ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΔΑΝΕΛΛΑΚΗ
Πριν από λίγες μέρες ένας καλός φίλος μου ανέφερε το όνομα του κυρίου Νίκου Διαμαντή γνωρίζοντας πως μου αρέσει να ψάχνω για ιστορίες γεμίζοντας την στήλη μου Κως τόπος και πρόσωπα στο ιστορικό, Βήμα της Κω.
Ακούγοντας τόσο θετικά σχόλια για τη φωνή του αλλά και την ιστορία του σαν μετανάστης στην Αυστραλία, θέλησα να τον συναντήσω από κοντά, εξάλλου όλοι είχαν να μου πουν ένα καλό λόγο για τον Αυστραλό «Καζαντζίδη» με καταγωγή από την Κω. Αναρωτήθηκα αν ήταν τόσο καλή η φωνή του, ή αν αυτή η αγάπη του για τον τραγουδιστή θρύλο, τον θύμιζε πολύ αφού από μικρός προσπαθούσε να του μοιάσει και να μιμηθεί τον τρόπο που τραγουδούσε. Η συζήτηση μαζί του ξεκίνησε από τα παιδικά του χρόνια στον Ασώματο έως την ημέρα που έφυγε για την Αυστραλία αναζητώντας μια καλύτερη τύχη για εκείνον και την οικογένεια του.
Κατά την διάρκεια της συζήτησης γρήγορα κατάλαβα πως ο άνθρωπός που είχα απέναντι μου είχε μεγάλη αγάπη για το τραγούδι αλλά και την ζωή και παρά το γεγονός ότι έχει περάσει τα 70, ήταν όλο ζωντάνια και χαμόγελο. Για κάποιους ίσως να μην ήταν σημαντικός η αυτό που λέμε σήμερα «καλή φωνή», για μένα το σημαντικό ήταν πως με την φωνή του πολλοί συμπατριώτες μας στη μακρινή Αυστραλία διασκέδαζαν και γλεντούσαν σε εποχές που η ξενιτιά ήταν μεγάλο μαράζι για πολλούς από αυτούς. Είχε την ικανότητα και το χάρισμα να ερμηνεύει όλα τα είδη της ελληνικής μουσικής, από νησιώτικα μέχρι Καζαντζίδη, φέρνοντας τους Κώους μετανάστες αλλά γενικότερα τους Δωδεκανήσιους, πιο κοντά μέσω των τραγουδιών που τόσο ανάγκη είχαν να ακούν από έναν δικό τους άνθρωπό…
Ο Νικόλαος Διαμαντής γεννήθηκε στις 13 Απριλίου του 1947 στην Κω. Γιος του Ιωάννη Διαμαντή και της Καλλιόπης Μπαλάσα. Οι γονείς του κατάγονταν από τον Ασώματο Ασφενδιού απέκτησαν έξι παιδιά (2 κόρες και 4 αγόρια) και η ενασχόληση τους κατά κύριο λόγο, ήταν η γεωργία. Το 1965 μετά από πρόσκληση συγγενών (απαραίτητη προϋπόθεση για την εποχή) φεύγει για την Αυστραλία με όνειρα για μια καλύτερη ζωή αλλά πάντα με την σκέψη της επιστροφής στο νησί. Αρχικά όπως μου μετέφερε ο ίδιος ασχολήθηκε με διάφορες εργασίες όμως η μεγάλη του αγάπη και προτεραιότητα του ήταν πάντα το τραγούδι . Την δεκαετία του 1970 γνωρίζει την μετέπειτα σύζυγο του Τζένη Τότση, το 1975 παντρεύονται και αποκτούν δύο παιδιά την Πόπη και τον Γιάννη (ο οποίος ακολουθεί εν μέρει τα χνάρια του πατέρα του και ζει στην Αγγλία).
Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΗΡΘΕ ΓΡΗΓΟΡΑ
Η αναγνώριση δεν άργησε να έρθει και πολύ σύντομα ο νεαρός Κώτης όπως τον αποκαλούσαν, έγινε αναγνωρίσιμος και «πρώτο» όνομα στην πόλη του Σύδνεϋ. Τραγουδούσε σε μεγάλα κέντρα με πολλές ευχάριστες αλλά και δυσάρεστες στιγμές τις οποίες θυμάται μέχρι και σήμερα με νοσταλγία. Την περίοδο εκείνη ήταν πολύ συχνή η παρουσία λαϊκών τραγουδιστών από την Ελλάδα, αλλά και παραδοσιακών οι οποίοι τραγουδήσουν για τους ομογενείς. Τις περισσότερες φορές τα προγράμματα σε αυτές τις μουσικές βραδιές άνοιγε και έκλεινε ο Νίκος Διαμαντής (αφού τα μεγάλα ονόματα από την Ελλάδα τραγουδούσαν λίγο και τις περισσότερες φορές μόνο τα δικά τους τραγούδια). Σε αυτή την «χρυσή» εποχή για εκείνον, τραγούδησε με μεγάλα ονόματα του ελληνικού πενταγράμμου. (Αγγελόπουλο, Γκρευ, Λύδια, Διαμάντη, Περπινιάδη, Μυτιληναίο, Ντουνιά, Περράκη, Αναγνωστάκη και άλλους). Σημαντική ήταν και η παρουσία της Άννας Σαρρή – Καραμπεσίνη σε εκδήλωση του συλλόγου των Κώων μαζί με τον Νίκο Διαμαντή στο τραγούδι , που πολλοί ακόμη θα θυμούνται.
ΜΟΝΙΜΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Γρήγορα όμως οι καλές εποχές πέρασαν (η νυχτερινή ζωή, τα τραγούδια και οι γυναίκες) στο Σύδνεϋ και ο «Καζαντζίδης» που συχνά πυκνά ερχόταν στο νησί τα καλοκαίρια, αποφασίζει το 2004 να επιστρέψει οριστικά στην Ελλάδα και να εγκατασταθεί στο αγαπημένο του χωριό.
Σήμερα εξακολουθεί αγέρωχος και όντας λεβεντάνθρωπος να μην χάνει την ευκαιρία να τραγουδά για τους φίλους του στο καφενείο, αλλά και για όσους του το ζητούν, πάντοτε βέβαια αφιλοκερδώς. Κατά την διάρκεια της συζήτησης μας, συχνά έκανε αναφορά για την μητέρα του, ο ίδιος πιστεύει, πως για ότι καλό έκανε στην ζωή του, ότι αξίες και ιδανικά είχε, όσους και αν βοήθησε το οφείλει στην μάνα του, λέγοντας χαρακτηριστικά την φράση «ήταν καλός άνθρωπος η μάνα μου, ήταν αγαθή γυναίκα, δεν είχε κακίες μόνο καλοσύνη, σε αυτή χρωστάω ότι είμαι σήμερα».
Ο Νίκος Διαμαντής αν και ευτύχησε να τραγουδήσει στην Αυστραλία πλάι σε επωνύμους τραγουδιστές δεν είχε την τύχη ποτέ, να γνωρίσει τον άνθρωπό που θαύμαζε και εξακολουθεί να θαυμάζει, τον αείμνηστο Στέλιο Καζαντζίδη, ίσως αυτό να αποτελεί για εκείνον ένα μεγάλο και πολυπόθητο καημό…
