Μάθημα ζωής και ανιδιοτελούς προσφοράς | Πάνω από εκατό άτομα κάνουν χημειοθεραπείες στο νοσοκομείο μας

Στις 26 Σεπτεμβρίου 2024 πραγματοποιήθηκε ο «Περίπατος Ζωής» στην Καρδάμαινα, τον οποίο διοργανώνει κάθε χρόνο ο σύλλογος «Άντε γεια στον καρκίνο».

Μια καθαρά ανθρωπιστική – εθελοντική δράση, που μοναδικό στόχο και σκοπό έχει την προσφορά στον συνάνθρωπο είτε άμεσα (οικονομική στήριξη ογκολογικών ασθενών), είτε έμμεσα (δωρεές ιατρικών συσκευών – και όχι μόνο – στο νοσοκομείο Κω).

Ο σύλλογος, με αυτή την αξιέπαινη δράση του έχει καταφέρει χρόνο με το χρόνο να «αγκαλιάζεται» όλο και από περισσότερους συνανθρώπους μας. Αυτό το απέδειξε η συμμετοχή στον φετινό «περίπατο» η οποία ξεπέρασε κάθε προηγούμενο.

«Ναι, πράγματι, χρόνο με το χρόνο αυξάνει ο αριθμός των περπατητών. Είχαμε ξεκινήσει την πρώτη χρονιά με ένα λεωφορείο, το οποίο ήταν μισογεμάτο. Τώρα βάζουμε 7 – 8 λεωφορεία, συν τον κόσμο που πάει μόνος του στο «Νορίντα», είναι το ξενοδοχείο που ξεκινάμε. Είναι πολύς κόσμος και χαιρόμαστε κάθε φορά που βλέπουμε πολύ κόσμο, χαιρόμαστε που πουλάμε όλο και περισσότερα μπλουζάκια, γιατί αυτό μας δίνει απλώς τον τρόπο, τα μέσα, να μπορούμε να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας» δηλώνει σε συνέντευξή της στον «Σ» η αντιπρόεδρος του συλλόγου Βούλα Μπατίκα, η οποία ανταποκρίθηκε με χαρά στον κάλεσμα της εφημερίδας μας, συνοδευόμενη από τα μέλη του συλλόγου κ.κ. Μαρίνα Πατατούκου, Sharron Cooke, Jessica Runner και Carole Nastou.

Η κ. Μπατίκα μας μιλά για τη δράση του συλλόγου, τους λόγους για τους οποίους δημιουργήθηκε, το έργο που έχει προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια, ποιες ανάγκες συμπολιτών μας ογκολογικών ασθενών καλύπτει, αλλά και ποιες ανάγκες του νοσοκομείου μας καλύπτει μέσω δωρεών. Περιγράφει την αγωνία των ασθενών και των οικογενειών τους για το τι θα γίνει όταν αποχωρήσει από το νοσοκομείο, λόγω συνταξιοδότησης, η Αναισθησιολόγος Έλλη Καρανίκα, η οποία οικειοθελώς επιφορτίστηκε αυτό το μεγάλο έργο, ήτοι, να προσφέρει εθελοντικά τις υπηρεσίες της (χημειοθεραπείες) μετά την αποχώρηση του Παθολόγου Νίκου Μαυροειδή το 2021, ο οποίος επίσης είχε επιφορτιστεί επί σειρά ετών αυτό το έργο ελλείψει Ογκολόγου.

Παράλληλα, αναφέρεται και στην έλλειψη δομών στο νησί μας για την περίθαλψη υπερηλίκων οι οποίοι αδυνατούν να αυτοεξυπηρετηθούν, σε αντίθεση με την Κάλυμνο ή οποία διαθέτει τέτοια δομή, για την έλλειψη ενδιαφέροντος και από τους ξενοδόχους οι οποίοι χάνουν πελάτες οι οποίοι θέλουν να έρθουν διακοπές αλλά χρήζουν μιας κάποιας νοσοκομειακής φροντίδας, όπως επίσης εκφράζει την άποψή της στο μέγα θέμα που αφορά στη μη στελέχωση του νοσοκομείου μας, στην κακή κατάσταση στην οποία βρίσκεται (από άποψη κτιρίου και χώρων), αλλά και στις χωρίς αντίκρισμα υποσχέσεις τόσο για το υφιστάμενο νοσοκομείο, όσο και για το νέο…

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Ερ: Κυρία Μπατίκα, πότε δημιουργήθηκε ο Σύλλογός σας;

Β.Μ.: Επίσημα ως Σώμα, δηλαδή, με καταστατικό, δημιουργήθηκε το 2012.  Ανεπίσημα το 2008 από μία φίλη Αγγλίδα που έμενε τότε εδώ και είχε την ιδέα να ξεκινήσει ένα περίπατο ζωής για να βοηθήσει καρκινοπαθείς στο νησί. Την ιδέα την πήρε από την Αγγλία από κάποια παρόμοια δράση που έγινε εκεί. Και σιγά σιγά ιδρύσαμε το σύλλογο, δηλαδή με καταστατικό να ‘μαστε και νόμιμοι, το 2012.
Ερ: Είναι ήδη 12 χρόνια επίσημα και εάν προσθέσουμε και τα προηγούμενα, έχετε δράση 16 χρόνια. Ο τίτλος «περίπατος ζωής», ο οποίος εμπεριέχει πολύ συναίσθημα, αλλά και ελπίδα και αισιοδοξία και δύναμη μπορώ να πω, πώς προέκυψε;

Β.Μ.: Ο αρχικός τίτλος του συλλόγου ήταν «kiss cancer good bye», αλλά δεν μπορούσε να μεταφραστεί πιστά στα ελληνικά, δεν έβγαζε ιδιαίτερο νόημα, άρα είπαμε «Άντε γεια στον καρκίνο» και ναι, ο περίπατος ζωής έχει αυτήν την έννοια ακριβώς ότι, είναι ένας περίπατος, δεν είναι αγώνας δρόμου. Έχει την έννοια να περπατάμε όλοι μαζί, ασθενείς, θεραπευμένοι, υγιείς φίλοι, συγγενείς, μικρά παιδιά, σκυλιά, υπερήλικες, ανάπηροι, δηλαδή, οποιοσδήποτε μπορεί να συμμετέχει στον περίπατο ζωής, να συμμετάσχει με
όποιον τρόπο μπορεί.
Ερ: Να υποθέσω ότι, με την πάροδο των χρόνων πολλαπλασιάστηκαν και τα μέλη και ο κόσμος που σας ακολουθεί.
Β.Μ.: Ναι, πράγματι, χρόνο με το χρόνο αυξάνει ο αριθμός των περπατητών. Είχαμε ξεκινήσει την πρώτη χρονιά με ένα λεωφορείο, το οποίο ήταν μισογεμάτο. Τώρα βάζουμε 7 – 8 λεωφορεία, συν τον κόσμο που πάει μόνος του στο «Νορίντα», το οποίο είναι το ξενοδοχείο που ξεκινάμε. Είναι πολύς κόσμος και χαιρόμαστε κάθε φορά που βλέπουμε πολύ κόσμο, χαιρόμαστε που πουλάμε όλο και περισσότερα μπλουζάκια, γιατί
αυτό μας δίνει απλώς τον τρόπο, τα μέσα, να μπορούμε να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας
Ερ: Είναι γεγονός πως, ανταπόκριση έχετε βρει από όλο το νησί. Πώς αποκτάτε τα έσοδα σας;

Β.Μ.: Καταρχάς, πουλάμε τα μπλουζάκια. Αυτό είναι ένα μεγάλο κομμάτι και το δεύτερο μεγάλο κομμάτι είναι ότι κάνουμε μία λαχειοφόρο αγορά η οποία αποτελείται κυρίως από δωρεές, δηλαδή. δεν αγοράζουμε κάτι το οποίο θα το πληρώσουμε. Είναι όλα δωρεές από το πιο μικρό που μπορεί να είναι ένα μπλουζάκι, ένα διακοσμητικό, μέχρι διαμονές σε μεγάλα ξενοδοχεία. Φέτος, ας πούμε, εκτός από τους κλασικούς που έχουμε πάντα, κερδίσαμε και το «Νέπτουν» που είναι ένα μεγάλο πολυτελές ξενοδοχείο. Μας έδωσε 2 διανυκτερεύσεις για 2 άτομα, όλα πληρωμένα, που ξέρουμε ότι είναι αρκετά ακριβό δώρο. Ανακρίνονται όλοι, δεν έχουμε κανένα παράπονο από τους επιχειρηματίες του τόπου μας, πραγματικά μας έχουν αγκαλιάσει. Και ένα τρίτο μεγάλο κομμάτι είναι οι δωρεές, επώνυμες και ανώνυμες. Να σας πω ότι είναι πάρα πολλές οι ανώνυμες και από νέους ανθρώπους.  Και φέτος πάλι, την ώρα που ξεκινάγαμε, την ώρα που πουλάγαμε τα τελευταία μπλουζάκια μας για να μπούμε στα λεωφορεία να πάμε στο «Νορίντα», ερχόταν κόσμος και μας έδινε μεγάλα ποσά, χωρίς να θέλει να γίνει γνωστό ποιος είναι, δηλαδή, ανώνυμα. Βέβαια, εμείς πάντα δίνουμε αποδείξεις γιατί, όπως έχουμε πει πολλές φορές, θέλουμε να είμαστε πολύ ξεκάθαροι με τα οικονομικά μας, ωστόσο δεν δημοσιοποιούμε τα ονόματα εφόσον αυτή είναι η επιθυμία των ανθρώπων και επίσης είναι πάρα πολύ σημαντικό αυτό που γίνεται όλο και πιο συχνά το τελευταίο καιρό.  Άνθρωποι που έχουν χάσει τους δικούς τους από την ασθένεια αυτή ή και από άλλους λόγους, ό,τι συγκεντρώνεται στην κηδεία τους, έρχονται με πολύ μεγάλη χαρά και πόνο ψυχής βέβαια και μας τα προσφέρουν λέγοντας, ότι, πάρτε τα, είμαστε σίγουροι ότι θα πιάσουν τόπο, θα βοηθήσετε ανθρώπους.
Άλλοι μας ζητάνε να κάνουμε μία μικρή ανακοίνωση γιατί δεν θέλουν να θεωρηθεί ότι τα λεφτά τα φάγανε, τα πήγανε κάπου αλλού. Αν πάλι μας ζητήσουν η δωρεά να είναι μεταξύ μας, μένει μεταξύ μας. Γενικώς όμως θεωρούμε ότι οι δράσεις μας, δηλαδή οι άνθρωποι τους οποίους βοηθάμε, δεν θέλουν να γίνει γνωστό. Σεβόμαστε αυτήν την επιθυμία τους και προσπαθούμε πάντα όσο γίνεται να τηρήσουμε αυτά που λένε.
Ερ: Και αυτό δείχνει την ποιότητα των ανθρώπων. Απ΄ ό,τι  διάβασα από ρεπορτάζ συναδέλφων, στον φετινό «περίπατο» ξεπεράσατε κάθε προηγούμενο τόσο σε συμμετοχή όσο και σε έσοδα.

Β.Μ.: Είχαμε πάνω από  55.000 ευρώ έσοδα. Αυτό ήταν το ποσό που ανακοινώσαμε  την Δευτέρα το πρωί, μία Δευτέρα μετά τον περίπατο. Ήρθαν και άλλα χρήματα μετά και την επόμενη χρονιά είμαστε σίγουροι ότι θα ξεπεράσουμε αυτό το νούμερο. Έχουμε πραγματικά πολύ μεγάλη αποδοχή και από την ελληνική κοινωνία πια.  Στην αρχή ξεκινήσαμε με την στήριξη των τουριστών. Τώρα πλέον μπορώ να πω ότι και η τοπική κοινωνία μας έχει αγκαλιάσει πάρα πολύ. Πάντα έρχονται και μας στηρίζουνε.
Και αυτό που λέμε πάντα, όποιος έχει την ανάγκη μας, την ανάγκη όλων μας γιατί δεν είμαστε μόνο εμείς, ξέρουν πως θα μας βρούνε. Μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί μας είτε μέσω εσάς, είτε μέσω του Facebook. Πάντα βρίσκεται τρόπος να έρθουν σε επαφή μαζί μας. Δεν έχουμε απορρίψει κανέναν. Στηρίζουμε όπου μπορούμε να στηρίξουμε και όπως πρέπει να στηρίξουμε.
Ερ: Ο στόχος του συλλόγου και ο σκοπός του είναι η στήριξη καρκινοπαθών. Με ποιο τρόπο τους στηρίζετε;
Β.Μ.: Αν δεν μπορούν να έχουν τη θεραπεία τους εδώ, θα πληρώσουμε τα έξοδα μετάβασης στην Αθήνα, δηλαδή τα εισιτήρια για το άτομο που πρέπει να κάνει τη θεραπεία και για ένα άτομο που πάντα χρειάζεται να το συνοδεύσει. Αν πρέπει να μείνουν στην Αθήνα και δεν υπάρχει τρόπος να μείνουν σε κάποια δομή, να φιλοξενηθούν δηλαδή από κάποιο ίδρυμα, όσο μπορούμε στηρίζουμε οικονομικά
τη διαμονή τους εκεί. Έχουμε μία περίπτωση ενός συμπατριώτη μας που είναι πλέον πάνω από χρόνο στην Αθήνα και πληρώνουμε το νοίκι, γιατί σκεφτήκαμε ότι, αν ήταν εδώ και έπρεπε να ταξιδεύει κάθε λίγο και λιγάκι θα ήταν ούτως ή άλλως μεγαλύτερο το ποσό που θα έπρεπε να πληρώσουμε, οπότε είναι πιο λογικό να πληρώνουμε το νοίκι και να είναι εκεί και να έχουν μία ήρεμη πορεία κατά τη διάρκεια της θεραπείας τους, παρά να πηγαινοέρχονται. Υπάρχουν όμως άλλοι άνθρωποι που δεν μπορούν να μείνουν εκεί για Χ, Ψ λόγους, οπότε πληρώνουμε τα εισιτήρια. Δεν δίνουμε μετρητά, παρά μόνον αν χρειαστεί να πληρώσουν κάποια εξειδικευμένη εξέταση και θα μας φέρουν την απόδειξη στο όνομά μας. Δεν θέλουμε ποτέ να θεωρηθεί ότι δίνονται μετρητά και χάνονται για κάποιους άλλους σκοπούς. Πρέπει να ‘ναι για αυτόν τον λόγο.

Ερ: Απόλυτα κατανοητό. Πείτε μου, με την αποχή των Μικροβιολόγων και Βιοπαθολόγων της Κω, αντιμετωπίζετε κάποιο πρόβλημα με τις εξετάσεις που χρειάζεται ένας καρκινοπαθής;

Β.Μ.: Εκεί ερχόμαστε εμείς πάλι. Δηλαδή, αυτοί που ταξιδεύουν στην Αθήνα κάνουν τις εξετάσεις τους εκεί, οπότε είναι καλυμμένοι. Όσοι νοσηλεύονται και κάνουν τις θεραπείες τους στο νοσοκομείο εδώ, συνήθως κάνουν τις εξετάσεις μέσα στο νοσοκομείο. Δεν μπορεί να τους βάλουν σε μία λίστα αναμονής. Γίνονται πιο άμεσα εφόσον έχουνε απόλυτη ανάγκη προκειμένου να προχωρήσουν τις θεραπείες. Υπάρχουν και πολλοί λίγοι, μετρημένοι στα δάχτυλα, που χρειάζεται να κάνουν κάποιες εξετάσεις πριν πάνε στην Αθήνα. Εκεί θα το καλύψουμε εμείς. Πρέπει όμως να πω και είναι προς τιμήν των γιατρών, όταν τους παίρνουμε τηλέφωνο και τους λέμε, ξέρετε κάτι, θα πληρώσουμε εμείς για τον τάδε την εξέτασή του ή την επίσκεψη, κάνουν τελείως διαφορετικές τιμές.

Ερ: Δημιουργήθηκε, λοιπόν, ο Σύλλογος ανεπίσημα το 2008 επίσημα το 2012, όπως είπατε. Τότε ήταν στο νοσοκομείο ο Παθολόγος Νίκος Μαυροειδής. Σας έχει αναλάβει από την πρώτη στιγμή;

Β.Μ.: Ναι. Όταν πήραμε τον πρώτο θάλαμο ήταν ο κύριος Μαυροειδής στο νοσοκομείο.  Εκείνος είχε στήσει τότε ανεπίσημα το ογκολογικό τμήμα, γιατί δεν υπάρχει ογκολογικό τμήμα στο νοσοκομείο μας. Εθελοντικά γίνεται ό,τι γίνεται στο νοσοκομείο και από τους γιατρούς και κυρίως από το νοσηλευτικό προσωπικό. Πρέπει να πούμε ένα πολύ μεγάλο μπράβο και ευχαριστώ στις νοσηλεύτριες αυτού του τμήματος και στους νοσηλευτές.

Ερ: Ο κύριος Μαυροειδής έφυγε από το νοσοκομείο και ανέλαβε τη συνέχιση του έργου του όλα αυτά τα χρόνια, επίσης εθελοντικά, η Αναισθησιολόγος Έλλη Καρανίκα. Όμως, οσονούπω συνταξιοδοτείται. Τι μέλλει γενέσθαι;

Β.Μ.: Δεν έχουμε ιδέα τι θα γίνει, δεν ξέρουμε τι θα γίνει.  Αυτή τη στιγμή έχουμε πάνω από εκατό άτομα που κάνουν χημειοθεραπείες στο νοσοκομείο μας. Προσπαθούμε να στηρίξουμε αυτό το τμήμα όσο μπορούμε, τώρα θα παραδώσουμε πάλι κάποια πράγματα στο παθολογικό τμήμα, πιεσόμετρα, καπνογράφους για το χειρουργείο, δηλαδή πράγματα που ούτως ή άλλως θα χρησιμοποιήσουν και οι καρκινοπαθείς αν χρειαστεί.
Αλλάζει και η διοίκηση του νοσοκομείου, οπότε δεν ξέρουμε και ποιος θα έρθει και πώς θα λειτουργεί, αν θα μπορούμε να συνεργαζόμαστε, με ποιον τρόπο θα συνεχίσουμε να συνεργαζόμαστε. Μέχρι τώρα έχουμε ζήσει πολλές διοικήσεις και η αλήθεια είναι ότι  δεν είχαμε ποτέ πρόβλημα, δηλαδή, δεν απορρίψανε ποτέ κάποια δωρεά μας. Αλλά από την άλλη πάλι, δεν θέλουμε να κάνουμε δωρεές οι οποίες θα πάνε στράφι, δεν θα χρησιμοποιηθούν. Δεν έχει νόημα, για παράδειγμα, να πάρουμε έναν υπέρηχο καρδιάς, που το έχει ανάγκη το νοσοκομείο, χωρίς να έχουμε έναν Καρδιολόγο στο νοσοκομείο.
Ερ: Δυστυχώς, υπάρχουν περιπτώσεις νοσοκομείων που τους έχουν κάνει κάποιες δωρεές σε μηχανήματα, αλλά δεν υπάρχει το κατάλληλο ιατρικό προσωπικό να τα λειτουργήσει και μένουν στα κουτιά.
Β.Μ.: Αυτό δεν θέλουμε να το κάνουμε. Είμαστε κάθετοι σε αυτό. Οπότε ο στόχος μας πάντα είναι να παίρνουμε πράγματα τα οποία θα χρησιμοποιηθούν, θα χρησιμοποιούνται και τα έχουμε απόλυτη ανάγκη, όπως έχουμε κάνει πολλές φορές για το αιματολογικό τμήμα. Έχουμε κάνει πολλά και στο παθολογικό τμήμα, έχουμε κάνει το θάλαμο βραδείας ανάρρωσης στα επείγοντα, όπως και μία τουαλέτα ΑΜεΑ, αλλά και την κουζίνα. Είναι τόσες οι δωρεές που έχουμε κάνει, που δεν τις θυμόμαστε όλες.

Ερ: Ούτε να φανταστώ δεν μπορώ το πώς θα ήταν το νοσοκομείο δίχως τις δωρεές συνανθρώπων μας… Κυρία Μπατίκα, στα μέλη σας, στον Σύλλογό σας, παρέχεται ψυχολογική υποστήριξη;
Β.Μ.: Όχι, αντιθέτως, τα τμήματα του δήμου πολλές φορές μας παίρνουν τηλέφωνο και
μας ζητάνε βοήθεια, αν μπορούμε εμείς να βοηθήσουμε κάπου, ενώ θα έπρεπε να είναι το ανάποδο. Δυστυχώς δεν είναι. Αυτό που μπορούμε εμείς να κάνουμε και το κάνουμε, είναι, όταν διάφοροι γνωστοί μας πάσχοντες θέλουν να μιλήσουν, βεβαίως θα είμαστε εκεί και θα τους ακούσουμε, βεβαίως και θα τους στηρίξουμε όσο μπορούμε ψυχολογικά. Δεν είμαστε όμως ψυχολόγοι, δεν είμαστε εξειδικευμένοι σε αυτό. Το κάνουμε εθελοντικά, το κάνουμε γιατί πονάμε τον συνάνθρωπό μας.
Ερ: Δυστυχώς, πάσχουμε από τέτοιες δομές υποστήριξης γενικότερα. Πραγματικά όμως, πονάει η σκέψη του τι θα γίνει όταν αποχωρήσει η κυρία Καρανίκα.  Μη γελάσετε με αυτό που θα σας ρωτήσω. Έχετε σκεφτεί να επισκεφτείτε τον υπουργό Υγείας;

Β.Μ.: Όχι, δεν έχουμε σκεφτεί να τον επισκεφθούμε διότι, τι θα έβγαινε από αυτή τη συνάντηση πιστεύετε; Δηλαδή,  από τη στιγμή που δεν έχουμε ογκολογικό τμήμα στο νοσοκομείο, από τη στιγμή που ακούμε τον υπουργό, τον κύριο Γεωργιάδη, να λέει ότι έχουν προκηρυχθεί πάμπολλες φορές θέσεις Παθολόγων και δεν έρχονται ποτέ, από τη στιγμή που η πολιτεία η ίδια, και δεν εννοώ μόνο τον υπουργό αλλά την πολιτεία σαν ευρεία έννοια, δεν έχει σκεφτεί γιατί δεν έρχονται γιατροί, δηλαδή, μήπως ο τρόπος που προκηρύσσονται οι θέσεις είναι λάθος; Μήπως η προκήρυξη θα πρέπει να είναι διαφορετική; Δεν ξέρω, δεν είμαι ειδική. Ξαναλέω, γερμανικά διδάσκω. Δεν είμαι ούτε γιατρός, ούτε διοικητικό προσωπικό του νοσοκομείου για να ξέρω πώς λειτουργούν όλα αυτά τα πράγματα, αλλά σαν κοινός νους, σαν πολίτης, θεωρώ ότι κάπου υπάρχει ένα λάθος για να μην έρχονται. Αν, λοιπόν, η πολιτεία δεν μπορεί να βρει αυτό το λάθος, πώς θα το βρούμε εμείς; Ή έχετε την εντύπωση ότι αν πάμε σαν ένας μικρός σύλλογος από μία τόση δα κοινωνία στον υπουργό θα μας δεχτεί; Κι αν μας δεχτεί, τι θα μας πει;
Θα βγάλει πέντε φωτογραφίες μαζί μας, θα πάρει από την αύρα μας, αν μου επιτραπεί αυτή η έννοια, την χρυσόσκονή μας τέλος πάντων και αυτό θα είναι. Εδώ ολόκληρος πρωθυπουργός ήρθε και είπε ότι θα γίνει ένα νοσοκομείο. Είδατε εσείς κάτι να γίνεται; Είδατε να προχωράει πέρα από τις τρεις τρύπες που κάνανε, τις τομές που έκανε η  αρχαιολογία; Έχει προχωρήσει;

Ερ: Ο πρωθυπουργός δεν είπε μόνο για το νέο νοσοκομείο, το οποίο νομοτελειακά  κάποια στιγμή στο μέλλον θα γίνει, είπε ότι θα στελεχωθεί το υφιστάμενο. Αυτό που βλέπουμε όμως να συμβαίνει, είναι το αντίθετο. Αντί να στελεχωθεί με περισσότερους γιατρούς, φεύγουν κι αυτοί που υπάρχουν…

Β.Μ.: Τα τελευταία χρόνια, πόσοι υπουργοί έχουν έρθει; Ο πρωθυπουργός, υπουργοί, ξανά υπουργοί, έχουν δοθεί υποσχέσεις, έχουν πει πράγματα και μπαίνουμε μέσα σε ένα κτίριο και βλέπουμε στο χειρουργικό τμήμα, στον διάδρομο, να υπάρχουν ντουλάπες και να είναι και φάκελοι με τις εξετάσεις των ασθενών χύμα μέσα. Όποιος θέλει πάει και τους παίρνει. Είναι κατάσταση αυτή; Μιλάμε για τα πολύ απλά πράγματα. Δηλαδή, δεν έχουμε γιατρούς, αυτό είναι το νοσοκομείο που έχουμε, χρόνια το έχουμε, χρόνια  λειτουργεί έτσι όπως είναι. Λειτουργεί όμως. Εντάξει; Μα δεν θα έπρεπε λίγο να το προσέξουμε σαν κτίριο; Δεν θα έπρεπε λίγο να βελτιώσουμε από μόνοι μας, αυτοί που είμαστε εκεί μέσα, εννοώντας τη διοίκηση, την κατάσταση; Αν μη τι άλλο, να το ομορφύνουμε αφού δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο Δεν έχω δει να γίνεται κάτι.
Ερ: Οι ευθύνες ανήκουν στο υπουργείο αλλά και στις διοικήσεις; Εμείς όμως, πώς τα ανεχόμαστε όλα αυτά;
Β.Μ.: Πείτε μου εσείς. Όσες φορές έχουνε γίνει συγκεντρώσεις, πόσος κόσμος κατεβαίνει; Σας λέω κάτι πάρα πολύ απλό, που δεν έχει σχέση με μας, με το σύλλογό μας εννοώ. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε υπερήλικους γονείς. Οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε τρόπο να τους αναλάβουμε. Ψάχνουμε να βρούμε ανθρώπους να τους προσέξουνε, δεν έρχονται πια. Ξέρετε ποια είναι η κατάσταση; Πού καταλήγουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Πάνε στην Κάλυμνο. Μια Κάλυμνος έχει ένα γηροκομείο και δεν έχει Κως, η οποία Κως έχει πλούτο και δεν είμαστε άξιοι να έχουμε ένα γηροκομείο που θα πάρουμε όχι αυτούς τους ανθρώπους που μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν, αλλά τους ανθρώπους που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν.
Ερ: Εδώ έχουμε το γηροκομείο της Μητρόπολης.

Β.Μ.: Αλλά δεν δέχεται ανθρώπους που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν. Εγώ μιλάω για ένα γηροκομείο, για ανθρώπους που έχουνε άνοια, που έχουν κάποια χρόνια ασθένεια και δεν μπορούν πλέον να αυτοεξυπηρετηθούν. Δυστυχώς η κοινωνία είναι πια τέτοια που τα νέα παιδιά – και όσο μεγαλώνουμε θα το βλέπουμε όλο και πιο πολύ – δεν μπορούν να αναλάβουν τους γονείς τους. Δεν ξέρουν, δεν θέλουν, δεν μπορούν, χίλιοι δύο λόγοι. Αυτοί οι άνθρωποι πού θα καταλήξουν; Δεν θα μπορούσαμε, έστω και με αμοιβή, και στην Κάλυμνο δεν είναι δωρεάν, αλλά είναι ένα ποσό το οποίο μπορούν όμως να το δώσουν οι άνθρωποι, έστω έτσι, δεν θα μπορούσε να υπάρχει κάτι εδώ στην Κω; Ποιος ενδιαφέρεται; Εδώ δεν ενδιαφέρονται τα ίδια τα ξενοδοχεία τα μεγάλα, που έχουμε τόσες μεγάλες μονάδες, για ένα νοσοκομείο που να λειτουργεί. Ξέρω ανθρώπους που στέλνουν επιστολές και ρωτάνε πριν κλείσουνε την διαμονή τους στην Κω, αν μπορούν να έχουν κάποια θεραπεία, και χημειοθεραπεία πολλές φορές, στην Κω όταν θα κάνουν τις διακοπές τους εδώ και μας φαίνεται περίεργο γιατί εμείς δεν θα σκεφτόμασταν ποτέ να πάμε διακοπές όντας άρρωστοι. Αυτοί οι άνθρωποι όμως το σκέφτονται και ρωτάνε, υπάρχει η δυνατότητα στο νοσοκομείο της Κω να έχω τη θεραπεία μου; Και η απάντηση πάντα είναι ότι, δεν ξέρουμε, μάλλον όχι.
Μα, δεν χάνουν και οι ξενοδόχοι από αυτό; Δεν τους ενδιαφέρει να έχουν μία καλύτερη πιθανή περίθαλψη για τους πελάτες τους;
Ερ: Κυρία Μπατίκα ανοίγετε μια τεράστια κουβέντα. Να πω εδώ πως, αυτό που είχε εξαγγείλει ο κ. Κικίλιας ως υπουργός Υγείας από την Κω, ήταν πως, θα δοθεί η άδεια σε κάποια μεγάλα ξενοδοχεία να φτιάξουν μικρές κλινικές. Οπότε, αντιλαμβάνεστε ότι η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη για τη δημόσια υγεία.
Β.Μ.: Μου απαντήσατε, νομίζω.
Ερ: Μέσα σε αυτούς τους ανθρώπους που νοσούν στην περιοχή μας, υπάρχουν και παιδιά.
Β.Μ.: Υπήρξαν στο παρελθόν. Αυτή τη στιγμή όχι.

Ερ: Ο Σύλλογος, λοιπόν, παρά τις όποιες αντιξοότητες, θα εξακολουθήσει να αγωνίζεται.

Β.Μ.: Θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε τους ανθρώπους που νοσούν με τον τρόπο που το κάνουμε. Υποθέτω ότι αν δεν υπάρχει πλέον ο τρόπος να γίνουν θεραπείες εδώ, θα χρειάζεται να ταξιδεύουν τουλάχιστον μέχρι τη Ρόδο. Οπότε θα τους καλύπτουμε τα έξοδα για την διαμονή τους εκεί.
Ερ: Κυρία Μπατίκα, ενώ ο εθελοντισμός είναι μια τεράστια αξία, μια ανεκτίμητη προσφορά στον συνάνθρωπο, υπάρχει και μια άλλη «ανάγνωση».  Ότι, κάποιοι βολεύονται και εννοώ τους αρμόδιους.

Β.Μ.: Φυσικά και βολεύονται, αλλά για σκεφτείτε να μην το κάναμε και αυτό;
Ερ: Δεν το συζητάμε καν. Αλίμονο.
Β.Μ.: Είναι ένας φαύλος κύκλος αυτό το πράγμα. Δηλαδή, κάνεις κάτι, οπότε βγάζεις από τη δύσκολη θέση την πολιτεία. Βοηθάς όμως τους συνανθρώπους σου. Αν δεν το κάνουμε, τι θα γίνει με αυτούς τους ανθρώπους; Πού θα βρουν την άκρη; Δεν πρόκειται να την βρουν.
Ερ: Είπατε ότι είναι περίπου 100 οι νοσούντες. Αυτό σημαίνει πως, αν προσθέσουμε τα μέλη των οικογενειών τους, δεν θα είναι  400 – 500 άνθρωποι; Εκτιμώ και παραπάνω εάν προσθέσουμε και το περιβάλλον τους. Αναρωτηθήκατε πριν, όπως αναρωτιέμαι συνεχώς, πόσος κόσμος συμμετέχει στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας που έχουν γίνει για το νοσοκομείο. Και η απάντηση είναι, ελάχιστοι. Πείτε μου, πώς εξηγείται το γεγονός πως αυτοί οι συνάνθρωποι δεν συμμετέχουν;

Β.Μ.: Πείτε μου. Νομίζω ότι έχει να κάνει με αυτό που μας πιπιλάνε τα μυαλά όλη μέρα.
Έχουμε βολευτεί σαν κοινωνία. Καθόμαστε στον καναπέ μας και τα βλέπουμε όλα από μία απόσταση. Ό,τι δεν μας αγγίζει άμεσα, δεν μας ενδιαφέρει. Θα μου πείτε όμως, αυτοί οι 400 – 500 που τους αγγίζει άμεσα γιατί δεν κατεβαίνουν; Δεν ξέρω.

Ερ: Κυρία Μπατίκα, θα σας παρακαλούσα να κάνετε εσείς τον επίλογο της κουβέντας μας.

Β.Μ.: Να είμαστε όλοι καλά. Να μην χρειαζόμαστε. Μακάρι να μην μας χρειάζονται.

Ερ: Και να και να πούμε «άντε γεια στον καρκίνο».
Β.Μ.: Και ναι, και να πούμε «άντε γεια στον καρκίνο». Ακριβώς αυτό.

ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΣΤΑΘΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

https://www.stathmosnet.gr/koinonia/item/15414-mathima-zois-kai-anidioteloys-prosforas