«Αφιέρωμα στους ξενιτεμένους μας…»

Αφιέρωμα στους ξενιτεμένους μας

Γράφει η Ξανθίππη Αγρέλλη

Φθινοπώριασε και οι επισκέπτες του νησιού μας φεύγουν για την Χειμωνιάτικη φωλιά τους.

Ανάμεσα τους και οι ξενιτεμένοι μας, αυτούς που ο άκαρδος άνεμος της μετανάστευσης της μεταπολεμικής εποχής του 50 και του 60, τους πήρε μακριά από τον αγαπημένο τόπο τους.

Μακριά από όσους αγάπησαν και αγαπούν, γιατί η ανάγκη της επιβίωσης και της δημιουργίας των συνθηκών για μια καλλίτερη ζωή αποδείχθηκε δυνατότερη.

Μια βόλτα στα χωριά μας, μαρτυράει πως ήταν πριν και πως ερήμωσαν τώρα. Πως έσφυζαν από ζωή πριν μερικά χρόνια και πως απέμειναν σήμερα μόνο άδεια, ερειπωμένα σπίτια.

Στο Ασφενδιού με τους τρεισήμισι χιλιάδες κατοίκους και τις πέντε ενορίες, πολύ λίγοι απέμειναν για να φυλάνε Ακριτικές Θερμοπύλες. Οι ενορίες Παναγιά Ευαγγελίστρια, η Κοίμηση της Παναγιάς στη Ζιά, μόνο το καλοκαίρι ξαναζωντανεύουν με τους διάφορους περιηγητές.

Το Λαγούδι με την Βυζαντινή Εκκλησία της Παναγιάς, κράτησε περίπου 80 μόνιμους κατοίκους, ενώ στην ενορία των Ασωμάτων, απέμειναν πολύ λίγοι.

Η ενορία του Αγίου Δημητρίου στις Χαιχούτες του ορεινού Ασφενδιού, ερήμωσε παντελώς παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες της οικογένειας Καματερού και φυσικά του Μητροπολίτη μας κ. κ . Ναθαναήλ, παραμένει ένα ερημωμένο και ερειπωμένο χωριό.

Κάποτε το χωριό αυτό διέθετε Σχολείο, καφενείο και η Εκκλησία του Αι Δημήτρη, γέμιζε από πιστούς. Οι ατελείωτοι αιωνόβιοι αειθαλείς ελαιώνες, ήταν γεμάτοι από εργάτες που μάζευαν τον καρπό για το ευλογημένο λάδι της ελιάς.

Σήμερα τριγύρω μόνο ερείπια. Μέσα από τους χωμάτινους και πέτρινους τοίχους, όπου ζούσαν αρχοντικές οικογένειες, ξεπροβάλουν κλαδιά συκιάς, κάπαρης, δάφνης και καμιά ξεχασμένη κληματαριά.

Οι περιποιημένες και ασπρισμένες αυλές, με τον ευωδιαστό δυόσμο και τον βασιλικό, με τις εκατόφυλλες τριανταφυλλιές, χάθηκαν και στη θέση τους φυτρώνουν αφιλόξενα αγκάθια.

Ωστόσο οι απανταχού ξενιτεμένοι μας από όλα τα χωριά την Αντιμάχεια, το Μαστιχάρι, το βουνίσιο Πυλί, την παραλιακή Καρδάμαινα, την μακρινή Κέφαλο, δεν ξέχασαν την πατρίδα τους. Οι άοκνοι μετανάστες ομογενείς μας του ορεινού Ασφενδιού, βοήθησαν πολύ και έκτισαν ένα ολόκληρο, ολοκαίνουργιο χωριό το Ζιπάρι. Παράλληλα ανήγειραν περικαλλή Ιερό Ναό, αφιερωμένο στην Ανάληψη του Σωτήρα Χριστού.

Κάθε χρόνο έρχονται από την Αυστραλία, από την Αμερική από παντού για να λάβουν μέρος σε γιορτές και πανηγύρια Εκκλησιών, που έχουν την τιμητική τους. Συγκεντρώνονται και συναντιούνται συγχωριανοί από τα πέρατα του κόσμου που είχαν να ειδωθούν χρόνια. Από την Αμερική ως την Αυστραλία, από την νότιο Αφρική ως το Βέλγιο και από την Βραζιλία ως την Γερμανία, όλοι οι οικονομικοί μετανάστες του νησιού μας μεγαλούργησαν εκεί μακριά στα πικρά ξένα. Όπως ο διακεκριμένος συμπατριώτης μας, Πρύτανης σε Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας κ. Νίκος Ιτσινές και πολλοί άλλοι αγαπητοί ομογενείς μας.

Ο Σεπτέμβρης τους καλεί για επιστροφή στις εστίες τους, εκεί όπου τους περιμένει η οικογένεια, τα παιδιά και τα εγγόνια τους, καθώς και οι περιούσιες τους που με τόσο κόπο δουλειάς κατάφεραν να χτίσουν.

Την μεταπολεμική εποχή, υπερωκεάνια όπως το ‘Πατρίς’, φόρτωναν χιλιάδες μετανάστες από όλη την ρημαγμένη από τον πόλεμο Ελλάδα και τους πήγαιναν ‘σε άγνωστα μέρη με βάρκα την ελπίδα’. Όλοι κουβαλούσαν σε μια βαλίτσα την φτώχεια και την ανέχεια τους, ελπίζοντας εργαζόμενοι σκληρά να απαλλαχθούν από αυτήν την μιζέρια. Οι δυσκολίες στην γλώσσα και στην ρατσιστική συμπεριφορά που αντιμετώπισαν ήταν αμέτρητες.

Σήμερα τα Υπερατλαντικά Αεροπλάνα μεταφέρουν σε λίγες ώρες τους ξενιτεμένους μας πίσω στην πατρίδα για λίγες μέρες ώστε να βρεθούν ξανά κοντά στο χωριό τους στο μισογκρεμισμένο τους σπίτι, στους φίλους και συγγενείς τους, όσους βρίσκονται στη ζωή.

Να χορέψουν Κώτικη σούστα όπως ο γνωστός μας Δημήτρης Κουσπακίδης, από την Αυστραλία, να γλυκαθούν με ντοματάκι γλυκό κουταλιού της Κω, να γευθούν το παραδοσιακό κόκκινο κρασοτύρι ή τυρί της πόσσας. Να αποσπερίσουν κάτω από την κληματαριά με συντροφιά δροσερό καρπούζι και μελωμένο πεπόνι ή ολόγλυκα σύκα.

Ύστερα φιλιά, δάκρυα και εναγκαλισμοί αποχαιρετισμού, πικρού αποχωρισμού με την ευχή να είναι καλά μακριά εκεί στα ξένα και να ξαναδούνε του δικούς τους.

‘Αχ η ξενιτιά τον χαίρεται τζιβαέρι μου….’

τραγουδάει η δική μας Άννα Σαρρή Καραμπεσίνη και συμπληρώνει ο Γιώργος Νταλάρας.

‘Κάτω από την κληματαριά βρε πατρίδα και νησί μου,

στάζεις σαν το βάλσαμο μέσα στην ψυχή μου.’

Καλό ταξίδι και καλή αντάμωση στους απανταχού ομογενείς, ξενιτεμένους μας.

Ξανθίππη Αγρέλλη