είχατε φύγει από τη Σύμη, πώς θα ήταν η ζωή σας;
Το σκέφτομαι και γίνομαι άρρωστος, με πιάνει πυρετός. Η ζωή μου στην Ελλάδα, τα παιδικά μου χρόνια, ήταν ευχάριστα. Δεν ξέραμε κι από καλύτερα. Δεν είχα κάτι να ζηλέψω από τα άλλα παιδιά. Έπαιζα με πέτρες, όλοι έπαιζαν με πέτρες. Είχα δυό συμμαθητές που οι πατεράδες τους ήταν σφουγγαράδες. Τα σφουγγαράδικα επέστρεφαν το Σεπτέμβρη και μέχρι τότε καμία επικοινωνία, δεν ήξερες αν ζουν ή αν πέθαναν. Κι όταν έρχονταν πια τα σφουγγαράδικα, αλλού έκλαιγαν, κι αλλού χαίρονταν. Αυτές τις μνήμες τις έχω έντονα στο μυαλό μου.
Τα χρήματα φέρνουν την ευτυχία;
Όχι, δεν φέρνουν την ευτυχία. Κάνουν τη ζωή όμως πιο εύκολη. Θέλεις να πας στην Ελλάδα, σηκώνεσαι και πας στην Ελλάδα.
Η μακρά ιστορία της διεκδίκησης του Γκολφ Αφάντου ώστε να κάνετε μια επένδυση σ’ αυτό 400 εκατομμυρίων ευρώ, πώς ξεκίνησε;
Την πρώτη δεκαετία μου στη Νέα Υόρκη, δεν γύρισα καθόλου στην Ελλάδα. Από το 1970 όμως και μέχρι σήμερα επισκέπτομαι τη Ρόδο και τη Σύμη, όλα τα καλοκαίρια. Το 1993 βρέθηκα στην περιοχή Αφάντου, μόνος μου, μήνα Μάρτιο και είδα ένα εγκαταλελειμμένο κτήριο σε μια ονειρεμένη περιοχή. Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα, με κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Έφυγα από την Ελλάδα, αλλά τους έστειλα γράμμα και συγκεκριμένα στην Ευτυχία Πυλαρινού, διοικήτρια της ΕΤΒΑ, που τώρα είναι φίλη μου. Δεν πήρα απάντηση. Πριν πέντε χρόνια, το ΤΑΙΠΕΔ έβγαλε το Γκολφ Αφάντου σε πλειστηριασμό και ενδιαφέρθηκα. Υποσχέσεις, μελέτες από την πλευρά μου… Ξόδεψα αρκετά χρήματα. Υπογραφές δεν μπήκαν ακόμη. Ο Άδωνις Γεωργιάδης μου είπε ότι θα προχωρήσουμε, το ανακοίνωσε κιόλας. Θα τον δω αύριο (δηλαδή τη Δευτέρα που πέρασε), στη Νέα Υόρκη όπου έρχεται μαζί με τον Υπουργό Τουρισμού.
Θα υπογράψετε άμεσα; Αυτή τη φορά είστε πιο αισιόδοξος;
Αυτή τη φορά ναι, είμαστε κοντά. Το κακό είναι ότι ο ενθουσιασμός περνάει σιγά-σιγά, κι η ηλικία μεγαλώνει. Γι’ αυτό πρέπει όλοι οι υπεύθυνοι να βιαστούνε.
Είστε επίμονος όταν βάζετε ένα στόχο!
Για εμένα είναι όνειρο ζωής. Θέλω να δημιουργήσω για τη Ρόδο. Εγώ δεν πάω να συναγωνιστώ τους ξενοδόχους του νησιού. Θέλω να δημιουργήσω ανάπτυξη και επέκταση της τουριστικής περιόδου στο νησί, με την επένδυση αυτή. Είναι κάτι που το πάλεψα και το παλεύω.
Σας ευχαριστώ, κ. Αγγελιάδη, γι’ αυτή μας την κουβέντα!
Χάρηκα πολύ που είστε εδώ. Και καλή διαμονή.
